Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Καλά, καλύτερα, κάλλιστα

Όποιο αρσενικό ισχυρισθεί ότι δεν πέρασε έστω και μια φορά από το κατώφλι ενός «εκπαιδευτικού» συνοικιακού κινηματογράφου με έργα πορνό, μάλλον θα πει ψέματα.
Σε εκείνη την τρυφερή ηλικία που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα το σεξ, το να δεις γυμνά κορμιά να συνουσιάζονται και ειδικά σε μια συντηρητική και πουριτανική κοινωνία, όπου και η αναφορά ακόμα στο σεξ είναι μια απαγορευμένη κατάσταση, οι ταινίες εκείνες αποτελούσαν, κατά κάποιον τρόπο, την πρώτη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την εξ αποστάσεως οπτικοποιημένη γνωριμία με τις απολαύσεις του άλλου σώματος, γιατί το δικό σου το είχες ήδη εξερευνήσει.
Η πρώτη γυναικεία μορφή στο σεξ πολλές φορές ήταν από το πανί, σε κάτι βρώμικες σκοτεινές αίθουσες που μύριζαν ιδρώτα, ανάσες και φωτιστικό μπλε οινόπνευμα.
Σήμερα δεν χρειάζεται καν να βγεις από την πόρτα του σπιτιού σου, αρκεί ένα κλικ στον υπολογιστή.
Η γυναίκα έχει πάντα σφριγηλά στήθη, καλλίγραμμους γλουτούς και ανά πάσα στιγμή είναι πρόθυμη και ακόρεστη να ικανοποιήσει τα ευφάνταστα ανδρικά γούστα, αλλά και τα δικά της πάθη.
Η γυναίκα σε αυτό το σεξ πρέπει να είναι μια τσούλα, να φοράει ψηλά γυαλιστερά τακούνια και μαύρες ζαρτιέρες, τα χείλη της μισάνοιχτα και υγρά να είναι βαμμένα σε έντονο κόκκινο χρώμα, το βλέμμα της να μοιάζει σαν της ύαινας, πεινασμένο πάνω από το κουφάρι, το μαλλί κοτσίδα (βολεύει!).
Η γυναίκα θα πρέπει να παροτρύνει τον άντρα, αλλά και να τον εκλιπαρεί να την ικανοποιήσει, να παίρνει πρωτοβουλίες, να μην αντιστέκεται και κυρίως να μην προσποιείται πονοκέφαλο, ότι έχει να βάλει μπουγάδα, ότι θα τους ακούσουν τα παιδιά στο διπλανό δωμάτιο, ή ότι σε λίγο θα ξεκινήσει το Greys Anatomy, οι οργασμοί θα πρέπει να έρχονται αλλεπάλληλοι σαν τα μέτρα του Μνημονίου! 
Στην ανδρική μορφή στο πανί (και πλέον στο ίντερνετ) προβάλλεις τον ίδιο σου τον εαυτό, ταυτίζεσαι με εκείνον, με τον άντρα δυναμίτη, τον ακούραστο, τον προικισμένο, τον ατρόμητο, εκείνον που κάνει μια γυναίκα να εκτοξεύεται στους επτά ουρανούς, αλλά κυρίως που κάνει τον ίδιο να νιώθει σαν τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β’ τον Πορθητή, την στιγμή που εισβάλει στην Βασιλεύουσα!
Ο άντρας πρέπει να είναι μια ακούραστη μηχανή, να έχει διάρκεια και ένα βλέμμα παθιασμένο και βλοσυρό, σαν εκείνο του λιονταριού, την ώρα που με δυνατούς βρυχηθμούς είναι έτοιμο να αρπάξει τη λεία του και να την καταβροχθίσει. 
Τόσο η γυναίκα όσο και ο άντρας ικανοποιούνται την ίδια χρονικά στιγμή και με τα ίδια ακριβώς πράγματα, όταν από κάτω για «χαλί» παίζει μουσική από το Buddha Bar, ενώ μπορούν να το κάνουν σε οποιοδήποτε μέρος, στο κρεβάτι, στο νεροχύτη, πάνω στο γραφείο, στον εκτυπωτή, στο fax, στο καπό του αυτοκινήτου, στα πλακάκια της πισίνας, στο τζακούζι, στο πλυσταριό, κρεμασμένοι σαν τις μαϊμούδες από το πολύφωτο και πάντα με την ίδια ένταση, το ίδιο πάθος, την ίδια ικανοποίηση, με τα ίδια λόγια, ή μάλλον με τα ίδια βογκητά.  
Σε αυτό το σεξ δεν υπάρχουν ψευτο-ντροπές, ψευδο-ενοχές ή αναστολές, πάντα εκφράζεις δυνατά τον θαυμασμό σου σε ότι βλέπεις (ή σε ότι αισθάνεσαι), η προστακτική είναι η μόνη έγκλιση που χρησιμοποιείται, η χρήση κοσμητικών επιθέτων στον υπερθετικό βαθμό επιβάλλεται, οι βρισιές επιτρέπονται!
Κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι όμως ότι όλα τούτα, όλα όσα σου προβάλλει αυτή η βιομηχανία, είναι ένα παραμύθι, ένα παιχνίδι που προσπαθείς να το αναπαράγεις στην πραγματική ζωή.
Στην πορεία της ζωής σου διαπιστώνεις ότι όλα όσα είχες δει (ή μπορεί και να βλέπεις ακόμα), ή όσα έχεις πλάσει στο μυαλό σου, είναι μάλλον παραπλανητικά και μπορεί να απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Για το καλό σεξ δεν χρειάζεται μια γυναίκα να είναι (πάντα) τσούλα στο κρεβάτι, ούτε κι ο άντρας ο ακούραστος, ο προικισμένος κι ο δυναμίτης (αν και δεν θα ήταν άσχημα!).
Το σεξ δεν έχει φύλο, χρώμα, ή χαρακτηριστικά, ούτε και οι παρτενέρ περιορίζονται πάντα στον αριθμό 2 (περί ορέξεως κολοκυθόπιτα), αρκεί η συναίνεση μεταξύ ενηλίκων.
Δεν χρειάζεται και οι δύο, ή και περισσότεροι (όλα κι όλα, αυτά τα είπαμε και τα συζητήσαμε!) να έχουν βγει από ινστιτούτο φωτόλυσης, ούτε και να έχουν πασαλειφεί με αιθέρια έλαια κι αρώματα. Μερικές φορές κι ένα ντουζάκι είναι αρκετό (όταν βιάζεσαι και δεν κρατιέσαι, βέβαια!). 
Σεξ κάνεις όταν μπορείς κι όποτε υπάρχει δυνατότητα, όχι απαραίτητα όταν σου ΄ρθει η όρεξη. Δεν κατεβάζεις τα παντελόνια, ούτε κι εκείνη τη δική της φούστα για να το κάνετε πάνω στο καπό του αυτοκινήτου στη μέση της Μεσογείων μια μέρα με μποτιλιάρισμα.
Το σεξ, μερικές φορές, σταματάει και στα προκαταρκτικά.
Το σεξ δεν έχει πάντα προκαταρκτικά.
Το σεξ μπορεί να είναι και μια προσποίηση από τα εμπλεκόμενα μέρη και μάλιστα την ίδια χρονικά στιγμή.
Το σεξ γίνεται και με τα ρούχα, δεν είναι απαραίτητο πάντα να ξεβρακώνεσαι.
Το σεξ γίνεται και στα μουγκά.
Στο σεξ δεν χρειάζεται απαραίτητα μουσική υπόκρουση και δη από το Buddha Bar (αν σου κάνει κέφι βάλε και Βαμβακάρη!)
Το σεξ δεν έχει πάντα την επιθυμητή διάρκεια και ένταση.
Στο σεξ τα δύο μέρη δεν θέλουν πάντα τα ίδια πράγματα και μάλιστα την ίδια χρονική στιγμή. 
Το σεξ γίνεται συνήθως στο κρεβάτι (βολεύει πιο πολύ από τον νεροχύτη!).
Το σεξ, μερικές φορές, σταματάει εκεί που δεν το περιμένεις (ω ναι, σαν τους τρολλέδες που βγήκαν από το σύρμα).
Το σεξ μπορεί και να είναι μια άλλη ιστορία, μια τρελή ταλαιπωρία, που λέει κι ο Κραουνάκης.
Το σεξ δεν είναι κάτι που το κάνεις καθημερινά και σε οποιοδήποτε χώρο, ή ώρα της ημέρας (χρυσέ μου, έχω κι άλλες δουλειές να κάνω, μη με τραβολογάς!).
Στο σεξ υπάρχουν και περίοδοι…αγρανάπαυσης.
Το σεξ μπορεί να γίνει και κατά μόνας.
Το σεξ μπορεί να γίνει έως και χάλια.
Στο σεξ, η ερωτική ελευθερία ή ελευθεριότητα μπορεί τελικά να μετατραπεί σε μια ανούσια και βαρετή ιστορία.
Στο σεξ η ηδονή μπορεί να προκύψει και μέσω της αίσθησης του απαγορευμένου κι όχι από όσα και ανά πάσα στιγμή σου έρχονται στα μούτρα φόρα παρτίδα.
Το καλό σεξ μπορεί να είναι ακόμα και πιο «βρώμικο» από εκείνο που προβάλλεται στις τσόντες.
Πολύ καλό σεξ είναι και το εγκεφαλικό.  
Καλύτερο σεξ είναι εκείνο που δεν αναλύεται με λόγια και πολλές παρλάτες, αλλά γίνεται με πράξεις και αποτελεί ιδιωτική μυσταγωγία.
Ακόμα καλύτερο σεξ είναι εκείνο που δεν είναι απλά μια χημική αντίδραση, μια έκρηξη, αλλά εμπλουτίζεται και με συναίσθημα…

υ.γ.:…Καλό ταξίδι “Εμμανουέλα”…

4 σχόλια:

thinks είπε...

Έφυγε η μία από τις δύο ηθοποιούς των εφηβικών ονείρων... Η Κορίν Κλερύ από την Ιστορία της "Ο" είναι ακόμα μαζί μας. Η Σύλβια Κρυστέλ ήταν υπέροχη και στα 60 της ακόμα...

Τι όμορφα που έγραψες την ατμόσφαιρα εκείνων των χρόνων...

Πάντως, μην ξεχνάμε ότι η ζωή είναι πιο εφευρετική από την φαντασία... το μόνο που χρειάζεται είναι να βρει κανείς το (πραγματικά) ταιριάζον ταίρι, κάτι που είναι τρομερά σπάνιο, αλλά συμβαίνει, και ξεκινά από την ίδια την κατανόηση του εαυτού μας πρώτα από όλα, για το ποιοί είμαστε αντί του τι μας λένε οι διαφημίσεις και η κοινωνία ότι υποτίθεται ότι είμαστε , αλλά όταν συμβεί... τότε το Χόλυγουντ παίρνει δεύτερη θέση και καταϊδρωμένη.

Όλα όσα λες, ειπωμένα υπέροχα, αληθινά :-)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη καλησπέρα,

Συμφωνώ μέχρι κεραίας.
Η ζωή είναι πιο εφευρετική από τη φαντασία.
Το να βρεις το ταίρι σου είναι όντως σπάνιο, αλλά αν έχεις τα μάτια σου ανοικτά θα το βρεις, δεν θα σε προσπεράσει, ούτε όμως κι εσύ αυτό...και τότε, τι Χόλυγουντ τι Μπόλυγουντ, τι Λωζάνη, τι Κοζάνη, όλα θα είναι απλά μια συσκευασία.

Ναι...κι η Κορίν Κλερύ, συνομήλικη της Σύλβια Κριστέλ (οι περισσότεροι μάλιστα νόμιζαν ότι ήταν Γαλλίδα...)

thinks είπε...

Η Κορίν στο Παρίσι, 23/3/50 και η Σύλβια στην Ουτρέχτη, Ολλανδία, 28/9/1952.Ο Τζαστ Τζέκιν σκηνοθέτησε την Εμμανουέλλα το 1974 και την Ιστορία της "Ο" το 1975. Την Ιστορία της "Ο" την ανατύπωσε σε καθημερινά αποσπάσματα η Απογευματινή, ένα καλοκαίρι, εκείνο το καλοκαίρι που διάβαζα εφημερίδα καθημερινά, με θρησκευτική κατάνυξη. Τότε άρχισα να καταλαβαίνω πόση δύναμη πρέπει να έχει μέσα του ένας άνθρωπος που διαλέγει να κυριαρχεί στην ζωή του διαλέγοντας την υποταγή και τον πόνο, και πόση ευθύνη και σχεδόν υπηρετική προσήλωση χρειάζεται για να χαρίσει κάποιος σε ένα άλλο άνθρωπο την φαντασιακή πραγματικότητα που ξεκλειδώνει την πόρτα της ελευθερίας με το κλειδί της πλήρους αποδοχής.

Η Εμμανουέλλα ήταν πολύ πιο αθώα από την "Ο". Η "Ο" είχε την δύναμη να θελήσει να την δει το παιδί που την είχε ερωτευτεί όπως πραγματικά είναι, να την δει ηδονισμένη, ιδρωμένη, χαραγμένη από το μαστίγιο και το διέταξε από την υπηρέτρια του Κυρίου της. Η Εμμανουέλλα από όλη την ταινία σε μια σκηνή μόνο μου έχει αφήσει την εντύπωση της δύναμη της αθωότητας που παραδίνεται στην επιθυμία, σκύβοντας στο τραπέζι ανάμεσα στα πόδια του άντρα της λέγοντας: "je veux te boire".

"Θέλω να..." απλά, χωρίς φανφάρες, με σιγουριά και ειλικρίνεια. Ποτέ στην ζωή μου, ότι και να ακολούθησε το "να..." δεν βρήκα άρνηση, ίσως γιατί ενστικτωδώς ήξερα ποτέ και σε ποιόν άνθρωπο να το ζητήσω -ίσως γιατί στην πραγματικότητα ήθελε εκείνη να το ζητήσω...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Δεν είμαι εντελώς πεπεισμένος εάν εκείνη η βιομηχανία του θεάματος αντιγράφει την πραγματικότητα, ή η ίδια την διαμορφώνει σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό.
Πιστεύω στην αλληλεπίδραση τελικά.
Το "Je veux te boire" και τα παρεμφερή ωραίο είναι να γίνονται χωρίς φανφάρες και χωρίς πειθαναγκασμό.
Το να υποταχθείς στον άλλον είναι τόσο αρρωστημένο, όσο και απολαυστικό μαζί και μπορεί να ορίζει, ως ένα βαθμό δέσμευση, στην πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι και λυτρωτικό.
Το ωραιότερο είναι αυτό το, "je veaux te boire", το οποίο μπορεί να σκανδαλίζει μερικά μυαλά να λέγεται κι από τα δύο μέρη, ορίζοντας ένα επίπεδο ισοτιμίας, αλλά σε αυτά δεν υπάρχουν συνταγές, φόρμες, πρέπει, ή μη.
Σε αυτά τά πράγματα οι "καθωσπρεπισμοί" δεν έχουν θέση.
Οι αυθόρμητες εκδηλώσεις της ψυχής και του σώματος είναι αυτές που τελικά συνιστούν ελευθερία.