Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Ξέρω τι έχεις μέσα στην Harrods σου!


Σε έβλεπα κάθε πρωί μέσα στο μετρό.
Μαζί μπαίναμε, μαζί βγαίναμε, μερικές φορές μάλιστα σκοντάφταμε ο ένας πάνω στον άλλον, καθώς στριμωχνόμασταν να μπούμε μέσα, την ώρα που ο κάθε λαϊκός μεροκαματιάρης, ο κάθε μισθοσυντήρητος μικροαστός, ο κάθε λούμπεν προλετάριος προσπαθούσε να προλάβει τον συρμό.
Εσύ άφηνες πάντα ένα ευγενικό χαμόγελο και τα λαμπερά σου δόντια άστραφταν σαν φλας σε γάμο στην Μητρόπολη…εγώ πάλι ένιωθα το άρωμα σου, πρέπει να ήταν το Angel του Thierry Mugler, ίσως και το Eau d' Hadrien της Annick Goutal, αυτό που αφήνει μια μεθυστική, δροσερή αίσθηση από σικελιάνικα γκρέηπφρουτ και κυπαρισσόμηλα, ίσως πάλι τη μία μέρα να φορούσες το ένα και την άλλη το άλλο, πάντως κάτι πανάκριβο φορούσες, αυτό είναι γεγονός!
Ήσουν πάντα κομψή, αεράτη, φινετσάτη, είχες τα μαλλιά πάντα περιποιημένα, αλλά ανάλαφρα, ο βηματισμός σου σαν της ελαφίνας στο πυκνό δάσος την ώρα που την καταδιώκουν και ο κυνηγός αλλά και το κυνηγόσκυλο, τα ρούχα σου ήταν πάντα η τελευταία λέξη της μόδας, είχαν class, πότε ένα φουλάρι Hermes, πότε ένα Burberry χάιδευε τον αλαβάστρινο λαιμό σου, άλλοτε ήσουν με ταγιέρ τύπου Σανέλ, μπορεί να ήταν και αυθεντικό Σανέλ, δεν είδα και την ετικέτα, είμαι διακριτικός, άλλοτε με αυστηρό σκούρο cool wool κοστούμι με έντονα εξώραφα και λευκό ποπλίνα πουκάμισο, άλλοτε με φόρεμα πένσιλ (ναι, κι αυτό το έχω μάθει ο εστέτ!) κι άλλοτε φούστα μπλούζα με μεγάλη ζώνη στη μέση για να τονίζει το στυλ σου.
Θα πρέπει να ήσουν δικηγόρος, ναι, αυτό θα πρέπει να ήσουν, αυτές φοράνε κάτι τέτοια, είχες άλλωστε και τη ματιά του δικηγόρου, εκείνη που από τη μία σου χαμογελά χαριτωμένα σαν να πηγαίνεις επίσκεψη στην ξαδέρφη και σε κερνάει φοντάν και από την άλλη σε καταδικάζει δις εις θάνατον και στο πυρ το εξώτερο! Ίσως να ήσουν και δικαστής, μπορεί και εισαγγελέας!
Από το όμορφο αφτί σου κρεμόταν το hands free, τι το ήθελες μέσα στο μετρό ποτέ μου δεν κατάλαβα, αλλά εσύ κάποιο λόγο θα είχες.
Στα χέρια σου κρατούσες πάντα τις ωραιότερες και τις κομψότερες τσάντες, άλλοτε μια Longchamp, άλλοτε μια Louis Vuitton, κάποτε σε είδα να κρατάς μια Furla, αλλά μάλλον εκείνη την ημέρα θα είχες άδεια και θα κατέβαινες κάζουαλ για καφέ στο Κολωνάκι.
Μαζί με τις δερμάτινες τσάντες κρατούσες μόνιμα και μία πλαστική από τα Harrods, ναι φυσικά από τα Harrods, από που αλλού, από τον Βασιλόπουλο; πρέπει να ήξερες καλά το Λονδίνο, ω ναι, το ήξερες, το ένιωθα καθώς σε παρατηρούσα, είχες τον αέρα, εκείνον τον υγρό αέρα του Λονδίνου μια χειμωνιάτικη μέρα έξω από το Kensington Palace, ένα βροχερό απόγευμα στο Knightsbridge, ένα ηλιόλουστο πρωινό στο Hyde Park…κι η Harrods που κρατούσες δεν ήταν μια οποιαδήποτε Harrods, δεν ήταν από εκείνες με τα αρκουδάκια, τα ζουζουνάκια, τις πολύχρωμες και τις μπριρμπιλές που βλέπεις να κρατούν οι άλλες, οι λαϊκές μέσα στο μετρό, γιατί κι αυτές έχουν πάει στο Λονδίνο, από πού νομίζεις ψωνίζουν δηλαδή, από τις εκπτώσεις της Αιόλου;
Εσύ κρατούσες μια κλασσική μονόχρωμη κυπαρισσί Harrods, που τόνιζε τα τυρκουάζ σου μάτια και την πράσινη σκιά που έβαζες γύρω από αυτά, εσύ είχες αυτό το κάτι που κάνει τα αντρικά μάτια να περνούν μια γυναίκα ακτινογραφία, ακτινογραφία; μαγνητική τομογραφία!
Αυτή η Harrods, ας την πούμε καλύτερα έτσι κι όχι απλά τσάντα, θα έπρεπε να ήταν η αγαπημένη σου, την κρατούσες κάθε μέρα, ίσως και να ήσουν συναισθηματικά δεμένη με αυτή, άνθρωπος είσαι κι εσύ, έχεις τις αδυναμίες σου. Θα πρέπει να ήσουν και πολυάσχολη, είπαμε νομικός, ή ίσως business woman, ναι, υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο κι ενώ πρόσεχες με τόσο μεγάλη λεπτομέρεια την εξωτερική σου εμφάνιση είχες κάπως παραμελήσει την κατάσταση της αγαπημένης σου Harrods, της οποίας τα σημάδια γήρατος ήταν πλέον εμφανή.
Όπως όταν ξυπνάς ένα πρωί και βλέπεις στον καθρέπτη το πρόσωπο σου να έχει αλλάξει, οι ρυτίδες να το έχουν κατακλύσει και τα μαλλιά σου να έχουν ασπρίσει (αυτό αφορά βέβαια τους άντρες, οι γυναίκες έχουν να δουν το φυσικό σας χρώμα από το Λύκειο!), όπως βλέπεις στα ξαφνικά πολλά σημεία πάνω σου να χαλαρώνουν και να κοιτούν ντροπιασμένα το πάτωμα - κι αυτό αφορά και τα δύο φύλλα - και σε πιάνει πανικός και λες, μα που ήμουνα τόσα χρόνια να τα περισώσω; έτσι και η Harrods - παρότι με ευγενική καταγωγή μια απλή τσάντα είναι - κάποια μέρα και πριν το καταλάβεις αφήνει τον μάταιο τούτο κόσμο, φτάνει να τον αφήσει βέβαια μόνη της και να μην παρασύρει μαζί της και το τάπερ το οποίο φιλοξενεί μέσα της, ειδικά αν το συγκεκριμένο τάπερ δεν έχει κλείσει καλά και καθώς αναποδογυρίζει θεαματικά, λούζει την Longchamp και το ακριβό Σανέλ με μια διόλου ευκαταφρόνητη ποσότητα από ωραιότατα αυγοκομμένα γιουβαρλάκια, μαζί με το ζουμί τους.
Η Ελληνίδα τελικά παραμένει παραδοσιακή, δεν είχε μέσα σούσι, δεν είχε φουα γκρά, δεν είχε ούτε καν πάπια Πεκίνου, γιουβαρλάκια είχε φτιάξει η γυναίκα, δεν θα έτρωγε junk από delivery, δεν θα την έβγαζε ολημερίς με σαλάτα από τα Carrefour, μαγείρεψε το βράδυ στο σπίτι της και το έβαλε στο τάπερ, αλλά η ελληνίδα έχει και στυλ, τα έβαλε μέσα στην Harrods, όπως και οι περισσότερες κυρίες μέσα στο μετρό…τώρα πια ξέρω τι περιέχουν οι Harrods του αθηναϊκού μετρό, περιέχουν γιουβαρλάκια, ντολμαδάκια, σπανακοπιτάκια, μπουρεκάκια.
…και καταλήγεις μετά από αυτό, το καθημερινό περιστατικό, να αισθάνεσαι αισιόδοξος, δεν χάθηκαν όλα σε αυτόν τον πονεμένο και κατατρεγμένο τόπο, όχι δεν χάθηκαν, δεν χάθηκαν οι αξίες…εμείς εδώ κρατάμε δυνατά κι όσο ακόμα πατάμε γερά στην παράδοση και ατενίζουμε το μέλλον με εκσυγχρονιστικό πνεύμα, αυτός ο τόπος θα έχει ελπίδα, προοπτική και τσάντες Harrods, για τα γιουβαρλάκια έχω μια αμφιβολία!

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τι εκπληκτικό άρθρο, καλέ μου Τζών Μπόη, θαύμασα τη παρατηρητικότητά σου όσον αφορά το ντύσιμο σε συνδυασμό με τη γερασμένη τσάντα, της όμορφης συνταξιδιώτισσας που τελικά άξιζε τη προσοχή σου εξαιτίας της εμμονής της στις παλιές καλές γεύσεις.
Μια σκέψη (πονηρή δε λέω) μου δημιουργήθηκε αφού διάβασα τις περιγραφές σου. Δοθείσης της ευκαιρίας, θα της κατέβαζες το πανάκριβο victoria secret εσώρουχό της ή θα σου έφταναν τα καλομαγειρεμένα ντολμαδάκια;

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Απολαυστικός!!!!

Σε λίγο μάλιστα βλέπω να γίνεται και ακατάλληλο δια ανηλίκους!

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά αστειεύομαι. Δεν είσαι υποχρεωμένος ν' απαντήσεις. Απλά μου δημιουργήθηκε η αίσθηση μιάς έλξης πρός το άτομό της και η ύπαρξη σπιτικού φαγητού βοηθάει τη φαντασία να προχωρήσει στα περαιτέρω..

Βρήκα το κείμενο αριστουργηματικό!

Τζων Μπόης είπε...

@ Αγαπητή Θεία Λένα,
Μου επιβεβαιώνετε αυτό που πάντα υποστηρίζω, ότι δηλαδή στο μυαλό ενός άντρα μπορεί εύκολα να διεισδύσει μια γυναίκα, ενώ στο μυαλό μιας γυναίκας το μόνο σερνικό που μπορεί να μπει είναι ο διάβολος!


@ Άνευ Χ.,
Κρίμα...κι εγώ που νόμιζα ότι εσύ τουλάχιστον θα μου έλεγες για τα La Perla...

Ανώνυμος είπε...

χαχαχα!

scarlett είπε...

κι εγω με χαχαχα ηθελα να ξεκινησω μια που μου χαρισες ενα τεραστιο χαμογελο με την αφηγηση σου και στη συνεχεια με τον σχολιασμο :)

La perla, ολοσωστος!

Ελπίζω πάντως τα γιουβαρλάκια να μας μείνουν στο τελος:)

Τρομερη περιγραφη-αφηγηση!

Άνοιξες όμως και πληγες. Μου θυμισες μια παλια υφασματινη Vogue που ειχα και χρησιμοποιουσα (αντι για σακουλες....ακου σακουλες απο τον ΑΒ!!! ακόμη και χωρις Burberry και Hermes δεν βαζει μια ελληνιδα τα ψιλοπραγματα της σε σακουλα απο το σουπερ μαρκετ) και που πήγε υπερ πίστεως. Πού να ξέρω ότι θα ακολουθουσε κρίση, μου λες?

Καλό σου βραδυ Τζων Μποη :)

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Τζων, αφού το ξέρεις...εγώ πληρώνω τα lejaby που αγαπώ!
όπα!

Τζων Μπόης είπε...

@ Scarlett, χαρά μου!
Μόνο που σε λίγο καιρό προβλέπω να τρώμε αποκλειστικά ξινολάχανο, άντε κι εκείνα τα αηδιαστικά τα Spätzle...
...η κα Αγγελική ήδη ανακατεύει την κατσαρόλα!

@ Άνευ Χ.,
Ένα Μινέρβα που σου χρειάζεται!

scarlett είπε...

E, όχι και αηδιαστικά τα Spaetzle αγαπημενε μου εστετ ! Πειτε μου αμέσως πώς σας τα σερβιρανε μηπως και καταλάβω τον λόγο της αποστροφής σας

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett!

Από τα βρακιά στη μάσα, χαχα!

Κοίταξε, όταν τα πρωτοδοκίμασα δεν καταλάβαινα εάν έτρωγα ζυμαρικό ή ένα ανάλατο παρασκεύασμα από πατάτα, ή κάποιο συνδυασμό, όταν την επόμενη φορά τα δοκίμασα με σάλτσα από κρέας, πραγματικά αηδίασα, ίσως επειδή είμαι της ιταλικής σχολής στο ζυμαρικό, ίσως επειδή είμαι και μαρακονάς, τι να κάνουμε; αποφάσισα τελικά ότι προτιμώ τις σούπες τους...ο καθένας στη δουλειά του και ο βλάχος στα τυριά του, που λένε και στη Θεσσαλία!

scarlett είπε...

Μα νομιζα η αφελης, πως αυτο το ωραιοτατο ποστ καταληγοντας στα νοστιμοτατα γιουβαρλακια ειχε να κάνει με τη μασα και πως ο μεγάλος του προλογος ήταν απλα παραπλανητικος. ;)

Τεσπα, διχως να επιμενω μια που περι ορεξεως...τα γνωστα, θελω να πιστευω πως ίσως τα Spaetzle που εφαγες να ηταν απλα κακομαγειρεμενα.

Καλή σου μερα απο εναν παγωμενο Βορρα, μπρρρ...

Τζων Μπόης είπε...

Καθόλου αφελής Scarlett.
Μάλλον ήσουν η μόνη που κατάλαβες τις προθέσεις του κειμένου κι ότι το διαύτα είναι η επερχόμενη πείνα, όχι όμως ότι με "χάλασε" η αναφορά στα εσώρουχα, τουναντίον μάλιστα :)

Ίσως και να έχεις δίκιο για τα Spaetzle, ομολογουμένως είναι καλύτερα από κρέας με σάλτσα από φραγκοστάφυλα :)

Καλημέρα, από το άρτι αποκτηθέν μεσογειακό ομοσπονδιακό κρατίδιο της Γερμανίας!

scalidi είπε...

Καταπληκτικός!
Να σου πω, έχει κάνει και στυλίστας στο Βazaar; Δεν εξηγείται αλλιώς, τόσες γνώσεις, άκου πένσιλ φόρεμα...
Διασκεδαστικό κείμενο με την υπόγεια ειρωνεία που μας χρειάζεται για να υποσκάπτουμε την ατέλειωτα μίζερη σοβαροφάνεια. :)

thinks είπε...

Υπέροχα γραμμένο. Μου θύμιζε έντονα, και συνέχεια, ένα τραγούδι του Peter Sarstedt: Where do you go to my lovely
http://www.youtube.com/watch?v=BRDaeLs69i4

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, ξέρεις πόσα ένσημα έχω κολλήσει εγώ στα editorial μόδας;

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητέ Δημήτρη, καλώς ήρθατε στο φτωχικό μας εστετόσπιτο!

Μα ναι, τo τραγούδι είναι τελικά πολύ σχετικό, μόνο που του λείπουν τα γιουβαρλάκια :)

thinks είπε...

Καλώς σας βρήκα αγαπητέ, και πάντα ευπρόσδεκτος και σεις στο φτωχικότερό μας στο βουνό :-)

Πράγματι, αλλά, και χωρίς γιοβαρλάκια, μια αλλαγή στους τελευταίους στοίχους από "backstreets of Naples" σε "backstreets of Athens" διορθώνει τα πάντα!

Τζων Μπόης είπε...

Αν σου πω Δημήτρη ότι σε ζηλεύω, εκεί ψηλά στο βουνό που βρίσκεσαι, φαντάζομαι σίγουρα θα με πιστέψεις :)

thinks είπε...

Ήταν μακρύς ο δρόμος, Τζέη-Μπη, αλλά δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να φτάσεις κάπου ...δύο άνθρωποι, και να ξέρουν ότι φτάσανε... Σ' ευχαριστώ.

Τζων Μπόης είπε...

μεγάλη κουβέντα είπες...
αν σου πω ότι προτιμώ περισσότερο τον προορισμό, από το ταξίδι θα με πιστέψεις;

Σε λίγο καιρό θα βρεθώ κοντά στα μέρη σου, όντως ζηλεύω αυτά τα μέρη...

thinks είπε...

Απόλυτα (θα σε πιστέψω). Για μένα, το να προτιμά κανείς το προορισμό, σημαίνει ότι έχει την τύχη να ξέρει πάνω-κάτω ποιός είναι ο προορισμός, ή τουλάχιστον πως πρέπει να είναι... Και από προσδιορισμό όρου, βέβαια, ο προορισμός προϋποθέτει ταξίδι, αλλά, κι ας παίζω τώρα με τις λέξεις, είναι το τι παίρνουμε μέσα μας από το ταξίδι που μας χτίζει ψυχή για να γνωρίσουμε τον προορισμό άμα δώσει η ζωή και τον βρούμε...

Εννοείτε βέβαια ότι όταν είναι να βρεθείς από 'δώ, email, κινητό, και θα μαγειρέψουμε κάτι στο τζάκι!

Τζων Μπόης είπε...

Τελικά υπάρχει προορισμός;
ή μήπως είναι η αυταπάτη που δημιουργεί το ταξίδι;

Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, πολύ ευγενικό εκ μέρους σου.

thinks είπε...

Συμφωνώ με την ερώτηση... νομίζω, ο "προορισμός" δεν είναι ένα μέρος, ή κάτι το "στατικό", αλλά μάλλον μια "κατάσταση"... και για να εξηγήσω καλύτερα τι σκέφτομαι, όταν ήμουνα 19, είχαν πει "αν ομορφιά είναι η αρμονία μεταξύ του περιβάλλοντος και της ψυχής, τότε, ευτυχία πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση ότι αυτή η αρμονία υπάρχει" (ήταν τότε, για μένα, οι ημέρες σαλάτας).