Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Σκόρπια κι Ανάκατα



Είναι πολύ όμορφα αυτά τα μέρη...
Έχουν συνήθως ποτάμια τα οποία διασχίζουν το αστικό τοπίο, πιο δίπλα μερικά πάρκα... πράσινο...
Έχουν οργάνωση...ωραία η οργάνωση, σε ξεκουράζει...
Έχουν ανθρώπους ο οποίοι θα σου πουν «καλημέρα» στο δρόμο κι ας μην σε ξέρουν...άνθρωποι διαφορετικών ενθοτήτων, χρώματος, θρησκείας...
Θα δεις τα χρώματα...
Στους τόπους αυτούς νομίζεις ότι το Ναι είναι Ναι και το Όχι είναι Όχι... είναι όμορφα τα πράγματα όταν μοιάζουν ξεκάθαρα κι ας μην είναι απαραιτήτως αρεστά
Δεν έχουν πολύ ήλιο...εμένα όμως ο ήλιος με κουράζει...
Εδώ κάνει κρύο από νωρίς, μου αρέσει...
Πριν βραδιάσει συνήθως όλα νεκρώνουν, ίσως οι πρωινές «καλημέρες» να μην μετατρέπονται σε «καληνύχτες»... κάπου κάποιοι χάνονται πίσω από μικρά παράθυρα...
Έχουν πολλούς ηλικιωμένους, που πήγαν άραγε οι νέοι σε αυτά τα μέρη... κι εγώ γερνάω... δεν βλέπω νέους, δυο-τρεις πάνε με ηλεκτρικό πατίνι στη δουλειά... κοστούμι και αθλητικά...
Έχουν χρήμα, πολύ χρήμα, έχουν ακριβά αυτοκίνητα και φτηνά ρούχα...
Προγραμματίζουν από νωρίς διακοπές στη Μαγιόρκα...
Στο τρένο δεν μιλούν... άλλωστε υπάρχει και το σχετικό σήμα απαγόρευσης... κάποιοι Νότιοι το παραβιάζουν...
Προχτές μέσα στο τρένο είχε κολλήσει στο σακάκι ενός ηλικιωμένου μια πάνα μωρού... σηκώθηκα και τον ενημέρωσα διακριτικά... μάλλον δεν έπρεπε... ο ελεγκτής μου έδειξε το δάχτυλο... ήταν ο δείκτης, ευτυχώς...
Στις Δημόσιες Υπηρεσίες δεν ακούγεται κιχ, περιμένεις καρτερικά τη σειρά σου σε αναπαυτικά καθίσματα, έχεις μάθει αλλιώς και χαίρεσαι... δεν θα εξυπηρετηθείς... ο υπάλληλος απλά κλέβει μια θέση εργασίας από ένα ρομπότ...
Μιλούν πολλές γλώσσες, κυρίως όμως την κωδικοποιημένη και την αυτόματη... δεν θα καταλάβεις
Το σύστημα είναι κατασκευασμένο να μην μιλά, απλά να σε καθοδηγεί αυτοματοποοιημένα μέσω οθονών...

Στην Ελλάδα προσπαθούμε ακόμα να βρούμε λογική εξήγηση στον παραλογισμό... δεν τα καταφέρνουμε καλά αλλά συνεχίζουμε να το προσπαθούμε... κάποιοι απλά σώπασαν...
Ούτε ποτάμια, ούτε ηλεκτρικά πατίνια, ακριβά ρούχα και ακριβά αυτοκίνητα μόνο...
Το πρόβλημα του θορύβου το έχουμε λύσει καλύτερα στα δικά μας τρένα, τα τρένα απλά δεν υπάρχουν...
Εδώ δεν θα ακούσεις εύκολες «καλημέρες», το «καληνύχτα» μας βγαίνει πιο αβίαστα...ίσως γιατί θέλουμε να ξεχάσουμε τη μέρα...
Σήμερα, σε μια αθηναϊκή λεωφόρο διαπλυκτίστηκαν δύο οδηγοί, ύψωσαν κι αυτοί τα δάχτυλα, δεν ήταν οι δείκτες...
Εδώ έχει ήλιο... τόλμησα να πάω για μπάνιο... είχε ακόμα κόσμο...

Μερικοί αναπολούν και νοσταλγούν, άλλοι ελπίζουν, άλλοι φεύγουν...

Όλα όμως τα μέρη είναι απλά τόποι κατοικίας... 
...εκεί κατέξηξα.

7 σχόλια:

thinks είπε...

Πάρα πολύ καλό διάβασμα. Σε φόρμα σε βρίσκω.

Πόσο ενδιαφέρον και περίεργο ότι το ίδιο πράγμα κάνει δύο διαφορετικούς ανθρώπους να εκφραστούν διαφορετικά. Εσύ γράφεις ότι «ωραία η οργάνωση, σε ξεκουράζει», Εγώ γράφω ότι «όποτε έρχομαι στην Ελλάδα η ζωή με κουράζει.» (προχτές γυρίσαμε και μόλις φτάσαμε άρχισα να ξεκουράζομαι ψυχικά και μου έπεσε και σε φυσιολογικά επίπεδα ο διαβήτης)

Περιγράφεις σχεδόν την καθημερινή μου ζωή των τελευταίων σαράντα χρονών, αλλά η υπερβολή της σιωπής στα τρένα κλπ., δεν μου φέρνει ούτε ΗΠΑ ούτε ΗΒ (δε μιλάμε βέβαια για Ιταλία). Μάλλον σε κάποια κεντρο-βορειοευρωπαϊκή χώρα θα ήσουν, όπου είναι κάπως πέραν του δέοντος …σφιχτοί… (ακολουθώντας διαταγές, πάντα)

Ο παραλογισμός δεν θα αποκτήσει ποτέ λογική εξήγηση. Θα ήταν άλλωστε οξύμωρο. Άδικά ψάχνουνε όσοι ψάχνουνε. Χρειάζεται reinstall new operating system and software & reboot (που δεν θα γίνει ποτέ). Το υπάρχον operating system και software είναι διεφθαρμένα και έχουν παγώσει.

«… άλλοι φεύγουν». Εγώ δεν «έφυγα» ποτέ: «πήγα προς» εκεί που ήθελα. Έχει διαφορά το να «φεύγεις από» με το να «πηγαίνεις προς». Στην πρώτη περίπτωση δεν φτάνεις ποτέ. Στην δεύτερη είσαι πάντα εκεί που αισθάνεσαι την Εστία σου.

Όπως βλέπω την ζωή, υπάρχει Εστία, αρκεί να την αναγνωρίσει κανείς και να την δεχτεί. Δεν είναι όλα τα μέρη απλά τόποι κατοικίας.

Καλησπέρα σου νεαρέ Ιωάννη :-)

scarlett είπε...

Το "εδώ" και το "εκεί". Πόσες φορές δεν έκανα τις ανάλογες συγκρίσεις.
Εγώ αγαπώ τον ήλιο. Αγαπώ και το καλοκαίρι.
Μα ολοένα νιώθω πως τα πληρώνω πολύ ακριβά. Και πως δε γίνεται ζωή μόνο με ήλιο και με καλοκαίρι.
Μια τρέλα πια το εδώ. Που απαιτεί τεράστιες αντοχές.
Όσοι ζήσαμε και το εδώ και το εκεί είμαστε πάντα μετέωροι. Δεν ανήκουμε πουθενά κι από την άλλη νομίζουμε/νιώθουμε πως μπορούμε να ανήκουμε παντού. Σπίτι μας η γη. Σαν τον Δημήτρη πιο πάνω που δε νιώθει "φυγή" αλλά τη συνέχεια ενός δρόμου.

Μπορεί όλα τα μέρη να είναι "τόποι κατοικίας" όπως γράφεις στο τέλος, αλλά έχει διαφορά το πόσο ευχάριστο, πόσο φιλικό είναι αυτό το μέρος. Πόσο δίκαιο προς τους πολίτες και αν και πόσο σε σέβεται.
Στην Ελλάδα είναι πλέον πολύ δύσκολο να ζήσει κανείς ή να πεθάνει με αξιοπρέπεια.

thinks είπε...

Τι όμορφη έννοια και αίσθηση έχει η λέξη "home"... Στα αρχαία (ή και καθαρεύουσα) είναι "εστία" (αλλά δεν έχει την ίδια ζεστασιά). Γιατί άραγε στην νεότερη καθομιλουμένη Ελληνική δεν υπάρχει τέτοια λέξη, παρά μόνο "σπίτι" (house)... Η γλώσσα εξελίσεται από την κοινή και κοινωνική εμπειρία. Στην νεοελληνική καθομιλουμένη, η έννοια αυτή δεν επέζησε ούτε σαν λέξη...

Scarlett, ξέρεις τι λέω πάντα... Ποτέ δεν είναι αργά.

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητοί Δημήτρη και Scarlett

Ωραία τα λέτε και εφράζετε αυτά που κι εγώ νιώθω.

Δημήτρη, μου άρεσε πολύ ο διαχωρισμός του "φεύγω" με το "πηγαίνω προς".
Βέβαια μέσα στο "πηγαίνω προς" υπάρχει και το "φεύγω", χωρίς απαραίτητα μέσα στο "φεύγω" να εμπεριέχεται και το "πηγαίνω προς". Φεύω μπορεί και να είναι μια πορεία και χωρίς προορισμό, απλά εδω κι εκεί.
Η ζωή στην Ελλάδα είναι λίγο πολύ όπως την περιγράφουμε εδώ, αλλά μεγάλη διαφορά έχει η ζωή στην Αθήνα σε σχέση με τη ζωή στην υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά επειδή η Αθήνα είναι ο καθρέφτης είναι που μας κάνει να νιώθουμε τη ζωή στην Ελλάδα αφόρητη.

Scarlett, στην Ελλάδα η έννοια "αξιοπρέπεια" είναι ταλαιπωρημένη, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια με την τόση κατάχρηση της λέξης είναι απλά να διερωτάσαι αν όλα όσα ήξερες μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκουν κάπου εφαρμογή. Σταμάτησα να την χρησιμοποιώ, φοβάμαι ότι θα ταυτιστώ με ότι πιο παρακμιακό έχει βγάλει αυτός ο τόπος.

Δημήτρη, στην Ελλάδα δεν πολυχρησιμοποιείται η λέξη Εστία αλλά τό "σπίτι" ίσως γιατι η λέξη Εστία υποκαταστάθηκε από τη λέξη "οικογένεια", το σπίτι είναι απλά το πολυπόθητο κεραμίδι στο κεφάλι, η οικογένεια είναι η προστασία κάτω από το κεραμίδι, δηλ. η Εστία μας, κι αυτό γιατί εδώ δόθηκε μεγαλύτερη σημασία στην υποστήριξη που λαμβάνεις από τα πρόσωπα του περιβάλλοντος σου.
Το "home" μου αρέσει κι εμένα σε αντίθεση με το "my place", το οποίο μου δημιουργεί ασάφεια, γενικότητα και συναισθηματική αποστασιοποίηση.

Τάδε έφη νεαρός Τζων, συγνώμη ....Benjamin Button :)

thinks είπε...

Well said Ben…

Πάντως υπάρχουν κάποιες αποχρώσεις διαφοράς στα νοήματά μας –ή, αν όχι διαφοράς, τουλάχιστον λεπτομερειών στις οποίες αξίζει να …εστιάσουμε.

Ως native speaker μιας γλώσσας (σαν τα αγγλικά) οι λέξεις έχουν και συναισθηματικές αόριστες έννοιες που δεν μεταφράζονται. Φερ’ ειπείν, στην Αγγλοσαξονική πλευρά των ΗΠΑ, δεν μπορείς να μεταφράσεις το συναίσθημα της Ελληνικής «οικογένειας» που ανέφερες. Στις ΗΠΑ, «family», όταν χρησιμοποιηθεί με την έννοια που δίνεις εσύ στην οικογένεια φέρνει περισσότερο το συναίσθημα της Ιταλικής μαφίας –και αντίστοιχα το συναίσθημα «home» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των συναισθημάτων που γνωρίζω από τα πρώτα 17 μου χρόνια μεγαλώνοντας στην Ελλάδα. Πάντα εννοώντας «οικογένεια» ως αντίστοιχο του “home”. Και πάλι, αυτά τα συνδέω όχι σε γλώσσα ή λεξιλόγιο αλλά σε κοινωνική εμπειρία –μια και η κοινωνική εμπειρία είναι αυτό που διαμορφώνει την καθομιλουμένη γλώσσα.

Και βάση της παραπάνω εξήγησης που ταιριάζει στα δικά μου συναισθήματα, είναι λογικό μια χώρα σαν την Ελλάδα να βρίσκει το συναίσθημα του «home» στην ζωντανή ενότητα μιας οικογένειας αντί στο homestead το οποίο αποτελείται όχι μόνο από ανθρώπινα όντα της οικογένειας αλλά και από την γη και το κτίσμα που είναι το κάστρο της οικογένειας (το οποίο στην Ελλάδα είναι μπετονένια κουτιά σε μια ζούγκλα από μπετόν, ή αυθαίρετα κτίσματα μακριά από το υδροκέφαλο κέντρο της χώρας, ή παλιά κτίσματα της γιαγιάς στο χωριό…)

Ως προς το φεύγω ή πηγαίνω, σαφώς μια κατεύθυνση κίνησης έχει σημείο αναχώρησης και σημείο άφιξης. Εννοούσα, φυσικά, ότι σε μια περίπτωση σαν την δική μου, δεν δίδεται η παραμικρή σημασία ή συνειδητοποίηση στο σημείο αναχώρησης γιατί όλο το κίνητρο πηγάζει για, και αφορά την μπροστινή κατεύθυνση με (σχεδόν) αδιαφορία για το από που φεύγει κανείς –και αυτό καθιστά πιο φυσικό και εύκολο να αισθάνεται κανείς always at home και ποτέ σε «ξενιτιά» ή «μακριά» από την γενέτειρα.

Μας λείπεις εδώ στην φθίνουσα Ελληνική μπλογκόσφαιρα :-)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, είναι αλήθεια αυτά που λες, δεν αποδίδεται εύκολα το συναίσθημα και το περιεχόμενο μιας γλώσσας με τις λέξεις μιας άλλης.
Η λέξη "οικογένεια" στην Ελλάδα έχει μια ιερή απόδοση και περιεχόμενο, αν θες τη γνώμη μου είναι τόσο ιερή όσο και αμαρτωλή ταυτόχρονα, όχι ακριβώς η λέξη αλλά η σημασία και η "ιεροσύνη" που της έχουμε αποδόσει.
Τέλος πάντων, ίσως η μπλογκόσφαιρα που ξέραμε πολύ κάνει και φθίνει στη μορφή που την ξέραμε, "πηγαίνει" κι αυτή "προς" μια άλλη κατεύθυνση.
Σε ότι με αφορά φοβάμαι ότι θα χάσω την κοσμιότητά μου αν αρχίζω να σχολιάζω ξανά με όλα όσα συμβαίνουν τελευταία και δεν θέλω, προτιμώ πλέον να τα λέω κατάμουτρα :)

thinks είπε...

Α-Χμ! Σύμφωνοι σε όλα! Και πολύ κατανοητός, αγαπητέ,όπως πάντα :-)
Νά 'σαι καλά, όπου είσαι :-)