Πολλοί λένε ότι η Αθήνα είναι όμορφη όταν την κοιτάζεις από ψηλά.
Προσεγγίζοντας την Αθήνα με το αεροπλάνο, λίγο προτού προσγειωθείς στο αεροδρόμιο, αυτό το οποίο παρατηρείς, είναι μια απέραντη γκρίζα μάζα από τσιμεντένιους όγκους να σταματά απότομα στην ακτογραμμή του Σαρωνικού, έχοντας παράλληλα την εντύπωση ότι είναι έτοιμη να βουτήξει στη θάλασσα μαζί με τα ανυπολόγιστα τσιμεντένια βάρη της.
Αν λοιπόν η Αθήνα είναι τουλάχιστον συναρπαστική από αυτή την άποψη, προσωπικά βρίσκω ακόμα πιο συναρπαστική τη θέα της από χαμηλά και ειδικά νύχτα.
Στην πόλη αυτή, συνήθως περπατάμε με τα μάτια σκυθρωπά, άλλοτε κοιτώντας ευθεία κι άλλοτε κοιτώντας χαμηλά, σπάνια θα δεις άνθρωπο να κοιτά με τα μάτια ψηλά, παρατηρώντας τα κτίρια και τον ουρανό της.
Μεγάλωσα παρατηρώντας από το μπαλκόνι του πατρικού μου το βράχο της Ακρόπολης, έβλεπα τον Παρθενώνα, έστω και από κάποια απόσταση ολίγων χιλιομέτρων, να ξεπροβάλει ανάμεσα από το νέφος…
Προσεγγίζοντας την Αθήνα με το αεροπλάνο, λίγο προτού προσγειωθείς στο αεροδρόμιο, αυτό το οποίο παρατηρείς, είναι μια απέραντη γκρίζα μάζα από τσιμεντένιους όγκους να σταματά απότομα στην ακτογραμμή του Σαρωνικού, έχοντας παράλληλα την εντύπωση ότι είναι έτοιμη να βουτήξει στη θάλασσα μαζί με τα ανυπολόγιστα τσιμεντένια βάρη της.
Αν λοιπόν η Αθήνα είναι τουλάχιστον συναρπαστική από αυτή την άποψη, προσωπικά βρίσκω ακόμα πιο συναρπαστική τη θέα της από χαμηλά και ειδικά νύχτα.
Στην πόλη αυτή, συνήθως περπατάμε με τα μάτια σκυθρωπά, άλλοτε κοιτώντας ευθεία κι άλλοτε κοιτώντας χαμηλά, σπάνια θα δεις άνθρωπο να κοιτά με τα μάτια ψηλά, παρατηρώντας τα κτίρια και τον ουρανό της.
Μεγάλωσα παρατηρώντας από το μπαλκόνι του πατρικού μου το βράχο της Ακρόπολης, έβλεπα τον Παρθενώνα, έστω και από κάποια απόσταση ολίγων χιλιομέτρων, να ξεπροβάλει ανάμεσα από το νέφος…
...το βράδυ, ο φωταγωγημένος βράχος αποτελούσε την αγαπημένη μου καθημερινή ατραξιόν, παρέα με ένα ραδιοφωνάκι SANYO, ακούγοντας τους πάλαι πότε ραδιοπειρατές των FM και με τη φαντασία μου να καλπάζει καθώς ονειρευόμουν ταξίδια σε όμορφα μέρη, μακριά από τη στενή προοπτική μιας ζωής σε μια τελικά μεγάλη επαρχιακή πρωτεύουσα, την οποία ακόμα και ως τέτοια, οι περισσότεροι μισούσαν…
Στην πορεία, παραγέμισα το κεφάλι και τις αναμνήσεις μου με θολές εικόνες πόλεων, περισσότερων clean, πόλεις με μεγάλες λεωφόρους, με ευρύχωρα πεζοδρόμια, με περισσότερη ησυχία, με καταπράσινα πάρκα, με υπέροχα μνημειώδη κτίρια, πόλεις νοικοκυρεμένες με φαινομενικά ήσυχες και τακτοποιημένες ζωές…
Όσο περισσότερο το καλοκαίρι η Αθήνα μετατρέπεται σε μια αφόρητα σκονισμένη και ζεστή γυάλα, με κατοίκους ανθεκτικά πειραματόζωα ενός ευφάνταστου ιατρικού πειράματος, άλλο τόσο, και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή του χρόνου, αποκτά μια ιδιότυπη σαγήνη, ειδικά όταν η νύχτα πέφτει...
…και είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση η οποία σε κατακλύζει όταν στο μπαλκόνι το βράδυ και καθώς η υγρασία κατακάθεται πάνω στο δέρμα σου, προσπαθώντας να χαλαρώσεις από τα βάρη της ημέρας, βλέπεις τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες να σε μπάζουν στις ζωές των άλλων, χωρίς πρόσκληση και χωρίς αναστολή, στις κουζίνες, στα σαλόνια, στις κρεβατοκάμαρες τους…
…από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα ακούς στους δρόμους και στους ακάλυπτους τους σκυλοκαβγάδες των αδέσποτων, νιώθεις τη δυσοσμία από τους ανοιχτούς κάδους σκουπιδιών, την μυρωδιά των σαπισμένων φρούτων να μπερδεύεται με το άρωμα της ανθισμένης γαζίας και των νυχτολούλουδων, ακούς τον εκκωφαντικό θόρυβο από τα μηχανάκια των delivery να σου σμπαραλιάζουν το νευρικό σύστημα, τον μονότονο ήχο των air-conditions, τον θόρυβο από τις ανοικτές τηλεοράσεις, τον μεταλλικό ήχο από τα μαχαιροπήρουνα στο πιάτο με το καρπούζι από το διπλανό διαμέρισμα…
…και τελικά η Αθήνα το καλοκαίρι, με τα σμήνη των κατοίκων της να την έχουν εγκαταλείψει ή να ονειρεύονται να την εγκαταλείψουν άρον άρον, με τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις της, με τα όμορφα φεγγάρια της και με εκείνον τον απαστράπτοντα επαρχιακό κοσμοπολιτισμό της, είναι ίσως μια από τις πιο συναρπαστικές πόλεις, καθώς εύκολα τελικά μπορεί να συναγωνισθεί κάθε άλλη φθηνή ιμιτασιόν της…
Αφιερωμένο αποκλειστικά σε όλους τους κατοίκους της Αθήνας, οι οποίοι συνεχίζουν ηρωικά ακόμα να την αγαπούν…
Στην πορεία, παραγέμισα το κεφάλι και τις αναμνήσεις μου με θολές εικόνες πόλεων, περισσότερων clean, πόλεις με μεγάλες λεωφόρους, με ευρύχωρα πεζοδρόμια, με περισσότερη ησυχία, με καταπράσινα πάρκα, με υπέροχα μνημειώδη κτίρια, πόλεις νοικοκυρεμένες με φαινομενικά ήσυχες και τακτοποιημένες ζωές…
Όσο περισσότερο το καλοκαίρι η Αθήνα μετατρέπεται σε μια αφόρητα σκονισμένη και ζεστή γυάλα, με κατοίκους ανθεκτικά πειραματόζωα ενός ευφάνταστου ιατρικού πειράματος, άλλο τόσο, και περισσότερο από κάθε άλλη εποχή του χρόνου, αποκτά μια ιδιότυπη σαγήνη, ειδικά όταν η νύχτα πέφτει...
…και είναι μια ιδιαίτερη αίσθηση η οποία σε κατακλύζει όταν στο μπαλκόνι το βράδυ και καθώς η υγρασία κατακάθεται πάνω στο δέρμα σου, προσπαθώντας να χαλαρώσεις από τα βάρη της ημέρας, βλέπεις τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες να σε μπάζουν στις ζωές των άλλων, χωρίς πρόσκληση και χωρίς αναστολή, στις κουζίνες, στα σαλόνια, στις κρεβατοκάμαρες τους…
…από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες και τα παράθυρα ακούς στους δρόμους και στους ακάλυπτους τους σκυλοκαβγάδες των αδέσποτων, νιώθεις τη δυσοσμία από τους ανοιχτούς κάδους σκουπιδιών, την μυρωδιά των σαπισμένων φρούτων να μπερδεύεται με το άρωμα της ανθισμένης γαζίας και των νυχτολούλουδων, ακούς τον εκκωφαντικό θόρυβο από τα μηχανάκια των delivery να σου σμπαραλιάζουν το νευρικό σύστημα, τον μονότονο ήχο των air-conditions, τον θόρυβο από τις ανοικτές τηλεοράσεις, τον μεταλλικό ήχο από τα μαχαιροπήρουνα στο πιάτο με το καρπούζι από το διπλανό διαμέρισμα…
…και τελικά η Αθήνα το καλοκαίρι, με τα σμήνη των κατοίκων της να την έχουν εγκαταλείψει ή να ονειρεύονται να την εγκαταλείψουν άρον άρον, με τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις της, με τα όμορφα φεγγάρια της και με εκείνον τον απαστράπτοντα επαρχιακό κοσμοπολιτισμό της, είναι ίσως μια από τις πιο συναρπαστικές πόλεις, καθώς εύκολα τελικά μπορεί να συναγωνισθεί κάθε άλλη φθηνή ιμιτασιόν της…
Αφιερωμένο αποκλειστικά σε όλους τους κατοίκους της Αθήνας, οι οποίοι συνεχίζουν ηρωικά ακόμα να την αγαπούν…
9 σχόλια:
Μου άρεσε πολύ το κείμενο, δεν λέω τίποτα πρωτότυπο ούτε καμία σοφία, αλλά μου άρεσε :)
"H Αθήνα τη νύχταα" αυτόν τον ήχο, τη μουσική με τη φωνή της Βλαχοπούλου είχα κατά νου διαβάζοντάς σε!
Λυχνίας σβεσθείσης, Λαΐς πάσα γυνή..όμορφη και η Αθήνα!
Όμως έχεις δίκιο, πολλές φορές μου αρέσει να κάνω βόλτα στο Θησείο και στην Αδριανού για την απόλαυση του φωτισμένου αρχαιολογικού χώρου. Αν τύχει και καμμια αγρυπνία στην εξαγιασμένη γύρω περιοχή, η καλύτερή μου! ;)
πάντως εγώ στο μυαλό μου είχα το άλλο της Βλαχοπούλου, σε μουσική Γιώργου Μουζάκη, το λιγότερο γνωστό "Βουαλά η Αθήνα"...
κι όπως απολύτως επιτυχημένα είπες κι εσύ Κατερίνα, Λυχνία σβεσθείσης, πάσα...γυνή όμορφη...
Σταυρούλα σε ευχαριστώ πολύ!
Δεν χορταίνω να σε διαβάζω ώρες ώρες!!!
Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά...κάπως έτσι ε;; Δεν έχω δει ποτέ και τίποτα από ψηλά. Καλέ μου κάτι περιμένω...
όταν κοιτάς από ψηλά, ΔΕΝ μοιάζει η γη πάντα με ζωγραφιά καλή μου Γωγώ!
Αυτό που περιμένιες δεν έρχεται που να χτυπάει τον πισινό μου κάτω...
...θα το λάβεις όμως διαφορετικά Γωγώ, κάνε λίγη υπομονή και θα δεις, τις υποσχέσεις τις κρατάω πάντα!
Μέσα στο μυαλό μας η Αθήνα μπορεί να γίνει η πιό όμορφη πόλη του κόσμου...
Πόσο τη λατρεύω...
Δύο πράγματα μόνο μου λείπουν για να τη λατρέψω περισσότερο, χρήμα και χρόνος...γιατί μόνο έτσι μπορείς να τη χαρείς...και από γωνιές ότι θές, από μέρη εκατομμύρια, τίποτα δέν της λείπει, μόνο το τρέξιμο, αυτό το τρέξιμο να μήν υπήρχε....άχ!
Υπέροχες εικόνες το κείμενό σου. Η Αθήνα που λατρεύω κι ας με φτάνει στα όριά μου κάποιες στιγμές... Μια μικρή αυλίτσα κρυμμένη απ΄ τα μαγαζιά και τα σμήνη των ανθρώπων, μια μικρή πράσινη όαση στο κέντρο της Αθήνας είναι ο δικός μου παράδεισος. Όποιος ζει την εικόνα αυτή της Ακρόπολης τα βράδια (έτσι ακριβώς όπως είναι στη φωτογραφία), ιδιαίτερα τις νύχτες με πανσέληνο, της τα συγχωράει όλα της Αθήνας...
Είχα ξεχάσει πόσο συμπίπτουμε ορισμένες φορές Μπόη μου! Όπως τώρα!
Δημοσίευση σχολίου