Η επιστροφή

Κάποτε το είχα χαρακτηρίσει εξεζητημένο, γεμάτο με στόμφο και έπαρση…
Θυμάμαι όμως εκείνο το δωμάτιο, εκείνο το κινηματογραφικό σκηνικό στην καρδιά της Μονμάρτης και ξέρω ότι δεν είναι έτσι…
…εκείνο το δωμάτιο, το δωμάτιο της σκοτεινής οδού Ordener…
Είκοσι πέντε τετραγωνικά, ίσως να λέω και πολλά, μια ξεχαρβαλωμένη πόρτα, το πάτωμα να τρίζει και μια μεγάλη τζαμαρία που την έλουζαν τα φώτα της Sacré Cœur, κάθε βράδυ, μέχρι τις δώδεκα τα μεσάνυχτα και μετά ένα ολόφωτο σκοτάδι…
…θα μπορούσα να μείνω εκεί αιώνια και να κοιτώ χωρίς να μιλώ, να παρατηρώ τα ρυάκια από τους υδρατμούς στα τζάμια, την βροχή να σκάει στα περβάζια, τα βιαστικά βήματα των περαστικών στα σκαλοπάτια της Μονμάρτης, τις αναποδογυρισμένες ομπρέλες από τον άνεμο…
…στο δωμάτιο, δυο τρία περιοδικά στον καναπέ ΙΚΕΑ, ψίχουλα πάνω στο τραπέζι, ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, εσύ κι ένα θαμπό μισόσβηστο φως από την γκαρσονιέρα διαγώνια στο δρόμο, να κοιτάμε μαζί τη Sacré Cœur και να μετράμε αντίστροφα το χρόνο, μέχρι τα φώτα της να ανάψουν και να μετατρέψουν το μικρό παλιό δωμάτιο σε πυροτέχνημα, λίγο μετά ένα πανέμορφο, γαλήνιο σκοτάδι και μια γλυκιά καληνύχτα κάτω από τα σκεπάσματα…
…το πρωί, το ίδιο βασανιστικά γλυκό κι ανούσιο δίλλημα, Barbès ή Anvers; Ο Barbès πιο κοντά, πολύχρωμος, πολύβουος, μια ανάσα από το «έγχρωμο» ΤΑΤΙ, ο Anvers πιο καθαρός, το Metro πάντα βολικό, με τα πόδια όμως ήταν καλύτερα, μια μπαγκέτα στο χέρι βιαστικά από την brasserie της γωνίας, ένα πέρασμα από την Place du Tertre, μπερδεμένα αγγλικά, γαλλικά, ελληνικά, λίγο από όλα κι από τίποτα, ραντεβού το μεσημέρι στην «μύτη» ακριβώς του Île Saint Louis, να βλέπεις το ποτάμι να ρυτιδιάζει από το κρύο και μια ζεστή αρμυρή κρέπα ή ένα γλυκό στο Pom´ Cannelle.
Πως μπορεί ένα τόσο λίγο να φαντάζει τελικά τόσο πολύ...

…όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…

..η Sacré Cœur ολόφωτη όπως πάντα, να της έχω στρέψει την πλάτη και να προσπαθώ τούτη τη φορά από απέναντι να διακρίνω εκείνο το μικρό παλιό δωμάτιο της σκοτεινής οδού Ordener, να παρατηρώ από μακριά την τζαμαρία του, το ίδιο φθαρμένη όπως και τότε να θαμπώνει τόσο όμορφα από την υγρασία, ίσως να υπήρχαν δυο τρία περιοδικά σε κάποιον καναπέ, ίσως και μερικά ψίχουλα στο πάτωμα, ένα ζευγάρι βλέμματα στραμμένα προς τη δική μου κατεύθυνση, ποιος ξέρει, ίσως και κάποια καληνύχτα να ειπώθηκε σιωπηλά…

…κάθισα νωχελικά στα σκαλοπάτια, μέτρησα αντίστροφα μέχρι τα φώτα να σβήσουν και πάλι και το μικρό παλιό δωμάτιο της σκοτεινής οδού Ordener, από λαμπερό πυροτέχνημα να βυθιστεί ξαφνικά, όπως και τότε, μέσα στο ολόφωτο σκοτάδι…
Barbès ή Anvers;
…όπως και τότε…
…καλύτερα με τα πόδια, μπας και κάνουμε το λίγο και πάλι ν΄ αυγατίσει…