Σε βλέπω!

- Δεν θα κοιμηθείς ακόμα;
- Είναι ωραία τέτοια ώρα στο μπαλκόνι, έλα.
- Τον βλέπεις αυτόν στην απέναντι πολυκατοικία, στον 1ο ;
- Ναι, γιατί;
- Τον πέτυχα χτες στο super market, είχε φορτώσει ένα καρότσι πράγματα και μόλις είδε στο ταμείο ότι δε του έφταναν τα χρήματα, άρχισε να αφαιρεί συσκευασίες.
- Και που είναι το περίεργο;
- Πουθενά, αλλά να, μου έκανε εντύπωση, να σκεφτείς άφησε το γάλα και κράτησε τα προφυλακτικά.
- Εσείς οι άντρες ώρες ώρες δεν έχετε το Θεό σας!
- Τελευταία όλο γλύκες τον βλέπω με τη συγκάτοικό του, αλλά κι αυτοί του 2ου μόνο που δεν το έχουν κάνει ακόμα στο μπαλκόνι.
- Δεν ξέρω αν το έχουν κάνει ακόμα στο μπαλκόνι, αλλά εγώ βλέπω στο διπλανό διαμέρισμα, αυτή τη δόλια τη γυναίκα, δεν έχει βαρεθεί πια να βρίσκεται μονίμως πάνω από την ηλεκτρική κουζίνα; βέβαια τόσα στόματα που να τα προλάβει όλα.
- Στον 3ο, απέναντι, πόση ώρα παίζουν πια τάβλι; τα πούλια ακούγονται μέχρι εδώ.
- Ναι τους βλέπω, έχουν βάλει και μια αιώρα στο μπαλκόνι, απέναντι από την μεταλλική ντουλάπα, τη στερέωσαν στα κάγκελα, δίπλα στην απλώστρα με τη μπουγάδα.
- Τους θυμάσαι πέρσι το καλοκαίρι που ξεσήκωσαν τον κόσμο με τον καυγά τους;
- Αν τους θυμάμαι λέει, τους φώναξε η διπλανή να σταματήσουν, είχε τον άντρα της άρρωστο η καημένη, θυμάσαι; Ο ταλαίπωρος, έκανε τότε χημειοθεραπείες…ήταν πολύ καταπονημένος. Αχ, την βλέπεις; τώρα πια κάθεται στο μπαλκόνι μόνη της. Βυθίστηκε στα μαύρα…μόνη και σκεπτική…
- Την είδα τις προάλλες στην τράπεζα, με χαιρέτησε ευγενικά, δεν ξέρω γιατί, ίσως να με είχε δει στην κηδεία, δεν την ήξερα, αλλά την πόνεσα όταν το έμαθα, άσπρισε η καημένη, πριν από μέρες έμαθα είχε έρθει και η κόρη της από το εξωτερικό, έφυγε όμως γρήγορα, τώρα είναι μόνη ξανά.
- Για στάσου, ε δεν το πιστεύω, τον βλέπεις αυτόν στον 2ο όροφο;
- Ποιόν;
- Αυτόν στον 2ο, στο πρώτο διαμέρισμα από τα δεξιά, εκείνο που βλέπει στην πλατεία. Αυτός να μου το θυμηθείς ότι το κάνει τελικά επίτηδες. Ανάβει όλα τα φώτα και κυκλοφορεί γυμνός.
- Και που είναι το περίεργο; Εσύ δε το κάνεις;
- Ναι αλλά εγώ το κάνω όταν βγαίνω από το μπάνιο και δεν ανάβω τα φώτα να με πάρουν όλοι μάτι.
- Λεπτομέρειες!
- Η γυναίκα του θηλάζει το μωρό, τι όμορφα, το βλέπεις; κι αυτός ντύθηκε επιτέλους, έβαλε τουλάχιστον ένα εμπριμέ μποξεράκι…ναι, ναι, αν μη τι άλλο ευπρεπίστηκε…μα τι στο καλό κρατάει στα χέρια του;
- Πιάτο νομίζω είναι, δεν βλέπω καλά, έχουν μόνο ένα κερί αναμμένο στο μπαλκόνι.
- Ναι, πιάτο είναι, το είδα. Φασολάκια τρώει.
- Θα με τρελάνεις; εγώ βλέπω μπάμιες.
- Φασολάκια!
- Μπάμιες!
- Φασολάκια!
- Μπάμιες! Ας μη συγχυστώ βραδιάτικα, θες λίγα μακαρόνια με κιμά ακόμα αγάπη μου;
- Μπα, είναι βράδυ θα με βαρύνουν, έφαγα αρκετά.
- Άναψε ακόμα ένα κερί, είναι ωραία τα καλοκαιρινά βράδια στο μπαλκόνι με τα κεριά αναμμένα.
- Λες να μας παρατηρούν από απέναντι; κατέβασε περισσότερο την τέντα.
- Έλα μωρέ, σ΄ εμάς είχαν όλη τους την έννοια.
- Εγώ έχω την εντύπωση όμως ότι μας παρατηρούν από τον 4ο όροφο, στη διπλανή πολυκατοικία.
- Ποια; Αυτή με το καυτό σορτσάκι που κάθεται στη σεζ λόνγκ και καπνίζει;
- Ναι, αυτή αγάπη μου, βάλε μια μπλούζα επιτέλους λατρεία μου και μη κάθεσαι μόνο με το μπόξερ, έχει υγρασία.
- Δε χρειάζεται, θα πέσω για ύπνο, νύσταξα.
- Εγώ λέω να κάτσω λίγο, άρχισα ένα καινούργιο βιβλίο και με έχει απορροφήσει.
- Είναι αργά, μη κάτσεις πολύ…τα φώτα σβήνουν στην απέναντι πολυκατοικία, σβήνουν και στη διπλανή, η κυρία με τα μαύρα μόλις έκλεισε την μπαλκονόπορτα, σταμάτησαν κι αυτοί με το τάβλι, όλα είναι τόσο ήσυχα αυτή τη στιγμή.
- Ναι είναι ήσυχα, άλλωστε το σκουπιδιάρικο έχει ακόμα λίγα λεπτά για να περάσει. Κατέβασες αγάπη μου τα σκουπίδια;
- Αμάν το ξέχασα! Τρέχω!
- Καλησπέρα, κι απόψε εδώ;
- Ναι, ναι, άφησα τα φασολάκια μου στη μέση να προλάβω το σκουπιδιάρικο.
- Αχά, φασολάκια τρώγατε λοιπόν!
- Ναι, ναι, φασολάκια, τα έφτιαξε η γυναίκα μου το πρωί, αλλά κι εσείς νομίζω αφήσατε το φαγητό σας στη μέση, έτσι δεν είναι;
- Ξέρετε…
- Και της το ΄πα της ευλογημένης, φτιάξε μου κι εμένα λίγα μακαρόνια με κιμά όπως οι απέναντι, αλλά που εκείνη, μου φωνάζει συνέχεια ότι πάχυνα.
- Ε, ξέρετε…
- Πάντως η γυναίκα μου έχει να το λέει, πολύ αγαπημένο είναι το ζευγάρι του 3ου, σας παρατηρούμε κάθε βράδυ, χάρμα είστε!
- Ευχαρ…
- Να σκεφτείτε το ίδιο μου έλεγε και η κυρία Ελένη, ξέρετε η διπλανή μας, η χήρα.
- Ναι, ναι, η κυρία Ελένη, βεβαίως…
- Σας πιάνει όμως κι εσάς πολύ η ζέστη, έτσι δεν είναι;
- Με πιάνει η ρημάδα, με πιάνει πολύ.
- Σας είδα με το μποξεράκι και το ΄πα στη γυναίκα μου που μου φωνάζει συνέχεια. Τον βλέπεις Μαίρη τον άνθρωπο; Ζεσταίνεται ο χριστιανός, τι να κάνει κι αυτός;
- Δίκιο έχετε, όπως τα λέτε είναι, να σας ρωτήσω όμως κάτι;
- Βεβαίως...
- Θα κατέβουν κι άλλοι από την πολυκατοικία σας για τα σκουπίδια;