Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2015

It's a monumental tissue of lies




 
Αυτό ακριβώς νιώθω στην Ελλάδα.
Κατά συρροή ψέματα, μεγαλειώδη ψέματα, ατιμώρητη υποκρισία, άναρθρες κραυγές, ψίθυροι που χάνονται μέσα σε υπόγειες διαδρομές κι ένας λαός που χώνει ένα κοφτερό γυαλί βαθιά μέσα σωθικά του και με το αίμα που τρέχει παίρνει μαζοχιστικά ικανοποίηση. 
Το μόνο που κάνουμε είναι να περιμένουμε το τέλος, άτολμοι, νωχελικοί και επαναπαυμένοι μέσα στην υποκρισία, τραγικοί ήρωες από τις "Κραυγές και Ψίθυροι" του Μπέργκμαν.

8 σχόλια:

scarlett είπε...


Από ψέματα πάμε καλά.
Σε αντίθεση όμως με σένα δε νιώθω πως παίζουμε έναν ενεργητικό ρόλο στην αυτοκαταστροφή μας, αλλά την παρακολουθούμε παθητικά πεισμένοι ότι δεν μπορούμε να την αλλάξουμε.
Κάποτε σ'αυτόν τον τόπο κουράζεσαι να πολεμάς Τζων Μπόη (το άδικο, το παράλογο, το παράνομο).Χαμένες μάχες...

thinks είπε...

Μού 'δωσες μιά ώρα δουλειά πρωί-πρωί, κυρίως νοητή. Το κόκκινο εσωτερικό του μπλε δράκου --ο Μπέργκμαν περιέγραψε την εντύπωσή του για την υφή της ψυχής ως μιά κατακόκκινη μεμβράνη. Αν και το Interiors του Άλλεν είναι ένα πειραματικό, δισδιάστατο ομάζ στον μαιτρ, το τέλος του interiors, όπου οι τρεις αδελφές κοιτάν έξω από το παράθυρο καθώς γεύονται μια πρωτόγνωρη ειρηνική σιωπή μετά τον θάνατο της ψυχικά διαταραγμένης μητέρας τους, προσθέτει αυτό που ο Μπέργκμαν δεν έδωσε --ούτε καν εν είδη συμβολικού λυτρωμού τον οποίον το ακροατήριό του ίσως να είχε εργαστεί αρκετά, επί 91 λεπτά, για να τον δικαιούται.

Τα ψέματα κάποιος τα λέει και κάποιος τα πιστεύει, και κάποιοι ψίθυροι όλο και δυνατότεροι ενώνονται για να τα αμφισβητήσουνε.

Εγώ πάλι δεν νομίζω ότι οι Έλληνες αυτοκαταστρέφονται. Μάλλον παρακολουθούν στον καθρέφτη το γδύσιμό τους από τα καινούργια ρούχα του βασιλιά με τα οποία είχαν ντυθεί τόσες δεκαετίες. Δεν νομίζω να καταστρέφεται τίποτα. Απλά ραγίζουν, ξεφλουδίζουν και πέφτουν οι εικόνες του τι θα ήθελαν να είναι και μένει η πραγματικότητα του τι είναι, τι πραγματικά ήταν, και τι πάντα θα είναι. Όχι αυτό που είχαν πείσει τους εαυτούς τους ότι είναι.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Νομίζω ότι οι Έλληνες διακατεχόμαστε από μια σαδομαζοχιστική τάση, επιθυμούμε και την καταστροφή του άλλου άλλα ηδονιζόμαστε και με την δική μας πορεία μας προς την παρακμή. Δεν είναι μια παθητική στάση αυτό, είναι καθαρά ένας ενεργητικός ρόλος, καθώς μόνο έτσι αντιλαμβάνεται ο Έλληνας ότι αποκτά δύναμη και έλεγχο πάνω στα πράγματα.
Η αντίληψη ότι δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα που τον αφορούν τον οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές ιδίως σε ιδεολογικό επίπεδο.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Δημήτρη,

Η ταινία του Γούντυ Αλλεν την οποία αναφέρεις είναι νομίζω η μόνη του με τόσο βαθιές επιρροές από τον Μπέργκμαν. Είναι μια διαφορετική ταινία του Άλλεν από αυτές που έκανε πριν και μετά, όμως οι "Κραυγές & Ψίθυροι" του Μπέργμαν είναι πιο σκοτεινή, ψυχρή μα και ακραία και αισθάνομαι ότι αντανακλά καλύτερα το αίσθημα του έχω αυτόν τον καιρό για την ίδια τη χώρα. Η σκηνή με το ιδιότυπο "χαρακίρι" της πρωταγωνίστριας και την ικανοποίηση που λαμβάνει στη συνέχεια είναι σε ευθεία σύνδεση με αυτό που αισθάνομαι ότι έπραττε κι ακόμα δε περισσότερο τώρα πράττει ο Έλληνας.

thinks είπε...

Καλή σου σπέρα :-)

Το κόκκινο εσωτερικό του οικοδομήματος μέσα στο οποίο κινούνται και το κόκκινο του αίματος συνδέονται έτσι ώστε το "άτομο" να είναι η μόνη μεμβράνη που τα διευκρινίζει στα δύο τους χωρικά επίπεδα, το εξωτερικό και το εσωτερικό.

Το interiors ήταν η μόνη ταινία του Άλλεν η οποία ήταν απροκάλυπτα ένα ομάζ στο Κραυγές και Ψίθυροι και τον Μπέργκμαν γενικότερα --όχι η μόνη επηρεασμένη από τον Μπέργκμαν. Ο ίδιος ο Άλλεν, στην μεταγενέστερη Stardust Memories βάζει στο στόμα του ηθοποιού ο οποίος δίνει συνέντευξη για την ταινία-μέσα-στην-ταινία, την απάντηση: "Ομάζ; όχι. Κλέψαμε την ιδέα κατ' ευθείαν".

Φυσικά το πως αισθάνεται ο καθένας μας την εικονογράφηση του πως αποδίδουμε τις πράξεις του Έλληνα ισχύει εξ' ίσου και προσθετικά, αλλά για την δική μου συμβολή είμαι προσεκτικός στην διατύπωση της ερώτησης του αν ο Έλληνας πράττει κάτι, οτιδήποτε, ή απλά παρακολουθεί την αποσύνθεση της φαντασίωσης που είχε χτίσει για την εικονογράφηση του τι θα ήθελε να είναι...

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, έγραφα κάτι ως απάντηση στο σχόλιό σου, αλλά θυμήθηκα εκείνη τη στιγμή ένα άρθρο που διάβασα σήμερα το πρωί.

http://www.athensvoice.gr/article/%CF%83%CF%84%CE%AE%CE%BB%CE%B5%CF%82-web/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%B2%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84%CE%AD%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Πολύ ακριβές, αλλά τονίζω τη φράση: "...αποδεικνύουν (σ.σ. οι λόγοι που αναφέρει το άρθρο) πως αυτή η χώρα δεν μπορεί να σωθεί. Οι κάτοικοί της δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ούτε –πολύ περισσότερο– την επιθυμία".

thinks είπε...

Πολύ σωστό το άρθρο, αν και υπάρχουν πολύ πιο κραυγαλέα σημεία από αυτά που επέλεξε να γράψει. Τελικά τα ίδια λέμε όλοι με λίγο διαφορετικά λόγια. Το νόημα του άρθρου είναι η τελευταία φράση. Εγώ θα ξεκίναγα από εκείνη την φράση και το άρθρο μου θα εξηγούσε, μετά, γιατί Η δεύτερη πιο σημαντική φράση του είναι εκείνη στην οποία αναρωτιέται αν η Ελλάδα θα ταίριαζε περισσότερο με την Βουλγαρία, Αλβανία, κλπ., μετά τον πόλεμο. Το οποίο και συμπίπτει με αυτά που έγραψα κι εγώ παραπάνω. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα, αλλά και γονείς παιδιών, που πρέπει σύντομα να πάρουν μια απόφαση για το που θα τους βρουν τα επόμενα 40 χρόνια... Εμείς χαιρόμαστε το σπίτι μας όταν ερχόμαστε δυό φορές τον χρόνο για όσο θα το έχουμε ακόμα.

Τζων Μπόης είπε...

.... ή να προετοιμάσουν τα παιδια τους για τη δικη τους ζωη κάπου αλλού, αν κι εφόσον αυτά το θελήσουν
Το παν ειναι η δυνατοτητα επιλογων και η προοπτικη :)