Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2009

Συγκατάβαση

Photo: Stephan Vanfleteren

«Σήμερα η μέρα», μου είπε μια σκεπτική συνάδελφος, «είναι για ενδοσκοπήσεις και εξομολογήσεις».
«Λες;», απάντησα αμήχανα και χωρίς όρεξη, όπως κάνω συνήθως όταν περιμένω να ακούσω μια στερεότυπη απάντηση.
«Είναι συννεφιά, κάνει κρύο, ο καιρός ξέρεις», μου απάντησε.
Θα μπορούσα να αρχίσω έναν ατέρμονο διάλογο, μιλώντας περί ανέμων, υδάτων και άλλων αμπελοφιλοσοφιών, για να υποστηρίξω στο τέλος ότι εάν θες να ενδοσκοπηθείς μια χαρά είναι και ο καύσωνας, αλλά τι σημασία θα είχε, αφού τελικά προτιμώ το κρύο από τη ζέστη, αλλά κυρίως απεχθάνομαι τις ενδοσκοπήσεις, ιδίως εκείνες οι οποίες υπαγορεύονται από τα καιρικά φαινόμενα.

Με είδε χωρίς διάθεση για κουβέντα, στην πραγματικότητα, ίσως να μην είμαι και συγκαταβατικός άνθρωπος, στο κάτω κάτω μπορεί να θεωρούμαι καλός ακροατής, αλλά στην πρόζα έχω τις αδυναμίες μου, άσε που για να μου ανοίξεις το κέλυφος χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια.
«Τελικά θα τα γράψω στο blog», μου εξομολογήθηκε.
Την κοίταξα απορημένος, όχι γιατί μόλις μάθαινα ότι διαθέτει blog - μεγαλύτερο αιφνιδιασμό θα ένιωθα εάν μου έλεγε ότι διαθέτει καταθέσεις στην τράπεζα - αλλά απλά γιατί θα κατέφευγε στη λύση της δημόσιας εξομολόγησης για να νιώσει καλύτερα, να αποσυμπιεστεί και να απαλλαγεί από τα προσωπικά της φορτία.
Τα blogs αλλά και γενικότερα ο δημόσιος χώρος του διαδικτύου μοιάζει πότε με ασκό του μποξ και πότε με αερόσακο, απλά μου είναι δύσκολο να κατανοήσω αυτή τη λογική, είναι σαν να βγεις, ας πούμε, στην πλατεία Συντάγματος, και να βροντοφωνάξεις στα πλήθη ότι, π.χ. ο σύντροφός σου δε σε καταλαβαίνει κι ότι ενδεχομένως πλακώθηκες στο ξύλο μαζί του, ότι παίρνεις ψυχοφάρμακα, ότι το παιδί σου έπλεξε με ναρκωτικά, ότι νιώθεις μόνος, ότι έχεις να κάνεις σεξ από την εποχή του Νώε, ή ακόμα ότι το…εργαλείο σου αρχίζει και ρετάρει. Θα το έκανε κανείς αυτό; Τι διαφορά έχει το διαδίκτυο λοιπόν, το γεγονός ότι δεν έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον; Είναι αυτό αρκετό; Είναι αυτό ένα καλό δίκτυ ασφαλείας;
Παλαιότερα, θεωρούσα μεγάλη ντεκαντάνς να βγεις σε ένα δημόσιο χώρο και να βγάλεις φόρα παρτίδα τα προσωπικά σου, σήμερα και με όλη αυτή την εξοικείωση με τις δημόσιες καταθέσεις ψυχής (μα τι έκφραση κι αυτή, πόσο reality show θυμίζει) το δέχομαι μάλλον με συγκατάβαση.
Συγκατάβαση, αυτή τη λέξη την μισώ, έχει άρωμα ισορροπίας, έχει μαλακές άκρες και χνουδωτή επιφάνεια, ακροβατεί μεταξύ αλήθειας και ψέματος, μοιάζει με χλιαρό χυλό, με άγευστη σούπα, μοιάζει με σιρόπι για τον βήχα, θλιβερό στη γεύση, ευεργετικό για τον πόνο, αλλά όπως κάθε φάρμακο έχει κι αυτό μια κάποια επικινδυνότητα.
Από όλη αυτή τη σκέψη, αυτό που πραγματικά αντιλαμβάνομαι είναι αυτή η απέραντη μοναξιά που κρύβουν οι ανθρώπινες σχέσεις, από μακριά μοιάζουν με όαση στην έρημο, αλλά όταν πλησιάζεις καταλαβαίνεις ότι πρόκειται απλά για οφθαλμαπάτη.
Οι άνθρωποι επιδιώκουν τη συγκατάβαση, ακόμα και την ψεύτικη, την προσποιητή, εκείνη που λέει, «σε καταλαβαίνω, αλλά άσε με στην ησυχία μου», ψάχνουν για τις μαλακές επιφάνειες, τις στρογγυλές τις άκρες, πως γίνεται όμως ενώ όλοι αναζητούμε το ίδιο πράγμα να καταφεύγουμε συνήθως στην τραχύτητα, στην έπαρση, στις άκαμπτες εκφράσεις, πως γίνεται με μια μονοσύλλαβη λέξη να κόβεις τον βήχα σε κάποιον που σου ζητά ένα αναλγητικό ψυχής…

…κάπως έτσι θυμήθηκα ένα απόσπασμα από ένα ποίημα της Ζωής Καρέλλη, το έγραψα σε ένα post it και το κόλλησα στο pc:


«Δίχως της συγκατάβασης τη χάρη, στεγνών' η δύναμη την ευφορία του σώματος»

3 σχόλια:

scalidi είπε...

Δεν σου γνέφω συγκαταβατικά, αλλά η καινούρια εμφάνιση είναι πολύ πολύ ωραία :)

Τζων Μπόης είπε...

αμφιταλαντευόμουνα ανάμεσα σε μια εστέτ και σε μια kinky εμφάνιση, συνειδητοποίησα όμως ότι και τα δυο τελικά kinky είναι κι έτσι απλά δέχτηκα συγκαταβατικά το αποτέλεσμα :)

Marina είπε...

Χάλασαν οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, δεν ακούμε τους άλλους, δεν μας ακούνε. Παλιά η μία γειτόνισσα τα έλεγε στην άλλη, η μαμά στις φίλες της απο το τηλέφωνο, οι άντρες μεταξύ τους. Μετά αποξένωση και φόβος απόρριψης ή παρανόησης. Το να φωνάζεις τα προβλήματα σου στην Ομόνοια είναι τρομακτικό γιατί ΣΕ ΒΛΕΠΟΥΝ και τους βλέπεις. Ενώ στο διαδίκτυο που είσαι π.χ. η πικραγγουριά και όχι η Κατερίνα Χιψίδου σου δίνει τη σιγουριά της ανωνυμίας. Οτι θέλεις λές και εισπράττεις συμπαράσταση κυρίως και ανθρώπους ίσως που σκέφτονται σαν κι εσένα.
Καλύτερο και απο τον ψυχίατρο που όσο νάναι μία αμοιβή τη θέλει (δεν θα γίνει και κλέφτης)