Αφιερωμένο σε κάτι μοναχικές ψυχές…εκ γενετής.Αφιερωμένο σε κάτι μεγάλα ρομαντικά παιδιά.
Αφιερωμένο σε κάτι ερωτύλους, μελό, ευσυγκίνητους, ροζ και γλυκανάλατους τύπους σαν και του λόγου μου.
Κραουνάκης, Τριπολίτης, Μοσχολιού.
«Σκουριασμένα Χείλη», 1981.
Κλασσικό πια.
Έλα Μανταλένα μου, έλα καλή μου βάρκα, λίγο ακόμα, φτάνουμε…
Έτσι κι αλλιώς αυτά τα σιχαμένα τα γηρατειά μόνοι μας θα τα περάσουμε, είτε απλά παντρεμένοι, είτε παντρεμένοι με παιδιά, είτε εντελώς μόνοι, απλά πεσμένοι μια ζωή στο πάτωμα…
Έτσι κι αλλιώς…
Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς
κούφιο κόκαλο και φαγωμένος σκελετός
η ζωή σου εδώ κι εκεί
μαύροι έρωτες και καταδίκη μυστική
η ζωή σου όπου κι αν πας
κρύες κάμαρες κι αποκλεισμένος μαχαλάς
Έτσι κι αλλιώς
σε ξέρουνε δυο τρία άτομα
έτσι κι αλλιώς
πεσμένος μια ζωή στο πάτωμα
Η ζωή σου έτσι κι αλλιώς
τρύπιο γόνατο κι ανάπηρος βηματισμός
η ζωή σου εδώ κι εκεί
απομόνωση στην ίδια σου τη φυλακή
η ζωή σου όπου κι αν πας
άδειο τρίκυκλο και φαγωμένος μουσαμάς
7 σχόλια:
Εγώ πάντως είμαι απ'όλα τα παραπάνω. :-)
εγώ να δεις !
Παιδιά, διαφωνώ.
Μπορεί να με ξέρουνε δυο τρία άτομα, αλλά δε νοιώθω πεσμένη μια ζωή στο πάτωμα.
Εχω φτερά και μπορώ να πετάξω.
Αρκεί να τα φροντίσω λίγο.
Και τα φροντίζω, τώρα πια!
Και θα πετάξω μια μέρα.
Θα πετάξω!
μα κι εμείς πετάμε καλή μου...
...up where we belong, where the eagles cry on a mountain high...
...αλλά το πάτωμα έχει κι αυτό τη χρησιμότητά του...
...πως θα σηκωθείς μετά να πετάξεις up where we belong?
με τέτοια ωραία μέρα γράφεις τέτοια θλιβερά πράγματα!
στα...πατώματα μ'εριξες!
άκου εκεί θλιβερά!
...βρε καλό μου το πάτωμα είναι σαν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ...σε αναβαπτίζει!
Σας έστειλα τις συνταγές στο e-mail που έχει το προφίλ σας. Επειδή τα έχει παίξει ο mailer για κοιτάξτε κ πείτε μου αν δεν τις λάβατε.
Δημοσίευση σχολίου