Αγαπημένοι μας γονείς,
Είμαστε όλοι πολύ καλά, το αυτό επιθυμούμε και δι' υμάς.
Το ταξίδι για τη Μακεδονία ήταν πολύ κουραστικό.
Σήμερα επισκεφτήκαμε την Θεσσαλονίκη, τον Λευκό Πύργο, την Καμάρα και τα Κάστρα, χτες είδαμε τους καταράκτες της Έδεσσας και μεθαύριο θα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στην υπόλοιπη Μακεδονία και στη Θράκη.
Μόλις επιστρέψουμε στην Αθήνα, θα ξεκινήσουμε για να γνωρίσουμε και την υπόλοιπη Ελλάδα μας.
Μακάρι να ήσασταν κι εσείς μαζί μας στην πατρίδα...
Θα σας ταχυδρομούμε όμως καρτ ποστάλ από τα μέρη που θα επισκεπτόμαστε.
Είμαστε όλοι τόσο ενθουσιασμένοι που σκεφτόμαστε μήπως μείνουμε πλέον στην πατρίδα μόνιμα!
Σας αγαπάμε πολύ και σας σκεφτόμαστε συνέχεια.
Με εκτίμηση
Τα παιδιά σας
(Οκτώβριος 1970)
...συνεχίζεται...
10 σχόλια:
κάπως έτσι...
γύρω στο '70 αρχιζε το πρωτο κύμα επιστροφής
όπως γύρω στο '10 άρχισε το νέο κύμα εξόδου
καλή σου μερα, Τζων Μπόη
(αρχισε να ξεσκονιζεις τις βαλιτσες σου)
Ένας παράγοντας που βοήθησε στην όποια ανάπτυξη και ευημερία αυτού του τόπου ήταν και η επιστροφή μεταναστών και η είσοδος συγκεκριμένης κατηγορίας προσφύγων (βλ. μικρασιάτες).
Η ευημερία είναι προϊόν τόλμης.
Η έξοδος οδηγεί σε μαρασμό.
Όλα κάνουν όμως ένα κύκλο στη ζωή και οι κύκλοι αυτοί διαρκούν μερικά χρόνια.
Η βαλίτσες είναι από καιρό έτοιμες...
Ένα σήμα περιμένω, από μέσα μου, απ΄έξω, δεν είναι ακόμα σαφές...θα δείξει...
Καλημέρα Scarlett (τι όμορφη συνεφιασμένη Κυριακή!)
υ.γ.: αφιερωμένο:
http://www.youtube.com/watch?v=X5pzeNCesBk
...εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί...
Μου φαίνεται τα γνώρισα τα παιδιά τους, και πολλά άλλα "παιδιά" σαν κι αυτά, όταν κατά τα '80 και '90 επέστρεφαν στην Αμερική απογοητευμένοι έχοντας χάσει οικονομίες από την δουλειά μιας ζωής γυρνόντας με το κομπόδεμα πίσω σε μια φαντασιακή πατρίδα από την οποία αναγκάστηκαν να ξαναφύγουν κλαίγοντας, μη έχοντας πλέον πραγματική πατρίδα πουθενά...
Η μία ώρα που γύρισε πίσω το ρολόι δεν βοήθησε. Με δέκα χρόνια πίσω, και λίγη σύνεση, όλο και κάτι θα γινόταν, αλλά, τι λέω τώρα...
Καλή σου μέρα Τζων Μπόη, και καλή Κυριακή.
υγ. Πολύ μ' αρέσουν οι παλιές καρτ ποστάλ :-) πραγματικά...
Τελικά αυτό το πήγαινε-έλα είναι στη μοίρα μας...
Δυστυχώς έχω γνωρίσει και κάποιους που ενώ τότε αντιμετωπίστηκαν ρατσιστικά στα μέρη που πήγαν, σήμερα είναι λάβροι κατά των μεταναστών που ακόμα ζουν σε τούτη τη χώρα...
Στο οικογενειακό αρχείο υπάρχουν πολλές παλιές καρτ ποστάλ, τις οποίες τις λατρεύω...από πίσω επιστολές, ευχές, χρονολογίες και γραμματόσημα, σήμερα πολλοί από αυτούς δεν υπάρχουν πια...
Καλή Κυριακή επίσης Δημήτρη.
Σ'ευχαριστω για την αφιερωση, Τζων Μποη
Ναι,οι συννεφιασμενες Κυριακες με νοτιά ειναι το κατι άλλο.
Το πρωι (πολυ πρωι) που βγηκα στο μπαλκονι, ήταν μια απολυτη ησυχια, μονο τα πουλια τριγυρω ακουγονταν κι ενιωσα αυτον τον γλυκο νοτια, πολυ διαφορετικος απο την ψυχρα των προηγουμενων ημερων...και μετα μου λες κι εσυ "τι ομορφη συννεφιασμενη Κυριακη"
Οι τουρκοι (μεταναστες) εχουν παρομοια προβληματα με μας.
Μερικοι πιστευουν οτι οι μεταναστες ειναι το καλυτερο κομματι της χωρας. Ειναι εκεινοι που δεν μιζεριαζουν σε μια χωρα χωρις μελλον παρά παιρνουν την τυχη τους στα χερια τους.
Ειναι εκεινοι που στις συνθηκες της πατριδας τους πνιγονται ενώ στις συνθηκες (υποδομες) μιας άλλης χωρας μεγαλουργουν.
Άλλοι παλι πιστευουν ακριβως το αντιθετο. Οτι αυτοι που μενουν στην χωρα ειναι το καλυτερο κομματι της. Επειδη αυτοι παλευουν και τα καταφερνουν. Μονο οι αποτυχημενοι αναγκαζονται να φυγουν μεταναστες.
Τοσο η μια οσο και η αλλη αποψη ειναι κλισε φυσικα. Παντως οι τουρκοι που ερχονται στην Γερμανια, ερχονται με one way ticket. Αν αποτυχουν στα ξενα, δεν εχουν "κουτελο" για να ξαναγυρισουν στο χωριο τους - ειναι ατιμασμενοι.
Επιστροφη γι αυτους υπαρχει μονο σαν πετυχημενοι ειτε σαν νεκροι.
Scarlett, σήμερα είδα έξω από το μπαλκόνι μου κοτσίφια ξανά.
Ήταν ωραίο που τα είδα να τρώνε κάτι ηλιόσπορους που τους έριξα.
Δυστυχώς στην Αθήνα δεν υπάρχει το φθινόπωρο ως εποχή.
Πειρατή, φυσικά και η μία άποψη και η άλλη είναι κλισέ, αλλά σημαντικό ρόλο στο πως θα συμπεριφερθεί ένας μετανάστης, νομίζω παίζει και η χώρα υποδοχής τους.
Δεν είναι τυχαίο που ενώ πολλοί έλληνες μετανάστες στη Γερμανία και μετά από πολλά χρόνια παραμονής στη χώρα, δεν μιλούν ακόμα γερμανικά, ενώ οι αντίστοιχοι στις ΗΠΑ έχουν ξεχάσει και τα ελληνικά τους.
Είναι αυτό που λες...αν δηλαδή υπάρχει αυτό το εισιτήριο επιστροφής ή όχι, αν και ούτε κι αυτό δίνει απαντήσεις στο ερώτημα γιατί ένας μετανάστης προοδεύει ή μένει στα ίδια και χειρότερα. Νομίζω ότι οι μετανάστες που προόδευσαν ήταν εκείνοι που δεν κλείστηκαν μέσα στα τείχη της δικής τους κοινότητας, αλλά ανοίχτηκαν - με τις όποιες δυσκολίες, αυτό συνεπάγεται - στην κοινωνία υποδοχής τους. Αυτό έκανε και τις ίδιες τις κοινωνίες υποδοχής να τους δουν με λιγότερη καχυποψία.
Ήταν ακριβώς αυτοί οι μετανάστες που όταν επέστρεψαν στις πατρογονικές τους εστίες έφεραν έναν διφορετικό αέρα, σε σχέση με εκείνους που μια ζωή δεν μπόρεσαν να απογαλακτιστούν από τη μιζέρια των τραγουδιών του Καζαντζίδη.
Για τους Τούρκους στη Γερμανία, απ' όσα ξέρω, δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στην γερμανική πραγματικότητα, όπως άλλοι λαοί που μετανάστευσαν εκεί.
Είμαι υπέρ των αναμίξεων κουλτούρας και ιδεών.
Είμαι υπέρ των ανταλλαγών.
Καλή εβδομάδα να έχεις.
Φυσικα ειμαι κι εγω υπερ της αναμιξης κουλτουρας, ιδεων και γονιδιων. Αλλωστε αγαπαω ενα γερμανιδακι ;-)
Αναμιξη λοιπον, μεχρι εμεις οι ψηλοι, ξανθοι γαλανοματηδες εξαφανιστουμε σαν ειδος. Και μεχρι ολοι οι ανθρωποι να εχουν ομοιομορφα ανοιχτο καφε χρωμα (οι γενετιστες λενε οτι αυτο ειναι το μακρινο μελλον μας - και δεν με ενοχλει καθολου).
Μεταναστης απο μεταναστη εχει διαφορά. Στα χρονια που ζω σε αλλες χωρες (δεν ειναι μονο μια) εμαθα να ξεχωριζω 3 κατηγοριες.
1) οι πληρως ενταγμενοι. Αυτοι εχουν απαρνηθει (περιφρονουν) την παλια τους κουλτουρα και εχουν αφομοιωσει την καινουργια. Συνηθως αντιπαθουν (με αμοιβαια αντιπαθεια) τους πρωην συμπατριωτες τους.
Τις περισσοτερες φορες δεν μπορεις να τους ξεχωρισεις απο τους ντοπιους.
2) οι ενταγμενοι, αλλά διαφορετικοι. Αυτοι νιωθουν ανετα στην νεα τους πατριδα, μιλανε καλα την γλωσσα, ξερουν και σεβονται τα ξενα εθιμα, αλλά διατηρουν την κουλτουρα, τα εθιμα και την γλωσσα της παλιας τους πατριδας.
Προς τα εξω παρουσιαζουν ενα ευκολα αναγνωρισιμο μειγμα παλιας και νεας κουλτουρας, συνδυαζοντας (στην πλειοψηφια) τα θετικα και των 2 λαων.
Προσωπικα, μου ειναι η πιο συμπαθης κατηγορια.
3) Οι μη ενταγμενοι. Το στυλ καζαντζιδη. Βρισκονται σε μια ξενη χωρα, αλλά υποφερουν που δεν βρισκονται σητν παλια και νοσταλγουν αφορητα αυτο που αφησαν. ΕΧΟΥΝ ομως επιλογες να γυρισουν πισω. Χρησιμοποιουν κατα κορον τις κοινωνικες παροχες της νεας τους χωρας, αλλά αρνουνται να προσφερουν οτιδηποτε. Συνηθως ανεργοι, ρατσιστες, θρησκευτικα φανατικοι, ειναι ατσιδες στο να βρισκουν τροπους να ξεγελανε τους θεσμους.
Αρνουνται να μαθουν εστω 5 λεξεις στην γλωσσα της νεας τους πατριδας, αρνουνται να αποδεχτουν το παραμικρο απο την ξενη κουλτουρα (που στο κατω κατω τους φιλοξενει) και *απαιτουν* απο την ξενη κουλτουρα να προσαρμοστει στην δικια τους.
Παραδειγμα για το (3) ειναι οι μαυροι μουσουλμανοι στα banlieus του Παρισιου, οι τουρκοι στο Berlin Kreuzberg, και οι κινεζοι σε ολες τις αμερικανικες Chinatown. Επισης μερικοι "ρωσοι" της πρωην εσσδ στην Ελλαδα
Υπαρχουν και ελληνες μεταναστες στην κατηγορια (3) αλλα ειναι η εξαιρεση.
Στην κατηγορια (2) ξερω πολλους ελληνες αλλά και τουρκους σε αρκετες χωρες (Ουζα, Αυστραλια, Γερμανια, Σουηδια). Οπως ειπα ηδη, μου ειναι οι πιο συμπαθεις.
Την κατηγορια (1) ειναι δυσκολο να την διακρινεις. Παντως ξερω παρα πολλους ελληνες απο αυτην την κατηγορια, πολλους αμερικανους και λιγους τουρκους.
Εξαιρετική η ανάλυση περί μεταναστών.
Ακριβώς αυτές τις κατηγορίες έχω διακρίνει κι εγώ.
Η πρώτη κατηγορία μου είναι αδιάφορη.
Η δεύτερη κατηγορία είναι ασφαλώς η πιο συμπαθής ως φαινόμενο.
Η τρίτη κατηγορία όμως, που είναι και η πιο ευδάκριτη, είναι εκείνη που έχει προσθέσει ακόμα μια αρνητική στάμπα στον όρο μετανάστευση, που ως έννοια δεν είναι κατ΄ανάγκη αρνητική, εξαρτάται από τις συνθήκες. Με αυτή την κατηγορία μου είναι αδύνατον να συνομιλήσω, άλλωστε αρνούμαι να ακούσω και Καζαντζίδη.
Πολύ χαίρομαι που εσείς οι ψηλοί, ξανθοί, γαλανομάτηδες (!) αναμιγνύεστε με εμάς τους σκουρόχρωμους κι αφού εσάς δεν σας ενοχλεί, εμάς δεν μας πέφτει λόγος...εμείς να "ανοίξουμε" πάντως δεν γίνεται κι ούτε έχουμε πρόθεση να γίνουμε σαν τον συγχωρεμένο τον Μάικλ Τζάκσον, άλλωστε αυτή είναι και η γοητεία μας :)
Βέβαια τα γονίδια των σκουρόχρωμων, είναι πιο ισχυρά από εκείνα των ανοικτόχρωμων. Παρατήρησε τις προσμήξεις μεταξύ μαύρων και ξανθών, τα παιδιά τους δεν αποκτούν συνήθως την ενδιάμεση απόχρωση, δεν είναι ρούχα λευκά με κόκκινα που πλύθηκαν στο πλυντήριο και βγήκαν ροζ. Χρειάζονται κάποιες γενιές και αλλεπάλληλες προσμήξεις για να επιτύχεις την...επιθυμητή λεύκανση. Συνήθως όμως επικρατεί το σκούρο χρώμα.
Φαντάζομαι μάλιστα την φρίκη του Χίμλερ όταν το πρόγραμμα της ευγονικής που εφάρμοσε στη Νορβηγία, εκείνα τα μαύρα χρόνια, δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα και μερικά παιδιά έβγαιναν λιγότερο λευκά από όσο επιθυμούσε!
Είχα διαβάσει μάλιστα σε κάποια έρευνα, ότι το ξανθό χρώμα είναι μια γενετική ανωμαλία, η οποία με την πάροδο των αιώνων θα "διορθωθεί", το πόσο πολύ δεν το γνωρίζω.
Πάντα βέβαια υπάρχουν και οι εξαιρέσεις με τις προσμήξεις σκουρόχρωμων με ανοικτόχρωμους και την επικράτηση του σκούρου χρώματος...ρώτα κι εμένα να σου το επιβεβαιώσω :)
Δημοσίευση σχολίου