Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Σ΄αυτή τη χώρα...




Νιώθω ότι είναι ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό τραγούδι ανάμεσα σε όλα όσα γράφτηκαν σε τούτα τα μαύρα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα.

Μένω ειδικά σε εκείνον τον στίχο που λέει:

«Αυτή η μάνα που μας στέρησε το γάλα
θέλει με δάκρυ να ποτίσει την αυλή της
θέλει με αίμα να δροσίσει το κορμί της
κι όταν της δώσεις όλα αυτά, ζητάει κι άλλα»

Νομίζω η Ελλάδα διεκδικεί μια από τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως στην λίστα των υποτιθέμενα αναπτυγμένων χωρών με την μεγαλύτερη έχθρα επίσημου κράτους απέναντι στους πολίτες της. 

8 σχόλια:

scarlett είπε...

Επίκαιρο και καθρέφτης του πώς αντιλαμβανόμαστε πια τη ζωή μας σε αυτήν τη χώρα.
Έχεις παρατηρήσει ότι οι νέοι δεν νιώθουν τίποτα για τη χώρα τους ; Όπου φύγει φύγει....και χωρίς διάθεση επιστροφής όπως παλιά.

Καλή σου μέρα Τζων Μπόη!

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Σχετικά με τους νέους έχω προβληματιστεί, δεν είναι τόσο ομοιογενής η συμπεριφορά τους, όπως είναι η συμπεριφορά των εντελώς απαθών μεγαλύτερων.
Δεν βρίσκω τίποτα το κακό στη διάθεση κάποιων να φύγουν μακριά, την πατρίδα την έχουμε μέσα μας έτσι κι αλλιώς όπου και να πάμε.
Η πατρίδα που λειτουργεί όμως ως η καταπιεστική μάνα που βλέπει τα παιδιά της αποκλειστικά ωφελιμιστικά, είναι μια πατρίδα που δεν με εκφράζει, όπως δεν εκφράζει και πολλούς νέους.
Πάντως είμαι της άποψης ότι ακόμα κι αν δεν υπήρχε αυτή η κρίση και πάλι πλέον οι νέοι αυτής της χώρας θα έβλεπαν το εξωτερικό ως διέξοδο. Τα εμπόδια της γλώσσας και των μετακινήσεων έχουν ουσιαστικά εκλείψει.
Έχουμε πει ξανά ότι σημασία έχει πως αντιλαμβανόμαστε την έξοδο και το εξωτερικό. Αν το δεις ως λύση ανάγκης μπορεί να μετατραπεί και σε ξενιτιά, αν όχι μπορεί να είναι και ανακούφιση.

Δεν θα ήμουνα πάντως αφοριστικός απέναντι στους νέους, είμαι περισσότερο αρνητικός απέναντι σε ανθρώπους της ηλικίας μου που φαίνεται να έχουν εντελώς "καεί" εγκεφαλικά.

scarlett είπε...

Δεν διαφωνώ με ό,τι λες Τζων Μπόη.
Αν αναφέρομαι στους νέους είναι γιατί νιώθω πως εκφυλιζόμαστε ως λαός και μπορεί μεν αυτό να συνέβαινε έτσι κι αλλιώς ως έναν βαθμό με την παγκοσμιοποίηση, αλλά τώρα που η πατρίδα- όπως γράφεις κι εσύ- είναι εντελώς εχθρική απέναντί μας, δεν υπάρχει τίποτα να μας κρατάει.
Ποιος νιώθει περήφανος σήμερα να είναι Έλληνας ; Εννοώ φυσικά ποιος σοβαρός άνθρωπος που να πονάει πραγματικά για τον τόπο του.

thinks είπε...

Είναι έχθρα (του κράτους προς τους πολίτες);

Εγώ πάλι το βλέπω σαν ένα κράτος με νόμους και κανονισμούς οι οποίοι προδικάζουν ότι ο κάθε πολίτης είναι ένοχος μέχρι ο ίδιος να αποδείξει ότι είναι αθώος, αν μπορεί (και αν ενδιαφέρεται). Συν το ότι είμαστε 10 χρόνια πίσω σε τεχνολογία, και 25 χρόνια πίσω στο να την κατανοήσουμε. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, και νομίζω πως η φωτιά είναι στο ότι ουδέποτε ο Έλληνας αισθάνθηκε πως το "κράτος" άλλαξε μετά το 1821. Σκέψου ότι από βεζίρη πήγαμε σε Όθωνα, και μετά, επί 150 χρόνια, είχαμε να διαλέξουμε μόνο μεταξύ ξενόφερτων ιδεολογιών και πρακτικών από δύση ή ανατολή. Ποτέ δεν δημιούργησε η Ελληνική κοινωνία κάτι το ατόφια Ελληνικό μετά την επανάσταση. Ο πολίτης βλέπει το κράτος σαν κάτι από το οποίο πρέπει να προστατευτεί, και το κράτος τον βλέπει σαν ένοχο. Εν τω μεταξύ προσθέτουμε στην χημική αντίδραση και τον καταλύτη ότι το κράτος βλέπει τους μισούς σαν ψηφοφόρους του και τους άλλους μισούς σαν αντίθετους...

Εν τω μεταξύ, τώρα, οι μεγαλύτεροι έχουνε μουλώξει, έχουν πέσει σε κατάθλιψη, και οι νεότεροι δεν έχουν πλέον απτά και καθαρά μηνύματα από τους μεγαλύτερους (ούτε λεφτά σαν εκείνα στα οποία είχανε συνηθίσει), οπότε είναι συγκεχυμένοι μεταξύ της μπερδεμένης πραγματικότητάς τους σε κοινωνία και οικογένεια, καθώς βλέπουν στις ξένες σειρές το πως συμπεριφέρονται άλλοι νέοι σε άλλες χώρες.

Καζάνι σκουριασμένο, που βράζει.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett, πάντα ένιωθα περήφανος όχι για το αρχαίο παρελθόν κάποιων που έζησαν στον ελλαδικό χώρο πριν από αιώνες, αλλά από τα δημιουργήματα των νεοτέρων και για αυτά δεν θα έλεγα ότι είμαι και τόσο περήφανος.
Η ζημιά που γίνεται στην ψυχοσύνθεση του Έλληνα αυτή την εποχή είναι ανυπολόγιστη, αυτό θα το καταλάβουμε χρόνια μετά, όπως τώρα σκουπίζουμε τα απόνερα των προηγούμενων επιλογών μας.
Η νέα γενιά αλλάζει όπως κάθε γενιά, αποξενώνεται ναι από όσα είχαμε εμείς μάθει περί προσήλωσης στην ιδέα της πατρίδας, οτιδήποτε το οποίο ρέπει όμως προς την πατριλογαγνεία που μας έμαθαν εμάς με ενοχλεί, οι νέοι είναι πιο διεθνιστές, όχι όλοι, αλλά πολλοί από αυτούς βλέπουν για πατρίδα τους ένα γενικότερο γεωγραφικό σύνολο.

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου.

Για κάποιο λόγο όμως που δεν μπορώ να τον προσδιορίσω είμαι ακόμα αισιόδοξος για τη νέα γενιά και απελπιστικά απαισιόδοξος για τα μυαλά των ανθρώπων της γενιάς μου.
Φυσικά υπάρχουν πολλοί νέοι που έχουν γεράσει πριν την ώρα τους και αυτό δεν το επέφερε η κρίση, αλλά υπάρχουν και νέοι που μιλώντας μαζί τους βλέπεις τη φλόγα να καίει στα μάτια τους και οι πολλές από τις ιδέες τους είναι φρεσκότατες και γεμάτες δημιουργία.
Η χώρα βέβαια τους εχθρεύεται, αλλά θα την βρουν την άκρη τους, είτε εδώ είτε έξω.
Πάντα η ελπίδα ερχόταν απ' έξω κι όχι από μέσα αν το καλοσκεφτείς ιστορικά.

thinks είπε...

Είμαι κι εγώ αισιόδοξος για κάθε νέα γενιά, επειδή η ζωή πάντα βρίσκει τρόπο... σαν το νερό που πάντα ανοίγει τον δρόμο του --αλλά το τι θα κάνουν οι νέες γενιές δεν είναι απαραίτητα εκείνο που ελπίζουμε εμείς... Και οι συνομήλικοί μας (στο περίπου συνομήλικοι δηλαδή, ε), συμπεριλαμβάνουν και εμάς τους δύο, τρεις, τέσσερεις, άρα κάποι φως υπάρχει --που απλά ίσως να χρειάζεται το οξυγόνο του εξωτερικού για να μην πάθει σήψη...

Οι νέοι με τους οποίους τυχαίνει να μιλάω εγώ, πέφτουν σε δύο κατηγορίες. Εκείνους που θα μείνουν στο εξωτερικό μετά από το μεταπτυχιακό, χωρίς όμως να θέλουν να μείνουν, και βλέποντάς το σαν ξενιτιά, και σε εκείνους που θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα γιατί όλα θα πάνε λέει καλά --ή γιατί ελπίζουν ότι θα κυβερνούνται από δυτικοευρωπαϊκές χώρες αλλά θα μπορούν να μένουν γεωγραφικά στην Ελλάδα...

"Πάντα η ελπίδα ερχόταν απ' έξω κι όχι από μέσα αν το καλοσκεφτείς ιστορικά."
Σωστός επί της αρχής. Αλλά είναι η λέξις "ελπίδα" η καταλληλότερη γι' αυτό που εννοείς ότι ερχόταν από το εξωτερικό;

Τζων Μπόης είπε...

Ας είμαστε ειλικρινείς, από το εξωτερικό ερχόταν πάντα η βοήθεια μαζί και πολλά άλλα αρνητικά βεβαίως, ουδείς αναμάρτητος ειδικά όταν υπάρχει το συμφέρον. Άλλωστε η έννοια της αλληλεγγύης έχει καταταλαιπωρηθεί στο μυαλό του Έλληνα.

Μόνοι μας ως Έθνος ή ως χώρα δεν είμαστε σε θέση να τα βγάλουμε ιστορικά πέρα με τα μυαλά που κουβαλάμε, όλα τα άλλα τα ηρωικά που ακούγονται σε εθνικές εορτές και γράφονται στα σχολικά βιβλία είναι προς εσωτερική κατανάλωση και τόνωση του εθνικοπατριωτικού ιδεώδους. Με κάτι τέτοιες αρλούμπες και εθνικιστικές κορώνες φτάσαμε ως εδώ και καταλήξαμε - ανάλογα με το ερμηνεύει κανείς τα γεγονότα - είτε να καθυβρίζουμε τους ξένους, είτε να τους υπηρετούμε ως ραγιάδες.

Εν τέλει, δεν μπορούμε ως χώρα να βρούμε μια ισορροπία και να έρθουμε αντιμέτωποι με καμία πραγματικότητα, παρά μόνο με τις φαντασιώσεις και τα παραμύθια που έχουμε φυτέψει στο μυαλό μας.