Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Chaos














Να κι ένα όμορφο KAOS...η ταινία των αδερφών Ταβιάνι.
...και καθώς τελειώνει η ταινία, είναι μελαγχολικό να διαπιστώνεις ότι έχεις μια ιστορία να διηγηθείς, αλλά δεν έχεις τα λόγια...
Τελικά δεν αρκούν οι προθέσεις (εφόσον βέβαια είναι κι αυτές ειλικρινείς)...


8 σχόλια:

scarlett είπε...

...κι όλα είναι θέμα οπτικής γωνίας και απόστασης απο το αντικειμενο της παρατηρησης

λιγο πιο περα, πιο δεξια, πιο κατω και η ασχημια γινεται πιο συγκεκριμενη ή αντιθετα μια (τωρα) κρυμμενη λεπτομερεια σου χαριζει ενα χαμογελο αισιοδοξιας

οσο για τις προθεσεις ...αυτες ποτε δεν παρηγορησαν κανεναν

καλή σου νυχτα Τζων Μποη

Marina είπε...

Μέσα στην αδιαλλαξία που μαστίζει την Ελλάδα, το κυνήγι των μαγισσών έφερε το χάος. Τώρα προστίθεται και ο παραλογισμός. Ευτυχώς που βάζεις φωτογραφίες μιάς πόλης που παραμένει εκεί αφουγκραζόμενη. To be or not to be? That's the question

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett από την χαοτική Ελλάδα! (δεν μένεις εκεί που είσαι να γλυτώσεις;)

Καμιά φορά και οι προθέσεις έχουν τη σημασία τους, όμως ζούμε στην εποχή που τα πάντα μετριούνται, για όλα ζητείται ένα απτό αποτέλεσμα.
Πριν τις εκλογές άκουσα έναν νεόκοπο πολιτικό να λέει ότι, θα πρέπει να δούμε την Ελλάδα σαν εταιρεία, έσοδα-έξοδα...μου φάνηκε τρομακτικό, σκέφτομαι όμως κι εκείνους που δίνουν πιο πολύ βαρύτητα στην ιδέα, στο πνεύμα...στο τέλος της ημέρας το σώμα θα ζητήσει τροφή.

Ίσως στις κρυμμένες ομορφιές να βρίσκεται η ελπίδα, όπως λες...

Υ.Γ: (ξύπνησαν κι οι Σλεσβιχολστιανοί;)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Μαρίνα,

Αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι η ψευδαίσθηση της αλλαγής και της απόδοσης "δικαιοσύνης"...
Κοίταξε την πόλη στις φωτογραφίες...ο καθένας έβαζε κι από ένα πετραδάκι για να γίνει έτσι...νομίζαμε όμως ότι οικοδομούσαμε το σπίτι μας, δυστυχώς όμως κατασκευάζαμε το χάος...κι όμως είχαμε καλές προθέσεις, επιζητούσαμε ένα απάγκιο.
Η συσχέτιση με τη σημερινή πραγματικότητα είναι άκρως ενδιαφέρουσα.

scalidi είπε...

Χάος, χάος. Ρώτα και τη μάρτυρα συκιά να σου πει... Κοίτα πόσες λίγες στέγες με κεραμίδια...

Marina είπε...

Ξεκινάμε καλά με όνειρα π.χ. για το ιδανικό μας σπίτι, στη πορεία όλα μετατρέπονται στο εύκολο κέρδος. Αν θές να δείς πραγματική ασχήμια, κύττα τις ταράτσες των πολυκατοικιών.

Αυτό που δεν συγχωρώ σε εμάς είναι πως καίμε τις μάγισσες, πιστεύοντας ότι έτσι δικαιωνόμαστε.
Ποιός όμως θα τολμήσει να εξαρθρώσει τη μαγεία;

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα καλημέρα,

Διαβάζοντας το σχόλιο σου μου ήρθε στο μυαλό εκείνος ο στίχος της Λίνας Νικολακοπούλου που λέει: «στενά μπαλκόνια, δειλινά στενά, καρδιές μπαλόνια πετούν στο πουθενά...»

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Μαρίνα,

Δεν συμβαίνει πάντα τα όνειρα να μετατρέπονται σε μια προσπάθεια για εύκολο κέρδος, ευτυχώς, μπορεί όμως έτσι να θέλω να το βλέπω εγώ βεβαίως...
Οι φωτογραφίες, αλλά και η σημερινή κατάσταση στη χώρα υποδηλώνουν ότι σε τούτο τον τόπο ο καθένας κοιτάει την πάρτη του, το μαγαζάκι του, τους δικούς του τέσσερις τοίχους, αισθάνομαι ότι ζω μέσα σε μια αυτιστική κοινωνία. Βέβαια πολλοί αυτιστικοί έχουν κάποια ιδιαίτερα ταλέντα που δεν τα φανταζόμαστε εμείς οι υποτίθεται «φυσιολογικοί», στην φάση αυτή της χώρας μας αισθάνομαι απλά ότι βρισκόμαστε πλέον ένα βήμα πριν την διαπίστωση ενός κλινικού θανάτου.
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτό που λες με τις μάγισσες και το κάψιμό τους, αυτό αισθάνομαι κι εγώ, μα ακριβώς αυτό!