Rain & Tears

Καλοκαίρι του 1977, το πάρτι της αποφοίτησης του μεγάλου εξαδέλφου, χωμένος εγώ σε μια γωνιά τσιμπολογούσα γαριδάκια, νομίζω έπινα και κόκα κόλα στη ζούλα, ο μεγάλος ξάδελφος με αφάνα μαλλί και γλαρό βλέμμα, ως άλλος λατίνος εραστής από την Αμαλιάδα μπαλαμούτιαζε μια συνομήλική του στα σκοτεινά, στο ένα χέρι κρατούσε ένα τσιγάρο, το άλλο απασχολημένο, η κοπέλα παραδομένη είχε γύρει το κεφάλι στον ώμο του ξαδέρφου …. rain & tears, μια γάργαρη μελωδική φωνή στο πικάπ που έκανε γριτς γριτς από την πολύ χρήση, πιο δίπλα μια ντάνα με δίσκους του Τόλη Βοσκόπουλου, τα πιο ωραία ερωτικά σε σπίτια με μωσαϊκά τα είχανε χορέψει, το θυμάμαι το σπίτι εκείνο, λευκές ροζέτες και περίτεχνα γύψινα στην οροφή, πολυέλαιοι με κρυσταλλάκια, κάθε δωμάτιο κι άλλο χρώμα, κάδρα με κεντήματα στους τοίχους, η απεικόνιση μιας σκηνής κυνηγιού στην αγγλική ύπαιθρο με κλωστές ντεμισέ, σεμεδάκια στην ασπρόμαυρη Garad,  μπλε βελούδο σαλονάκι και μαξιλάρια κεντημένα με δαντέλα, κάδρο με τα στέφανα του γάμου πάνω από το σερβάν, πλαστικά γαρύφαλλα στο βάζο, φοντανάκια, γαριδάκια, πατατάκια, φυστικάκια (αράπικα) πάνω στο τραπέζι, το φιδάκι έκαιγε στην άκρη, σε λίγο τα φώτα θα χαμήλωναν κι άλλο, ένα αχνό κίτρινο φως στην βεράντα από λάμπα πυρακτώσεως ίσα για να αχνοφαίνεται μια ημισκότεινη Ακρόπολη στο βάθος, άπλωνες τα χέρια και την έπιανες, σε λίγο θα έχανα τον ξάδερφο, θα έχανα και τη συνομήλική του, το σπίτι είχε κι αποθήκη βλέπεις, θα τέλειωναν και τα γαριδάκια, ένα χέρι θα με άρπαζε από το αφτί...

...θα πρέπει να ήπια ζεστό εβαπορέ ΝΟΥΝΟΥ το βράδυ εκείνο, rain δεν είχε, Ιούνιος ήταν, μόνο tears είχε...coca cola με Νουνού, αδύνατον!