Η ροκιά

Καλοκαίριασε ήδη επικίνδυνα και καθώς η πρώτη μέρα του φετινού καλοκαιριού γίνεται σιγά σιγά βορά της αδηφάγας ιστορίας, εμείς κάνουμε σκέψεις εξορκισμού του χρόνου με πολλά υποσχόμενες αποδράσεις φόβου.
Όπως πάντα όμως, άλλα σκέφτεται ο γάιδαρος κι άλλα ο γαϊδουριάρης.
Ποιο είναι λοιπόν το καλοκαίρι που μας αξίζει;
Οι Rolling Stones, ένεκα σοβαρού εγκεφαλικού αιματώματος ματαίωσαν τη συναυλία τους, η Jennifer Lopez κι ο Ricky Martin μας άφησαν στα κρύα του λουτρού πριν καλά καλά σπρωχτούμε και συνωστιστούμε στα εκδοτήρια των εισιτηρίων με το επίδομα αδείας υπό μάλης. Και τώρα πως θα κουνήσουμε τους γλουτούς μας; Πως θα λικνίσουμε την ταλαιπωρημένη από τις καρέκλες των γραφείων μέση μας;
Τι μας έχει απομένει λοιπόν; Μόνο κάτι γηραλέοι ροκάδες περιφέρονται ανά την υφήλιο κουβαλώντας την αίγλη του παρελθόντος και την πλήξη του παρόντος στις πλάτες τους. Έρχεται λέει κι ο Roger Waters των Pink Floyd, hey teacher, leave those kids alone! Έρχεται κι ο Iggy Pop, έρχονται λέει και οι Scorpions (ξανά;)
Θα «χτυπηθούνε» όπως αρμόζει στις περιστάσεις πάνω στις ντραμς τους, θα σπάσουν μερικές χορδές από τις ηλεκτρικές κιθάρες τους, θα πούνε εκείνα τα παλιά κομμάτια με τα οποία μείναμε ξάγρυπνοι τα εφηβικά μας βράδια, ακούγοντας τους ραδιοπειρατές των FM, θα ξανακούσουμε εκείνα τα κομμάτια με τα οποία ερωτευτήκαμε, τσαντιστήκαμε, τσακωθήκαμε, κάναμε την δική μας χωρίς αιτία επανάσταση και στο τέλος τα εγκαταλείψαμε ταξιδεύοντας σε άλλες πολιτείες, τα απωθήσαμε βαθιά μέσα μας, είτε για να τα φυλάξουμε ως τα αγαπημένα της εφηβείας μας μπαγκάζια, είτε για να τα ξορκίσουμε.
Θα ξαναδούμε όλους αυτούς που βλέπαμε παλιά στο Μουσικόραμα της ΕΡΤ, αυτή τη φορά live, να περιφέρουν τα μεσήλικα και βάλε νιάτα τους στα στάδια και στους συναυλιακούς χώρους, θα τους αποθεώσουμε όπως τους αρμόζει και στο τέλος θα φύγουμε ιδρωμένοι και ικανοποιημένοι, αφού πρώτα ολοκληρώσουμε την πανδαισία με το παραδοσιακό encore. Αυτοί θα μας πουν δυο-τρεις κουβέντες κολακευτικές στη γλώσσα μας, μάλλον σε ένα «ευχαριστώ» θα αρκεστούν, αλλά και για αυτό μην είμαστε και τόσο σίγουροι, άλλωστε ίσως να μην ξέρουν σε ποια χώρα βρίσκονται, ίσως και ο manager τους να ξέχασε να τους το πει, κάπου στον ηλιόλουστο νότο πάντως θα είναι κι αν μπερδευτούν και μας φωνάξουν Gracias, Grazie ή Obrigado μη μας κακοφανεί, θα είναι άδικο.
Μας έμειναν οι ροκιές λοιπόν για φέτος, εφηβικό άλλοθι έναντι της αύξησης της περιφέρειας της μέσης και των γκρίζων των κροτάφων. Τα λίγα ή τα πολλά παραπανίσια κιλά, την ανασφάλεια για τα χρόνια που περνούν, τις εφηβικές μας αυταπάτες θα τα πληρώσουμε λίγο ακριβά είναι η αλήθεια, τουλάχιστον έρχεται και το επίδομα αδείας.
Θα αγοράσουμε όμως τα καλύτερα, μια ξαναζεσταμένη ίσως γεύση από την πάλαι ποτέ rock εφηβεία μας που πλέον πιάνει τα σαράντα (και πάλι καλά να λέμε, υπάρχουν και χειρότερα), θα αγοράσουμε όμως και λίγο εφηβικό συναίσθημα και μια πρέζα εφηβικής τρέλας. Value for Money ή κάτι περισσότερο; Θα νιώσουμε όπως τότε, εμείς οι εκ του ασφαλούς rock αμφισβητίες των ’80s ´ή θα παραμείνουμε τα politically correct γραβατωμένα τέρατα-Lordi των ΄00s;
Μα αν και αυτοί το αναβάλλουν;
Ε τότε…tengo la camisa negra porque negra tengo el alma, τουτέστιν: Άσπρο πουκάμισο φορώ και μαύρο θα το βάψω!
Κοντός λοιπόν ψαλμός (hard rock) αλληλούια!
Βέβαια, αν τελικά μας τιμήσουν με την παρουσία τους, οι αναπτήρες δε θα ανάψουν, τώρα θα έχουμε τις οθόνες των 3G κινητών μας να φωτίζουν, η ροκιά μας θα είναι ασφαλής και πάνω από όλα high tech.
Στο Λυκαβηττό δε θα σκαρφαλώσουμε με τα πόδια, ούτε θα πάρουμε το λεωφορείο της γραμμής κρεμασμένοι από τα σπασμένα χερούλια, ούτε και θα περιμένουμε πότε θα γεμίσουν οι κερκίδες για να κάνουμε ντου και να κρεμαστούμε στο τζάμπα από τα βραχάκια του Βύρωνα και της Πετρούπολης. Αυτή τη φορά θα πληρώσουμε cash, ίσως αν δε ντραπούμε αρκετά να βγάλουμε και την Platinum - λέμε τώρα - κάρτα μας από το μεγάλο, μόνο σε μέγεθος, πορτοφόλι μας.
Αυτή τη φορά θα ανηφορήσουμε με τα 100 τόσα αφηνιασμένα μας άλογα, καθισμένοι αναπαυτικά πάνω στα βελούδινα μπάκετ καθίσματά του αυτοκινήτου μας…τη ζέστη δε θα την αντέξουμε, το air condition θα δουλέψει στο φουλ. Ατσαλάκωτοι, φανταχτεροί, σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι και με διάθεση προκάτ θα επιδεικνύουμε χωρίς αιδώ την mainstream αισθητική μας.
Το ξαναζεσταμένο εφηβικό φαγητό θα το πληρώσουμε ακριβά, έχουμε άλλωστε σε αυτό επενδύσει εβδομάδες ίσως και μήνες, οι εποχές όπου τα χρήματα δεν έφταναν για τις συναυλίες έχουν ευτυχώς περάσει ανεπιστρεπτί, τώρα το χρήμα ρέει άφθονο, ζεστό, πλαστικό, εικονικό και υψηλότοκο. Δε θα προβληματιστούμε διόλου για την περιττή σπατάλη, ούτε καν θα σκεφτούμε ότι με αυτά τα χρήματα ίσως να πηγαίναμε camping με την παλιοπαρέα στα Κουφονήσια, τώρα έχουμε ανάγκη να πληρώσουμε τις αυταπάτες μας, όλα εκείνα που φεύγουν…
Το θερινό σινεμαδάκι, ως υποκατάστατο των Stooges που δε μπορέσαμε τότε να δούμε, τώρα απλά θα μετατεθεί για αργότερα, δεν είναι αυτό η προτεραιότητα.

Το καλοκαίρι θα 'ρθεί
στη ταράτσα του Βοξ
η Μελίνα θα παίζει τη Στέλλα
ραντεβού θα σου δίνω
στα σκαλιά του Εκράν
να κοιτάμε τις νύχτες
τη Μανιάνι γκρο-πλαν…

Stooges μπλέ!

Όσο κι αν θες να αμυνθείς, τον πόλεμο μάλλον τον έχεις χάσει οριστικά, ίσως να συγκινηθείς λίγο, να δακρύσεις, να θυμηθείς, να ανατριχιάσεις, μπορεί τελικά και να ονειρευτείς ξανά, έτσι για την τιμή των όπλων, το «βρώμικο» όμως που θα σε περιμένει στην καντίνα της εξόδου δε θα έχει ποτέ την ίδια γεύση, ίσως γιατί λίγο πιο «βρώμικη» περίμενες τη συναυλία, αλλά μάλλον περισσότερο clean σου προέκυψε.
Το κατεστημένο φυγείν αδύνατον!

«…δεν είν' ο κόσμος σου αυτός, είναι διαφορετικός
σου' χα πει μια νυχτιά θυμάμαι
πώς ό,τι φαίνεται είναι αλλιώς κι ό,τι φτιάχνεις ο ουρανός
μια βροχή, μια φωτιά φοβάμαι…»

…και οι οθόνες των κινητών θα ανάψουν: «Let me take you far away, you’d like a holiday…», οι Scorpions θα τραγουδούν το μεγάλο τους σουξέ, ενώ ο Iggy Pop με σώμα αράχνης και βλέμμα περισσότερο τρομακτικό από ποτέ θα μας λέει: «I am the passenger, and I ride and I ride…singin´ la la la la la-la-la la…» κι εμείς με το μπουφανάκι στο χέρι, θα σκορπάμε την εσωτερική μας φλόγα πάνω στα άβολα πλαστικά καθίσματα και στα γρασίδια των συναυλιακών χώρων, αρνούμενοι να παραδεχτούμε ότι τελικά είμαστε κι εμείς ένα μέρος του ευφάνταστου show.
Show must go on!
Όλα θα μοιάζουν τόσο όμορφα, αλλά και τόσο προδιαγεγραμμένα και προμελετημένα, σαν το ιδανικό έγκλημα…
Θα ακολουθήσει η Επίδαυρος και τα μάρμαρα του Ηρωδείου, τα 28 κιλά τσίχλα τα οποία προσφάτως μάζεψαν από το Ρωμαϊκό Θέατρο δε θα μας λερώνουν πλέον το φρεσκοσιδερωμένο λινό μας παντελόνι.

…και στο τέλος, όταν θα κάνουμε ταμείο, τι θα μας έχει μείνει;

«…καρδιά μου, αγάπη μου γλυκιά, μας φάγανε όλα μας τα χρήματα, αλλά μας έμεινε η ροκιά…»
Για φαντάσου!

Η συναυλία τελειώνει, οι αλλοδαποί σταρ θα καταλύσουν στις πολυτελείς σουίτες τους, μια λίμο θα τους περιμένει στην είσοδο του ξενοδοχείου…

Όλα θα μοιάζουν τόσο ίδια και απαράλλακτα, όμως στο τέλος θα είναι τόσο διαφορετικά, μόνο το γιασεμί που θα κλέψω από τον πρώτο διαθέσιμο φράχτη, μόνο ίσως αυτό, θα έχει το ίδιο άρωμα όπως τότε…
Ίσως…