Ο πόλεμος

Φωτογραφία: Δημήτρης Χαρισιάδης

Μια αλλόκοτη ημέρα είχε ήδη ξεκινήσει, καθώς τα πράγματα έμοιαζαν φαινομενικά πιο ήρεμα στο μέτωπο…
Μέσα στη ζεστασιά της χοντρής χλαίνης του κάποιος διάβαζε μια κιτρινισμένη φυλλάδα, κουνώντας δύσπιστα το κεφάλι: ¨Όλοι λεν τα ίδια ψέματα¨, μουρμούρισε…
Πιο πίσω κάποιος άλλος είχε μόλις ξυριστεί με μια φρεσκοακονισμένη χοντρή λάμα, καθώς μια φευγαλέα σκέψη περνούσε από το μυαλό του: ¨Καλά την βγάλαμε και σήμερα, αύριο ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει¨…
Ήταν όμως και μερικοί άλλοι πιο ΄κει, ένας από αυτούς κρατούσε ένα ακορντεόν και τραγουδούσε εύθυμα έναν σκοπό, τη στιγμή που οι ριπές των πολυβόλων σφύριζαν εφιαλτικά από μακριά…
Κάποιος άλλος έγραφε με δυσκολία ένα γράμμα:

¨Αγαπημένη μου, μόλις σήμερα βρήκα λίγο χρόνο να σου γράψω πέντε αράδες…
…είναι λίγα λεπτά που κούρνιασα εδώ, στη ζεστασιά μιας ξυλόσομπας, να νιώσω ξανά τα κοκαλωμένα μου δάχτυλα να κινούνται μια στάλα…
Για την ώρα είμαι καλά, αν και συμβαίνουν εδώ τόσα πολλά…
Πριν από λίγο ξέπλυνα την λόγχη μου από το αίμα των αθώων…
Γύρω μου σκοτωμένοι χιλιάδες, οι ψυχές τους τριγυρνούν κάθε βράδυ στο ύπνο μας σαν φαντάσματα να μας κατασπαράξουν…
Αγαπημένη μου, ο πόλεμος είναι εκεί έξω και καραδοκεί κάθε μέρα και πιο ανελέητος, κουρελιάζει τη ζωή χωρίς οίκτο ώσπου να τη φτάσει με οδύνες στην ύστατη στιγμή της, δεν ξέρω πια εάν είμαστε εμείς οι αφέντες της, ξέρω όμως ότι όσο αυτή θα συνεχίζει να υπάρχει, θα πορεύεται από τη δύναμη της φλόγας που σιγοκαίει μέσα μας…
Αγαπημένη μου, είμαι καλά, εδώ τα λίγα μοιάζουν με πολλά, η ψυχή μου παλεύει να μείνει καθάρια σαν γάργαρο νερό που τρέχει στα Άγραφα…
Σήμερα ξέρεις στήσαμε και μια μικρή γιορτή με τα παιδιά…
Γιορτάζει βλέπεις κάποιος από το τάγμα…
Τζων Μπόη τον λένε, καλό παιδί, αλλά λίγο παράξενο, χτες παραλίγο να πατήσει μια νάρκη δίπλα σε ένα όρυγμα στο παγωμένο το ποτάμι, έμεινε αμίλητος για ώρες, κοκάλωσε, όλοι νομίζαμε ότι χάθηκε η μιλιά του για πάντα, τρομάξαμε πιο πολύ και από τη θέα των σκοτωμένων γύρω μας…
…σήμερα ξύπνησε κεφάτος, είναι τώρα δίπλα μας και παίζει με το ακορντεόν του, τραγουδάει έναν σκοπό παράξενο και χαμογελά…
Τι σου είναι ο άνθρωπος…
Αγαπημένη μου, είμαι καλά, αν και εδώ συμβαίνουν τόσα πολλά…

Προσεύχομαι κάθε μέρα να τελειώσει αυτό το μακελειό και να γυρίσουμε όλοι γρήγορα στα σπίτια μας…

...ποια σπίτια μας…δεν θυμάμαι τελικά εάν ποτέ είχα πραγματικό σπίτι, κάποια Ιθάκη να με περιμένει, ούτε όμως θυμάμαι τι έκανα πιο πριν και με τι ακριβώς περνούσα το χρόνο μου…
Κάποιοι μιλούν για ανακωχή και ειρήνη, εγώ όμως ξέρω ότι ο πόλεμος δεν τελειώνει ποτέ, μόνο οι μάχες…
…μάλλον δεν θα γυρίσουμε ποτέ στα σπίτι μας, τώρα πια το ξέρω…
Αγαπημένη μου, κάπου εδώ πρέπει να σταματήσω, σε φιλώ γλυκά, σε λίγο θα κατέβουμε όλοι στο παγωμένο το ποτάμι για ενέδρα στον εχθρό…
…ίσως να έχουμε και μερικές απώλειες…
…αυτά όμως έχει ο πόλεμος…¨