Αναπνέουμε το φως, λαχταράμε τον ουρανό κι όταν χωνόμαστε στη γη σαπίζουμε.
Ο χυμός της γενέθλιας γης δεν ανεβαίνει από τα πόδια μας στο κεφάλι, τα πόδια μας είναι μόνο για περπάτημα.
Για μας, μοναχά οι δρόμοι έχουν σημασία.
Μας συνοδεύουν - από την πενία έως τον πλούτο ή έως μια άλλη πενία, από τη δουλεία έως την ελευθερία ή έως τον βίαιο θάνατο.
Μας υπόσχονται, μας κουβαλούν, μας υποκινούν, ύστερα μας εγκαταλείπουν.
Τότε ψοφάμε, όπως γεννηθήκαμε, στην άκρη ενός δρόμου που δεν επιλέξαμε…
…από το εξαιρετικό «Το χρονικό μιας οικογένειας» (Origines) του Αμίν Μααλούφ (Εκδόσεις Ωκεανίδα).
3 σχόλια:
Kαλημέρα, άσπρη μέρα επιτέλους!
Αναβλήθηκε η δίκη του Παμούκ, το διάβασες φαντάζομαι!
-Χρόνια πολλά ετεροχρονισμένα, πλην όμως επίκαιρα.
Teshekurler...ελληνιστί σε ευχαριστώ και αντεύχομαι...να διαβάσεις και τα υπόλοιπα βιβλία του Παμούκ...και επειδή έχω τις καλοσύνες μου σήμερα θα σε βάλω και σε Link
Μια που πιάσαμε την κουβέντα για τον Παμούκ θα σου συνιστούσα να διαβάσεις «Το Μαύρο Βιβλίο».
Όσο για το Istanbul ελπίζω να το διάβασες.
Δημοσίευση σχολίου