Fusion

Ίσως είναι αυτό που λένε ότι ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει αποκτά παραξενιές, το οποίο μάλλον με βρίσκει σύμφωνο, κρίνοντας πρωτίστως από τον εαυτό μου.

Κάποτε ήμουνα ιδιαίτερα ένθερμος υποστηρικτής του fusion σχεδόν σε κάθε επίπεδο. Αν και το fusion είναι συστατικό στοιχείο της ανθρώπινης εξέλιξης, δυστυχώς περιχαρακωνόμαστε πίσω από φοβικά σύνδρομα (εδώ που τα λέμε είναι μεγάλο ζόρι να αποδέχεσαι τον πλησίον σου και τις ιδιαιτερότητές του), αλλά αν το επιτρέπουν οι συνθήκες μπορεί εύκολα να μεταβούμε στην εποχή του γενικότερου ανακατέματος και της φαινομενικά – τουλάχιστον – αποδοχής διαφορετικών στάσεων και απόψεων ζωής. Φυσικά δεν προτίθεμαι να κάνω εδώ κοινωνιολογικές αναλύσεις, ούτε διαθέτω την επιστημονική κατάρτιση, ούτε και διάθεση έχω για τέτοιου είδους αναλύσεις, απλά όρεξη για posting έχω μετά από καιρό, ποιός ξέρει πότε θα μου ξαναέρθει, ας το εκμεταλλευτώ λοιπόν δεόντως .

Ας πούμε λοιπόν ότι το fusion των τελευταίων ετών αποτελούσε μια έκφραση νεωτερισμού, μια εκδήλωση αντίθεσης σε οτιδήποτε στερεότυπο ή σε κάτι το οποίο οριοθετούνταν από τις λεγόμενες καθαρές γραμμές. Η γενιά άλλωστε η δική μου (πόσο σιχαίνομαι τον όρο «η γενιά η δική μου», μου «μυρίζει» στείρα αριστερίλα και μπαγιατίλα, αλλά εδώ κολλάει με την ροή της σκέψης μου) μεγάλωσε υιοθετώντας την έννοια του fusion, ακόμα και ως στοιχείο κοινωνικοποίησης, καθώς φαινόταν να προβάλει μια δυναμική αμφισβήτησης, απαραίτητο στοιχείο κάθε νέου ανθρώπου που σέβεται τα νιάτα και την ομορφιά του, αποτελούσε δηλαδή κάτι το προχωρημένο ή ακόμα και το επιτηδευμένα δυσνόητο, έννοιες με τις οποίες δηλαδή, ως ημιμαθείς και μερικοί εξ ημών και so-called κουλτουριάρηδες του κώλου - από τι ατραπούς περάσαμε τελικά οι δύσμοιροι για να φτάσουμε εδώ, στις παρυφές ενός τεράστιου Τίποτα - φλερτάραμε δυστυχώς προκλητικά.

Fusion στη μουσική, fusion στη μαγειρική, fusion στην πολιτική, ας μην αναφερθώ εδώ για το fusion στο σεξ - αυτό είναι ένα post, για να μην μπω ένα ολόκληρο blog από μόνο του.

Στη μουσική μπλέχτηκαν ήχοι πολύ-πολιτισμικοί (και μπορεί εσχάτως η Γερμανίδα Καγκελάριος να υποστηρίζει ότι το πολύ-πολιτισμικό πείραμα απέτυχε, κάτι με το οποίο μάλλον θα συμφωνήσω, καθώς πειραματιστήκαμε με την πολύ-πολιτισμικότητα με όρους περισσότερο εθνικής αφομοίωσης), αλλά από αυτό τoν μουσικό αχταρμά βγήκαν ωραία πράγματα και η ανάδειξη της έθνικ μουσικής αποτέλεσε - κατ΄εμέ - την αφήγηση της πιο απολαυστικής μουσικής ιστορίας, μετά από εκείνης της θρυλικής εποχής των ‘60s. Στην Ελλάδα βέβαια μπλέξαμε τους μπουζουκομπαγλαμάδες με το ροκ και το ποπ, και ο νταλκάς του κάθε ερωτοχτυπημένου μικροαστού βρήκε έκφραση στην καλογυαλισμένη πόζα του κάθε μεταμοντέρνου, νέο-μπουζουκολαϊκού ποπ τσιφτετλά (την αντιπάθεια μου για την μουσική αυτή την έχεις καταλάβει βέβαια, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί οι άνθρωποι; κλέφτες να γίνουν;). Από την άλλη, ο ειλικρινής πόνος και τα βάσανα της εποχής του Καζαντζίδη εγκατέλειψαν τον βαθύ και σπαραξικάρδιο λυγμό ως μέσο έκφρασης και βρήκαν καταφυγή σε λαϊκότροπες φόρμες, οι οποίες όμως αν δεν προξενούσαν τον βαθύ προβληματισμό και την απαραίτητη κατατονία, αν δεν είχαν μια εσάνς «προοδευτικότητας» ήταν αδύνατον να χαρακτηρισθούν ως έντεχνες, γεγονός καθόλου κολακευτικό των προθέσεων των δημιουργών τους.

Στην μαγειρική το fusion έδρεψε και δρέπει ακόμα δάφνες! Μάνγκο με τραχανά, αλανιάρα κότα με λευκή τρούφα, αράπικα φυστίκια με πεσκανδρίτσα! Ότι πιο εξεζητημένο και περίπλοκο, τόσο πιο αποδεκτό, απλά μια παραίσθηση δηλαδή καλλιτεχνικής έκφρασης. Φυσικά εδώ δεν μέμφομαι την δημιουργικότητα, ειδικά όταν φλερτάρει με την καλλιτεχνία, κάθε άλλο, όμως ο λούμπεν ουρανίσκος (γιατί οι λούμπεν όπως και οι εστέτ γεννιούνται δεν γίνονται!) και το αδύναμο πορτοφόλι μου αδυνατούν να επιβραβεύσουν τον φλύαρο οίστρο του κάθε ευφάνταστου «καλλιτέχνη», ok κύριοι, τα δοκιμάσαμε όλα αυτά και τα ακριβοπληρώσαμε (ειδικά αυτό!), τώρα μπορούμε να αφομοιώσουμε το μπέρδεμα, παράγοντας απλές και ειλικρινείς φόρμες και να φάμε και κανένα φαγάκι της προκοπής;

Στην πολιτική πάλι, είχαμε την ευκαιρία να δούμε να πέφτουν μπροστά στα μάτια μας και μάλλον βίαια οι τίτλοι τέλους των λεγόμενων καθαρών γραμμών και ενώ βαδίζαμε αμέριμνοι πάνω στις ράγες σχετικά συμπαγών ιδεολογικών σχημάτων, κάπου εκτροχιαστήκαμε και χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια, η Αριστερά ανακατεύτηκε με τη Δεξιά ή μπορεί να έγινε και αντίθετα (το ΚΚΕ βέβαια σε ένα κόσμο που λένε ότι αλλάζει, παρέμεινε σταθερό στις απόψεις του, έτσι για να θυμόμαστε και κάτι από τα πάλαι ποτέ ατίθασα νιάτα μας), τα παραδοσιακά οικονομικά μοντέλα άρχισαν να χάνουν έδαφος προς όφελος του λεγόμενου νέο-φιλελευθερισμού και μετά από λίγο καιρό ξανά μανά το αντίθετο, εν πάσει περιπτώσει στην παραδοσιακή και υπερσυντηρητική Ελλάδα, στην οποία η πολιτική ίσως να εκφράζεται ακόμα και ως οπαδική ψύχωση, η ανατροπή σταθερών «αξιών», προκάλεσε και προκαλεί ποικίλους τριγμούς και ιδεολογικές συγχύσεις. Το fusion λοιπόν στην καλύτερη στιγμή του!

Βέβαια, εδώ δεν γράφω για να καυτηριάσω το fusion, κάθε άλλο μάλιστα, είπαμε όρεξη για posting έχω, μα ούτε φυσικά συλλήβδην υποστηρίζω το σχετικά νεόκοπο εμμονικό φλέρτ με πατροπαράδοτα «καθαρά» πρότυπα (ύπαγε οπίσω μου Σατανά!), που ακόμα κι αυτά αν το καλοσκεφτείς έχουν κάποια (έστω ρετρό) αξία, αυτό το οποίο λέω είναι ότι όταν η «φόρμα» καπελώνει την «ουσία» και «υπερτιμολογείται», όταν η δημιουργικότητα και η φαντασία γίνονται αυτοσκοπός και μετατρέπονται σε μόδα, όταν το μπέρδεμα γίνεται για το μπέρδεμα και δεν περνάει από την κρησάρα, αλλά από το χωνί, ακόμα περισσότερο όταν το faux αναδεικνύεται σε αξία, τότε και οι αγαθότερες των προθέσεων αρχίζουν να χάνουν τη στιλπνάδα τους, να μετατρέπονται σε ασυναρτησίες και να προκαλούν απλά τη δυσφορία.

Αυτή είναι η εποχή μας τελικά, μια εποχή δυσφορίας και ασυναρτησίας, μια φλύαρη μπουρδολογία κι ένας ασταθής βηματισμός πάνω σε κινούμενη άμμο, μια εποχή η οποία ψάχνει δειλά, αλλά ελπίζω στην πορεία πιο θαρρετά, να ξεκαθαρίσει την ήρα από το στάρι, να διώξει όλα εκείνα τα περιττά μπιχλιμπίδια που φόρτωσε πάνω της, να επεξεργαστεί νοητικά τις απίστευτες δόσεις fusion που κατανάλωνε και καταναλώνει ακόμα και να ξαναβρεί τον πυρήνα και την ουσία των απλών και ειλικρινών πραγμάτων κι αν είναι να ψάξω ένα στοίχημα αυτή την εποχή, αν είναι να ξαναβρώ την άκρη του νήματος, αν είναι να ξαναβηματίσω κι εγώ ως άλλο ενήλικο «νήπιο», μάλλον κάπου εκεί θα πρέπει να ανατρέξω, στις ειλικρινείς προθέσεις δηλαδή, στην απλότητα, στη δημιουργική σύνθεση κι όχι στο κολλάζ, όχι στον εντυπωσιασμό, κι αν ακόμα για να φτάσω μέχρι εκεί χρειαστεί πρώτα να αποενοχοποιήσω την ομφαλοσκόπηση, με την οποία μέχρι πρόσφατα έβγαζα φλύκταινες, θα το κάνω κι αυτό και για να μην κάνω τα πράγματα ακόμα πιο fusion εδώ, γιατί όρεξη για posting έχω, όχι να μπερδευτώ περισσότερο, δεν μιλώ για μια γενικευμένη αποενοχοποίηση, τσου τσου τσου, αλλά για έναν κριτικό επαναπροσδιορισμό των ήδη fusion αξιών μας (σαν κουλτουριάρης αριστερό-δεξιο-νέο-φιλελεύθερος ακούστηκα, αλλά ουδείς τέλειος, βλέπεις αυτά μου τύχαν δυστυχώς μα δεν τα κρύβω ευτυχώς, που λέει και το τραγούδι)

…και να κλείσω όπως άνοιξα, η αλήθεια είναι ότι αυτή η fusion εποχή, με βρίσκει παράλληλα και να γερνάω από πάνω και να παραξενεύω, άλλωστε πόσο ακόμα fusion να επεξεργαστούν τα ταλαιπωρημένα εγκεφαλικά μου κύτταρα;