Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Παράπονο

 
Μου έρχονται e-mails που με ενημερώνουν για ανθρώπους που έχουν ανάγκη, φίλοι μου στέλνουν μηνύματα για εκδηλώσεις και παζάρια συμπαράστασης με σκοπό την ανακούφιση συμπολιτών μας, βλέπω γύρω μου ανθρώπους που περιμένουν κάτι, κι ας μη το φωνάζουν.
 
Φέτος έκλεισα τα μάτια και τα αφτιά, σε όλα, από άρνηση, από κούραση, από φόβο, δεν ξέρω...έσβησα e-mails, έκλεισα τηλέφωνα, έκανα ότι δεν άκουσα, δεν είδα, δεν αισθάνθηκα, κατέβασα ρολά.
Ξέρω πως να βοηθήσω και ποιους, ξέρω καλά, εκεί που μπορώ, στα σιωπηλά, σχεδόν συνωμοτικά, όσο μπορώ, αν μπορώ...ναι μπορώ, μπορώ, ακόμα κι αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση, να μπορώ, ακόμα να μπορώ, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι.
Η δυνατότητα να μπορείς οδηγεί ακόμα και στην ενοχή, στις τύψεις, γιατί εσύ να μπορείς, ποιος είσαι εσύ, γιατί εσύ ξέφυγες, όλα είναι ενοχή πλέον, το ότι μπορείς, το ότι είσαι σε θέση, το ότι είσαι Έλληνας, το ότι μπορείς ακόμα να γελάς, να έχεις κέφι...γιατί να γελάς, γιατί να έχεις κέφι, ακόμα κι αν σου έρθει κέφι, πνίξ’ το, γιατί ακόμα να μπορείς, είσαι Έλληνας, στους άλλους συγχωρούνται όλα, όλα, εσύ τα έκανες σκατά, οφείλεις να πληρώσεις, δεν έχεις δικαίωμα να γελάς, δεν έχεις το δικαίωμα να παραπονιέσαι, εσύ οφείλεις να σκύψεις το κεφάλι και να ζητάς συγνώμη παντού, να δείχνεις ταπεινός, ταπεινωμένος, μετανοημένος, παραδειγματισμένος, δεν έχεις το δικαίωμα να γιορτάσεις...
…να γιορτάσεις; τόσο καιρό τι έκανες ανόητο τζιτζίκι; δεν χόρτασες τη γιορτή; τώρα οφείλεις να παραδειγματιστείς από τη συνετή ζωή των άλλων, να γίνεις κι εσύ ένας καλός μαθητής, εσύ δεν έχεις ελαφρυντικά, οι άλλοι μπορούν να λένε και μια κουβέντα παραπάνω, εσύ όχι, οι άλλοι μπορούν και να σφάλουν, σε αυτούς όλα δικαιολογούνται, σε σένα όχι, εσύ τώρα οφείλεις να πάρεις τo μάθημά σου, εσύ πρέπει να σωφρονιστείς.
 
Νιώθω πολλά αγκάθια να με τσιμπάνε φέτος μέσα μου, σαν να καταπίνω έναν κάκτο, πρέπει να μην δείχνω ότι παραπονιέμαι, αλλά ούτε και να γελώ, έχω υποχρέωση μόνο να σιωπώ...
 
...όμως εγώ ακόμα μπορώ να χαμογελάω, ο θρασύς...κι ας έχω το παράπονο...

 


10 σχόλια:

thinks είπε...

Περιγράφεις αυτο-ερωτήσεις που έρχονται μόνο όταν υπάρχει κάποιο αίσθημα ευθύνης χτισμένο μέσα στην ψυχή, και κάτι μου λέει ότι οι μόνοι που κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, και αισθάνονται όπως περιγράφεις, είναι εκείνοι που δεν έφταιξαν για την κατάσταση, είναι όμως οι μόνοι που την βλέπουν, και αντιδρούν χωρίς να επιρρίπτουν ευθύνες σε άλλους -παρά συλλογίζονται την δική τους. Αρκετά καταθλιπτικό το βιντεάκι... :-(

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη,

Φταίξαμε, δεν φταίξαμε όλοι, είμαστε όλοι μέσα στο ίδιο καζάνι, ή σχεδόν όλοι.
Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει ακριβώς στην Ελληνική κοινωνία, λέγεται απάθεια, λέγεται άρνηση, ή μήπως κάπου μέσα της ξέρει ότι ήρθε η ώρα της πληρωμής, αποδέχεται στωικά και σωπαίνει;

Τώρα που το λες με το βιντεάκι, ίσως να είναι κι έτσι, δεν το είχα όμως αντιληφθεί ως τέτοιο, για μένα τα όμορφα τραγούδια δεν είναι ούτε λυπημένα ούτε χαρούμενα, είναι απλά όμορφα...άλλωστε την μουσική στο συγκεκριμένο τραγούδι την έχει γράψει Αρμένιος, οπότε ίσως να κουβαλάει μια τέτοια φόρτιση.

thinks είπε...

...νομίζω ότι το αποδέχεται στωικά, γιατί στον ορίζοντα έχουν αρχίσει να φαίνονται "πιο ενδιαφέροντα" πράγματα: Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εξάπλωση ΧΑ. Ο κόσμος έχει αρχίσει να κοιτάζει εκεί έχοντας ήδη αποδεχθεί ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα σήμερα για την οικονομική κατάστασή του. Βέβαια μπορεί στους επόμενους μήνες να καταλάβει τι εστί ΣΥΡΙΖΑ και τσίπρας, οπότε μένει να δούμε τι θα γίνει με τα ένστικτα που εκδηλώνονται στην εξάπλωση της ΧΑ.

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Νομίζω με αυτά τα φαινόμενα ίσως να ασχολούμαστε εγώ κι εσύ και κάποιοι άλλοι.
Ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας δεν έχει καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί, το μόνο που καταλαβαίνει είναι οι οικονομικές επιπτώσεις πάνω της (δεν κατακρίνω κατ΄ανάγκη αυτή τη μερίδα κόσμου), ίσως ένα άλλο μέρος, νομίζω η συντριπτική πλειοψηφία, προσπαθεί να οργανώσει τη ζωή της όπως μπορεί κάτω από τα νέα δεδομένα.
Μέσα σε αυτό το χαμό αναπτύσσονται τα φαινόμενα που αναφέρεις.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα κι από εμένα. Νομίζω ότι ανάλογη ενοχή νιώθουν κι κάποιοι από εμάς που φύγαμε, που ήμασταν αρκετά τυχεροί να έχουμε δυο υπηκοότητες. Το ακούω συχνά από νεοφερμένα παιδιά εδώ. Επίσης, θεωρώ πως η ελληνική κοινωνία είναι ακόμη παγωμένη. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμη τι έχασε. Οι μεγαλύτεροι, επειδή πέρασαν πιο άσχημα από αυτά που έχουμε δει εμείς έως τώρα, είναι και οι πιο στωικοί.

Προσπαθώ να τελειώσω τα σχόλια σας στην προηγούμενη ανάρτηση προτού τοποθετηθώ κι εγώ με την σειρά μου. Δεν σας προλαβαίνω πλέον! Το κομμάτι πολύ όμορφο, η μουσική λιτή και συγκινητική. Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη.

thinks είπε...

Ίσως είναι επειδή έφυγα πριν δεκαετίες ή επειδή ποτέ δεν ήθελα να μείνω, αλλά δεν νοιώθω ανάλογη ενοχή. Οργή. Θυμό γιατί αναγκάζονται ανέκαθεν άνθρωποι να φεύγουν και διπλό θυμό που δεν έμεινε τίποτα όρθιο. Νά 'μασταν αταίριαστοι και να έπρεπε να φύγουμε και να αφήσουμε την κοινωνία να υπάρχει με τον τρόπο της χωρίς εμάς, να το καταλάβω. Αλλά τι έκανε; Και τόσα χρόνια που άκουγα πως οι έξω δεν ξέρουνε και οι μέσα ξέρουνε (να ζούνε), τι ξέρανε; Ίσως γράφοντας το σχόλιό μου αυτό να κατάλαβα γιατί είναι που και που τόσο θυμωμένο το μπλογκ μου...

Το θέμα (όπως το είχαμε ξανασυζητήσει πρόσφατα) είναι να μην φύγει κανείς "μετανάστης" στην "ξενιτιά". Να φύγει με ενθουσιασμό επειδή θέλει να πάει εκεί που πηγαίνει. Αν φύγει μόνο για να φύγει... χειρότερα πρέπει να είναι.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Agrimio,

Η Ελληνική κοινωνία τελικά είναι αυτό που θες να δεις κι αυτό που θες να προβάλεις πάνω της.
Την θες σάπια; Σάπια θα είναι.
Την θες παγωμένη; Παγωμένη θα είναι.
Την απαθή; Απαθής θα είναι.
Είναι τελικά αυτό που σε κάνει να ερμηνεύεις την κατάσταση καλύτερα, σύμφωνα με τα δικά σου εργαλεία ερμηνείας, σύμφωνα με τις δικές σου προσλαμβάνουσες, γιατί κακά τα ψέματα, η κατάσταση είναι όντως περίπλοκη.
Από κάποιον που μένει στην Ελλάδα, έζησε και ζει όλα αυτό, η κατάσταση είναι λίγο από όλα.
Δεν μπορείς να βάλεις μια μόνο λεζάντα κάτω από αυτό που λέγεται "Ελληνική κοινωνία 2012", είναι κουτό, είναι λάθος.
Ότι γράφω εδώ είναι αυτό που ένιωσα, νιώθω ή αισθάνομαι ότι θα συμβεί, χτες, σήμερα, και αύριο αντίστοιχα. Όλα είναι ρευστά, ευμετάβλητα κι ας φαίνονται παγωμένα.

(Το κομμάτι είναι όντως υπέροχο, από μουσική, στίχους και ερμηνεία)

Τζων Μπόης είπε...

Τζων Μπόης είπε...
Δημήτρη, το έχω ξαναπεί.
Ξενιτιά υφίσταται όταν η επιλογή να φύγεις είναι αναγκαστική, αυτός που αναγκάζεται να φύγει δεν το κάνει για να γνωρίσει τον κόσμο, το κάνει για να επιβιώσει κι αυτό παράγει ψυχική επιβάρυνση. Ας το διαχωρίσουμε από την κατ΄επιλογή φυγή, είναι κάτι άλλο αυτό, μην το συγχέουμε.

Ίσως η λέξη ενοχή να μην είναι σωστή, γιατί ίσως περιγράφει μια γενικότερη κατάσταση. Δεν αισθάνομαι ενοχές για όσα έγιναν εδώ, ή καλύτερα, αισθάνομαι κάποιες ενοχές γιατί δεν μπόρεσα, με τον όποιο τρόπο μπορούσα, με τα όποια μέσα είχα στη διάθεσή μου, να αλλάξω κάτι πέρα από τον δικό μου μικρόκοσμο.
Ενοχή ή μάλλον ένα περίεργο βάρος νιώθω που βλέπω ανθρώπους να υποφέρουν, ενώ εγώ ακόμα μπορώ να καλύπτω τουλάχιστον τις καθημερινές μου ανάγκες (εδώ έφτασα να αγοράζω μέχρι και Γκότζι μπέρυ!).
Ίσως εσύ να νιώθεις λίγο αποστασιοποιημένος ψυχικά με την κατάσταση εδώ, παρότι βγαίνει έντονα ο θυμός σου, ίσως γιατί συνειδητά επέλεξες να νιώθεις ως πατρίδα σου τις ΗΠΑ. Τα έχουμε ξαναπεί, πατρίδα είναι αυτή που επιλέγεις, αυτήν την οποία νιώθεις ψυχικά πιο κοντά σου, κι όχι αυτή στην οποία γεννήθηκες, ή αυτή στην οποία έζησες.

Μια σημείωση θα κάνω εδώ που πραγματικά με χαροποιεί, καθώς τώρα το συνειδητοποιώ.
Οι περισσότεροι από εσάς που αφήνετε εδώ ένα σχόλιο, είστε Έλληνες που ζείτε έξω από την Ελλάδα...ΗΠΑ, Γερμανία, Αυστραλία και ξέρω καλά ότι υπάρχουν ακόμα και Έλληνες που με διαβάζουν από διάφορες χώρες, ακόμα και Έλληνες από τη Χιλή.
Το βρίσκω πολύ συγκινητικό και με βοηθάει να καταλάβω πολλά για εμάς που ζούμε εδώ.
Σας ευχαριστώ όλους.


thinks είπε...

Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, εγώ σ' ευχαριστώ.
Και σε μένα άλλωστε, οι περισσότεροι σχολιαστές είναι από έξω από την Ελλάδα. Τι να σημαίνει αυτό...
(δεν είναι ρητορική ερώτηση -ειλικρινά δεν μπορώ να πω γιατί, και οι εικασίες δεν ικανοποιούν)

Τζων Μπόης είπε...

Σημαίνει ότι μια ακόμα Ελλάδα ζει έξω από την Ελλάδα...