Δεν ακόμα ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να επιδιώκουν τις αναβάσεις.
Οι αναβάσεις είναι δύσκολες, είναι επίπονες, είναι κοπιαστικές, καταπονούν το σώμα, δοκιμάζουν τις αντοχές.
Η κατάκτηση μιας κορυφής οδηγεί στην εκπλήρωση των ανθρώπινων επιθυμιών; είναι πρωτίστως μια πνευματική πορεία; είναι μια δήλωση ελευθερίας, η οποία ξεπερνά την ανάγκη του ανθρώπου να έρθει πιο κοντά στο φυσικό του περιβάλλον; είναι η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων ; είναι μια πράξη ανεξαρτησίας, η οποία συνάδει απόλυτα με την ανυπόταχτη τελικά ανθρώπινη φύση;
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι οι αναβάσεις είναι γοητευτικές.
Ήταν Ιούνιος του 1994, όταν μαζευτήκαμε μια ομάδα φίλων και γνωστών με σκοπό να πραγματοποιήσουμε κάτι το οποίο τότε έμοιαζε για αστείο.
Ουδείς από εμάς είχε σχέση με την ορειβασία, αλλά και ουδείς τελικά στην πορεία απέκτησε, εκείνη όμως η ομάδα των 10 φίλων από την Αθήνα - στην πορεία του ταξιδιού προστέθηκαν κι άλλοι 2-3 ημίτρελοι - σκοπό δεν είχε την ανάβαση, σκοπό είχε απλά την τρέλα, το ταξίδι…
Οι αναβάσεις είναι δύσκολες, είναι επίπονες, είναι κοπιαστικές, καταπονούν το σώμα, δοκιμάζουν τις αντοχές.
Η κατάκτηση μιας κορυφής οδηγεί στην εκπλήρωση των ανθρώπινων επιθυμιών; είναι πρωτίστως μια πνευματική πορεία; είναι μια δήλωση ελευθερίας, η οποία ξεπερνά την ανάγκη του ανθρώπου να έρθει πιο κοντά στο φυσικό του περιβάλλον; είναι η υπέρβαση των ανθρώπινων ορίων ; είναι μια πράξη ανεξαρτησίας, η οποία συνάδει απόλυτα με την ανυπόταχτη τελικά ανθρώπινη φύση;
Δεν υπάρχει αμφιβολία όμως ότι οι αναβάσεις είναι γοητευτικές.
Ήταν Ιούνιος του 1994, όταν μαζευτήκαμε μια ομάδα φίλων και γνωστών με σκοπό να πραγματοποιήσουμε κάτι το οποίο τότε έμοιαζε για αστείο.
Ουδείς από εμάς είχε σχέση με την ορειβασία, αλλά και ουδείς τελικά στην πορεία απέκτησε, εκείνη όμως η ομάδα των 10 φίλων από την Αθήνα - στην πορεία του ταξιδιού προστέθηκαν κι άλλοι 2-3 ημίτρελοι - σκοπό δεν είχε την ανάβαση, σκοπό είχε απλά την τρέλα, το ταξίδι…
Ο εξοπλισμός αγοράστηκε κι ο πενιχρός τότε μισθός κατατέθηκε σε άρβυλα, σάκους, υπνόσακους, γάντζους, παγούρια, κονιάκ, σοκολάτες και σε χίλια δυο άλλα χρήσιμα και άχρηστα πράγματα, τα οποία στη συνέχεια τα ζαλωθήκαμε, ωσάν οικονομικοί μετανάστες οι οποίοι περνούν κρυφά τα σύνορα κι ανεβήκαμε σε μηχανές, οδηγήσαμε αυτοκίνητα και στο τέλος καταλήξαμε στο Λιτόχωρο.
Αφού φάγαμε, ήπιαμε και διανυκτερεύσαμε στη γραφική κωμόπολη της Πιερίας, στη συνέχεια, με το θράσος του αρχαρίου αλλά και του ανίδεου, ανηφορίσαμε προς τον Όλυμπο.
Στα Πριόνια, στα 1000 περίπου μέτρα, φτάνει κανείς χωρίς δυσκολία, τα δίκυκλα και τα τετράτροχα μέχρι το σημείο αυτό έχουν το λόγο, στη συνέχεια κάνεις μερικές αναζωογονητικές βουτιές στην πεντακάθαρη λιμνούλα, η οποία σχηματίζεται από τα νερά του βουνού και νιώθεις το κορμί σου να μουδιάζει από την κορφή μέχρι τα νύχια από το παγωμένα, κρυστάλλινα, κελαριστά νερά του Ολύμπου.
Από εκεί όμως και πάνω, το στοίχημα είναι μεγάλο.
Μύτικας!
Από τα Πριόνια και μετά αν είσαι αρχάριος δεν γνωρίζεις τι θα αντιμετωπίσεις.
Δεν γνωρίζεις για την οργιώδη βλάστηση, για τα δάση οξιάς τα οποία θα βρεις μπροστά σου, για τη μαύρη πεύκη, τα πλατάνια, τα σφενδάμια, τις φλαμουριές, τα ρόμπολα, τα αγριολούλουδα, τα φαράγγια, τις απότομες δασοσκέπαστες πλαγιές, για τα σκιερά μονοπάτια, για τα βραχώδη απότομα περάσματα, δεν γνωρίζεις για το πλήθος των αναβατών και των πεζοπόρων που θα βρεις στο διάβα σου, για τους ηλικιωμένους, για οικογένειες με παιδιά, ακόμα και με μωρά τα οποία ζαλωμένα στις πλάτες των γωνιών τους ανηφορίζουν λαχανιάζοντας το βουνό, καταπίνοντας παράλληλα βουλιμικά κάθε σπιθαμή που θα βρεθεί στο διάβα τους, δεν γνωρίζεις για τα πλήθη των ξένων φυσιολατρών οι οποίοι ανεβαίνουν τον Όλυμπο περιμένοντας να δουν στο βάθος το θρόνο του Δία, τον τραγόμορφο και τραγοπόδαρο Πάνα, για τις παγωμένες πλαγιές που θα περάσεις, δεν γνωρίζεις για τους ασυνείδητους που ρυπαίνουν το βουνό συστηματικά, ούτε για εκείνο το στοίχημα με την κούραση, για τις 7-8 περίπου ώρες κοπιαστικής ανάβασης και τις άλλες τόσες περίπου ακόμα πιο κοπιαστικής κατάβασης, ένα τελικά στοίχημα με τις ίδιες σου τις αντοχές, το οποίο κάποια στιγμή θα νομίσεις ότι οριστικά το έχασες, καθώς τα γόνατα θα λυγίζουν όλο και περισσότερο, λίγο πριν ξαποστάσεις κάτω από ένα πανύψηλο έλατο αγναντεύοντας στο βάθος τον Θερμαϊκό.
Στα 2.100 μέτρα σε περιμένει το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός», εκεί οι περισσότεροι σταματούν, κάπου εκεί σταματά και η βλάστηση. Από εκεί και πάνω θα δεις απότομα βράχια, γυμνά κεραυνοβολημένα έλατα, θα δεις πλαγιές ισοπεδωμένες από χιονοστιβάδες, κοφτερές πέτρες, επικίνδυνες χαράδρες, θα νιώσεις το κορμί σου να παγώνει και το στόμα σου να ανοίγει από δέος, θα αγναντεύεις όλη τη μεγαλοπρέπεια της κορυφής, η οποία σε καλεί σαν σειρήνα να σε κατακτήσει και να την κατακτήσεις, αφού όμως πρώτα συνεχίσεις για ακόμα 800 και βάλε μέτρα σε μια πορεία δύσκολη, τρομερά επίπονη και σε μερικά σημεία αρκετά επικίνδυνη.
Εκείνη την πρώτη φορά, λίγα μέτρα πριν την κορυφή έκανα τον σταυρό μου και ορκίστηκα να μην το ξανακάνω, καθώς αντίκριζα με δέος την κορυφή κι έχοντας ένα διάχυτο πανικό στο βλέμμα, αφού το σώμα σχεδόν αιωρούνταν από τα περίπου 2.900 μέτρα τα οποία βρίσκονταν κάτω από τα πόδια μου…
Με το θράσος όμως του αρχαρίου κι αγνοώντας την επικινδυνότητα και την κούραση εκείνη την πρώτη φορά, πριν από 13 χρόνια, καταφέραμε τελικά να κατακτήσουμε τον Μύτικα!
Μετά από 2 χρόνια ανέβηκα πάλι το βουνό, την επόμενη χρονιά τα ίδια…από το 1994 που ήταν η πρώτη μου φορά ανέβηκα στην κορυφή άλλες 5 φορές, με την ίδια κατά βάση παρέα, αλλά και με πολλές αλλαγές, άλλες φορές κιότεψαν μερικοί, άλλες φορές εγώ…τις περισσότερες φορές όμως ο κίνδυνος της ανάβασης, η γοητεία κατάκτησης της κορυφής, η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας που σου χαρίζει η αίσθηση της επικινδυνότητας με έπιανε σαν ψάρι στην απόχη.
Από το 1994 πέρασαν 13 χρόνια…μεγαλώσαμε, το σώμα δεν υπακούει πάντα, οι υποχρεώσεις αυξήθηκαν, η Αθήνα σε ρουφάει σαν μαύρη τρύπα…το πνεύμα πάντα όμως άοκνο και ακούραστο αναζητά καινούργιες περιπέτειες...
Οι αναβάσεις στον Όλυμπο με το τέλος της χειμερινής σεζόν, αρχίζουν ξανά…τα στίφη των ονειροπόλων της κορυφής, των αγνών φυσιολατρών και πεζοπόρων, των «επαγγελματιών» ορειβατών θα κατακλύσουν ξανά το βουνό…
Σε λίγες εβδομάδες, 2-3 μέλη από εκείνη την πρώτη ομάδα των ονειροπόλων νεαρών, οι οποίοι πλέον είναι μεγαλύτεροι κατά 13 χρόνια, βάζοντας τότε στοίχημα να κατακτήσουν μια κορυφή, να ξεπεράσουν τις αντοχές και τον ίδιο τους τον εαυτό, θα αναζητήσουν ξανά, μετά την κατάκτηση άλλων καθημερινών κορυφών, αλλά κυρίως πολλών απύθμενων καθημερινών βυθών, την απόλαυση της ίδιας πνευματικής ελευθερίας και γαλήνης, τολμώντας ξανά μια ανάβαση στον βουνό των Θεών…
…δεν ξέρω αν και πάλι θα δώσω το παρόν…
…το πνεύμα μου όμως ήδη βρίσκεται εκεί, γιατί πολύ απλά:
Το μεν σώμα εν΄ γη κείται, ψυχή δ' εν Ολύμπω!
7 σχόλια:
Καλέέέέ που χάθηκες εσύ;;; Έλα απ'το blog μου που υπάρχει μια πρόσκληση που σε περιμένει. Άντε...
καλέ Γωγουλίνι, είμαι γέρος άνθρωπος πια, εδώ δεν μπορώ να ανέβω τις σκάλες του σπιτιού μου (λέμε τώρα) θέλω και ανάβαση στον Όλυμπο τρομάρα μου, τα παιχνίδια με μαράνανε;
ολύμπιον αρμυρίκιον, μας προξενήσατε ανάταση εκεί στα όρη στα άγρια βουνά...
Τα βουνά δεν είναι έξοδος.
Είναι είσοδος...
(παρμένα απο διαφήμιση της timberland)
...καιρός λοιπόν να πάρουμε τα βουνά Σταυρούλα...
...πάντα θαύμαζα την έμπνευση των διαφημιστών, τους οποίους θεωρώ έξυπνα πλάσματα
O μεν τίτλος ..Ολύμπιος το δε κείμενο διασκεδαστικό! Ώστε ο πενιχρός μισθός έγινε εξοπλισμός! Πολύ το επικροτώ, για την αίσθηση της ελευθερίας της ακριβοπληρωμένης!
αν άθροιζα τα χρήματα που έχω δαπανήσει για όλες τούτες τις τρέλες μου, ίσως να είχα αγοράσει ακίνητο και να εισέπραττα ενοίκια...
ούτε που το έχω όμως μετανιώσει...πάντα επένδυα σε αναμνήσεις κι όχι σε τραπεζικούς λογαριασμούς...άλλωστε από αυτούς έχω χορτάσει :)
Δημοσίευση σχολίου