Τρίτη 27 Απριλίου 2010

Business as usual

Χτες μιλούσα με την Δ., πριν από καιρό είχε φιλήσει κατουρημένες ποδιές για να εργασθεί ως συμβασιούχος σε κάποια υπηρεσία του Δημοσίου, πίστευε και γιατί να μην το πιστεύει δηλαδή, ότι θα ερχόταν εκείνη η ρημάδα η ώρα (και η καταλληλότερη ήταν η προεκλογική) που θα κατάφερνε να μονιμοποιηθεί και από ΄κει και πέρα εννιά έχει ο μήνας, χτες λοιπόν η Δ. συνηδητοποίησε ότι σε λίγο καιρό λήγει η σύμβασή της και φυσικά αυτή δεν θα ανανεωθεί κι έτσι το όνειρό της να μονιμοποιηθεί θα παραμείνει απλά όνειρο θερινής νυκτός, μετανιώνοντας για όλες τις κατουρημένες ποδιές που φίλησε, για όλα τα γλυψίματα που έκανε ώστε να αποκτήσει την πολυπόθητη θεσούλα στο Δημόσιο και για το γεγονός ότι δεν προσπάθησε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της στην αρένα του ιδιωτικού τομέα.


Σήμερα, μιλούσα με τον Γ., πριν από ένα χρόνο είχε προσληφθεί σε εταιρεία του ιδιωτικού τομέα, από εκείνες με το αυτοδημιούργητο αφεντικό, που ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε, και σιγά ρε που θα τα δηλώσω όλα να μου τα φάει εμένα η εφορία, μαζί τα βγάζουμε ρε, από εκείνους που ουσιαστικά έκοβαν χρήμα ως άλλο νομιμασματοκοπείο, προεξοφλώντας μεταχρονολογημένες επιταγές πελατείας, με την αρωγή φυσικά κάποιου χρηματοπιστωτικού ιδρύματος, σήμερα λοιπόν ο Γ. πέρασε μια γρήγορη επισκεψούλα από το λογιστήριο της εταιρείας για να εισπράξει την αποζημίωσή του λόγω απόλυσης.


Ο Γ. και η Δ. είναι ζευγάρι, ζουν στο ενοίκιο, δεν έχουν ή μάλλον δεν είχαν άλλα εισοδήματα παρά από το μισθό τους, α ναι μωρέ το ξέχασα, έχουν και δυο παιδιά, λεπτομέρεια...φαντάζομαι ότι σαν τους δύο αυτούς ανθρώπους θα υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που βρίσκονται ή που θα βρεθούν στην ίδια μοίρα κι ενώ σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις ο δεδηλωμένος κυνισμός μου ενοχλεί ακόμα κι εμένα τον ίδιο (έχω και λίγη τσίπα), δεν μπορώ παρά να προσπαθώ να αντιμετωπίζω όλα τούτα με την μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία και αποστασιοποίηση. Φυσικά δεν μπορώ, ακόμα και τώρα, που αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι από εμάς θα χτηπήσουμε την πόρτα του ευαγούς ΟΑΕΔ και φυσικά θα την βρούμε κλειστή, καθώς ποιός είπε ότι θα υπάρχει ακόμα κι αυτό το χαρτζιλίκι που λέγεται επίδομα ανεργίας, δεν μπορώ λοιπόν να μην καγχάσω, ίσως και χωρίς να ντραπώ μάλιστα με την ατυχία μερικών που θα βρεθούν στο δρόμο επειδή ήθελαν απλά να βολευτούν, εις βάρος μου φυσικά, να μην αισθανθώ μιαν απέραντη ανακούφηση που εγώ έχω ακόμα δουλειά, ενώ κάποιοι άλλοι δεν έχουν, γιατί τελικά αναρωτιέμαι εάν αυτό είναι απάνθρωπο την τύχη μου, που φυσικά και είναι γαμώτο, αλλά εγώ αυτό νιώθω, αλλά και προσπαθώντας να απαλλαγώ από το κλισέ "το κακό Δημόσιο και ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας", που κάπως έτσι είναι, αλλά όχι πάντα, να μην θυμώσω και να μην στεναχωρηθώ με την μοίρα κάποιων άλλων που θα αντιμετωπίσουν κατάφατσα την ανεργία, παρότι ο πλούτος που τόσα χρόνια παρήγαγαν στην κιμαδομηχανή του ιδιωτικού τομέα, σκορπίζονταν στους πέντε ανέμους της αδιαφάνειας, της ρεμούλας, της αρπαχτής, αλλά και του βολέματος κάποιων άλλων. Δεν μπορώ όμως τελικά και να μην νιώσω ένα δυνατό σφύξιμο στο στομάχι για την τύχη όλων εκείνων, ακόμα και των φυγόπονων, που τόσα χρόνια δούλευα εγώ για αυτούς, χτυπούσα τα 10ωρα και τα 12ωρα για να «δουλεύουν» εκείνοι το κουτσουρεμένο τους 8ωρο, απολαμβάνοντας τους καρπούς των δικών μου κόπων, αλλά και τη μακαριότητα της μονιμότητας, όλων εκείνων, εργατικών και τεμπέλιδων που δεν θα ξέρουν τι να απαντήσουν σε εκείνα τα παιδικά μάτια που θα καρφώνονται πάνω τους καθημερινά και θα τους ρωτούν τι είναι το Δ.Ν.Τ, τα spread, τα ασφάλιστρα κινδύνου, οι αγορές, τα πακέτα στήριξης, τα hedge funds, η μονιμότητα, η ανεργία, η ανέχεια, η αναξιοπρέπεια, η φτώχεια και τόσα άλλα, θα νιώθω έναν τρόμο κάθε φορά που θα πηγαίνω καλοντυμένος στο γραφείο, νιώθοντας προνομιούχος για την εργασία που ακόμα εγώ έχω, αλλά και ξέροντας παράλληλα ότι με την τιμωρία κάποιων δεν γεμίζουν τα πεινασμένα στομάχια των υπολοίπων, απλά μόνο ικανοποιείται το λεγόμενο περί δικαίου αίσθημα, που να το βράσω δηλαδή κι αυτό, η κατσαρόλα δεν γεμίζει, θα περιμένω με αίσθημα συγκρατημένου πανικού (πολύ κομψό attitude, πράγματι!) και την δική μου ώρα, ίσως γιατί η ανεργία τελικά σε τούτη τη χώρα μοιάζει πλέον με τον θάνατο, αργά ή γρήγορα όλοι θα τoν αντιμετωπίσουμε...


(το πνεύμα με μάρανε...)

3 σχόλια:

scarlett είπε...

ούτε να σχολιάσει μπορεί κανείς.
τι να πει;
αναρωτιέμαι μόνο πώς φτάσαμε σ'αυτό το ανασφαλές "σήμερα".
ακούγαμε από τους γονείς μας, τους παππούδες μας ιστορίες που μοιάζανε με παραμύθια. τόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα.
ίσως τελικά να μην υπάρχει γενιά δίχως τα δικά της "δύσκολα χρόνια"

scalidi είπε...

Το ευκολότερο είναι να "φαγωθούμε" μεταξύ μας. Όσοι λιγότεροι μείνουν τόσοι λιγότεροι θα πάρουν (;) σύνταξη...
Καταλαβαίνω απολύτως τι λες. Λίγοι φοβάμαι έχουν την ευαισθησία-ειλικρίνεια να παραδεχτούν αυτά που γράφεις. "Αίσθημα συγκρατημένου πανικού", λοιπόν (ωραίο) μέχρι να έρθει η ώρα του καθενός...

Τζων Μπόης είπε...

@ Scarlett, εγώ πάλι δεν αναρωτιέμαι πως φτάσαμε, δυστυχώς

@ Σταυρούλα, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα;