Θα περάσουν οι μέρες......με ένα χαμόγελο-ξυραφάκι Bic θα περιφέρεται μέσα στα κίτρινα φώτα μιας πόλης-κλόουν, ανάμεσα σε ανάλατα γέλια από ξεχαρβαλωμένα ανέκδοτα καλοζωισμένων μικροαστών…
...ξεφτισμένα νύχια βαμμένα κόκκινα...στα χείλη άφιλτρο τσιγάρο, μάτια άδεια...
...η τιράντα του μαύρου κομπινεζόν θα πέφτει χαλαρά πάνω στους ιδρωμένους ώμους της...
...στο περίγραμμα της γύμνιας της, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μιας γυναίκας, γυναίκας μόνης...
...ζωγραφισμένες στην ψυχή οι ουλές από τα καρφιά του πόνου, ξαναμμένα στήθη που ζητούν το χάδι το αντρικό...
Θα περάσουν οι μέρες...
...μα εκείνη θα φαντάζει πιο αγία και ξετσίπωτη από ποτέ μέσα στον θρήνο της κόκκινης ζαρτιέρας της, μια υπενθύμιση θηλυκότητας...
...από τους τοίχους θα στάζει φαρμάκι, μοναξιά και καπνός, σώμα προσαραγμένο πλοίο στο θλιβερό διαμέρισμα μιας ξεφτισμένης πολυκατοικίας, πιο θλιβερής κι από μανιάτικο μοιρολόι...
Θα περάσουν οι μέρες...
...κι εκείνη μέσα σε μια κουζίνα πιο μαύρη κι από την κόλαση του Δάντη θα ετοιμάζει τηγανιτές πατάτες κι αυγά μάτια...
...γυναίκα μόνη...γυναίκα-πόνος, γυναίκα...
...σώμα θλιμμένο pulsar πoυ σβήνει, μυρωδιά από μαραμένο στήθος, ξεθυμασμένο μητρικό γάλα και λίγδα από πατάτες...
...γκόμενα, αγία, Μαγδαληνή...
...γυναίκα...
Γυναίκα μόνη...
Θα περάσουν οι μέρες...
3 σχόλια:
...
τρυφερό και κοφτερό
έτσι σηκώθηκα σήμερα το πρωί...
φαρμάκι και χάδι
Ένα κεράκι άναψε για τον Κορυδαλλό
και τα παιδιά του Αυλώνα.
Ένα κερί της πίστης σου για τον μικρό των φαναριών,
το θύμα των ναρκωτικών.
Και μια λαμπάδα άναψε για την φτωχή Λολίτα ή την καϋμένη Ρίτα,
που κατοικούν παντέρημες, σε μια ψυχρή σοφίτα
ή ψάχνουν για τον έρωτα χαμένες, μεσ'τή νύχτα.
(ανώνυμου μοναχού από το βιβλίο "Κραυγές Προσευχής")
Δημοσίευση σχολίου