Η ανάσα

Η προσπάθεια να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά και το σώμα του σε μια αξιοπρεπή όρθια στάση αποδεικνύεται στην πράξη περισσότερο περίπλοκη διαδικασία, μια ενοχλητική μυρωδιά αντισηπτικού ανακατεμένη με οινόπνευμα τον αναγκάζουν να ανακαλεί στην μνήμη του ευχάριστα αρώματα άνοιξης, ενώ μόλις και μετά βίας καταφέρνει να σηκώσει το βλέμμα του καρφώνοντας το πάνω σε περίεργες μεταλλικές πτυχώσεις στους τοίχους, σε περίπλοκα μηχανήματα με φωτεινές πράσινες και κίτρινες ενδείξεις, νιώθει το δέρμα του να έχει εμποτιστεί από τη μυρωδιά του νοσοκομείου, από τον ιδρώτα των γιατρών, από το φτηνό άρωμα των νοσοκόμων, από τη στυφή μυρωδιά των σωματικών του εκκρίσεων πάνω στα υπόλευκα από τη πολύχρονη χρήση σεντόνια, ο ήχος και τα σχήματα από τον ηλεκτρονικό παλμογράφο μετατρέπονται στην αγαπημένη του καθημερινή διασκέδαση, η προσπάθεια να ελέγξει τις εγκεφαλικές του λειτουργίες αποδεικνύεται ακόμα δυσκολότερη διαδικασία, καθώς σκιές αλλόκοτων γυναικών, σκιές μυθολογικών πλασμάτων νιώθει να τον πλησιάζουν απειλητικά, νιώθει τις Βαλκυρίες να πλησιάζουν για να τον μεταφέρουν ως πολεμικό λάφυρο στη μυθική τους χώρα, ενώ πηχτές απόκοσμες κανελί ανταύγειες καλύπτουν το θολό οπτικό του πεδίο εκτοπίζοντας ένα λεπτό ρυάκι από αλμυρό δάκρυ από το πρόσωπό του, ανασυγκροτεί τις τελευταίες εγκεφαλικές του δυνάμεις, αναζητά με τη βοήθεια εκείνων των αλλόκοτων μηχανημάτων με τις πράσινες και τις κίτρινες ενδείξεις μιαν αγχωμένη ανάσα, πιέζει τα πνευμόνια του για να υποδεχτούν μια ανεπαρκή ποσότητα οξυγόνου, νιώθει τη δύναμη της ανάσας του να σαρώνει το ανήμπορο κορμί του, δεν καταλαβαίνει εάν πρόκειται για μια ανάσα-κλάμα ετοιμοθάνατου ή για ένα οξύ σπάραγμα μωρού, εκτοξεύει μια εξασθενημένη δέσμη διοξειδίου του άνθρακα, οι κανελί ανταύγειες καλύπτουν πλέον τα πάντα και οι Βαλκυρίες έχουν ήδη αναλάβει δράση…

...τώρα πλέον σχεδόν όλα φαντάζουν ήσυχα, ο χρόνος μετράει αντίστροφα, νιώθει το σώμα του αδύναμο σαν γέρικο σκαρί έτοιμο να προσαράξει, προσπαθεί να το διατηρήσει μάχιμο, έτοιμο να υπακούσει έστω και μερικώς στις εντολές που έρχονται από τα σχεδόν εκφυλισμένα εγκεφαλικά του κύτταρα, η ανάσα του βαθιά, βαριά, η ανάσα του μετατρέπεται σε καυτή ανάσα μεσαιωνικού δράκου, η εκπνοή του ένας αργός εκνευριστικός συριγμός χαλασμένης πόρτας, νιώθει τις κλειδώσεις του να τρίζουν σαν σκουριασμένοι μεντεσέδες παλιού αρχοντικού, ανασυγκροτεί τις δυνάμεις του, σηκώνεται, τα πόδια του αδύναμα, όμως νιώθει να πατούν στη γη, η ανάσα του γίνεται πιο δυνατή, στέκεται όρθιος, περπατά, φιγούρες δικών του αγαπημένων προσώπων στέκονται δίπλα του και τον αγκαλιάζουν, αρχίζει να βαδίζει, συνομιλεί, χειρονομεί, νιώθει συνεχώς όλο και πιο δυνατός, ο χρόνος μετρά αντίστροφα, σε λίγο βρίσκεται σε ένα αδιάφορο γραφείο πνιγμένο μέσα σε μια γκρίζα θάλασσα από φακέλους και χαρτιά, τα δάκτυλά του χρωματισμένα από το μελάνι, η όψη του τραχιά, τα μάτια του κουρασμένα φωτεινά pulsar μέσα σε μια φαινομενικά συμπαντική απραξία, σκέφτεται, γράφει, αντιγράφει, υπογράφει, κινήσεις μηχανικές, ανάσα κοφτή, αγχωμένη, σηκώνεται, περπατά, τρέχει, η ανάσα του κόβεται, τρέχει, τρέχει ακόμα πιο γρήγορα, πέφτει, σηκώνεται, τρέχει, σκοντάφτει, παραπατά, πέφτει, τρέχει ξανά πιο γρήγορα, η ανάσα του κόβεται, τρέχει, πέφτει πάνω σε εμπόδια, σε υποχρεώσεις, σε φιλοδοξίες, σε ανεκπλήρωτα όνειρα, πέφτει πάνω σε τοίχους, πέφτει στο χώμα, πέφτει στη θάλασσα, πέφτει στο κενό, πέφτει πάνω στους άλλους, πέφτει πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, στήνει οδοφράγματα, επινοεί εχθρούς, συμπορεύεται με φίλους, η ανάσα του κόβεται, τρέχει, πέφτει, σηκώνεται, πληρώνει, πληρώνεται, σκύβει, υποκύπτει, συμβιβάζεται, τρέχει, σηκώνεται, η ανάσα του κόβεται, τρέχει, καλπάζει, πολεμά, αντιτίθεται, αντιπαρατίθεται, αδικεί, αδικείται, απογοητεύεται, ελπίζει κάθε φορά σε κάτι καινούργιο καθώς τρέχει προς τα μπρος ή προς τα πίσω - αυτό δεν έχει ξεκαθαριστεί - τρέχει, λαχανιάζει, κουράζεται, αλλά συνεχίζει, αγαπά, μισεί, συγχωρεί, πληγώνει, πληγώνεται, πονάει, συνεχίζει όμως, τρέχει, τρέχει, η ανάσα του μοσχοβολά αρώματα λουλουδιών, η ανάσα του κόβεται, αγγίζει, αισθάνεται, τα μάτια του μετατρέπονται σε τρισδιάστατα πολυεδρικά μάτια μύγας, τα άκρα του συμπαγή μεταλλικά θεμέλια, η ανάσα του δυνατή, το πρόσωπό του φωτεινό, βρίσκεται ανάμεσα σε αγαπημένα πρόσωπα, διαφορετικά αυτή τη φορά αλλά πάντοτε τα ίδια, βιώνει πλέον μια νιότη αυταρχική, δεν ψάχνει για το περιεχόμενο, τον ενδιαφέρει απλά να τα ζήσει όλα, ονειρεύεται, σχεδιάζει, τρέχει με όλη του τη δύναμη, ο χρόνος μετράει αντίστροφα, τρέχει με την ταχύτητα ενός καυτού κομήτη έτοιμου να σαρώσει ότι βρει στο διάβα του, τρέχει, σκοντάφτει, αλλά σηκώνεται, ονειρεύεται, η ανάσα του καυτό μάγμα ηφαιστείου, παίζει πλέον σε μια σκονισμένη αλάνα, σε ένα πολύχρωμο φωτεινό λούνα παρκ γεμάτο με όνειρα κι αυταπάτες, σκίζει τα πόδια του, σκίζει τα χέρια του, σκίζει την ψυχή του, η ανάσα του κόβεται, όμως τρέχει, σκοντάφτει, θυμώνει, πέφτει, κάνει τα πρώτα του βήματα, ο μικρόκοσμός του πλέον μια πολύχρωμη μικρογραφία Disneyland, ένα παραφουσκωμένο μπαλόνι προσδοκιών, πέφτει, σηκώνεται, μπουσουλά, χαμογελά, κλαίει γοερά, το χαμόγελό του γάργαρο ρυάκι βουνίσιας πηγής, τα πόδια του αδύναμα, η ανάσα του απαλή, μια παιδική πλέον αίσθηση από σπιτικό γλυκό του κουταλιού...

…η προσπάθεια να κρατήσει τα μάτια του ανοικτά και το σώμα του σε μια αξιοπρεπή όρθια στάση αποδεικνύεται περισσότερο περίπλοκη διαδικασία, μια ενοχλητική μυρωδιά αντισηπτικού ανακατεμένη με οινόπνευμα ανακαλεί στη μνήμη του εικόνες από το μέλλον, καρφώνει τα μάτια πάνω σε περίεργες μεταλλικές πτυχώσεις στους τοίχους, πάνω σε περίπλοκα μηχανήματα με φωτεινές πράσινες και κίτρινες ενδείξεις, κλείνει τα μάτια, η ανάσα του κόβεται, δεν κάνει πίσω, συνεχίζει, σταματά για λίγο, ανοίγει δειλά τα μάτια, ακολουθεί το ίδιο γνώριμο δρομολόγιο που κάνει εδώ και χιλιετίες και καθώς βγάζει ένα κλάμα σπαρακτικό, κάνει μια βουτιά και χάνεται μέσα σε μια μήτρα αρχέγονη, την ίδια στιγμή που η ανάσα του μετατρέπεται σε έναν υπόκωφο θόρυβο υποβρυχίου, λίγο προτού αναδυθεί ξανά στην επιφάνεια…