Ξέρω τι έχεις μέσα στην Harrods σου!

Σε έβλεπα κάθε πρωί μέσα στο μετρό.
Μαζί μπαίναμε, μαζί βγαίναμε, μερικές φορές μάλιστα σκοντάφταμε ο ένας πάνω στον άλλον, καθώς στριμωχνόμασταν να μπούμε μέσα, την ώρα που ο κάθε λαϊκός μεροκαματιάρης, ο κάθε μισθοσυντήρητος μικροαστός, ο κάθε λούμπεν προλετάριος προσπαθούσε να προλάβει τον συρμό.
Εσύ άφηνες πάντα ένα ευγενικό χαμόγελο και τα λαμπερά σου δόντια άστραφταν σαν φλας σε γάμο στην Μητρόπολη…εγώ πάλι ένιωθα το άρωμα σου, πρέπει να ήταν το Angel του Thierry Mugler, ίσως και το Eau d' Hadrien της Annick Goutal, αυτό που αφήνει μια μεθυστική, δροσερή αίσθηση από σικελιάνικα γκρέηπφρουτ και κυπαρισσόμηλα, ίσως πάλι τη μία μέρα να φορούσες το ένα και την άλλη το άλλο, πάντως κάτι πανάκριβο φορούσες, αυτό είναι γεγονός!
Ήσουν πάντα κομψή, αεράτη, φινετσάτη, είχες τα μαλλιά πάντα περιποιημένα, αλλά ανάλαφρα, ο βηματισμός σου σαν της ελαφίνας στο πυκνό δάσος την ώρα που την καταδιώκουν και ο κυνηγός αλλά και το κυνηγόσκυλο, τα ρούχα σου ήταν πάντα η τελευταία λέξη της μόδας, είχαν class, πότε ένα φουλάρι Hermes, πότε ένα Burberry χάιδευε τον αλαβάστρινο λαιμό σου, άλλοτε ήσουν με ταγιέρ τύπου Σανέλ, μπορεί να ήταν και αυθεντικό Σανέλ, δεν είδα και την ετικέτα, είμαι διακριτικός, άλλοτε με αυστηρό σκούρο cool wool κοστούμι με έντονα εξώραφα και λευκό ποπλίνα πουκάμισο, άλλοτε με φόρεμα πένσιλ (ναι, κι αυτό το έχω μάθει ο εστέτ!) κι άλλοτε φούστα μπλούζα με μεγάλη ζώνη στη μέση για να τονίζει το στυλ σου.
Θα πρέπει να ήσουν δικηγόρος, ναι, αυτό θα πρέπει να ήσουν, αυτές φοράνε κάτι τέτοια, είχες άλλωστε και τη ματιά του δικηγόρου, εκείνη που από τη μία σου χαμογελά χαριτωμένα σαν να πηγαίνεις επίσκεψη στην ξαδέρφη και σε κερνάει φοντάν και από την άλλη σε καταδικάζει δις εις θάνατον και στο πυρ το εξώτερο! Ίσως να ήσουν και δικαστής, μπορεί και εισαγγελέας!
Από το όμορφο αφτί σου κρεμόταν το hands free, τι το ήθελες μέσα στο μετρό ποτέ μου δεν κατάλαβα, αλλά εσύ κάποιο λόγο θα είχες.
Στα χέρια σου κρατούσες πάντα τις ωραιότερες και τις κομψότερες τσάντες, άλλοτε μια Longchamp, άλλοτε μια Louis Vuitton, κάποτε σε είδα να κρατάς μια Furla, αλλά μάλλον εκείνη την ημέρα θα είχες άδεια και θα κατέβαινες κάζουαλ για καφέ στο Κολωνάκι.
Μαζί με τις δερμάτινες τσάντες κρατούσες μόνιμα και μία πλαστική από τα Harrods, ναι φυσικά από τα Harrods, από που αλλού, από τον Βασιλόπουλο; πρέπει να ήξερες καλά το Λονδίνο, ω ναι, το ήξερες, το ένιωθα καθώς σε παρατηρούσα, είχες τον αέρα, εκείνον τον υγρό αέρα του Λονδίνου μια χειμωνιάτικη μέρα έξω από το Kensington Palace, ένα βροχερό απόγευμα στο Knightsbridge, ένα ηλιόλουστο πρωινό στο Hyde Park…κι η Harrods που κρατούσες δεν ήταν μια οποιαδήποτε Harrods, δεν ήταν από εκείνες με τα αρκουδάκια, τα ζουζουνάκια, τις πολύχρωμες και τις μπριρμπιλές που βλέπεις να κρατούν οι άλλες, οι λαϊκές μέσα στο μετρό, γιατί κι αυτές έχουν πάει στο Λονδίνο, από πού νομίζεις ψωνίζουν δηλαδή, από τις εκπτώσεις της Αιόλου;
Εσύ κρατούσες μια κλασσική μονόχρωμη κυπαρισσί Harrods, που τόνιζε τα τυρκουάζ σου μάτια και την πράσινη σκιά που έβαζες γύρω από αυτά, εσύ είχες αυτό το κάτι που κάνει τα αντρικά μάτια να περνούν μια γυναίκα ακτινογραφία, ακτινογραφία; μαγνητική τομογραφία!
Αυτή η Harrods, ας την πούμε καλύτερα έτσι κι όχι απλά τσάντα, θα έπρεπε να ήταν η αγαπημένη σου, την κρατούσες κάθε μέρα, ίσως και να ήσουν συναισθηματικά δεμένη με αυτή, άνθρωπος είσαι κι εσύ, έχεις τις αδυναμίες σου. Θα πρέπει να ήσουν και πολυάσχολη, είπαμε νομικός, ή ίσως business woman, ναι, υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο κι ενώ πρόσεχες με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια την εξωτερική σου εμφάνιση είχες κάπως παραμελήσει την κατάσταση της αγαπημένης σου Harrods, της οποίας τα σημάδια γήρατος ήταν πλέον εμφανή.
Όπως όταν ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις στον καθρέπτη το πρόσωπο σου να έχει αλλάξει, οι ρυτίδες να το έχουν κατακλύσει και τα μαλλιά σου να έχουν ασπρίσει (αυτό αφορά βέβαια τους άντρες, οι γυναίκες έχουν να δουν το φυσικό σας χρώμα από το Λύκειο!), όπως βλέπεις στα ξαφνικά πολλά σημεία πάνω σου να χαλαρώνουν και να κοιτούν ντροπιασμένα το πάτωμα - κι αυτό αφορά και τα δύο φύλλα - και σε πιάνει πανικός και λες, μα που ήμουνα τόσα χρόνια να τα περισώσω; έτσι και η Harrods - παρότι με ευγενική καταγωγή μια απλή τσάντα είναι - κάποια μέρα και πριν το καταλάβεις αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο, φτάνει να τον αφήσει βέβαια μόνη της και να μην παρασύρει μαζί της και το τάπερ το οποίο φιλοξενεί μέσα της, ειδικά αν το συγκεκριμένο τάπερ δεν έχει κλείσει καλά και καθώς αναποδογυρίζει θεαματικά, λούζει την Longchamp και το ακριβό Σανέλ με μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα από ωραιότατα αυγοκομμένα γιουβαρλάκια, μαζί με το ζουμί τους.
Η Ελληνίδα τελικά παραμένει παραδοσιακή, δεν είχε μέσα σούσι, δεν είχε φουα γκρά, δεν είχε ούτε καν πάπια Πεκίνου, γιουβαρλάκια είχε φτιάξει η γυναίκα, δεν θα έτρωγε junk από delivery, δεν θα την έβγαζε ολημερίς με σαλάτα από τα Carrefour, μαγείρεψε το βράδυ στο σπίτι της και το έβαλε στο τάπερ, αλλά η ελληνίδα έχει και στυλ, τα έβαλε μέσα στην Harrods, όπως και οι περισσότερες κυρίες μέσα στο μετρό…τώρα πια ξέρω τι περιέχουν οι Harrods του αθηναϊκού μετρό, περιέχουν γιουβαρλάκια, ντολμαδάκια, σπανακοπιτάκια, μπουρεκάκια.

…και καταλήγεις μετά από αυτό, το καθημερινό περιστατικό, να αισθάνεσαι αισιόδοξος, δεν χάθηκαν όλα σε αυτόν τον πονεμένο και κατατρεγμένο τόπο, όχι δεν χάθηκαν, δεν χάθηκαν οι αξίες…εμείς εδώ κρατάμε δυνατά κι όσο ακόμα πατάμε γερά στην παράδοση και ατενίζουμε το μέλλον με εκσυγχρονιστικό πνεύμα, αυτός ο τόπος θα έχει ελπίδα, προοπτική και τσάντες Harrods, για τα γιουβαρλάκια έχω μια αμφιβολία!