Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Σαν παιδί...


Σαν παιδί είχα όνειρα πολλά, ήθελα να ρουφήξω και να καταπιώ ότι έβλεπα γύρω μου, να γίνω εκείνο, να κάνω το άλλο, να γνωρίσω εκείνο το μέρος, να συναντήσω ανθρώπους, να ζήσω…
Τα βράδια δεν κοιμόμουν ήσυχα, άφηνα κρυφά το παράθυρο ανοικτό και συχνά το μυαλό μου δραπέτευε, μερικές φορές και το σώμα μου το ίδιο, σκαρφάλωνε μάντρες, πηδούσε τοίχους, μπερδευόταν με τις απλωμένες μπουγάδες στα μπαλκόνια, συναντούσε άγνωστους συνταξιδιώτες στα σκαλοπάτια και στους ακάλυπτους, ανέβαινε πάνω στην ταράτσα του σπιτιού και αγνάντευε από ψηλά την Αθήνα.
Τι όμορφη που ήταν η Αθήνα εκείνα τα βράδια…
Καθώς αντίκριζα την Ακρόπολη, τον Λυκαβηττό, τις χιλιάδες πολυκατοικίες, τους φωτισμένους δρόμους και κάπου στο βάθος τον Σαρωνικό να λαμπυρίζει τις φεγγαρόφωτες βραδιές, καθώς μου προξενούσε δέος το αθηναϊκό χάος έτσι όπως το αντίκρυζα απο ψηλά, έπαιρνα φόρα και άρχιζα να πετώ σαν πουλί πάνω από την φωτισμένη πόλη, έμπαινα λαθραία μέσα στις αυλές, στα σπίτια, μέσα στις σκέψεις των ανθρώπων, ήταν στιγμές που φοβόμουν ότι θα με ανακαλύψουν έτσι απρόσκλητα που εισέβαλα στις ζωές τους και θα με ξυπνούσαν από το όνειρο, μου άρεσε να ακούω τη μουσική του δρόμου, το θόρυβο από τα αυτοκίνητα, τη βουή των ανθρώπων και στο τέλος, λίγο πριν προσγειωθώ ξανά στην ταράτσα του σπιτιού, έκανα μια στάση στο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς και βουτούσα ολόκληρος μέσα σε μια μεγάλη λεκάνη με σοκολάτα.
Το επόμενο πρωί έπεφτα πάνω στην αγκαλιά των γονιών μου και τους παρακαλούσα να μην πεθάνουν. Δεν το έκανα επειδή πίστευα ότι ήταν στο χέρι τους να αποτρέψουν το τέλος, αν και ίσως να είχα την κρυφή ελπίδα ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να γίνει, άλλωστε οι γονείς τα κάνουν όλα, γιατί να μην μπορούν κι αυτό, απλά ήθελα να διατηρήσω αυτή την αίσθηση, να παρατείνω τα ταξίδια μου πάνω από την φωτισμένη πόλη, να αισθάνομαι ότι μπορώ να ονειροβατώ, ακόμα κι αν τα όνειρά μου τελικά δεν πραγματοποιούνταν, ίσως γιατί είχα όλη τη ζωή μπροστά μου...

Τώρα πια, τα βράδια που ανεβαίνω ξανά σε εκείνη την ταράτσα, αντικρίζω την ίδια περίπου εικόνα όπως και πριν από σχεδόν τριάντα πέντε-σαράντα χρόνια κι έτσι όπως με φυσάει ένα δροσερό αεράκι και μου έρχεται να βουτήξω κάτω και να αρχίσω να πετώ, αναρωτιέμαι άραγε με πόσα όνειρα από εκείνα που έκανα τότε δεν κατάφερα να αναμετρηθώ, πόσα όνειρα δεν τόλμησα να ζήσω, πόσα όνειρα πέρασαν ξώφαλτσα από μπροστά μου και τα προσπέρασα βιαστικά, πόσα όνειρα είχα την ευκαιρία να ζήσω αλλά δεν το έκανα από δειλία ή από φόβο κι όχι από έλλειψη δυνατότητας…
Το επόμενο πρωί δεν πέφτω πάνω στην αγκαλιά των γονιών μου να τους παρακαλέσω να μην πεθάνουν, τώρα πια είμαι ήσυχος, ξέρω ότι οι γονείς δεν πεθαίνουν, έγινα πλέον εγώ εκείνη η αγκαλιά και είναι τόσο όμορφο, πριν καν το καταλάβεις, σαν ένα στιγμιαίο κλείσιμο του ματιού, να γίνεσαι από πομπός δέκτης, αλλά παράλληλα να θέλεις να απογειωθείς από εκείνη την ταράτσα και κάπως έτσι, ακόμα και εκείνα τα ανεκπλήρωτα όνειρα, ίσως να μοιάζουν ασήμαντα μπροστά σε εκείνα που τελικά πραγματοποιήθηκαν, γιατί αυτά είναι που αντέχεις να ζήσεις, αυτά είναι που μπορούν να σηκώσουν οι ώμοι σου, τα υπόλοιπα είναι απλά σύντομες πτήσεις...
...όταν τα βράδια αφήνεις ένα παράθυρο ανοικτό και βλέπεις την πόλη να φεγγίζει, όταν μπορείς να κάνεις σκασιαρχείο από την καθημερινότητα και να απαλλαγείς για λίγο από εκείνα που σε βαραίνουν, όταν σαν παιδί αφήνεις το μυαλό σου να δραπετεύει, να σκαρφαλώνει μάντρες, να πηδάει τοίχους, να υπερπηδά εμπόδια, να  ανεβαίνει πάνω σε ταράτσες, να μην νικιέται από την πραγματικότητα, να ερωτοτροπεί με το ανέφικτο, όταν αφήνεις τα χέρια σου ανοικτά να γίνουν μια αγκαλιά, τότε μπορείς να συνεχίζεις ανεμπόδιστα τις πτήσεις σου...
...κι αν ένα παιδί τα μπορεί όλα, γιατί να μην τα μπορεί κι ένας ενήλικας;
...στο κάτω κάτω τα χρόνια που παιρνούν από πάνω μας μετρούν αλλιώς μέσα μας... 

8 σχόλια:

scarlett είπε...

Τοσο ομορφο και το σημερινο σου κείμενο!
Νομιζω πως τη μερα που θα παψουμε να ονειρευομαστε θα εχουμε παραιτηθει και απο τη ζωή.

Δεν υπάρχει, "ανεφικτο", Τζων Μπόη (τουλαχιστον οχι για ονειρα ρεαλιστικα). Πιστευω πως όλα ειναι εφικτά και πως απο κει και περα κανουμε τις επιλογες μας.

Καλη σου νύχτα,Τζων Μποη

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

"Οι γονείς δεν πεθαίνουν..."
Το κρατώ.

Γίναμε αυτό που αντέξαμε, αλλά δεν παύουμε να ονειρευόμαστε, γιατί ο χρόνος μετρά αλλιώς μέσα μας.
Πολύ όμορφο όντως!

Πάρε με μια μέρα στις πτήσεις σου :)

thinks είπε...

Αυτά που πραγματοποιούμε ίσως να είναι αυτά που πραγματικά θέλαμε και είχαν σημασία για μας και ας μην το ξέραμε πριν τα πραγματοποιήσουμε, και τα άλλα ήταν απλά καπρίτσια.

Είναι το δεύτερό σου πρόσφατο κείμενο που λέει ότι δεν έχασες ποτέ την ικανότητα να πετάς :-)

Και τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τους γονείς μας σαν τα παιδιά που ήμασταν κι εμείς -και δεν τους είχαμε δει ποτέ έτσι πριν.

Τι είναι τελικά ένας ενήλικας; κάποιος που άφησε την ζωή να τον πείσει ότι δεν είναι πια παιδί;

Υπέροχη ξενάγηση σ' έναν υπέροχο κόσμο :-)

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλημέρα,

Νομίζω ότι τα ωραιότερα όνειρα είναι τα μη ρεαλιστικά, εκείνα που ξέρεις ότι τελικά δεν θα πραγματοποιηθούν, τα άλλα ίσως να μην είναι καν όνειρα, απλά επιθυμίες...

(τι ωραία μέρα σήμερα στην Αθήνα!!!)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Άνευ,

Φυσικά και θέλω να έρθεις στις πτήσεις μου, διάλεξε εσύ αεροπορική εταιρεία και πες μου πότε θα κλείσεις τα εισιτήρια ώστε να κάτσουμε και δίπλα δίπλα να τα λέμε, σαν τους γέροντες του muppet show :))

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Πόσο θα συμφωνήσω με τον ορισμό που δίνεις για τον ενήλικα.
Όλοι όμως έχουμε τη δυνατότητα να πετάμε, απλά δεν το ξέρουμε ή δεν θέλουμε να το κάνουμε από φόβο ότι θα μας παρεξηγήσουν...

scarlett είπε...

A! Μα η Αθηνα ειναι παντα θαυμασια!!!
Αρκει να μενεις σε μια ωραια μονοκατοικια στα ΒΠ ή στα ΝΠ ή ακομη και στη Πλακα, να μη χρειαστει να βγεις εξω για δουλεια, να μη χρειαστεις γιατρο, φαρμακα, κατι τελος παντων...
Οι μερες στην Αθηνα ειναι παντα θαυμασιες!!!

Παντως δε μιλουσα για επιθυμιες , αλλα για ονειρα. Για ονειρα δυσκολα πραγματοποιησιμα, που για πολλους μοιαζουν τρελα ή ανεφικτα


Καλο σου απογευμα, Τζων Μποη!

Τζων Μπόης είπε...

α) Το να μένεις σε μονοκατοικία στα ΒΠ ή στα ΝΠ (για την Πλάκα έχω μια ένσταση) δεν συνιστά πλούτο.
β) το να μη βγεις έξω για δουλειά, μπορεί να σημαίνει ότι είσαι άνεργος ή είσαι τόσο αναίσθητος ή βολεψάκιας που έχεις αγγαρέψει κάποιον άλλον να σου κάνει τις δουλειές
γ)το να μην χρειαστείς γιατρό ή φάρμακα σημαίνει ότι είσαι υγιής
δ) το να μην χρειαστείς κάτι τέλος πάντων, σημαίνει ότι πέθανες...
ε) το να τα βλέπεις όλα ωραία σημαίνει ότι, είτε είσαι χαζό παιδί χαρά γεμάτο, είτε ερωτευμένος, είτε δεν είσαι Αιγόκερως :)

...ξέρεις πόσοι συνάνθρωποί μας διαθέτουν κάποιες ή όλες από αυτές τις προϋποθέσεις;
Άρα, γιατί να μην είναι η Αθήνα κούκλα;