Δέκα



 

Δέκα λοιπόν.
 

Η ιστορία ξεκίνησε πολύ απλά. Καθόμουν στο γραφείο… χμ, μάλλον, καθόμουν σε ένα γκρι γραφείο με μπαλκόνι που για θέα είχε ένα άλλο μπαλκόνι. Θα μου πεις όλα τα γραφεία γκρι δεν είναι; Ναι, αλλά δεν έχουν όλα μπαλκόνια, έστω και με θέα σε κάποια άλλα μπαλκόνια, τα οποία με τη σειρά τους βλέπουν σε άλλα μπαλκόνια, υπάρχει και το ενδεχόμενο του ακάλυπτου, ή και η καθόλου θέα. Μεσημεράκι ήταν, ώρα δεν θυμάμαι, το σίγουρο είναι ότι είχα φάει κοκορέτσι, ναι, για business lunch! Το θυμάμαι γιατί εκείνο τον καιρό είχε έρθει μια νέα συνάδελφος από την Γερμανία και για να της κάνω πλάκα της περιέγραφα με τον πιο splatter τρόπο τι ακριβώς τρώμε στο Ελλαδιστάν και από τι παρασκευάζεται το κοκορέτσι, σνίτσελ και λουκάνικα να πάει να φάει στην πατρίδα της, εδώ τρώμε έντερα, συνήθως τα δικά μας (αυτό δεν της το ΄πα τότε, το κατάλαβε μόνη της μετά).
Εκτός από τη θέα στο απέναντι μπαλκόνι, από μια άκρη έβλεπα και τη θάλασσα (μεγαλεία!), κοκορέτσι και θάλασσα δεν ταίριαζαν, αλλά δεν θα την κέρναγα και αστακομακαρονάδα, κάτι ψυχανεμιζόμουνα από τότε για χρεοκοπίες και κράταγα καβάντζες, τις οποίες βέβαια μου τις τσάκισε ο Ένφια και οι έκτακτες εισφορές, κρίμα γιατί με την Χέλγκα μπορεί να είχα και τα τυχερά μου.

Λέω αφού το κάνουν οι άλλοι γιατί να μην το κάνω κι εγώ; Σωστά, τι παραπάνω δηλαδή είχαν οι άλλοι; Τζάμπα ήταν. Νομίζω δεν παιδεύτηκα πολύ για να βρω πως γίνεται, πάτησα δυο τρία κουμπιά στον υπολογιστή, πάνω στο γραφείο είχα ένα μικρό βαζάκι με νερό και ζάχαρη που μέσα είχα βάλει ένα κλωναράκι από ένα αρμυρίκι που είχα κόψει τον προηγούμενο μήνα από ένα δενδρύλλιο στην Τήνο, το αρμυρίκι φρέσκο ακόμα, αντέχουν αυτά, δεν έχουν ανάγκη, εγώ μόνο δεν άντεχα, τότε βιαζόμουν, βιαζόμουν πολύ, έπαιρνα φόρα και όποιον έπαιρνε ο χάρος, παραμάζωμα όλα, κι εγώ μαζί στην κουτρουβάλα κι έτσι λίγο η θάλασσα από την άκρη του παραθύρου (μεγαλεία είπαμε τότε!), λίγο το κοκορέτσι, λίγο το κλωνάρι από το αρμυρίκι στο βάζο, λίγο που το έκαναν κι οι άλλοι, γιατί να μην το έκανα κι εγώ και τσουπ "εγένετο blog". Αυτός ακριβώς ήταν και ο τίτλος της πρώτης μου ανάρτησης. Στην πρώτη φωτογραφία δυο αρνιά, ναι, μια προβατίνα κι ένα γάλακτος, μάλλον με είχε επηρεάσει το κοκορέτσι και κάπως έτσι τα armirikia μόλις είχαν γεννηθεί, σαν σήμερα.

 

Διαβάζοντας με τότε θα νόμιζε κανείς ότι ήμουν βυθισμένος μέσα σε ατέρμονες φιλοσοφικές σκέψεις, μάλιστα εκείνο τον καιρό είχα λάβει κι ένα email από κάποια αναγνώστρια που με ρωτούσε εάν είχα εντρυφήσει στην φιλοσοφία, η καημένη πόσα άρλεκιν να είχε διαβάσει για να το φανταστεί αυτό, τέλος πάντων, να πω την μαύρη μου αλήθεια κολακεύτηκα, σε αυτά είμαι και αδύναμος χαρακτήρας, βέβαια μια λάιτ κλιμακτήριο την περνούσα και μου έβγαινε λίγο δράμα, στις επόμενες δυο αναρτήσεις μου βγήκε κάτι σε γερμανικό, όχι δεν ήταν τα φιλοσοφικά μου, ούτε και τα προ-κλιμακτηριακά μου, ήταν από τη συνάδελφο γερμανίδα που δεν την χόρταινα στα κοκορέτσια και στα σπληνάντερα, είχαμε πάει και στα Βλάχικα στη Βάρη και την είχε μαγέψει και ο βλάχος και η γκλίτσα του, τι να πω, αυτά μου είχε πει τότε, αυτά λέω κι εγώ, φαντάζομαι σνίτσελ δεν ξανάβαλε στο στόμα της από τότε, το τι άλλο έβαλε δεν μ΄ αφορούσε κιόλας δηλαδή, αν ήταν σήμερα θα την πήγαινα να φάει κινόα και φαγόπυρο και να πιει ζουμί από αμαμελίδα (πως καταντάει ο άνθρωπος στα γεράματα…)

 

Δέκα χρόνια. 
Νιός ήμουν και γέρασα που λένε, κατέβασα και ταχύτητα, τώρα παίρνουν οι άλλοι εμένα παραμάζωμα και καλά μου κάνουν δηλαδή. Πολλά άλλαξαν από τότε, βασικά όλα άλλαξαν, εγώ, η χώρα, ένα δεν άλλαξε, δανεικά τότε, δανεικά κι αγύριστα σήμερα, τα δανεικά αξία ανεκτίμητη.  Βέβαια, με το Blog αυτό πολλά πολλά δεν είχα και δεν έκανα, ούτε ήταν κι αυτός ο στόχος άλλωστε, βασικά δεν τσακώθηκα μαζί του, δεν το λάτρεψα, ούτε το μίσησα, δεν έβγαλα απωθημένα, δεν το χρησιμοποίησα για να κάνω κοινωνικές γνωριμίες, που και που έκανα ασκήσεις λογοτεχνικού ύφους (δεν πρωτοτύπησα, ίσα ίσα, αντέγραψα και με αντέγραψαν) και φωτογραφίας, ψέλλισα και δυο τρία βαθυστόχαστα, για γκομενικά πολλά δεν είπα, μαζεύτηκα. 

Κάποτε, οι αναγνώστες του αριθμούσαν μεγέθη μνημονικής διαδήλωσης (του πρώτου και του δεύτερου), οι σχολιαστές πάντα λιγότεροι, πλέον δεν μαζεύει ούτε για φιλικό δίτερμα σε ξερό, αλλά όσο έπεφταν οι επισκέψεις τόσο το γούσταρα περισσότερο γιατί γινόταν πιο πολύ δικό μου κι όχι κάτι που διαμορφωνόταν ανάλογα με τα γούστα των άλλων, ένα θεματάκι το έχω κι εγώ!

 

Τα Blogs έχουν πεθάνει εδώ και κάποια χρόνια, τουλάχιστον με την μορφή και με το ύφος που τα ξέραμε εμείς οι σκαπανείς των ιστολογίων, τα αρμυρίκια όμως είναι ανθεκτικά στο χρόνο και στις κακουχίες, τα βλέπεις ζαρωμένα να σου προσφέρουν τον ίσκιο τους, κατά την άνοιξη πετούν φρέσκα φυλλαράκια, δεν τα επηρεάζει το αλάτι της θάλασσας, το κρύο και οι άνεμοι, το πιο ωραίο είναι ότι περνούν εκ πρώτης απαρατήρητα, αλλά κάποιον ίσκιο θα σου προσφέρουν αν τα επισκεφτείς, εξαρτάται κι από τα κέφια τους βέβαια, είναι τζαναμπέτικα και κάπως έτσι πορεύτηκε αυτό το ιστολόγιο μέσα στον χρόνο, πλέον ένα από τα πιο παλιά ενεργά ιστολόγια της ελληνικής μπλογκόσφαιρας (δάκρυσα).

 

Κι επειδή όλα τριγύρω αλλάζουμε κι όλα τα ίδια μένουν, όπως είχα τότε γράψει στις δύο τελευταίες γραμμές της πρώτης μου κιόλας ανάρτησης, ακριβώς δέκα χρόνια πριν:

"Πόσο θα κρατήσει ουδείς γνωρίζει... μπορεί αύριο να το κάνω παρανάλωμα.

Θα μείνω συντονισμένος να δω τις προθέσεις μου…"