Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Σαν τα μούτρα μας





Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα στο σπίτι ενός γνωστού μου ζευγαριού.
Ο σύζυγος κάπου στα 45, η σύζυγος μια «σε πουλάω κι σε αγοράζω», λίγα χρόνια νεότερη.
Η μάζωξη ήταν οικογενειακή, απλωμένες πιατέλες στον μπουφέ, κρασί, κάπου στο βάθος ένα πιάνο (Yamaha ηλεκτρικό ήταν, όχι εκείνα τα κλασικά με την ουρά), σαν παρτάκι στο Μέγαρο Μαξίμου ας πούμε, ωραία ατμόσφαιρα, δεν τραγουδήσαμε. 
Στην κουζίνα οργασμός. Κάποιες γυναικείες φωνές, βασικά τσιρίδες ήταν, αλλά το εκπαιδευμένο μου αφτί στις γυναικείες φωνές βάζει «κόφτη» στα πολλά ντεσιμπέλ, όπως οι Κυβερνήσεις στις συντάξεις ώστε να κοιμάται ήσυχα μετά.
Κάποια στιγμή, μια χαρωπή κυρία πετάχτηκε από την κουζίνα με μια πιατέλα με ψητό στο χέρι την οποία εναπόθεσε πάνω στο τραπέζι. Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου μια άλλη κυρία, χαμογελώντας κι αυτή, βγήκε από την κουζίνα. Κι εκείνη με τη σειρά της - ω τι έκπληξη - κρατούσε μια άλλη πιατέλα (με σαλάτα) στα χέρια, την οποία κι αυτή εναπόθεσε ακριβώς δίπλα από την πιατέλα της πρώτης κυρίας. Τις κυρίες δεν τις ήξερα, αλλά γρήγορα έμαθα ότι η μεν πρώτη ήταν η μητέρα της συζύγου, η δε δεύτερη η μητέρα του συζύγου, κοινώς οι πεθερές.

Ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά στη σύζυγο και κατόπιν στην πρώτη κυρία - εκείνη με το ψητό - παρατήρησα μια καταπληκτική ομοιότητα, τόσο στα χαρακτηριστικά, όσο και στους τρόπους, στον τόνο της φωνής, στη συμπεριφορά. Φυσιολογικό, μάνα και κόρη ήταν.
Ρίχνοντας όμως μια ματιά και στην δεύτερη κυρία - εκείνη με τη σαλάτα - διαπίστωσα μια σχεδόν αντίστοιχη ομοιότητα με τη σύζυγο, τόσο στα χαρακτηριστικά, όσο και στη συμπεριφορά. Μα τι έγινε; H «σε πουλάω κι σε αγοράζω» σύζυγος είχε δύο βιολογικές μανάδες; Ή μήπως ισχύει αυτό που λέει ο λαός: «η νύφη που θα γεννηθεί στην πεθερά θα μοιάσει»; 

Το οικογενειακό τραπέζι συμπληρώθηκε με άλλους προσκεκλημένους, αλλά και με τα τέκνα του ζεύγους. Ο γιός μικρός, κάπου στα 5 έπαιζε με το i-pad, δεν μου έκανε εντύπωση, εντύπωση θα μου έκανε να το χειριζόταν με λιγότερη επιδεξιότητα από εκείνη που φαινόταν ότι ήδη είχε. Η κόρη στα 15, έμοιαζε 20, ούτε κι αυτό μου έκανε εντύπωση, εντύπωση μου έκανε που δεν έμοιαζε 25 ήδη.

Πολλές γυναίκες μαζεύτηκαν εδώ, σκέφτηκα. Μετά όμως από λίγα λεπτά, άρχισαν να μοιάζουν αριθμητικά λιγότερες. Προσπαθώντας να καταλάβω αυτό το (σπάνιο) φαινόμενο - συνήθως πολλαπλασιάζονται - διαπίστωσα ότι η σύζυγος, οι δύο πεθερές και η κόρη είχαν μια απίστευτη ομοιότητα σχεδόν σε όλα.
Συγγενείς θα μου πεις. Μα τόσο πια; Και άντε να δεχτώ την ομοιότητα στα χαρακτηριστικά, ομοιότητα όμως και στους τρόπους; Την ομοιότητα των δύο (ελληνίδων) πεθερών στην όψη δεν την σχολιάζω, οι περισσότερες βγαίνουν από το ίδιο καλούπι. Πως ήταν λοιπόν δυνατόν 4 γυναίκες να φαίνονται σχεδόν σαν μία; 
Μεταξύ τυρού (κεφαλογραβιέρα Κρήτης ήταν) και αχλαδίου (κοντούλες), σκεφτόμουν ότι ακόμα κι αυτή η ομοιότητα στη συμπεριφορά ήταν τελικά φυσιολογική. Η μητέρα της νύφης έμενε στο κάτω διαμέρισμα από το ζευγάρι, η 15χρονη κόρη φυσικά ήταν οικόσιτη και η μάνα του συζύγου λίγα στενά παρακάτω. Μου φάνηκε πολύ ελληνικό και άκρως φυσιολογικό κρίνοντας από τα σεπτά ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου μας. Η ώσμωση αναμενόμενη.

Αυτό όμως που δεν μου φάνηκε και τόσο φυσιολογικό - αλλά τελικά και τι ορίζεται ως φυσιολογικό - δεν είχε να κάνει με τις τέσσερις γυναίκες καθ΄αυτές αλλά με τον ίδιο σύζυγο.
Ο ίδιος έμοιαζε, πώς να το πω ρε παιδί μου κομψά, μπουνταλάς και βολεψάκιας. Ο τύπος του άντρα που προκειμένου να μην χάσει το ραχάτι του, να μην τον ενοχλεί κουνούπι και να ζει μέσα στην άνεση ενός σπιτιού που κυρίως οι άλλοι φροντίζουν για αυτόν, είναι σε θέση να εκχωρήσει μέρος της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας του σε κάποιους άλλους οι οποίοι μοιάζουν λίγο πιο πρόθυμοι, λίγο πιο πολύ «σε πουλάω κι σε αγοράζω» από αυτόν.
Ποιος λοιπόν ήταν εύκαιρος να αναλάβει περισσότερες ευθύνες από τον σύζυγο, ώστε εκείνος να ζει ευχαριστημένος μέσα στην νιρβάνα του; Μα φυσικά η μάνα του αρχικά, στη συνέχεια η σύζυγος. Αυτές ήξερε (ή τέλος πάντων έμαθε), αυτές εμπιστεύτηκε. Μα θα μου πεις δεν υπήρχαν πεθεροί σε αυτό το σπίτι; Μάλλον όχι, ο ένας έμαθα ότι είχε αποδημήσει εις Κύριον πριν από χρόνια κι είχε γλυτώσει ο άνθρωπος, ο δεύτερος κάπου εκεί βολόδερνε, αλλά για να πω την μαύρη μου αλήθεια, ούτε που τον πρόσεξα, ούτε που τον άκουσα.
Το πάνελ με τον γυναικείο πληθυσμό συμπληρωνόταν με την κόρη του ζεύγους. Αυτή όμως είχε αναλάβει άλλα καθήκοντα και κυρίως την ταχύρυθμη εκπαίδευση του μικρού πεντάχρονου με το i-pad, ούτως ώστε όταν μεγαλώσει να γίνει κι αυτό καθ΄ομoίωση του πατέρα του.

Τελικά, εκείνο το οικογενειακό τραπέζι ήταν κατά βάση μια εκπαιδευτική διαδικασία για μένα. Για την ακρίβεια όχι τόσο εκπαιδευτική, όσο μετεκπαιδευτική, είναι σαν έχεις ήδη πάρει το Bachelor και στη συνέχεια να περνάς μετεκπαίδευση, τόσο για να εμπεδώσεις καλύτερα τις γνώσεις τις οποίες απέκτησες κατά τον πρώτο κύκλο των πανεπιστημιακών σου σπουδών, όσο κυρίως για να τις εμπλουτίσεις. 

Τι έμαθα λοιπόν, ή μάλλον τι εμπέδωσα από εκείνο το τραπέζι; Μα ότι οι επιλογές που κάνουμε είναι βαθιά επηρεασμένες, όχι πάντα, ή όχι μόνο από τις δυνατότητες που μας δίνονται, όσο από μια συνήθως ριζομένη μέσα μας αντίληψη για την πραγματικότητα και την δική μας παρουσία μέσα σε αυτή.

Ο σύζυγος, όταν αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να φτιάξει το σπιτικό του και να αναπαραχθεί, βρήκε μια σύζυγο η οποία έμοιαζε στην μητέρα του, εκείνη με τη σειρά της βρήκε έναν σύζυγο ο οποίος έμοιαζε με τον πατέρα της (ήταν εκείνος που βολόδερνε), οι πεθερές κι από τις δύο πλευρές βρήκαν νύφες και γαμπρούς που τους έμοιαζαν στην συμπεριφορά, γιατί όχι και στην εικόνα, τα δε παιδιά άρχιζαν σταδιακά να μοιάζουν στους γονείς τους και κατ΄ επέκταση και στους παππούδες τους.

Όλο το σχήμα μοιάζει βολικό, ουδείς χρειάζεται να ανακαλύψει νέα πράγματα, δεν χρειάζεται καν να ταξιδέψει σε αχαρτογράφητες περιοχές, να πάρει ρίσκα, να αλλάξει, το παν είναι η ασφαλής οδήγηση και η διαιώνιση του μοντέλου που δουλεύει. Πως το λένε στο ποδόσφαιρο; Ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις!

Ωραίο πρότζεκτ σκέφτηκα, όχι για μένα σίγουρα, αλλά σημασία έχει να είναι ικανοποιημένοι εκείνοι που το επιλέγουν και περνούν καλά μέσα στην πραγματικότητα που οι ίδιοι έχουν φτιάξει. Περί ορέξεως δηλαδή.

Όλα καλά ως εδώ.

Το θέμα είναι όμως ότι με την ίδια λογική επιλέγουμε και τους κατά καιρούς Κυβερνώντες μας.

Μας μοιάζουν απελπιστικά κι αυτό νομίζω ότι δεν είναι και τόσο καλή επιλογή τελικά.

6 σχόλια:

thinks είπε...

My Gig Fat Greek Clone Wedding?

Τζων Μπόης είπε...

Κάπως έτσι Δημήτρη... και να ήταν μόνο αυτό...

thinks είπε...

Αυτό που έγραψες, «μας μοιάζουν απελπιστικά», πολύ σοφό, αλλά και αληθινό για όλους τους ανθρώπους, λαούς και κράτη. Δεν ξέρω που ποιος επέλεξε ποτέ κάτι που δεν του έμοιαζε, άρα αν και «δεν είναι και τόσο καλή επιλογή», φαίνεται πως είναι η ανθρώπινη επιλογή. Οι επιλογές είναι ένας καθρέπτης και ο μόνος τρόπος να αλλάξει η αντανάκλαση στον καθρέπτη υποθέτω ότι είναι να αλλάξουν οι αντανακλώμενοι. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Και προς ποια κατεύθυνση αλλαγής;

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, δεν μπορείς να κατακρίνεις τους ανθρώπους όταν οι επιλογές τους εκπορεύονται από την ανάγκη για ασφάλεια. Αυτό σε επίπεδο προσωπικών επιλογών βέβαια, όταν όμως αυτές οι επιλογές έχουν αντανάκλαση σε μεγαλύτερα σύνολα, τότε υπάρχει περίπτωση η ασφάλεια κάποιων να μετατραπεί σε οπισθοδρόμηση.
Αλλαγές θέλουμε οι περισσότεροι, όχι όμως να αλλάξουμε οι ίδιοι.
Το πως θα αλλάξουμε εμείς, ή τέλος πάντων πως θα προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες των καιρών είναι μια μεγάλη κουβέντα και η προσπάθεια γίνεται από το σπίτι και από πολύ νωρίς στη ζωή του ανθρώπου.

scarlett είπε...

Γεια σου Τζων Μπόη
όπως έγραψε και ο Δημήτρης πιο πάνω, σε όλα τα μέρη της Γης οι άνθρωποι αντιγράφουν λίγο πολύ τα πρότυπα που υπάρχουν κοντά τους, ειδικά αυτά του οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Τώρα ποιος ευθύνεται για τα πρότυπα τα οποία έχουν επικρατήσει τα τελευταία 30-40 χρόνια στην Ελλάδα, είναι μεγάλη κουβέντα και δεν απαντιέται έτσι εύκολα.
Επίσης μπορεί στο κείμενο σου να εστιάζεις στις γυναικείες παρουσίες,τις οποίες και περιγράφεις με τρόπο που ανταποκρίνεται πολύ στην πραγματικότητα που μας περιτριγυρίζει, αλλά και οι άντρες είναι, τι να πω τώρα?....θα το πω πολύ απλά : αντάξιοι των γυναικών τους. (κάτι που κι εσύ άλλωστε παραδέχεσαι)

Μ'άλλα λόγια τίποτα δεν μας σώζει...

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, πιο πολυ αναφέρθηκα στις γυναίκες γιατί συνήθως οι Ελληνίδες έχουν μια πιο γκροτεσκα συμπεριφορά.... Όσο για τους άντρες πιο πολυ απλό αυτο που έγραψες δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω :)
Πραγματικά, ούτε κι εγω βλέπω σωτηρία...(σε αυτη τη ζωή)