Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2007

Η βροχή και το άδειο

Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.

Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο...

Κική Δημουλά


Βρέχει εδώ και μέρες...
...αυτή όμως η καμένη η γη νιώθω να μην ξεδιψάει με τίποτα...
...απλά παρατηρεί το χλιδάτο άδειο της...

Η φωτογραφία, του Δημήτρη Τλούπα.

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα σας Τζόν!!!....ωραία είναι η βροχή...τί ωραίο το ποίημα της Κ.Δημουλά!!...(όπως και όλα της τα ποιήματα άλωστε)...νομίζω πώς αυτό χρειαζόταν μετά από την τεράστια καταστροφή...που υπέστη η γή μας....(από τις φωτιές του καλοκαιριού)....πιστέυω ότι τη βοηθά κάπου...(αν εξαιρέσουμε τις πλυμμήρες που είναι ένα κακό..)αλλά οι πλυγές είναι τόσο μεγάλες και τόσο νωπές ακόμα...που χρειάζεται πολύς χρόνος...πάρα πολύς....Με αγάπη,Αθανασία.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Αθανασία,

Ναι, είναι ωραία η βροχή, πολύ ωραία πράγματι...

σα είπε...

Βρέχει χωρίς να βρέχει ... κι η λύτρωση μοιάζει σα να μην έρχεται ποτέ! Σα νάχει κρυφτεί κι αυτό το ουράνιο τόξο. Υπάρχει μια τραγικότητα κρυμμένη στα λόγια της Δημουλά. Είμαι σε φάση που έχω ανάγκη να αφήσω πίσω μου τηγ σκοτεινιά και ν΄ αποζητήσω την καθαρτήρια βροχούλα που θα δροσίσει την άνυδρη ψυχή μου!... Καλή εβδομάδα Τζων Μπόη.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Σα,

...έχει βγει λιακάδα, νομίζω ότι κι αυτή προσφέρεται για κάθαρση...