Αναστενάρισσα Καρδιά vs Σικλαμέν Τραχανά

Και τα έλεγα εγώ στη φίλη μου τη Magica.
Εσύ, μια comme il faut κόρη, τι δουλειά έχεις με τον Tzara;
Ποιά είναι η Magica;
Ελάτε τώρα...Η Magica είναι η γνωστή Magica de Spell από το γνωστό, αδελφό blog http://volcaniccooking.blogspot.com/.
Και λέω αδελφό blog γιατί έχουμε πλέον αδελφοποιηθεί όπως οι πόλεις.
Βέβαια, εδώ είναι σαν να αδελφοποιείς τη Νέα Υόρκη με το Κάτω Κακοσάλεσι, αλλά τι να κάνουμε, ο καθείς πορεύεται με ότι έχει.
Εκείνο βλέπετε είναι ένα διάσημο blog, ενώ τούτο εδώ είναι ένα ταπεινό χαμομηλάκι, το οποίο ξεκίνησε να γίνει Βερολινέζικο καμπαρέ περιωπής, αλλά σιγά σιγά μετατρέπεται σε κωλόμπαρο του κερατά, ξεχασμένο σε λασπωμένο επαρχιακό δρόμο, πιο δίπλα το βουλκανιζατέρ “Ο Στελάρας”. Εκείνο έχει παρελθόν, παρόν και μέλλον, τούτο εδώ πνέει τα λοίσθια, όπου να ΄ναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του έρχεται με συστημένο.
Κρύωσε λοιπόν η Magica κι έπιασε το καπνιστό ουισκάκυ να ζεσταθεί.
Καλά, αυτό της το κουσούρι το ήξερα από καιρό (αχ, βρε Magica, ένα προφίλ πας να φτιάξεις κι εσύ δόλια κι έρχεται ένα παλιο-αρμυρίκι να σου το καταστρέψει).
Αμ το άλλο το κουσούρι, που να το φανταστώ;
Μαζί με το κρύωμα έπιασε λέει και τα πάρε δώσε με τον Tzara.
Αμ εσύ δεν είχες απλά πυρετό καλή μου, ένα στάδιο πριν την πενικιλίνη βρίσκεσαι.
Δεν λέω, κι εγώ κατρακυλώ κατά καιρούς αλλά έρχεται μια φωνή και με επαναφέρει.
Να, όπως πριν από λίγες μέρες που πέρασα κι εγώ τα ίδια και το είχα ρίξει στον Βέλτσο και στο τραχανά.
Ήμουνα βλέπετε σε παραλήρημα λόγω υψηλού πυρετού.
Ασθενής και οδοιπόρος όμως αμαρτίαν ουκ έχει.
Πέρα από τον Βέλτσο, έπρεπε να επιβάλλω και τον κόκκινο τραχανά μου. Σκοτωμός στο σπίτι.
Εμφύλιος. Εγώ τον θέλω κόκκινο, όχι εγώ τον θέλω άσπρο, κρατάει χρόνια αυτός ο καυγάς.
Τελικά εγώ είμαι ο άντρας του σπιτιού και για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, πέρασε το δικό μου.
Δεν ξέρω όμως τι έκανα κι ο τραχανάς από κόκκινος μου βγήκε σικλαμέν.
Το ίδιο βράδυ κι ενώ ο πυρετός μου ανηφόριζε με την ίδια ταχύτητα που κατρακυλάει η οικονομική - κι όχι μόνο - κατάσταση αυτού του τόπου, έσκασε το τηλέφωνο.
“Εχουμε κλείσει τραπέζι στου Βέρτη, έρχεσαι;”
Τσακίστηκα. Στο διάολο η οικονομική κρίση, στο διάολο κι η τιτλοποίηση.
Πετάω τον Βέλτσο, φτύνω το σικλαμέν τραχανά, αρπάζω το έτερον ήμισυ - άλλο που δεν ήθελε - και χαλάλι το μποτιλιάρισμα στην παραλιακή, με τα γόνατα να ανέβαινα στην Παναγιά της Τήνου λιγότερη ώρα θα έκανα.
Τους βρήκα όλους σε μεγάλα κέφια.
Βρήκαμε και καλό τραπέζι - ξέρετε τώρα πως - και σε λίγο άρχισε το γλέντι.
“Πες το μου ξανά ότι μ’αγαπάς κι αγκαλιά στ’αστέρια να με πας, πάθος μου γλυκό με ένα σου φιλί, η καρδιά να σπάσει σα γυαλί …”
Εκεί να δεις ο πυρετός έφτασε στο 42. Μπροστά μου μια ιδρωμένη νεαρά, εκ πάγλου καλλονής, με μια see through φουστίτσα κολλημένη πάνω στους καλλίγραμμους γλουτούς της, “έκοβε χαλβά”, έψαχνα κι εγώ να δω τι εσώρουχο φοράει, άλλα μάλλον στη βασύνη της να έρθει στο...ναό, είχε μπερδέψει το string με το οδοντικό νήμα.
“…τώρα που μιλούν μόνο οι καρδιές από μένα ζήτα ότι θες…”
Τι να ζητήσω κούκλα μου, συνοδεύομαι.
Να, μόνο πάνω στα τραπέζια θέλω να λικνίσω το κορμί μου...αρωγός ο καλλιτέχνης που υποφέρει κι αυτός στην πίστα όπως κι η νεαρά μπροστά μου που την εμποδίζει το οδοντικό νήμα να “δημιουργήσει”, τα μάτια μου κόκκινα από την κάπνα κι όχι μόνο, σαν τον Κρίστοφερ Λη σε δρακουλίστικη ταινία και να τα γαρύφαλλα να πέφτουν βροχή…
“… Κέρνα μια φωτιά, δως μου αφορμή, να μας ταξιδέψει το κορμί...”
Κορμί; Κορμιά ! Κορμιά ημίγυμνα, λάγνα, πουκάμισα ανοιχτά να φαίνεται πότε η φωτόλυση και πότε το δασύτριχο το στήθος το αντρίκιο, αβυσσαλέα ντεκολτέ, γραμμωτές κι αγράμμωτες κοιλιές, σκουλαρίκια στον αφαλό, χαμηλοκάβαλα παντελόνια να φτάνουν μέχρι την ήβη, φόρα παρτίδα οιστρογόνα και τεστοστερόνες.
Τα πυρομαχικά εξοστρακίζονταν παντού, ένα με βρήκε στο μάτι, δύο στο στόμα, άλλα δύο στο στομάχι, ένα στον αριστερό γλουτό κι αν μέτρησα σωστά 3 με 4 στο κέντρο της βουβωνικής μου χώρας. Το πρωί βρήκα κομματάκια από γαρύφαλλα μέχρι και μέσα στο εφαρμοστό, λευκό μου μποξεράκι.
Κάποια στιγμή είπα να συμμαζευτώ, ο καλλιτέχνης όμως δε με άφηνε σε ησυχία...
“...να μην ξημερώσει η νύχτα αυτή κι αγκαλιά η μέρα να μας βρει...”
Μωρέ μη σώσει και ξημερώσει.
Κάποια στιγμή - κοντά στα ξημερώματα και πριν να βγει ο ήλιος - βρεθήκαμε όλοι αγκαλιά, γυναίκες, άντρες, ντυμμένοι, ημίγυμνοι, ζαλισμένοι, νηφάλιοι, όλοι ένα κουβάρι και η νεαρά με το...νήμα μαζί.
Το πρωί ήμουνα περδίκι. 36.6 απύρετος.

Αχ βρε αναστενάρισσα καρδιά...Βέρτη ήθελες κι εγώ που νόμιζα ότι με κουλτούρα και τραχανά θα έστρωνες;