Ο μικρός πράσινος κάκτος και άλλες εστέτ φλυαρίες

Χτες, μια φίλη μου έλεγε ότι ο εργοδότης της αποφάσισε να της κόψει το επίδομα γαλοπούλας...τουλάχιστον για φέτος.
Χαμογέλασα.
Βρε αδερφέ, στο κάτω κάτω, ας φτιάξουμε φασιανό!
Δεν ξέρω τι είδους γιορτές περιμένουν οι Έλληνες της ημεδαπής φέτος και για να μην το εξειδικεύσω, απορώ γενικώς με το τι περιμένει ο οποιοσδήποτε λαός που κατοικεί σε αυτή τη χώρα.
Δεν γεννήθηκα απαισιόδοξος, γεννήθηκα ρεαλιστής, δεν ζω σε ροζ συννεφάκια, δεν θέλω όμως να τα βλέπω όλα μαύρα, το γκρι επίσης δεν μου πηγαίνει κι από το ολότελα δεν προτιμώ την Παναγιώταινα, αν και πολλές φορές συμβιβάζομαι μαζί της εξ ανάγκης.
Πιο πολύ κι από την οικονομική κρίση με φοβίζουν άλλα φαινόμενα.
Με φοβίζουν τα άκρα. Σε περιόδους κρίσεων ο κόσμος πολώνεται και στρέφεται σ΄αυτά. Δεν καταλαβαίνω τι είδους καταφυγή μπορεί να προσφέρουν τα άκρα και κατά πόσο η λύση στα προβλήματα της χώρας βρίσκεται στην ολοκληρωτική καθιέρωση του κρατισμού, για να γλυτώσουμε λέει, μια κι έξω, από τις ούτως ή άλλως αδηφάγες αγορές, ή το κατά πόσο η σωτηρία είναι η καθαρότητα του ράτσας από τα ξένα αίματα που προσπαθούν να την μολύνουν...
Στην Ελλάδα, τα άκρα θα ζήσουν, δυστυχώς, μέρες λαμπρές κι αυτό δεν είναι απαισιοδοξία, δεν είναι καταστροφολογία, δεν βλέπω το μέλλον στη γυάλινη σφαίρα, ούτε καν στην γυαλί της tv, το βλέπω καθημερινά να διαμορφώνεται μπροστά μου, ζώντας σε αυτό τον τόπο και μιλώντας με τους ανθρώπους του. Τα άκρα μπήκαν στην καθημερινότητά μας και φτάσαμε στο σημείο, με την πράξη ή την απραξία μας, να τους προσδίδουμε κάποιου είδους ασυλία και νομιμότητα.
Πέρα από την οικονομική κρίση, η κρίση μας είναι βαθιά πολιτιστική, όσο κι αν αυτό ακούγεται ρητορικό, ή τέλος πάντων μια διαπίστωση αφ' υψηλού, ειδικά όταν το διαβάζει ο άλλος που δεν έχει πλέον ψωμί να φάει και πολύ που χέστηκε για την πολιτιστική διάσταση του θέματος, αυτή δυστυχώς είναι η σκληρή πραγματικότητα, την οποία μπροστά στα προβλήματα της καθημερινότητας και στην αγωνία για το αύριο, δεν τη βλέπουμε, τη βλέπει όμως ο λύκος και χαίρεται με την αναμπουμπούλα.
Η κρίση αυτή κληροδοτεί φτώχεια στην τσέπη, μα κυρίως φτώχεια στη σκέψη...
Ακόμα κι αν οι τσέπες κάποια στιγμή γεμίσουν (εδώ γελάμε), είναι θέμα χρόνου να ξαναδειάσουν, άσε που πολλές φορές, όσο γεμίζει η τσέπη τόσο αδειάζει η σκέψη...

Να αλλάξω θέμα, αυτά αγκυλώνουν σαν τα αγκάθια του κάκτου.
Τα Χριστούγεννα έρχονται κι η Scarlett μας μιλά για τα weihnachtsmärkte και τα στολισμένα ξύλινα κιόσκια στις γερμανικές πλατείες, φωτογραφίες δεν δείχνει, οπότε, ως εστέτ, αναλαμβάνω εγώ το θεάρεστο αυτό έργο.
Πάνω στο τσακίρ κέφι των ημερών, ας χτυπήσουμε κι έναν Max Raabe, που με τον μοναδικό του τρόπο, τραγουδά για τον (εντελώς ακίνδυνο) μικρό πράσινο κάκτο του.