Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Βερσιόν


 
 
 
Περπατούσα σε κάποια εμπορική γειτονιά τις προάλλες, από πίσω άρχισα να ακούω κάποιο επίμονο παιδικό ξεφωνητό κι έναν κύριο να προσπαθεί να κατευνάσει το παιδάκι που συνέχιζε να στριγγλίζει όλο και πιο δυνατά.
Ήταν κάτι περισσότερο από σίγουρο ότι το παιδάκι απαιτούσε κάτι συγκεκριμένο από τον πατέρα του με εκείνο τον επίμονο και αρκετά ενοχλητικό τρόπο που απαιτούν τα παιδιά από τους μεγάλους, λες κι όλος ο κόσμος τους ανήκει, λες κι έγινε για αυτά, λες κι όλα είναι δεδομένα στην δική τους περίπτωση. Προφανώς δεν φταίνε αυτά, έτσι έμαθαν, έτσι διαπαιδαγωγούνται σκέφτηκα, αλλά επειδή δεν υπάρχει εκείνο το ρημάδι το manual του τέλειου γονιού  που το εφαρμόζεις πιστά και βγάζεις τα τέλεια παιδιά, αυτά θα συνεχίζουν να απαιτούν κι εκείνοι οι έρμοι (Έλληνες) γονείς θα νομίζουν ότι δίνουν όλο και λιγότερα με αποτέλεσμα να δίνουν όλο και περισσότερα, που στην ουσία είναι λίγα και περιττά. Ψιλά γράμματα.
Το πρώτο που σκέφτεσαι ακούγοντας ένα παιδί να τσιρίζει απαιτώντας, είναι είτε τον Ηρώδη, είτε τον ανίκανο γονιό (που είναι και πιο βολικό άλλωστε), έχεις συνηθίσει σε υπεραπλουστεύσεις και σε γενικότητες, βοηθά και η εποχή και η πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι η αλήθεια.
Κι όλες αυτές οι σκέψεις από μια παιδική τσιρίδα κι από τον οίκτο που μου δημιουργούσε η στάση του πατέρα να κατευνάσει το παιδί και να μην γίνει ρεζίλι, ώσπου κάποια στιγμή κι ενώ περίμενες να ακούσεις το μικρό να ζητάει το τελευταίο i-phone, κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι τέλος πάντων, ή έστω κάποια λιχουδιά που δεν έπρεπε να φάει, μένεις αποσβολωμένος όταν το ακούς να ουρλιάζει επειδή ο πατέρας του αθέτησε την υπόσχεσή του να το πάει στο μουσείο Γκαουντί στην Βαρκελώνη.
Μάλιστα! Τι να πει κι ο δόλιος ο πατέρας και πώς να το συμμαζέψει, ένα αμήχανο χαμόγελο στους γύρω δεν αρκούσε, ήθελε να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Θα σκεφτόταν ο άνθρωπος ότι το αίτημα για ένα ακόμα παγωτό θα ήταν πιο εύκολα διαχειρίσιμο, ποιος θα τον αδικούσε εάν έβαζε μια φωνή στο παιδί, ποιος θα τον παρεξηγούσε εάν το έβαζε στο παγκάκι και με αυστηρό ύφος του έλεγε να σωπάσει, αλλά με τον Γκαουντί πως το διαχειρίζεσαι; Είναι τώρα αυτό αίτημα 9χρονου στην Ελλάδα; Από ποιον πλανήτη κατέβηκε αυτό το παιδί; Και τι να πεις στο παιδί;  ότι αθέτησες την υπόσχεσή σου γιατί δεν βρήκες φτηνά αεροπορικά, γιατί τα ξενοδοχεία είναι πανάκριβα κι είχες κι από πάνω να πληρώσεις ΕΦΚΑ, ΕΝΦΙΑ, Εφορία και του διαόλου τα κέρατα; Λέγονται αυτά στον δρόμο όταν οι άλλοι πίνουν το φρέντο καπουτσίνο τους και ενοχλούνται; Κι άντε και τα είπες, τι να καταλάβει το 9χρονο; Πώς να εξηγήσεις τι είναι ο ΕΦΚΑ και τα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι την εποχή που η Ανταρκτική θα συναντηθεί με τον Βόρειο Πόλο; Το παιδί ήθελε να δει τα έργα του Γκαουντί! Πάει και τέλειωσε!
Όσο κι αν όλο αυτό το σκηνικό μου φάνηκε σουρεαλιστικό, όσο κι αν ήθελα να γελάσω με το καπρίτσιο του παιδιού, αλλά και με την αμηχανία του πατέρα, όσο κι αν σκεφτόμουνα την κατάσταση στην Ελλάδα και με τι είδους αγωνίες, δυσκολίες και προβλήματα έχουν να αντιπαρατεθούν οι Ελληνικές οικογένειες, όσο κι αν συνέλαβα τον εαυτό μου να θυμώνει λίγο επειδή ένα οικογενειακό ταξίδι στην Βαρκελώνη για να δεις τα έργα του Γκαουντί μου φάνηκε πολυτέλεια στην Ελλάδα του 2017, αμέσως κούνησα το κεφάλι μου και χάρηκα που υπήρξα μάρτυρας ενός τέτοιου περιστατικού.
Για μένα αυτό ήταν ένα μικρό χαστούκι επειδή με ευκολία μπήκα στη διαδικασία να κρίνω χωρίς να έχω ακούσει, αλλά κυρίως μου φάνηκε μια χαραμάδα ελπίδας, ένα μικρό, αχνό φως κάπου στο βάθος του ερέβους που μας έχει περικυκλώσει.
Σήμερα, άκουσα την επανεκτέλεση μιας πρόσφατης pop επιτυχίας, η πρώτη εκτέλεση δεν μου είχε αρέσει, λάτρεψα όμως την vintage soul εκδοχή της. Κι ενώ ανακατεύονται τα μέσα μου με την νεοελληνική νοοτροπία, χάρηκα πολύ με εκείνη τη νεότερη βερσιόν του Έλληνα, την επανεκτέλεσή του δηλαδή,  που χτυπιέται κατάχαμα στις ρυπαρές και σπασμένες πλάκες των πεζοδρομίων που έχουν καταληφθεί από σκουπιδοτενεκέδες, μηχανές μεγάλου κυβισμού και αυτοκίνητα, γιατί θέλει λέει να δει από κοντά τα έργα του Γκαουντί!
 
…από κάπου θα έρθει η ελπίδα, δεν γίνεται!

12 σχόλια:

scarlett είπε...

Αγαπητέ μου Τζων Μπόη
αν και καταλαβαίνω το νόημα του τελευταίου σου σχολίου, τον τρόπο που θέλεις να δεις την ελπίδα γύρω σου, προσωπικά θα συμφωνήσω με την αρχική σου κρίση, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Μπορεί ο Γκαουντί να είναι συνώνυμο του πολιτισμού, αλλά ο τρόπος που ζητά κάτι ακόμη κι ένα εννιάχρονο πρέπει επίσης να υπακούει σε κάποιους κανόνες, τους οποίους τους μαθαίνει από τους ενηλίκους τριγύρω του.
Κι αυτό πολιτισμός είναι.
Όπως και το να μαθαίνεις από μικρός ότι υπάρχει ένα όριο σε αυτά που μπορείς να ζητάς από τους άλλους. Διαφορετικά σε περιμένει μια ζωή γεμάτη απογοητεύσεις.
Στο παράδειγμα σου δεν κατηγορώ το παιδί που στρίγγλιζε ζητώντας ό,τι ζητούσε - και για μένα δεν κάνει διαφορά αν ζητούσε το τελευταίο i-phone ή ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη . Κατηγορώ τον γονιό που ενώ προφανώς δεν μπορεί να προσφέρει παρόμοιες πολυτέλειες στο παιδί του, με κάποιο τρόπο του καλλιεργεί την αυταπάτη.

Ας αφήσουμε κάποια πράγματα να τα "κυνηγήσουν" μόνα τους τα παιδιά μας, αν πράγματι έχουν την επιθυμία και το όραμα.

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητή Scarlett,

Δεν θα ήθελα να μπω στη θέση του κατήγορου και να καταδικάσω, ιδίως την συμπεριφορά του πατέρα. Μπορεί η υπόσχεση για ένα ταξιδι στη Βαρκελώνη με σκοπό να δει κανείς τα έργα τα Γκαουντί να δόθηκε σε συνθήκες που το επέτρεπαν, το να αθετηθεί μια υπόσχεση και μάλιστα τέτοιου είδους δεν είναι πάντα αποτέλεσμα μιας επιπόλαιης αντιμετώπισης. Σε ένα περιβάλλον τόσο ρευστό στην Ελλάδα, δυστυχώς είναι παρα πολύ εύκολο να αθετήσεις κάτι που έχεις υποσχεθεί λόγω ανωτέρας βίας.
Δεν θα μάθουμε ποτέ τι έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Όσο για την συμπεριφορά του παιδιού θα συμφωνήσω ότι ήταν υπερβολική ανεξάρτητα από το αίτημα.
Δυστυχώς δεν υπάρχουν manuals καλού γονιού και καλού παιδιού και σίγουρα δεν μπορείς, ειδικά όταν έχεις παιδί, να προβλέψεις αντιδράσεις.
Στο μυαλό ενός παιδιού η υπερβολή και το μέτρο παίρνουν άλλες διαστάσεις από ότι στο μυαλό ενός ενήλικα. Στην πορεία και με εκπαίδευση μαθαίνονται αυτά.

Θα συμφωνήσω ότι οφείλουμε να αφήσουμε τα παιδια να κυνηγήσουν τα δικά τους όνειρα, όπως επίσης πιστεύω ακράδαντα ότι θα πρέπει να τους ανοίξουμε τους ορίζοντες πρώτα για να το κάνουν. Αυτό είναι υποχρέωση δική μας. Τα όνειρα και οι επιθυμίες δεν έρχονται από μόνα τους χωρίς ερεθίσματα.
Για να ζητήσει ένα παιδί, ειδικά στα 9 του, να δει απο κοντά τα έργα του Γκαουντί, προφανώς κάποιος, δάσκαλος, γονιός, έμαθαν στο παιδί τι ήταν ο Γκαουντί και ο κάθε Γκαουντί. Φαντάσου τώρα στο μυαλό αυτού του παιδιού πόση εντύπωση του έκανε ο Γκαουντί, πόσο ενθουσιάστηκε σε σχέση με άλλα ερεθίσματα ώστε να ζητήσει να δει απο κοντά τα έργα του.
Πέρα από την όποια αντίδραση του παιδιού και την όποια συμπεριφορά του γονιού, θεωρώ ότι ήταν ενα ελπιδοφόρο μήνυμα.

thinks είπε...

1) «έτσι διαπαιδαγωγούνται» (σωστά σκέφτηκες)

2) Ποτέ (μα ποτέ) δεν υποσχέθηκα στον γιό μου, ή σε οποιοδήποτε παιδί, ή σε οποιονδήποτε άνθρωπό κάτι, οτιδήποτε (τίποτα, από παγωτό μέχρι διακοπές ή ταξίδια, ή ότι φανταστείς), που να μην ήμουνα αποδεδειγμένα γνώστης του ότι θα το έβγαζα αληθινό πριν το υποσχεθώ. Αυτό είναι πραγματικά, αλήθεια. Ούτε ένα πράγμα. (Εκτός από μία και μόνη φορά που μεταβίβασα στον γιό μου υπόσχεση Έλληνα θείου του, στον οποίο βλακωδώς είχα δείξει εμπιστοσύνη).

3) Μεγάλωσα παιδί εκεί που το μεγάλωσα, κοντά σε εκατοντάδες άλλα παιδιά εκεί που μεγαλώνανε (ξέρεις που), και ειλικρινά δεν θυμάμαι ποτέ να είδα σκηνή σαν αυτή που περιγράφεις (βλ. #1 παραπάνω). Ναι στην Ελλάδα βλέπω τέτοιες σκηνές.

4) Για μένα το πιο σημαντικό και λυτρωτικό, που με γεμίζει θαυμασμό για τους γονείς αυτού του παιδιού (κι’ ας μην κράτησαν την υπόσχεσή τους) και ελπίδα για την Ελλάδα, είναι το ότι το παιδί ήθελε να πάει σε μουσείο. Όχι στην Ντίζνηλαντ.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα με την διαπαιδαγώγηση των παιδιών.
Πάντως το κείμενο μου ήθελε να καταδείξει ακριβώς αυτό που αναφέρω στο τέλος κι αυτό που αναφέρεις κι εσύ, ότι είναι λυτρωτικό που οι γονείς αυτού του παιδιού το έβαλαν σε έναν άλλο κόσμο όπου τα όνειρα δεν είναι προκάτ.
Κανείς δεν ξέρει βέβαια εάν αυτό το παιδί είχε ήδη παει στην Ντίζνηλαντ και είχε ενθουσιαστεί και με αυτήν.
Προσωπικά δεν θα μου έκανε εντύπωση κι ουτε και θα κατηγορουσα το παιδί εάν είχε θαμπωθεί και με αυτήν. Η ύπαρξη κάθε Ντίζληλαντ είναι να θαμπώνει.
Πάντως ξέρω παιδί που εντυπωσιάστηκε περισσότερο με το μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Λονδίνο παρά με την Ντίζνηλαντ. Δεν ξέρω εάν αυτό το παιδί τελικά είναι και τόσο "φυσικολογικό", ίσως να το μάθω μετά από χρόνια :))

thinks είπε...

Καλησπέρα Τζων :-)

Μα είναι απλά. Γίνονται δύσκολα όταν Ο «μεγάλος» αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του σαν «μεγάλο» και να κοιτάει το παιδί σαν «μικρό». Γίνονται δύσκολα όταν αρχίζει να λέει «Κάνε αυτό», ή να λέει «Όχι» αντί να λέει «μπορούμε να κάνουμε αυτό, εκείνο ή το άλλο, ποιο προτιμάς και γιατί;»

Πάντως πέρα από το ότι μας κάθεται καλά το ότι ήτανε κουλτουρέ το παιδί, όλο σου το παράδειγμα μιλάει για γονείς που άφησαν το παιδί να ονειρεύεται οτιδήποτε χωρίς να ήταν 101% σίγουροι ότι θα γινόταν αληθινό… τι άλλο;;; (συν, το παιδί δεν φαίνεται να είχε και πολύ ενδιαφέρον για θέματα όπως σεβασμός ανθρώπων, χώρων και καταστρατήγηση εντυπώσεων…)

Τζων Μπόης είπε...

Οι κρίσεις θυμού ενός παιδιού προφανώς και δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Πλήθος σεμιναρίων για το λεγόμενο "explosive behaviour", μεγάλη διεθνής βιβλιογραφία πάνω στο θέμα.

Για τους συγκεκριμένους γονείς δεν ξέρω τι έκαναν και τι δεν έκαναν, δεν μπορώ να βγάλω συμπεράσματα μόνο μια έκρηξη ενός παιδιού.
Ακόμα κι αν του έταξαν ένα ταξίδι στη Βαρκελώνη για να δει τον Γκαουντί, δεν σημαίνει ότι θα του είχαν τάξει και το φεγγάρι στο δωμάτιό του, ελπίζω δηλαδή. Αν κρίνω από όσα είδα από το status του πατέρα, νομίζω ότι ένα τέτοιο ταξίδι θα έπρεπε να ήταν επιτεύξιμο σε αυτή την οικογένεια.
Θυμάμαι πάντως τον εαυτό μου να ζητάω πράγματα χωρίς να μου τα έχει υποσχεθεί κανείς, το γεγονός ότι κάποιος μεγάλος με προσγείωνε δεν σημαίνει ότι εγώ θεωρούσα ότι έπρεπε και να προσγειωθώ. Το γεγονός ότι οι δικοί μου γονείς ήταν πιο προσγειωμένοι δεν σημαίνει ότι κι εγώ αυτομάτως θα γινόμουν προσγειωμένος. Σε εκείνη την ηλικία μπορεί να με απασχολούσε ο σεβασμός των άλλων, η εντύπωση όμως που θα έδινα με άφηνε αδιάφορο, αυτό με ακολούθησε και μετά.

Σίγουρα όλα μαθαίνονται, αλλά όπως τα τρένα ξεφεύγουν από τις ράγες τους, άλλο τόσο και οι άνθρωποι από όσα μαθαίνουν, ειδικά για τους ανθρώπους είναι και αναμενόμενο.

thinks είπε...

Οι κρίσεις θυμού ενός (human) παιδιού (worldwide) famously λέγονται “temper tantrums” (2-6 ετών, περίπου). Στα δικά μας μέρη λέμε ότι είναι φυσιολογικός τρόπος reboot και απελευθέρωσης «ατμού». Ο καλύτερος τρόπος, λέμε, να βοηθήσεις ένα παιδί την στιγμή που εκτονώνεται σε ένα temper tantrum είναι να του χαμογελάσεις ζεστά με αγάπη, να μην δείξεις ενοχλημένος και να μην απομακρυνθείς και το αφήσεις «ψυχολογικά μόνο του», και φυσικά να μην ρίξεις βενζίνη στην φωτιά αντιδρώντας ο ίδιος, ιδίως αν είσαι «εσύ» η αφορμή (σκανδάλη) για το tantrum –και να περιμένεις να «τελειώσει», συνεχίζοντας μετά την ζωή σαν να μην έγινε τίποτα. Ασυνήθιστη συχνότητα όμως τέτοιων περιστατικών «δείχνουν» σε βαθύτερες καταστάσεις που πάντα οδηγούν σε υπαιτιότητα των γονιών, ή/και σε ιδιαίτερες ευαισθησίες του παιδιού που δεν έχουν γίνει αντιληπτές.

Στη προκειμένη περίπτωση δεν είχα εκλάβει το παράδειγμά σου σαν “temper tantrum” (άλλωστε, ήταν 9 και όχι 2-6 ετών), αλλά σαν σε δημόσιο χώρο αντίδραση του παιδιού σε υπόσχεση που δόθηκε και μετά δεν τηρήθηκε. Τελείως διαφορετικό πράγμα. Όσο περισσότερη αβεβαιότητα εισάγουν οι γονείς στο «κέντρο» της σταθερότητας και προβλεψιμότητας της ζωής ενός παιδιού με ανεύθυνα συχνότερες-και-συχνότερες αλλαγές στο τι του είπαν ότι μπορεί να περιμένει ότι θα κάνουν, και τι κάνουν στο τέλος, τόσο το παιδί ενστικτωδώς διαχωρίζει την θέση του ψάχνοντας σταθερότητα (τουλάχιστον μέσα στον εαυτό του) και κατηγορώντας την έλλειψη αυτής και εκείνους που την προξενούν. Τότε είναι πολύ πιο υγιής για την αυτόνομη εξέλιξη του παιδιού η βίαια αντίδραση παρά η κατατονική (ευγενική) αποδοχή. Το ένα οδηγεί σε αυτονομία όπου διατηρεί κάποιον έλεγχο, και το άλλο σε υποτακτικότητα όπου δεν μπορεί να ελέγξει την ζωή του. Λέμε τώρα… Λάθη αποκλειστικά των γονέων, όταν αθετούν (σε συνέχεια) τα αναμενόμενα που οι ίδιοι προτάσσουν.

Πάντως στην συγκεκριμένη περίπτωση ιδέα δεν έχουμε για τις συγκεκριμένες λεπτομέρειες και το ιστορικό, οπότε το σχολιάζουμε, θεωρητικά, σαν γενικότητα πρώτων όψεων :-)

thinks είπε...

ΥΓ. Glossary :-)
“Explosive behavior” = “εκρηκτική συμπεριφορά” (δεν έχει συγκεκριμένη ηλικία, 1-101, αιτία: νευρολογία του κάθε ανθρώπου, αφορμή: οτιδήποτε),
“Temper tantrum” = “βίαιο ξέσπασμα [νηπιακό]” (συνήθως 2-6 ετών, αιτία: φυσική ανάπτυξη, αφορμή: κάτι που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίζει και να φέρνει ανάγκη “απελευθέρωσης ατμού”. Το να εμποδίζεται έχει στην μακρά πνοή καταστρεπτικά αποτελέσματα),
“Κρίσεις θυμού ενός παιδιού” μπορεί να προέρχονται από explosive behavior ή να είναι ένα απλό temper tantrum. Έχει σημασία πιο από τα δύο είναι. Όταν πρόκειται για παιδί, και στις δύο περιπτώσεις, πιθανοί υπαίτιοι, αλλά πάντα υπεύθυνοι διαχείρισης, είναι οι γονείς.

ΥΓ2. Πολύ καλή ανάρτηση! Πολύ «ψαχνό!» (Μας λείπεις, Τζων!)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, αυτά τα θέματα είναι υπαρκτά και νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση από εκείνους που έχουν την εξειδίκευση. Δυστυχώς δεν έχω τέτοιο γνωστικό υπόβαθρο για να πάρω εύκολα θέση.
Η πρώτη εντύπωση είναι βέβαια αυτή που έρχεται στο μυαλό όλων μας, αλλά ίσως να μην είναι πάντα και η σωστή. Για αυτό και δεν ήθελα να σταθώ σε αυτό το σημείο, αλλά στο ίδιο το αίτημα αυτό καθ΄αυτό.

Καλή εβδομάδα, εκεί κι εδώ :)

Ανώνυμος είπε...

είχα καιρό να ρθω... :) πέρασα επίσκεψη scalidi

Ανώνυμος είπε...

Είμαι η Θεία Λένα, όμως κάτι έκανα και δεν "βγαίνει" η ταυτότητά μου.
Λοιπόν..σχετικά με το γονιό που υποσχέθηκε και δεν τήρησε. Ο γονιός που έχει πάει τη διαπαιδαγώγηση του παιδιού του ένα βήμα πάρα πάνω απο το Mall και τα πανάκριβα κινητά, υποσχεται Γκαουντί αλλά δεν τη τηρεί. Οπότε ο μικρός "έμπορος" της οικογένειας αισθάνεται ριγμένος ιδιαίτερα αν κράτησε το δικό του κομμάτι της συναλλαγής. Γιατί όμως ο Ελληνας γονιός κάνει εμπορική σχέση με το γιό του, αντί να κρατήσει σχέση πατέρα-γιού; Είναι πολύ κακή αυτή η δημιουργία παζαρέματος, γιατί θα χαλάσει το χαρακτήρα του παιδιού.
Μόνο στην Ελλάδα άραγε τσιρίζουν έτσι τα κακομαθημένα παιδιά και οι γονείς ντροπιάζονται; Υπήρχε μία διαφήμιση παλιά στ' αγγλικά που διαφήμιζε προφυλακτικά..ναί, ναί για ένα πιτσιρίκι που σώνει και καλά ήθελε κάποια πατατάκια να πάρει στο σουπερμάρκετ και ο γονιός όχι, ο ένας τα έβαζε στο καρότσι ο άλλος τα έβγαζε στο τέλος το παιδί τσίριζε στο πάτωμα..και σου λέει το σπότ..αν έβαζες εγκαίρως το προφυλακτικό δεν θα γινόσουν τώρα..ρεζίλι..
Συμπέρασαμα..ο Γκαουντί είναι ο μόνος που δεν φταίει.

raimeefahrer είπε...

How to register, login and verify a casino - Dr
How 의왕 출장안마 to register, login 오산 출장마사지 and 사천 출장마사지 verify 진주 출장마사지 a 김천 출장안마 casino - Dr. McD