Τα σημάδια



Τα μόνα σημάδια που μένουν στο κορμί είναι του έρωτα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τα άλλα τα φτιάχνει ο πλαστικός.

Για τα σημάδια της ψυχής δεν ξέρω να μιλήσω, δεν είμαι ειδικός, ο καθένας γνωρίζει τα δικά του και ξέρει να τα καμουφλάρει αν τα φοβάται, ή να τα απελευθερώνει αν είναι μάγκας.

Κάνω ένα φλας μπακ και ξέρω ότι αγαπήθηκα πολύ και αγάπησα ακόμα περισσότερο.

Αισθάνομαι ευλογημένος που τα έζησα και μακαρίζω την τύχη μου που μου συμβαίνει ακόμα. Καμιά φορά, κάνω δυο βήματα πιο πίσω και δεν το ομολογώ, στον έρωτα φοβήθηκα μοναχά τον φθόνο, ο έρωτας δεν είναι λάφυρο, ούτε παράσημο, δεν είναι για τα highlights των ειδήσεων, δεν είναι καν επένδυση για το μέλλον, είναι σημάδι και γιορτή μαζί.   

Έζησα μια δόση υπερβολής και την έζησα γιατί το επιδίωξα κι όχι γιατί τα πράγματα είναι πάντα υπερβολικά, τα πράγματα είναι πολύ απλά, όταν αγαπάς δεν υπάρχει άλλο, ο πραγματικός έρωτας κατεδαφίζει κάστρα, ισοπεδώνει πόλεις, βασανίστηκα όμως και μάλλον βασάνισα ακόμα περισσότερο, ίσως γιατί είδα πιο πολύ την παράσταση κι όχι τόσο τη γιορτή, άφησα σημάδια και μου άφησαν ακόμα πιο πολλά, αλλά τα περισσότερα από εκείνα τα σώματα που λειτούργησαν ως υποκατάστατα εκείνου που ήθελα και δεν μπορούσα να έχω, συμβαίνει κι αυτό, ουδείς τέλειος…

Είχα όμως την τύχη να τα βγάζω από μέσα μου και να τα ομολογώ χωρίς κανέναν ενδοιασμό, να μην βραχυκυκλώνω, όλα φόρα παρτίδα και συνήθως ήταν κάποιος άτυχος εκεί  να αφουγκράζεται και να μην μιλά, να μην δίνει συμβουλές, να μην κρίνει, τα σημάδια της ψυχής δεν κρύφτηκαν, επουλώθηκαν … στο σώμα άφησαν το αποτύπωμα τους και έτσι, σιγά σιγά έγιναν περισσότερο γιορτή, ένα λαϊκό πανηγύρι στην επαρχία τον δεκαπενταύγουστο, μερικές ρυτίδες στο μέτωπο, δυο γραμμές έκφρασης γύρω από τα χείλη, ένα συμπονετικό βλέμμα, έγιναν αφή, έγιναν γεύση, μια ελαφρά, γλυκιά υπόταση τους καλοκαιρινούς μήνες …   

Δεν γίνεται να σβήσεις τα σημάδια που αφήνει ο έρωτας στο κορμί, δεν γίνεται…