Φωτογραφία: Τζων Μπόης"Δεν ξέρω να φωτογραφίζω. Ξέρω μόνο ότι η εικόνα έχει μία διττή υπόσταση: την πραγματικότητα και την αντίδρασή της"
Roy de Carava
Αυτά είχε πει ένας μεγάλος δάσκαλος της φωτογραφίας πριν από πολλά χρόνια…
Ούτε κι εγώ όμως ξέρω να φωτογραφίζω, αν και στην ουσία δεν ξέρω και πως ακριβώς ορίζεται το να φωτογραφίζεις "σωστά"...
Ποτέ μου δεν αγόρασα μια ακριβή φωτογραφική μηχανή, πιστεύω απλά ότι η φωτογραφία δεν θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνο ακριβώς το ανεπαίσθητο άνοιγμα και κλείσιμο των βλεφάρων μπροστά από το αντικείμενο θαυμασμού σου, ειδάλλως κινδυνεύεις να πέσεις μέσα σε μια παγίδα ναρκισσισμού, η οποία αναιρεί τις όποιες καλές και αγνές σου προθέσεις…
Ίσως ο μόνος λόγος ο οποίος με κάνει να διατηρώ αυτό το blog (για πόσο ακόμα άραγε), πέραν βέβαια από το να το σαρκάζω και να παίζω μαζί του, είναι και η δυνατότητα να αναρτώ εκείνες τις φωτογραφίες τις οποίες πραγματικά έχω ζηλέψει και δευτερευόντως να προσπαθώ να τις παντρεύω με λέξεις.
Πολλές φορές, νιώθω ότι αυτές οι εικόνες αδικούνται από τις λέξεις που τις συνοδεύουν κι αυτό δεν είναι μια δήλωση ταπεινοφροσύνης, γιατί ταπεινόφρων σίγουρα δεν είμαι.
Η ασπρόμαυρη φωτογραφία με ενθουσιάζει περισσότερο, όχι γιατί τη θεωρώ - κατά ανάγκη - περισσότερο καλλιτεχνική, αλλά γιατί απλά εξιτάρει τη φαντασία μου με τρόπο μοναδικό, καθώς τη βάζει στη διαδικασία να τοποθετεί την παλέτα των χρωμάτων όπου εκείνη νομίζει…
Σήμερα, αποφάσισα να αναρτήσω και μια φωτογραφία από τη δική μου συλλογή, γεγονός το οποίο κάνω σπανιότατα…
"…πεσμένα άνθη από μπουκαμβίλιες σε ένα σοκάκι του φθινοπωρινού Ναυπλίου", θα μπορούσε να την ονομάσει κανείς…
…αφιερωμένο στην Σταυρούλα, με την οποία ετοιμαζόμαστε για την 1η παγκόσμια καλλιτεχνική (;) Ναυπλιάδα φωτογραφίας!
12 σχόλια:
Μεγάλη μου τιμή... Τι όμορφη φωτογραφία. Ξέρω και από πού είναι ακριβώς. Κρίμα που δεν μπορώ να κατέβω αυτό το ΣΚ να φωτογραφίσω... Κρίμα. :))))))))))Μου άρεσε πολύ και ο τίτλος της φωτογραφίας
δική μου τιμή!ρ
μετράω τις ημέρες μέχρι να ξανακατέβω Σταυρούλα!
Φυσικά, ετοιμάζεις τα πυρομαχικά σου, εγώ ξεκίνησα με βόμβα ναπάλμ :)
Αγαπητέ μεσιέ Μπόη,
Είχα καταλάβει ότι ασκολείστε με τη φωτογραφία ή ότι έχετε έστω πολύ καλή αιστητική περί την επιλογή των φωτό (κάπου έπεσε στο μάτι μου ένας κλασικός Καρτιέ-Μπρεσάν), αλλά δεν περίμενα να καλλιτεχνίζετε με τέτοια επιτυχία!
Η σημερινή σας ανάρτηση με εντυπωσιάσε! Από τεχνικής απόψεως φρονώ πως η χρήσις μεγάλου κόκκου επικοινωνεί καλύτερα το μελαγχολικό ενός Νοέμβρη λίγο πριν τη βροχή. Από αιστητικής απόψεως έχετε κάμει πολύ καλό καδράρισμα με ορθή χρήσις των χρυσών τομών αλλά και έχετε προσδώσει στο τελικό αποτέλεσμα μία γλυκιά διαβάθμιση του κοντράστ. Βάσει αυτών διαισθάνομαι πως πρέπει να ζωγραφίζετε κιόλας.
Αν έμφανίσατε κιόλας μόνος σας τη φωτό θα πρέπει να σας πτύσσω μη σας βασκάνω,
Σουσού
Αξιολάτρευτη κα Σουσού,
Θα ήθελα να σας εκφράζω την ευαρέσκειά μου για τα ιδιαίτερα κολακευτικά σας σχόλια περί του καλλιτεχνικού μου πονήματος.
Με τη σειρά μου θα ήθελα κι εγώ να σας εκφράσω τον θαυμασμό μου περί των λεπτομερειών της κριτικής σας, λεπτομέρειαι αι οποίαι καταδεικνύουν, την τεχνική σας κατάρτιση εις τον τομέα της φωτογραφίας.
Μπορώ μάλιστα να πω ότι είσθε κι εσείς καλλιτέχνις!
Σωστά ενθυμήστε περί του πατριάρχου της φωτογραφίας Henri Cartier Bresson, ενώ να σας υπενθυμήσω για την τάξη των πραγμάτων, ότι από αυτό το blog έχουν παρελάσει εξίσου σημαντικά ονόματα όπως οι, Robert Doisneau, William Klein, Δημήτρης Χαρισιάδης, Garry Winogrand, Helen Levitt, Ara Güler, Τάκης Τλούπας και από σήμερα και ο Τζων Μπόης βεβαίως!
Όσο για το φτύσιμο, μην κολλίεστε, το χρειάζομαι!
Καλησπέρα. Επιτέλους Τζών Μπόυ έβαλες και μία δική σου φωτογραφία. Άντί να ζηλεύεις τις απεικονίσεις άλλων, έπιασες τη στιγμή με τις σκιές, τα θολά και την κλείδωσες. Οι άλλοι δεν έχουν τίποτα παραπάνω, θα έλεγα απο τις απαλές ψάθινες καρέκλες.
Ο μεγάλος μου ο γιός σαν έφηβος, ήταν μανιώδης φωτογράφος λάτρης της ασπρόμαυρης, όχι γιατί δεν υπήρχαν οι χρωματιστές αλλά γιατί θεωρούσε τις σκιές πιο εύγλωττες. Είχε και σκοτεινό θάλαμο όπου απαγορευόταν να μπώ με τις σκούπες μου, αποτέλεσμα των οποίων ήταν ο μόνιμος καυγάς μας.
Πόσες φορές με είχε καθίσει και αναπτύξει τη τέχνη της ασπρόμαυρης όπου αγγίζει στιγμές, καλεί τον θεατή να γίνει πινελάριος, να ζωγραφίσει εκείνος τις αποχρώσεις που θα ήθελε να βλέπει.
Και γιατί να μην είναι ολίγον νάρκισσος ο αλιευτής στιγμών; Τα παλιά μπλέ μεταλλικά τραπεζάκια των ουζερί όλοι τα έχουμε δεί, ένας τα απεικόνισε σε στύλ nostalgia, οπότε γιατί όχι και οι διθύραμβοι; Δεν μας βλάπτουν, αντίθετα αναπτερρώνουν το ηθικό.
Ευχαριστώ
Μάλλον έχετε δίκιο Θεία Λένα, οι καλλιτεχνίζοντες είναι όντως νάρκισσοι...
αφήστε που με αυτό το παιχνίδι των σκιών με τις ασπρόμαυρες, μπορεί κι ίδιοι να μετατρέπονται σε τύπους σκοτεινούς...
Εγώ ευχαριστώ για το σχόλιο.
ax ti omorfi... latreyw kai ego ti photoooo :)
H συγκεκριμένη εντωμεταξύ αφήνει όντως τη φαντασία να οργιάσει!!
Φτιάχνεις ταινία μικρού μήκους στο πι και φι..
γινεσαι πινελαριος λοιπον με τις ασπρομαυρες φωτο (εξαιρετικη η φραση της θειας λενας)
η θολουρα εχει πολυ πλακα
εξιταρει τα ματια
μετα που κοιταξα τη φωτο ημουν με αστερακια γυρω απο το κεφαλι
κι αυτα τα φυλλα μποκαμβιλιας σαν να μιλουν
πηξαν ολα και καθισαν κατω απο τα τραπεζακια
μηπως παρασυρθηκαν απο τον αερα;
θελουμε κι αλλες φωτο τζων μποη
κι επισκεψη στη σκοτεινη αιθουσα
μπραβο κι ευγε
μπορεις να χαρεις ναρκισσιστικα χωρις ενοχες
πηγαν ολα και καθησαν κατω απο τα τραπεζακια ηθελα να γραψω και βγηκε...πηξαν
κι αυτο αληθινο!
εχεις προσκληση!
Φάβα, Patsiouri, Μαρία Λεμονάτη, σας ευχαριστώ πολύ, θα έχει και συνέχεια, εφόσον παραμείνει αυτό το blog εδώ, κάτι για το οποίο δεν ορκίζομαι...
Φάβα, ανταποκρίθηκα!
Δημοσίευση σχολίου