Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

That’s the way it is



Ανοίγοντας σήμερα το πρωί το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου έπεσα πάνω στο «Thats the way it is» της Celine Dion.
Παλιά εκνευριζόμουν πολύ με εκείνα τα γλυκανάλατα λόγια που λένε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι το σύμπαν θα συνομωτήσει υπέρ σου εάν θες κάτι πολύ.
Πλέον σκέφτομαι ότι μπορεί τη ζωή σου να την πας όπου εσύ θες, φτάνει να πετάξεις από πάνω σου τη σκουριά, την πατίνα από ιδέες χρόνων, από εγωισμούς, φτάνει να έχεις την αντοχή να πατήσεις το delete και να βρεθείς μπροστά από μια λευκή σελίδα, φτάνει να είσαι σε θέση να κρατήσεις μόνο τα απαραίτητα, τους ανθρώπους που αγαπάς, να μπορείς να δεχτείς τις αλλαγές τους κι ακόμα περισσότερο τις δικές σου. Το τελευταίο είναι και το πιο δύσκολο, να συνειδητοποιείς ότι αλλάζεις, εσωτερικά και εξωτερικά, ότι κάθε μέρα που περνά είσαι ο ίδιος, αλλά ταυτόχρονα και κάποιος άλλος που πρέπει να τον ανακαλύψεις, να τον καταλάβεις, να τον αποδεχτείς, να τον συμπονέσεις εάν χρειαστεί και να τον αγαπήσεις.  
Κάθε μέρα που περνά χάνεσαι μέσα σε έναν άνισο αγώνα. Να γεμίσεις το ψυγείο, να πληρώσεις τους λογαριασμούς, να μην λείπει το παραμικρό, να διατηρείς  την διάθεσή σου για ζωή, την εφηβική φρεσκάδα, να παλεύεις για την αξιοπρέπειά σου, για μια φωτεινή μέρα, για ένα ηλιόλουστο πρωινό, να μπορείς ακόμα να χαμογελάς κι ας ξέρεις ότι μερικές φορές το πιέζεις για να γίνει, να κλαις και να μην ντρέπεσαι, να αγωνίζεσαι για όλα εκείνα που σε κάνουν να στέκεσαι όρθιος και να ελπίζεις, για όλα εκείνα που σε κάνουν να ονειρεύεσαι, λες και θα ζήσεις διακόσια χρόνια και πρέπει να βάλεις τα σχέδια σε τάξη…
Το τραγούδι κάπου λέει ότι when you want it the most there's no easy way out.
Το πιστεύω.
Ότι πίστεψα βαθιά στη ζωή μου, έγινε. Ότι φοβήθηκα με προσπέρασε, ότι δεν τόλμησα με τιμώρησε και μου άφησε μια πικρή γεύση, όχι γιατί με πόνεσε, αλλά γιατί εγώ δεν το πίστεψα όσο έπρεπε.
Τα χρόνια περνούν κι αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι δεν πρέπει να αφήνεις ανολοκλήρωτα πράγματα στη ζωή, δεν πρέπει να σε τρομάζουν οι Λαιστρυγόνες.
Η ζωή χρειάζεται πάθος, πολύ πάθος σε οτιδήποτε κι αν κάνεις και πολύ αγάπη.
Η αγάπη δεν είναι αφηρημένη έννοια, δεν είναι η επίκληση σε μια πνευματική κατάσταση, δεν είναι ψυχαναγκασμός, είναι το άγγιγμα, το φιλί, το φωτεινό χαμόγελο, είναι κάτι χειροπιαστό, είναι ακόμα και μια ζεστή ματιά στον εαυτό σου στον καθρέπτη το πρωί όταν ξυπνάς…
That’s the way it is…  


4 σχόλια:

scarlett είπε...

Ακριβώς ετσι, Τζων Μποη.

Η περιουσια μας ειμαστε εμεις, οι ανθρωποι μας και τα όνειρά μας. Ειδικά εκείνα που μας κανουν να νομιζουμε πως θα ζησουμε 200 χρονια

Τζων Μπόης είπε...

Το ζητούμενο είναι κρατηθούμε πλέον από εμάς, από τις δικές μας δυνάμεις...κι έχουμε πολλές τελικά Scarlett!

Kαλή σου νύχτα

scalidi είπε...

Ωραίο, Γιάννη. Πολύ ωραίο. Αυτά σκέφτομαι κι εγώ.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Σταυρούλα

Είμαστε πολλοί, δεν είμαστε λίγοι...κάτι έχει πάει όμως πολύ στραβά και έχουμε κολλήσει μέσα στον βάλτο.
Ας κάνει ο καθένας ότι καλύτερο μπορεί από την πλευρά του.

Καλό 3ήμερο να έχουμε :)