Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Μέσα (μας)




Στη μικρή-μεγάλη μας πόλη τα πράγματα μοιάζουν να κυλούν φαινομενικά ήρεμα, ο κόσμος μένει μέσα, παρατηρεί τη ζωή από το μπαλκόνι, από την τηλεόραση, από τον ακάλυπτο και η ζωή εισβάλει μέσα με τους ήχους των αυτοκινήτων, με το κελάηδισμα των πουλιών, με το γάβγισμα του σκύλου, με τον εκκωφαντικό θόρυβο από την εξάτμιση μιας μηχανής, κάπου κάπου βγαίνει έξω, πίνει καφέ, ανάβει τσιγάρο, συνομιλεί, (δεν) φλερτάρει, μπαίνει σε κάποιο μαγαζί, κοιτάζει, σκέφτεται, φεύγει, μένει μέσα του…


…στη μικρή-μεγάλη μας πόλη, οι νεραντζιές στα πεζοδρόμια έχουν ανθίζει, το ίδιο κι οι πανσέδες στις γλάστρες, μέσα μυρίζει απομόνωση, έξω μυρίζει άνοιξη, μέσα διαπραγματεύονται την παρακμή, έξω πωλούν φράουλες, κινέζικα και λαμπάδες…


…στη μικρή-μεγάλη μας πόλη ο κόσμος δεν μιλά πια πολύ, κλείνεται μέσα του, κοιτάει από την κλειδαρότρυπα τη ζωή του διπλανού-αγνώστου, παρατηρεί μέσα από τις γρίλιες, περιστρέφεται γύρω από τον άξονά του σαν ζαλισμένος δερβίσης, κρύβεται, φοβάται, απορροφά κραδασμούς, προσπερνά συναισθηματικούς παλμούς, παρατηρεί, πετάει ένα «δε βαριέσαι», πονάει, θυμώνει, αγανακτεί, μηρυκάζει, υπομένει, υποφέρει και ανέχεται…


…στη μικρή-μεγάλη μας πόλη ο καθένας μιλά τη δική του γλώσσα και ανακυκλώνει σιωπηλά τα δικά του νοήματα, μια πόλη-εσπεράντο, μια κοινωνία-Βαβέλ, ένας τόπος κωφών και αλάλων…


…στη μικρή-μεγάλη μας πόλη τα πράγματα μοιάζουν να έχουν μείνει στάσιμα εδώ και καιρό, ο χρόνος να έχει παγώσει, τα συμβαίνοντα μοιάζουν αόρατα, χωρίς αρχή, μια μέση ή ένα τέλος, μπαινοβγαίνουμε μέσα στους πολλούς εαυτούς μας, αυτούς που έχουμε μάθει να αντέχουμε, ντυνόμαστε συνήθως με το ίδιο «ρούχο» και παρατηρούμε την κίνηση μέσα από τις ζωές των άλλων, εκείνων που με τη σειρά τους παρατηρούν τη δική τους μέσα από τη ζωή τη δικιά μας...



Αποφάσισα να πάω στο ΜΕΣΑ του Παπαϊωάννου, ελπίζοντας να καταλάβω αυτό το τοπίο των απλών, καθημερινών κινήσεων που ξεδιπλώνονται και συσσωρεύονται μέσα μας, αφήνοντας χώρο για να λειτουργήσει η φαντασία…


…στη μικρή-μεγάλη μας πόλη, πρέπει επιτέλους κάτι να αρχίσει να κινείται…


...πρώτα μέσα μας…

6 σχόλια:

scarlett είπε...

περιμένω εντυπώσεις από αυτήν την "διαφορετική" εξάωρη παράσταση (ή ό,τι άλλο είναι τέλος πάντων η νέα δουλειά του Παπαϊωάννου)
...........

κι όπως αναφέρεις μυρωδιές - κι οι συνειρμοί του καθενός τον οδηγούν σε κάτι δικό του- μου έφερες στην επιφάνεια της μνήμης μια μυρωδιά πολύ ιδιαίτερη, από μια λαμπάδα πασχαλινή, την πιο ωραία μου, από γνήσιο κερί με έναν καλαίσθητο κομψό φιόγκο με διάφορα αποξηραμένα αρωματικά κολλημένα πάνω του.
δεν μπορείς να φανταστείς μοσχοβολιά!
χειροποίητη από μια καλλιτέχνιδα στη Σύρο, 18-20 χρόνια πριν
.........

νομίζω πως στη μικρή-μεγάλη σας πόλη κάτι κινείται, ακόμη και υποδόρια, καλό ή κακό δεν ξέρω, αλλά το ακούω στις φωνές σας, μερικές φορές και στη σιωπές

scarlett είπε...

..στις σιωπές (που σκότωσα) :)

Τζων Μπόης είπε...

...στις εκκωφαντικές σιωπές μάλλον...

Διάβασα ότι κάθε φορά κάποιος απο το κοινό θα έχει τη δυνατότητα να μπερδεύεται με τους ηθοποιούς-χορευτές και γυμνός όπως αυτοί θα χορεύει-πρωταγωνιστεί μαζί τους επί σκηνής...
Δεν νομίζω ότι θα το τολμήσω, αλλά ως ιδέα είναι δελεαστική...

Ανώνυμος είπε...

Δε θέλω να λέω "πιστεύω" ή "νομίζω", αλλά αυτό το "μέσα" (μας) είναι πια καιρός να βγει "έξω". Από απλός και άπραγος παρατηρητής να γίνει πρωταγωνιστής...της ζωής (μας).

Καλημέρα σας

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Τα μέσα μας αντανακλούν στα έξω μας ή τα έξω μας αντανακλούν στα μέσα μας;
Αλληλεπίδραση μάλλον, ένας φαύλος κύκλος, μια δίνη.

Λέω να παρακολουθήσω και τις 6 ώρες της "παράστασης", εύχομαι να αξίζει και να το αντέξω.

Τζων Μπόης είπε...

@ Λένα, είναι προσωπική υπόθεση του καθενός τελικά αυτό...απλά αισθάνομαι κι εγώ ότι κάτι κυοφορείται

@ Άνευ Χ., εσύ έχεις αντέξει μια Diamanda Galas να τσιρίζει μέσα στο αφτί σου και δεν θα αντέξεις αυτό;