Surprise yourself in Athens

Τελικά είμαστε μια πάρα πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Μισοόκλειστα παράθυρα, αναμμένα air condition, τσιγάρο (;), καφές, οπτικές αντανακλάσεις.

Μου αρέσει, πιάνεις τις εικόνες αυτής της πόλης με την ησυχία σου, virtual εικονογραφημένο βιπεράκι που το ξεφυλίζεις με το πάσο σου, σαν τις κυρίες την Μ.Παρασκευή με το Απολυτίκιο στο χέρι, εικόνες δραπέτες, σκέψεις λαθρομετανάστες.

Αν δεν βαριόμουν να την κουβαλώ θα είχα πάντα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή, ευτυχώς υπάρχουν και τα κινητά, ευτυχώς υπάρχει και η φαντασία, ευτυχώς υπάρχεις κι εσύ!

Αν παρατηρήσεις καλά, στα απλανή βλέμματα των εγκλωβισμένων οδηγών, θα δεις τις αντανακλάσεις της virtual εικόνας που σχηματίζεται στα μάτια τους.

Καταπράσινα Ιρλανδέζικα λιβάδια (γιατί πρώτα η Ιρλανδία δεν ξέρω, κάποιος λόγος θα υπάρχει στο υποσυνείδητο), πιο πέρα φάλαινες όρκα κάνουν άλματα στα αφρισμένα κύματα, (free) Willy ζεις εσύ μας οδηγείς, αποκολλημένα παγόβουνα στην Ανταρκτική, earth on the rocks, συγνώμη, το πίνω σκέτο, ούτε και στο ούζο…καραβάνια με βακτριανές καμήλες στις ασιατικές στέπες περπατούν νωχελικά σηκώνοντας σκόνη, το καράβι για την Αμοργό πιάνει στα Κατάπολα αφήνοντας πίσω ένα ζευγάρι ερωτευμένα ρινοδέλφινα, άλλος με τη βάρκα μας…τσου, αυτό ήταν στην Αντίπαρο, τα μπερδεύεις…η Χάιντι (Κλουμ;) μαζεύει εντελβάις στις βουνοπλαγιές της Πίνδου, βαρέθηκε την Ελβετία, θέλει κάτι πιο πριμιτιβ..ο τροχονόμος φωνάζει, κύριος χαζεύεις, μη με απασχολείς τώρα, παίζω στη Λιμνούπολη με τον Χιούι, τον Λιούι και τον Ντιούι, κύριος ξεκίνα, ο τροχονόμος μοιάζει με τον Μπίλυ τον κομμωτή καθώς πιέζει το κεφάλι μου προσπαθώντας να μου πουλήσει Σβάρτσκοπφ για την τριχόπτωση, Kill Bill now…κύριος χαζεύεις, κύριος άσε με, είμαστε στο αερόστατο με την Πίπη την Φακιδομύτη και φεύγουμε somewhere only we know...κύριος χαζεύεις...ο λογαριασμός της ΔΕΗ, η αύξηση του ΦΠΑ, τα δίδακτρα του σχολείου...κύριος χαζεύεις...Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης...την Κυριακή θ’ακούσουμε τη μπάντα...επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης, πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα...

Είναι η μουσική που βγαίνει από τα μισάνοιχτα παράθυρα των αυτοκινήτων, μουσική λαθρομετανάστης, κύβος του Ρούμπικ, πολύχρωμος, περίπλοκος, διασκεδαστικός, κύμβαλα αλαλάζοντα, κλαμπατσίμπανα που χτυπούν, μπουζούκια, ηλεκτρικές κιθάρες μπαγλαμαδάκια, ντράμς, ντέφια, βιολιά, η Κέλλυ Κελεκίδου, οι Calexico (που τους θυμήθηκα), κάποιος πρωί πρωί ακούει Μονσεράτ Καμπαγιέ…βόλτα στη Ράμπλα, υπέροχη η θέα από το Μονζουίκ…τι λες ρε, έχεις θαυμάσει την Αθήνα απ΄ το Αιγάλεω;...ο καθένας στήνει το δικό του προσωπικό πάρτυ, τη δική του μοναχική εκδρομή, το δικό του προσωπικό μπαράκι, σκληρή πόρτα, dark rooms, όχι φλερτ...ζούμε τις μικρές μας ιστορίες στο δρόμο και στις συνοικίες...είμαι μικροαστός, είμαι μικρομεσαίος, είμαι ταλαιπωρημένος, είμαι νεόπτωχος, είμαι επιτηρούμενος, είμαι εξευτελισμένος, είμαι ταπεινωμένος, είμαι νομοταγής, είμαι υπνωτισμένος, είμαι θυμωμένος, είμαι θρησκευόμενος νεοφιλελεύθερος εθνικόφρων αναρχοαριστερός, το ΄81 ψήφισα ΠΑΣΟΚ, για τον Αντρέα ρε γαμώτο, πηγαίνω στη δουλειά μου, πηγαίνω σπίτι μου, πηγαίνω για ψώνια, νυστάζω, πεινάω, βαριέμαι, όρεξη που την έχεις πρωινιάτικα…

Η ζωή είναι σινεμά ή το σινεμά αναπαριστά τη ζωή; Απάντηση δεν έχω. Εμένα μου θυμίζει ταινία του Δαλιανίδη, λέει η συνεπιβάτης. Έχει χιούμορ, έχει κλάμα, έχει μουσική, ναι αλλά δεν έχει χορό, μα γιατί το λες, δες τις μοτοσυκλέτες πως κάνουν πιρουέτες ανάμεσα στα αυτοκίνητα….σωστά, διπλό τόλουπ, τριπλό άξελ, μια Yamaha ανώτερη κι από την Μάρθα Γκράχαμ, ένα παπάκι έτοιμο για το dancing with the stars. Δεν είναι να μιλάς με συνεπιβάτες τελικά…είπαμε, tailor made σκοτεινά δωμάτια, όχι πια σεξ, ούτε πια φίλοι, μονόλογοι, κορυβαντισμοί, virtual όλα, κουλούρι με σουσάμι, μα γιατί, μόλις το έφερα από το πλυντήριο αυτοκινήτων, 13 ευρώ μέσα-έξω, μου έκανε και κέρωμα, κρίμα…

Στο φανάρι (ναι, στον Σταμάτη), ο χρόνος σταματά, βρίσκεσαι μέσα σε ένα μπαράκι, είναι καλοκαίρι, ακούς τους Simply Red, η φωνή του Μικ Χάκναλ σε συνεπαίρνει, ρίχνεις λοξές ματιές στο κορίτσι με το λευκό t-shirt και το στενό τζην, κρατά ένα Bacardi…it's only love, doing this thing baby…πλησιάζεις, κι όλα γύρω σου γυρίζουν, σκέψεις, λέξεις, σχέσεις, όλα (ουπς, fast forward), είσαι πλέον με ένα μωρό στην αγκαλιά, ταίζεις μπισκοτόκρεμμα Νουτρίτσια κι ακούς Mazoo & the Zoo, ο χρόνος σε τυλίγει σαν κουκούλι…ο χρόνος κατρακυλά σαν κέρμα στον κατήφορο...ο χρόνος σε χαϊδεύει κι είναι ωραία....έλα, άνοιξε το φανάρι…ναι, μη χαίρεσαι στα είκοσι μέτρα έχει κι άλλο...dark room…πιο κάτω έχουν συναυλία οι U2….γιούπιιιι….magnificent…έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες, όνειρα μεθυσμένα, σχέδια ματαιωμένα…άργησες…έχει κωλοκίνηση…τι να κάνω; να το βάλω στον ώμο; Φρένο. Πιάσαμε λιμάνι, το γαριδάδικο του Φορεστ Γκαμπ πιάνει στο Νιου Ορλίνς, βάλε αλάρμ…πετάγομαι στην άγρια Δύση…πετάγομαι για σοκοφρέτες στο περίπτερο…μέχρι να ανοίξει το φανάρι θα έχω επιστρέψει…dark room…o Τζο ο γελαδάρης πίνει μπέρμπον στο σαλούν και ακούει live την προγιαγιά της Ντόλλυ Πάρτον, το βράδυ να ακούσεις Γκαραβέλα, θα μας πετάξει σφαίρα έως το Αϊντάχο, εσύ απλά σανίδωσέ το, δεν προλαβαίνω, βουνά μαζεύτηκαν πάλι για σίδερο…dark room…η Σου Έλεν διορθώνει την καλτσοδέτα και γελά με τον Σερίφη…φλας, στρίβουμε αριστερά...I walked across an empty land, I knew the pathway like the back of my hand…Ιπποκράτους, έξω από το ΠΑΣΟΚ…αν δεν ήταν αυτό δεν θα μας ήξερε ούτε ο παρκαδόρος του γκαράζ της γειτονιάς μας…σωστά, 6 ευρώ η 1^η ώρα, ευκαιρία, το ΠΑΣΟΚ θέλει, ο λαός μπορεί (!?), δεν έχει θέσεις, κόλαση πάλι σήμερα, δεν πειράζει...dark room…να πιάσουμε κατάστρωμα, θα δούμε και τους γλάρους, θα μας τρυπήσει ο ήλιος το κεφάλι, στρίψε στη Σκουφά, θα ανέβουμε Λυκαβηττό…ανηφόρα, ουφ κουράστηκα…dark room…φτάσαμε στην Καρδιανή, κερνάς ρακόμελο;…ναι, μετά γυμνοί στα Υστέρνια…ντροπή σου!, που δεν κατάλαβες ποτέ τι σου ΄χω δώσει…σε παρακαλώ πιάσε Μελωδία…ok, πιάσε ένα ντεπόν…κρυολόγησα, αψουυυυύ και ο πυρετός με ψήνει, όπως όλος ο κόσμος πιάσε μια καλμαλίνη…

Χρονοκάψουλα, ζωή βυθισμένη σε πυροτέχνημα, ζωή τυλιγμένη σε σελοφάν...υπομονή, ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός, μια λεμονιά θα ανθίζει στη γειτονιά…Άκου κυρ Στέφανε, να στείλεις σπίτι, ένα κιλό μακαρόνια, εκείνα τα ωραία, θυμάσαι που είχαμε πάρει τα Χριστούγεννα, που τα είχα κάνει με κιμά, ναι, πάλι με κιμά θα τα κάνω, ναι, ναι κυρ Στέφανε, λοιπόν, ένα κιλό μακαρόνια, δύο κιλά ζάχαρη, δύο κιλά αλεύρι, μισό κιλό καφέ, από τον καλό ε; κυρ Στέφανε, από τον καλό, ένα κουτί μαρμελάδα, πόσο το κουτί, πόσο το κουτί; Όχι κουτί, είναι ακριβό, έχουμε Μνημόνιο τώρα, χύμα, δεν έχει χύμα;...δύο κουτιά μαρμελάδα και μπόλικο ζαμπόν! Θα το κάψουμε!

Να σταματήσεις κι απ΄ τα Lidl.

Είσαι πεζή.

Είσαι μελό.

Είσαι commuter!

…χα...και τι να κάνω;

Surprise yourself in Athens!