Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013

Ο ήχος των άλλων


 

Παρακολουθώ διάφορες συζητήσεις, διαβάζω απόψεις, συμμετέχω, προσπαθώ να αφουγκραστώ όλα όσα λέγονται κι ακόμα περισσότερο όλα όσα δεν λέγονται, ή έστω υπονοούνται. Προσπαθώ να απομονώσω το συναίσθημα από τη διαδικασία της κατανόησης και να δω τα πράγματα με τη λογική, ψυχρά. Δύσκολο, δύσκολο για μένα τουλάχιστον.
Έχω ένα ελάττωμα, θέλω να μου τα λένε κατά πρόσωπο, φόρα παρτίδα, σε γλώσσα απλή, εύληπτη, ξεκάθαρη, δεν είμαι πλέον σε θέση να λύνω γρίφους, πολύ δε περισσότερο να ταλαιπωρώ το κεφάλι μου με όσα κάποιος θέλει να πει αλλά δεν τα λέει, από φόβο, από αναστολή, από ατολμία, ίσως επειδή κάποια από αυτά που θέλουμε να πούμε δεν έχουν κατασταλάξει μέσα μας σε τέτοιο βαθμό που να είμαστε σε θέση να τα διατυπώσουμε με σαφήνεια. Δυστυχώς το λάθος αυτό το κάνω κι εγώ και το έκανα πάντα.
Ακούω πολλούς να υποστηρίζουν ότι η εποχή της σιωπής τελείωσε οριστικά, είναι ώρα να βγούμε μπροστά και να διατυπώσουμε άποψη, να δράσουμε, να φωνάξουμε για τα δίκια μας.
Ωραία όλα αυτά. Να μιλήσουμε, να φωνάξουμε, να διεκδικήσουμε.
Αυτό που ακόμα δεν έχω καταλάβει είναι τι είδους γόρδιο δεσμό προσπαθούμε να λύσουμε, δεν έχω καταλάβει τι είδους λόγο προσπαθούμε να διατυπώσουμε. Αν το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε είναι ορατό σε όλους, δεν έχω καταλάβει σε ποια κατάσταση θέλουμε να πάμε, ή ακόμα χειρότερα να επιστρέψουμε. Νομίζω ότι κάποια πράγματα λειτουργούν με το θυμικό, με το ένστικτο, νομίζω ότι ψάχνουμε στηρίγματα εκεί που δεν υπάρχουν, νομίζω ότι ψάχνουμε να βαδίσουμε με τα δεκανίκια του παρελθόντος. Οι εποχές όμως άλλαξαν. Φοβάμαι ότι η επίκληση στον αγώνα για παύση της σιωπής μοιάζει με σχήμα ρητορικό. Είναι σαν την ηχώ που κάνει η φωνή μας μέσα σε ένα λαγκάδι. Να φωνάξουμε, να τα πούμε σε ποιόν και γιατί να τα πούμε τώρα, ποιο ήταν εκείνο το εμπόδιο που δεν μας άφηνε να μιλήσουμε τα προηγούμενα χρόνια; Γιατί περιμένουμε από τους άλλους την πρωτοβουλία κι όχι από εμάς τους ίδιους;
Ο ένας καλεί τον άλλον να μιλήσει, να σπάσει τη σιωπή, να αγωνιστεί, να διεκδικήσει. Μια χαρά όλα αυτά, καλό είναι να υπάρχει μια δικτύωση, καλό είναι να υπάρχει συμπόρευση. Έχω όμως την εντύπωση ότι αυτή η προτροπή απευθύνεται κυρίως προς τα μέσα μας και λιγότερο προς τους άλλους. Όταν είσαι έτοιμος να μιλήσεις, να δράσεις, απλά το κάνεις και το κάνεις με σθένος και το κάνεις ανάλογα με τις συνθήκες της εποχής, αν κάποιοι συμπορευτούν μαζί σου ακόμα καλύτερα, αν φωνάζεις όμως ότι θα μιλήσεις, εάν καλείς τους άλλους σε αγώνα (για ποιόν αγώνα και ποιος είναι τελικά ο εχθρός), μάλλον δεν έχεις ούτε εσύ πείσει τον εαυτό σου για τις προθέσεις σου. Το να βγεις όμως μόνος σου έξω και να «φωνάξεις» θα ήταν γραφικό, όπως γραφικό μοιάζει να ζώνεσαι τα φισεκλίκια.
Το θέμα βέβαια είναι ότι ακόμα κι αν κάποιοι μιλήσουν, αν μιλήσουμε όλοι, αν φωνάξουμε όλοι, θα πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι που θα ακούσουν. Σε αυτά τα πράγματα χρειάζεται ένας δέκτης κι ένας πομπός κι όσο πιο κρυστάλλινος είναι ο ήχος του πομπού τόσο πιο άμεσα θα φτάσει το σήμα στον δέκτη.
Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε μάθει να μιλάμε και να μιλάμε πολύ, να φλυαρούμε χωρίς να λέμε κάτι ουσιαστικό, όλα περιστρέφονται γύρω από το υπερτροφικό Εγώ μας. Στην Ελλάδα απουσιάζουν εκείνοι που ακούν, ακόμα κι εκείνοι που αφουγκράζονται.
Πολλές φορές αποκαρδιώνομαι, νιώθω θυμό και αγανάκτηση, ένα μπούχτισμα για όλους εκείνους που φωνάζουν, για τους όψιμους επαναστάτες, για εκείνους που περίμεναν να σταματήσουν οι κρατικές επιχορηγήσεις και ο φτηνός δανεισμός, το τοξικό χάδι του κράτους-πατερούλη για να καταλάβουν ότι πηγαίναμε στραβά, για εκείνους που έβλεπαν το πάρτυ της ανομίας και σφύριζαν αλλού, για εκείνους που δεν έβλεπαν το πόσο στρεβλά ήταν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα σε αυτή τη χώρα, για εκείνους που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βολεύτηκαν μέσα σε μια κατάσταση επίπλαστης ευμάρειας. Τώρα επαναστάτησαν. Τώρα βλέπουν παντού εχθρούς, δεν κοιτούν μέσα τους. Ο ήχος τους μου θυμίζει τον απόηχο εκείνων που με τις κούφιες ρητορικές και τις ιδεοληψίες τους μας έφεραν εδώ. Αισθάνομαι ότι είναι  αρρωστημένο, μπορεί όμως και φυσιολογικό να συνδέω τους όψιμους επαναστάτες με εκείνους τους βολεμένους ιδεολάτρες των προηγούμενων χρόνων κι όσο πιο πολύ τους συνδέω, τόσο πιο πολύ με απωθούν και με απωθεί η γλώσσα, ο στόμφος, η δυσκαμψία της ρητορικής τους, η κούφια αιχμηρότητα, η έλλειψη πρωτοτυπίας στην έκφραση των δικαίων.
Από όλους αυτούς που σήμερα καλούν στο σπάσιμο της σιωπής, που καλούν σε αγώνα, δεν ξέρω τελικά ποιοι είναι οι μεν, δηλαδή εκείνοι που όφειλαν και παλαιότερα να φωνάξουν, αλλά δεν το έκαναν καθώς είχαν λουφάξει μέσα στο βόλεμα και ποιοι είναι οι δε, εκείνοι δηλαδή που τόσα χρόνια προσέφεραν το κορμί και την ψυχή τους στην κιμαδομηχανή της χώρας και τώρα απλά πετάχτηκαν σαν ληγμένο κρέας στα σκουπίδια.
Έχει σημασία ποιοι είναι ποιοι τελικά; Για μένα έχει και μάλιστα μεγάλη, γιατί πάντα έχουν σημασία οι προθέσεις, η αφετήρια από την οποία θες να ξεκινήσεις, τα επιχειρήματα, οι ιδέες, τα ιδανικά, ο στόχος, εκεί που θες να πας, μπορώ να ακούσω τον ήχο των άλλων πιο κρυστάλλινα, να μάθω πώς να γίνεσαι δέκτης, αλλά και να αποφασίσω με ποιους θα συμπορευτώ και με ποιους θα χωρίσουν οι δρόμοι μας οριστικά και αμετάκλητα.
Πρέπει να είμαι τόσο σκληρός τελικά; Τι ζητάς από κάποιον που σήμερα βρέθηκε στα αζήτητα, έστω κι αν κάποτε ζούσε όπως ζούσε μέσα σε αυτό το σάπιο σύστημα και ποιος είσαι εσύ που θα δικάσεις, ποιος είσαι εσύ που θα κρίνεις και θα βγάλεις και την ετυμηγορία.
Πίσω από όλα αυτά, από τις φωνές, τις σιωπές, πίσω από όλα όσα συμβαίνουν εδώ, πίσω από κάθε διαχωριστική γραμμή την οποία θέτεις καθημερινά, υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουν ανάγκες, ψυχές με πάθη, με λάθη, με φόβους, με ανασφάλειες, με ένστικτα, υπάρχουν ζωές αληθινές.      
Κάποιοι λένε ότι είναι η ώρα της σύμπλευσης, κάποιοι άλλοι λένε ότι ήρθε η ώρα της πραγματικής ρήξης, το θέμα είναι με ποιους τελικά…





13 σχόλια:

Jolly Roger είπε...

Ζορικο το σημερινο σου θεμα, αλλά καποιος επρεπε να το ξεκινησει.

Πιστευω οτι (ταυτοχρονα) μιλαμε παρα πολυ αλλά και πολυ λιγο. Αντιφαση, αλλά δεν ειναι η μονη στις μερες μας.

Τις τελευταιες δεκαετιες, καποιοι - συστηματικα - μας ξεμαθαν να συνεννοουμαστε μεταξυ μας. Λιγο η εκπαιδευση, λιγο οι "μαγκικες" εκφρασεις που ξεπεταγονταν απο το λαιφσταιλ, λιγο η συναισθηματικη υπερβολη που μας τρωει, ξεμαθαμε την εννοια και την βαρυτητα των λεξεων.

Τις προαλλες ακουγα τον δημαρχο της Ναουσας να διαμαρτυρεται on camera επειδη το κρατος αποφασισε να μεταφερει την ΔΟΥ απο την Ναουσα στην Βεροια (20 χλμ δρομος). Δεν εξεταζω αν ειχε δικιο, αλλά (ακομα και αν ειχε) τα επιχειρηματα του ηταν γελοια.
Μιλουσε για τον Μεγαλεξανδρο, τους μακεδονομαχους και τον Λεωνιδα στις Θερμοπυλες.
Οχι ρε γαμωτο. Οταν επικαλεισαι την θυσια του Λεωνιδα του Σπαρτιατη και την παραλληλιζεις με το αιτημα σου να μην μεταφερθει μια κωλο-ΔΟΥ στην απεναντι τραχανοπλαγια, τοτε εχουμε ολοι χασει το νοημα ολων των λεξεων.

Πρεπει λοιπον να μιλησουμε. Το χρωσταμε στον εαυτο μας. Εκει κολλαει και η αποψη μου οτι "μιλαμε πολυ λιγο". Πρεπει να συνεννοηθουμε και να συμφωνησουμε σαν κοινωνια πανω στο τι θελουμε. Τι προτεραιοτητες εχουμε και τι μελλον θελουμε να σχεδιασουμε για τους εαυτους μας.
Κοινωνικος διαλογος στην Ελλαδα δεν υπαρχει. Καταστραφηκε συστηματικα εδω και δεκαετιες (με ξεκινημα τον αντρικο του 1981).

Αλλά ο κοινωνικος διαλογος ειναι ισοδυναμο με τον αερα που αναπνεει μια κοινωνια. Χωρις αυτον, ακουγονται μονο κραυγες. Επικρατει οποιος σκουζει πιο δυνατα και οποιος πουλαει τον περισσοτερο τσαμπουκα. Εξ ου και η κυριαρχη κουραδομαγκια των νεοελληνων.

Ταυτοχρονα με την ελλειψη διαλογου (το πολυ λιγο που λεω πιο πανω) κυριαρχει και η υπερβολικη λογοδιαρροια. Υπαρχουν τοσες αναλυσεις για την κριση και για το τι πρεπει να γινει, που δεν βγαζεις ακρη. Κανενας δεν αναγνωριζει την αυθεντια του άλλου (οταν υπαρχει), απλα ο καθενας αμολαει την μπαρουφα του και οτι κατσει.
Η κοινωνια μας (παλι με ξεκινημα τον αντρεα του 1981) ξεμαθε την αξιοκρατια. Ολοι ειναι ισοι, ολοι εχουν απο μια γνωμη (οπως και απο μια κωλοτρυπιδα). Η γνωμη του καθηγητη οικονομικων ειναι ισοδυναμη με την γνωμη του καθε τσομπανη.

Ετσι εξηγειται και το "μιλαμε παρα πολυ" που υποστηριζω πιο πανω.

Οσο για την κριση, αυτη ποτέ δεν υπηρξε για μερικους. Οι δυο μεγαλυτεροι κλαδοι της οικονομιας μας (τουρισμος και γεωργια) δεν εχουν αγγιχτει απο την κριση. Αν προσθεσεις και εναν τεραστιο αριθμο απο λαμογια (εργολαβους, κρατικοδιαιτους, συμβουλους δημαρχων και άλλα φρουτακια), απομενουν ελαχιστοι που βιωνουν την κριση.

* * *
Προοπτικες δεν υπαρχουν. Ανηκω σ' αυτους που πιστευουν οτι αυτη η κοινωνια ηταν σαπια εδω και καιρο. Με την κριση, αφου δεν την κρυβουν πια τα δανεικα, φανηκε η σαπιλα.
Προβλεπω γενικη ρηξη, ολοι εναντιον ολων. Με νυχια, με δοντια, με τσουγκρανες και με πετρες. Ο ενας θα κοψει το λαρυγγι του άλλου.

Δεν χαιρομαι γι αυτην την προοπτικη. Ουτε την ευχομαι. Απλα δεν βλεπω κατι διαφορετικο στον οριζονται.

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή καλησπέρα,

Τι να προσθέτω στο σχόλιο σου, το οποίο από μόνο του είναι μια ανάρτηση.
Αυτό υποστηρίζω κι εγώ, μιλάμε πολύ, λέμε αρλούμπες.
Επίσης, φωνάζουμε πολύ, όταν χρειάζεται να αναλάβουμε δράση και να κάνουμε και μια στροφή στον τρόπο που σκεφτόμαστε, τότε απλά λουφάζουμε.
Οι κοινωνικός διάλογος στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτος, διάλογος υπάρχει μόνο μεταξύ συναφών στις θέσεις ομάδων, αλλά αυτό δεν προάγει το παραμικρό, παρά μόνο την εσωστρέφεια.
Μπορεί τα πράγματα να εκτροχιάστηκαν από το '81 και μετά, αλλά ούτως ή άλλως ήταν εκτός ράγας και τα προηγούμενα χρόνια, απλά από το '81 με την ελευθεριάζουσα λογική που επικράτησε, φάνηκε η γύμνια, όπως φάνηκε και σήμερα το ίδιο με την απουσία δανεικών.
Οι σημρινοί επαναστάτες που ήταν τα προηγούμενα χρόνια, δεν είχαν λόγο να επαναστατήσουν;
Πόσο ακόμα θα μας ταλαιπωρεί το επαναστατικό σύνδρομο του Πολυτεχνείου;

Δεν προβλέπω γενικευμένη ρίξη, ούτε τσουγκράνες, ούτε πέτρες, η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτσι, ούτε και θα γίνει, έχει ακόμα πολύ δρόμο ο Έλληνας για να χάσει και το τελευταίο του κεκτημένο, δεν μπορείς να φανταστείς τι είδους ελαστικότητα και ευρηματικότητα μπορεί να αναπτύξει ο άνθρωπος σε αντίξοοες συνθήκες για να επιβιώσει.
Δεν προβλέπω γενικευμένη κατεδάφιση, απλά αργή σήψη, που είναι ακόμα χειρότερη κατάσταση.
Πιστεύω δε, ότι πριν προλάβει το σύστημα εδώ να κατεδαφιστεί εντελώς, θα έχουν αρχίσει ανάλογα πράγματα να φαίνονται και εκτός Ελλάδος.
Δεν είναι η Ελλάδα σάπια εντελώς. Είναι άδικο να το λέμε.

Jolly Roger είπε...

Καλησπερα Τζων,
οχι η Ελλαδα δεν ειναι σαπια. Οι ελληνες ειναι :-(
Οχι ολοι φυσικα. Αλλά οι εξαιρεσεις ειναι τοσο ελαχιστες, που σε λιγο θα τις αναφερουμε ονομαστικα. Θα λεμε π.χ. "ολοι ειναι αθλιοι εκτος απο τον Τζων Μποη, την Σκαρλεττ, τον Δημητρη, τον Κωστα και την Κατεερινα".

Προχθες εβλεπα ενα κλιπακι στον γιουτουμπη. Ενας νεαρος ειχε παρκαρει το μηχανακι του σε σημειο που ενοχλουσε. Ο ενοχλημενος μεσηλικας, αφου ανταλλαξε καποιες βρισιες με στεντορεια φωνη, μπηκε στο τσαρδι του, ξαναβγηκε με μια καραμπινα ανα χειρας και αρχισε να πυροβολει στον αερα. Εντελως εκτος εαυτου.

Ολα αυτα για ενα ηλιθιο μηχανακι που ειχε παρκαρει λαθος. Φαντασου που θα πυροβολουσε ο τυπος αν (κατα την γνωμη του) ειχε γινει κατι σοβαροτερο.

Το πιο τραγικο απο ολα ειναι, οτι εκτος απο το κλιπακι στον γιουτουμπη, ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Ολοι οι εμπλεκομενοι θεωρουν απολυτα φυσιολογικο το να παιρνει ο καθεις τα φυσεκλικια του και να βαραει οπου λαχει.

Πόσο σιγουρος εισαι οταν γραφεις πιο πανω "δεν προβλεπω γενικευμενη ρηξη ...".

Τουλαχιστον αν ερχονταν μια γενικευμενη ρηξη "ολοι εναντιον του σαπιου πολιτικου κατεστημενου", θα ειχα και εναν λογο να χαρώ. Αλλά η ρηξη (θα) ειναι ολοι εναντιον ολων. Για ενα μηχανακι, για ενα σουβλακι, για ενα σκουντημα στον δρομο.

Σαφως και εχουμε ακομα πολυ δρομο μπροστα μας, μεχρι να χασει ο μεσος ελληνας και το τελευταιο του κεκτημενο (τα αι φοουν δινουν και παιρνουν, μαζι με τα ιν στεκια που ειναι γεματα).

Αλλά για να ξεκινησει ενα γενικο μπαχαλο, δεν χρειαζεται να τα χασουν ολοι, ολα.
Αρκει μια επαρκως μεγαλη μεριδα του κοσμου να χασει ενα επαρκως μεγαλο τμημα των κεκτημενων της - κατι που εχει γινει ηδη.

Το μονο που λειπει ειναι μια σπιθα, ενα τυχαιο μικροσυμβαν. Στα δεκεμβριανα του 2008 κανενας δεν ειχε χασει τιποτα. Ολοι ζουσαν ακομα στην ευμαρεια των δανεικων. Κι ομως καηκε το κεντρο της Αθηνας για 7 μερες.
Τι πιστευεις οτι θα γινει με τις τωρινες συνθηκες, αν πεταχτει μια παρομοια σπιθα σημερα;

Τζων Μπόης είπε...

Έχω μια άλλη άποψη για τα Δεκεμβριανά του 2008.
Εγώ δεν πιστεύω ότι η έκρηξη εκείνη ήταν τίποτα περισσότερο από τον ήχο που κάνει ο φελλός σε ένα μπουκάλι που ανοίγει.
Λυπάμαι που απαξιώνω την "εξέγερση" εκείνη.
Αυτά τα πράγματα έχουν αξία όταν υπάρχει συνέχεια, υπάρχει ροή, υπάρχει σαφής στόχος, αν δεν συμβαίνουν όλα αυτά τότε είναι χαβαλές και εκτόνωση.
Αυτό θέλουμε; πόσο άλλαξε από τότε ο τρόπος που σκεφτόμαστε και μήπως κάτι τέτοια περιστατικά και "εξεγέρσεις" καλύπτουν απωθημένα νεοτέρων που γαλουχούθηκαν με το δόγμα "Πάλης, ξεκίνημα νέοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί" και με το "Πολυτεχνείο ζει";
Τα μικροσυμβάντα απλά οδηγούν στην μπαχαλοποίηση, αργά ή γρήγορα στον εκφυλισμό.
Είμαι από τους ανθρώπους που είναι αντίθετοι στις συγκρουσιακές λογικές, αυτές μας οδήγησαν εδώ, η έλλειψη συννεόησης, ότι δεν καθήσαμε κάτω μαζι να βρούμε μια άκρη, αλλά πετούσε ο ένας "πέτρες" στον άλλον.
Το ποσοστό των εντίμων είναι μεγάλο, απλά αυτοί που φωνάζουν φαίνονται, οι τίμιοι απλά εργάζονται και δεν χρειάζονται ούτε την προβολή ούτε το δαφνοστεφάνωμα.

thinks είπε...

Το πιο αληθινό κείμενο που έχω διαβάσει γι' αυτό το θέμα -το μοναδικό θέμα που είναι πια παντού, έχοντας υποσκελίσει όλα τα άλλα. Δεν θα υποκριθώ ότι μπορώ να μοιραστώ όλα όσα περικλείει γιατί δεν βρίσκομαι στην ίδια βάρκα, όμως ελπίζω ότι βλέπω αρκετά καθαρά έστω και σαν παρατηρητής για να εκφέρω την γνώμη που εξέφερα.

Ο κυνικός Δημήτρης θα έλεγε ότι πριν μπορεί να έρθει οποιοδήποτε αποτέλεσμα από οποιαδήποτε οδό, ίσως πρώτα να έπρεπε να οδηγούμε στους δρόμους σαν άνθρωποι, να στεκόμαστε στις ουρές σαν να υπάρχου κι άλλοι άνθρωποι γύρω μας, και να συζούσαμε σε πολυκατοικίες σαν να μην είμαστε οι μόνοι ένοικοι ή ιδιοκτήτες... και τα άλλα όλα έπονται αυτών των απλών...

Δεν ξέρω αν είναι θέμα σύμπλευσης ή ρήξης, γιατί με τα εφτά δις στον κόσμο που πάνε για οχτώ, η απομόνωση δεν είναι επιλογή -μόνο αυταπάτη. Σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Οι άνθρωποι σκέπτονται, αλλά ο όχλος όχι. Και όχλος δεν είναι κάτι το κακώς εννοούμενο: απλά είναι το σύνολο των ανθρώπων, και φοβάμαι ότι τελικά η πορεία στον χρόνο καθορίζεται από μια εξέλιξη την οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Μπορούμε να ελέγξουμε μόνο τις δικές μας ατομικές πράξεις, τις προσμονές μας και την ακεραιότητά μας, όπως την αποδίδει ο καθένας...

Νομίζω ότι το πρόβλημα που εξετάζεις είναι μεγαλύτερο και πλατύτερο σήμερα από όσο μπορεί να εννοήσει ή να λύσει οποιοσδήποτε άνθρωπος ή ομάδα...

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς λες.
Η πορεία στον χρόνο δεν πιστεύω όμως ότι είναι πάντα προδιαγεγραμμένη, έχουμε τη δυνατότητα - το θέμα είναι εάν έχουμε και τη θέληση - να εκτρέψουμε κάποια πράγματα και να τα οδηγήσουμε κάπου αλλού.
Σίγουρα, αυτό που αισθάνομαι κι εγώ ότι πρέπει αρχικά να γίνει, είναι να δουλέψουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, όμως αν μείνουμε μόνο σε αυτό, τότε η πορεία αυτή θα είναι μια μοναχική διαδρομή, ενώ οι αλλαγές χρειάζονται σύμπλευση με εκείνους που έχουμε κάποια κοινά σημεία επαφής. Πιστεύω στις ατομικές δράσεις όταν αυτές οδηγούν σε κάποιες συλλογικές ενέργειες.
Ας πούμε λοιπόν, ότι εσύ είσαι ακέραιος και τίμιος, δεν αρκεί. Πως θα μπορούσε αυτή η στάση να διαχυθεί και πιο πέρα από σένα και να φτάσει σε μένα, εδώ λοιπόν χρειάζεται η δράση.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι οι δράσεις δεν συνιστούν απαραιτήτως βία, δεν είναι ξεχαρβάλωμα ανθρώπινων αντιστάσεων και εξαχρείωση.
Αυτό που λέω στο κείμενο είναι ότι όση βία ένιωθα και παλαιότερα με όλους εκείνους τους βολεμένους που βολεύτηκαν στις δικές μου πλάτες, άλλη τόση βία νιώθω και σήμερα με τους ίδιους περίπου να με καλούν σε ανένδοτο αγώνα εναντίον όλων για να ανατραπεί η κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα.
Δεν μπορώ να συμπλεύσω με αυτούς, ίσως να αισθάνομαι, από ανθρώπινη και μόνη πλευρά, μια συμπάθεια ως προς την κατάσταση που έχουν βρεθεί σήμερα, αλλά μέχρι εκεί. Οι δρόμοι μας είναι διαφορετικοί και διαφορετικοί θα παραμείνουν μάλλον, από τη στιγμή που μετά από 3 χρόνια δεν έχω καταλάβει που θέλουμε τελικά να πάμε ως κοινωνία, ποιος είναι ο στόχος μας και πως ακριβώς θέλουμε να ζήσουνε τα παιδιά μας σε αυτόν τον τόπο.
Προσωπικά δεν θέλω να επιστρέψω πίσω σε εκείνα τα χρόνια, με φοβίζει όμως και το μπροστά από σήμερα. Το εύλογο - πιστεύω - ερώτημά μου είναι, εάν με κάποιο μαγικό τρόπο επιστρέψαμε στο 2004, πόσοι από εκείνους που σήμερα φωνάζουν θα συνέχιζαν να φωνάζουν ή θα διεκδικούσαν κάτι καλύτερο από εκείνη την παρακμή;
Από την άλλη πρέπει να φαίνομαι αιχμηρός απέναντι σε εκείνους που φωνάζουν επειδή πείνασαν; Όχι, καθόλου μάλιστα, ίσα ίσα κιόλας, μόνο που η αίσθηση που έχω είναι ότι αυτοί που πραγματικά φωνάζουν και «επαναστατούν» είναι αυτοί που και σήμερα είναι χορτάτοι και ως ένα βαθμό βολεμένοι.

Η κατάσταση στη χώρα λοιπόν έχει μόνο σχέση με ένα άδειο στομάχι, με ένα κρύο σπίτι ή ΚΑΙ με κάτι περισσότερο;

thinks είπε...

...καλησπέρα Τζων Μπόη,

Οπωσδήποτε δεν πιστεύω ότι είναι τίποτα προδιαγραμμένο, πιστεύω στην φυσική εξέλιξη που είναι πέρα οποιουδήποτε ελέγχου ως προς το ότι και οι προμελετημένες πράξεις έχουν συνήθως μακροπρόθεσμα απρόοπτα ή απρόβλεπτα αποτελέσματα. Μπορούμε ίσως να εξηγήσουμε το παρελθόν αλλά όχι να χτίσουμε το μέλλον επί σχεδίου ή προσμονής.

Ως είδος, ως κοινωνία/ες.
Από την άλλη μεριά ο καθένας μας πρέπει να έχει την θέληση να πράξει το κατά συνείδηση -και αυτή είναι η ερώτηση της ανάρτησης, η οποία όμως για μένα μιλά για το κάθε άτομο, όχι για την κοινωνία. Έχουν λεχθεί πολλά με τα οποία συμφωνώ και από εσένα και από τον πειρατή και δεν θα επαναλάβω...

Αν μπορούσαμε να πατήσουμε ένα κουμπί και να πάμε αρκετά χρόνια πίσω ώστε να μπορούσαμε να αλλάξουμε το μέλλον της Ελλάδας, 2004, ή 2000, ή 1981, πόσοι θα χρησιμοποιούσαν την ευκαιρία για να αλλάξουν το μέλλον του τόπου, και πόσοι για να είναι ατομικά πιο έτοιμοι όταν έρθει το μέλλον κι ας καεί η Γη μετά; Αυτά τα δύο ποσοστά, όποια είναι, μιλάνε όχι για ατομικές πολιτικές πεποιθήσεις, αλλά για το ποιόν του όχλου (πάλι όχι λέξη με κακή έννοια) όπως αποτελείται από κάθε ξεχωριστό άνθρωπο με τις δικές του αξίες και ανατροφή, κλπ...

Αυτό που για μένα είναι σίγουρο είναι ότι πράγματι εκείνοι που σιωπούν τώρα και καθημερινά προσπαθούν να επιβιώσουν είναι οι πραγματικοί άνθρωποι που σηκώνουν τα προβλήματα και όχι εκείνοι που "καλούν" προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση, όπως εννόησες κι εσύ. Και ίσως ένας τίμιος άνθρωπος να μην αλλάζει το σύνολο, όμως υπάρχει ένα ποσοστό τιμίων ανθρώπων μέσα στο σύνολο που δεν ακούγονται. Ίσως την σιωπή τους πρέπει να ακούσουμε σαν απάντηση στην ερώτηση του κειμένου σου.

scarlett είπε...

Τζων Μποη, Καλησπέρα!

Δε θελω να σταθω τοσο στο θεμα που αναπτυσσεις στο ποστ, για τη σιωπή, το λόγο και τη δραση...άλλωστε οπως κι εσυ επισημαινεις οι πιο τιμιοι σ'αυτην τη χωρα, απλα κοιτανε να κανουν τη δουλεια τους σωστα και σπανια μιλανε....κι αν το κανουν, το κανουν σιγανα, γιατι δεν εμαθαν να φωναζουν και να επιβάλλονται με τον τροπο των αλλων.

Εκει που θελω να σταθω ειναι στο σχολιο σου όταν λες οτι η κοινωνια μας δεν ειναι εντελως σαπια και οτι το ποσοστο των εντιμων ειναι μεγαλο.
Μεχρι προτινος πρεσβευα ακριβως τα ιδια....αλλα εδω και λιγο καιρο αρχισα να αμφιβαλλω πολυ για την ορθοτητα της γενικης μου εντυπωσης.
Ισως τελικα αυτος ο κυκλος των εντιμων να ειναι πολυ μικροτερος .
Δεν μπορω να εικασω πόσο μικρος...αλλα παρε τα αντικειμενικα στοιχεια, Τζων Μποη. Καθε βδομαδα, καθε μερα ακουμε και για ενα νεο κυκλωμα διαφθορας. Στο στρατο, στη δικαιοσύνη, στα νοσοκομεία, στην παιδεία, στους αγρότες, στα ταξί....και τα νουμερα ειναι μεγαλα, τεραστια.
Πώς να καθαρισεις εναν τοπο που εχει τοσο πολλη βρομιά και που τα μικρο- και μεγαλοσυμφέροντα μοιαζουν ατελειωτα;
Τοσα χρονια τωρα ..μια λιστα (και περισσοτερες) παει κι ερχεται και κανεις δεν καθεται να ελεγξει τα στοιχεια αυτης της λιστας, αν καποιοι χρωστανε χρηματα στο κρατος , αν ολα ειναι νομιμα και αρα δεν χρειαζεται παραπερα συζητηση.Φιλολογια και μηντια και τουμπαλιν και αποτελεσμα μηδεν.

Για να συζητησεις πρεπει να εχεις απεναντι σου ωριμους συζητητες και ορθολογικα σκεπτομενους και ισως τοτε να βρεθουν και οι κοινοι στοχοι.

Τζων Μπόης είπε...

Συμφωνώ Δημήτρη!

Και η σιωπή πρέπει να ακουστεί, αυτή η σιωπή την οποία πολλοί νομίζουν ότι είναι παραίτηση είναι κι αυτή από μόνη της μια ηχηρή διαμαρτυρία!

Όσο για το μέλλον, μάλλον θα παραμείνω αφελώς ρομαντικός και θα πιστεύω ότι μπορούμε εμείς οι ίδιοι να το διαμορφώσουμε, ο καθένας χωριστά αλλά κι όλοι μαζί με κοινές δράσεις.

Τζων Μπόης είπε...

Scarlett καλησπέρα,

Θα βάλω και την αφεντιά μου μέσα αλλά και τον κύκλο των γνωστών μου.
Δεν ξέρω απατεώνες αναμέσα μας, ξέρω τίμιους και ακέραιους ανθρώπους που μοχθούν.
Δεν είμαστε σαν μια νησίδα στον ωκεανό, απλά είμαστε πολλές νησίδες μέσα στον ωκεανό που δεν συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες.
Αυτό είμαστε, αλλά είμαστε πολλοί, πίστεψέ με, απλά δεν μιλάμε, αφήνουμε τους άλλους να αλωνίζουν, εκεί είναι η ευθύνη μας.

Για να συζητήσεις με κάποιον δεν χρειάζεται μόνο ορθολογισμός, και καλή προαίρεση, χρειάζεται και φαντασία, στερέψαμε από όλα, δυστυχώς.

Jolly Roger είπε...

Ξεχνας(με) τον φυσικο νομο της εντροπιας. Αν βαλεις εναν καλο να δουλεψει με 10 σκαρτους, το συνολικο αποτελεσμα θα βελτιωθει - ισως - κατα 10%. Αν βαλεις εναν σκαρτο να δουλεψει με 10 καλους, το συνολικο αποτελεσμα θα χειροτερεψει κατα 90%.

Το φαυλο πλαισιο εχει παγιωθει εδω και δεκαετιες. Ακομα και με 80% σωστους και τιμιους ελληνες, με ενα τετοιο πλαισιο οπως το υπαρχον εχεις χασει απο χερι.

Οσο σωστος δασκαλος, γιατρος, υδραυλικος και να εισαι, οι συνθηκες δεν σε αφηνουν να παραγεις εργο (θα μπορουσα να γεμισω 3 βιβλιοθηκες με παραδειγματα).
Το αδιαμφησβητητο γεγονος οτι "υπαρχουν και σωστοι ανθρωποι εδω περα" δεν βοηθαει δυστυχως σε τιποτα.

Οταν οι μισοι ελληνες πιστευουν οτι μας ψεκαζουν, οι αλλοι μισοι πιστευουν στον γεροντα παστιτσιο και ολοι μαζι πιστευουν οτι για ολα φταινε οι εβραιοι που συνωμοτουν εναντιον μας, τι διαλογο θελεις να κανεις;

Εδω δεν μπορουμε να συμφωνησουμε πανω στην πραγματικοτητα, στο απτό και στο ορατο. Πως περιμενεις να συμφωνησουμε πανω στο θεωρητικο, το ηθικο και το δεον;

Δεν παιζει (πια) κανεναν ρολο, αν στην χωρα ζουν 100 - 1000 - 500.000 καλοι και τιμιοι ανθρωποι. Απο την μια οι αθλιες συνθηκες, απο την άλλη η αδυναμια δημιουργικης επικοινωνιας (οπως σωστα επισημαινεις στο ποστ), την ειχαμε κατσει την βαρκα απο καιρο. Μονο που επρεπε να σταματησουν τα δανεικα για να το καταλαβουμε.

Jolly Roger είπε...

Υ.Γ. Ενα μονο απο τις χιλιαδες συμπτωματα: οι αγροτες μπλοκαρουν τους δρομους με καποια αιτηματα. Αναμεσα τους το πιο κουφο: απαιτουν την καταργηση της υποχρεωσης τους να κρατανε ταμειακες μηχανες!!

Το να ζητανε φτηνο πετρελαιο κινησης, φτηνα λιπασματα, δανεια απο την αγροτικη τραπεζα, ολα τα καταλαβαινω. Αλλα το να ζητανε το δικαιωμα στην ασυδοσια και στον μη-ελεγχο, το να θεωρουν αυτο το αιτημα σαν αυτονοητο δικαιωμα τους, *αυτο* ειναι η αποδειξη το ποσο σαπια ειναι αυτη η κοινωνια.

Και ειναι (δυστυχως) εντελως αδιαφορο το αν υπαρχουν 100.000 ειτε 5.000.000 καλοι και τιμιοι ελληνες αναμεσα μας.

Τζων Μπόης είπε...

Τον ξέρω τον νόμο της εντροπίας Πειρατή...

Δεν θέλω να είμαι τόσο απαξιωτικός για την κοινωνία στην οποία ζω, αφού ακόμα πολλοί από εμάς δεν έχουμε διαφθαρεί, ίσως ο νόμος της εντροπίας να έχει τα ..."παραθυράκια του".

Και μην νομίζεις επειδή ακόμα κάποιοι φωνάζουν θα καταφέρουν και πολλά. Το σύστημα ανθίσταται, αλλά ήδη πνέει τα λοίσθια...απλά είναι η κραυγή του λιονταριού πριν πεθάνει...

(πάντως αν τα δω όπως τα βλέπεις εσύ, θα πρέπει να δέσω μια θηλιά στο λαιμό μου, λέω να το παρατείνω όσο μπορώ...)