Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Προ-καλοκαιρινά



Είχα πάντα μια μανία με το που θα έμπαινε ο Απρίλιος, ή στην χειρότερη περίπτωση ο Μάιος κι ο καιρός ήταν κάπως καλός - με την πολύ ζέστη δεν είχα καλές σχέσεις - να τρέχω στη θάλασσα, την οποιαδήποτε θάλασσα, καθαρή μόνο να ήταν και να βουτούσα μέσα, ακόμα κι αν ήξερα ότι το αίμα θα πάγωνε στο κορμί και το δέρμα μου θα αποκτούσε μια απόκοσμη μελιντζανί απόχρωση. 
Τη θάλασσα την απολάμβανα μέχρι τη στιγμή που έπιαναν οι μεγάλες ζέστες, μετά χώριζαν τα τσανάκια μας, προτιμούσα απλά να την παρατηρώ από μακριά παραμένοντας σε κάποια δροσιά, να διαβάζω κανένα βιβλίο και να πίνω τον καφέ μου νωχελικά, αν ήταν να βουτήξω προτιμούσα συνήθως τα απογεύματα, ή ακόμα καλύτερα τα βραδάκια, τότε που άρχιζαν κάπου στο βάθος να λαμπιρίζουν τα φώτα από τις βάρκες κι ας φοβόμουνα το σκοτάδι κι ας πάγωνα με την ιδέα ότι κάτω από τα πόδια μου θα μπλεχτούν περίεργα νυχτόβια πλάσματα της θάλασσας, λες κι αυτά είχαν καμιά σκασίλα με τα δικά μου τα ποδάρια, λες και στα δέκα μέτρα από την παραλία θα έβγαιναν πιράνχας να με φάνε.
Απρίλης ήταν, κάπου στα είκοσι κάτι η αφεντιά μου, την πήρα από το χέρι μέρα μεσημέρι και κατεβήκαμε με το λεωφορείο της γραμμής στον Πειραιά. Το μπάτζετ έφτανε το πολύ μέχρι την Αίγινα, ναύλα, καφές, άντε και δυο σάντουιτς στο χέρι, ή έστω στις μεγάλες σπατάλες και κανένα ταβερνάκι, είπαμε να κόψουμε τον καφέ κι έτσι μας βγήκαν τα ναύλα για Αγκίστρι.
Στο νησί ερημιά, κάτι ντόπιοι, μια δυο ταβέρνες που μύριζαν ψητό χταπόδι, στην παραλία μπροστά στο λιμάνι μια κατάλευκη εκκλησία. Δεν έλεγε.
Στρίψαμε αριστερά διαβαίνοντας ένα στενό μονοπάτι και περπατώντας ανάμεσα στα πεύκα και κάτω από τις παχιές σκιές βρεθήκαμε στην άκρη ενός γκρεμού, από ψηλά φάνηκε μια γαλαζοπράσινη θάλασσα με χοντρά βότσαλα και κάτι πεύκα που έφταναν σχεδόν μέχρι το κρυστάλλινο νερό. Κατεβήκαμε τον γκρεμό σαν τα Κρι Κρι με κίνδυνο να μας μαζέψουν τα συνεργεία διάσωσης κι αφού ιδρωμένοι και κουρασμένοι από την προσπάθεια πατήσαμε τα βότσαλα, αντιληφθήκαμε ότι είμασταν μοναχοί μας σε εκείνο το όμορφο μέρος, σε εκείνη την άγνωστη μέχρι τότε σε εμάς παραλία του Σαρωνικού, που αργότερα μάθαμε ότι την έλεγαν Χαλικιάδα.
Θυμάμαι ότι την φίλησα για πρώτη φορά με πάθος, αν και δεν την ήξερα έως τότε και τόσο καλά για να έχω πολλές διαχυτικότητες μαζί της και μάλιστα σε δημόσιο χώρο, πάντα είχα μια συστολή όταν αισθανόμουν ότι δεν με προστατεύουν τα τέσσερα ντουβάρια, αν και στην πραγματικότητα ήμουνα κρυφό προστιχόμουτρο και πάλευα με τις υπερβάσεις μου, αλλά έπρεπε να κρατήσω και τα προσχήματα, ή τουλάχιστον να τιμήσω τις αρχές με τις οποίες μεγάλωσα και την προσήλωσή μου στο τι θα πει ο κόσμος, ποιος κόσμος όμως, μονάχοι μας είμαστε, εμείς και κάτι γλάροι.
Εκείνος ο Απρίλης ήταν εντυπωσιακά ζεστός, το θυμάμαι ακόμα κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εμείς εντυπωσιακά ιδρωμένοι από την προσπάθεια να κατέβουμε σε εκείνη την απόκρημνη παραλία, ήταν που έβραζε και το αίμα, ήταν σαν να μην υπήρχε άλλη επιλογή από το να μείνουμε γυμνοί και να βουτήξουμε μέσα στο γαλαζοπράσινο νερό, στο διάολο και η συστολή, στο διάολο και οι αρχές, δεν γαμιούνται όλα είπαμε, δηλαδή εγώ το είπα, εκείνη απλά με κοίταξε απορημένα - με τι είδους άνθρωπο είχε μπλέξει μέσα στις ερημιές - και κάπως έτσι πέσαμε μέσα στο νερό παίρνοντας βαθιά ανάσα, ούτε το κρύο καταλάβαμε, ούτε τα χοντρά βότσαλα πλήγωσαν τα πόδια μας, ούτε καν ότι σε εκείνη την παραλία άρχισαν να κατεβαίνουν σαν τα κατσίκια κι άλλοι και να πετούν κι εκείνοι τα δικά τους ρούχα, δεν καταλάβαμε το παραμικρό, μόνο όταν πλέον αρχίσαμε να μπλαβιάζουμε από το κρύο και πριν καταλήξουμε όπως ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο στον Τιτανικό, αντιληφθήκαμε ότι η έξοδος θα έπρεπε να γίνει ηρωικά ανάμεσα στον κόσμο που είχε μαζευτεί, μόνο που σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζονται ντροπές, άλλωστε πλέον είχαμε αντιληφθεί ότι η όμορφη Χαλκιάδα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κατά βάση παραλία γυμνιστών, οπότε μεταξύ ξεβράκωτων ειλικρίνεια και θάρρος.
Από τότε και μετά από εκείνη την πρώτη εμπειρία, την αναμέτρηση με την προσωπική μας συστολή, βρεθήκαμε και σε άλλους ανάλογους τόπους, τότε άντεχαν οι κλειδώσεις και η Χαλικιάδα μπροστά στους Εγκρεμνούς στην Λευκάδα ήταν απλά τσουλήθρα σε παιδική χαρά, πιο μετά λάτρεψα την Πλάκα στην Νάξο, τη Φυριπλάκα στη Μήλο, μακριά πάντα από τα αδιάκριτα βλέμματα, χωρίς αναστολές, συστολές και ψευτοντροπές, χωρίς τα πρέπει και τα μη, να απολαμβάνεις όχι αυτό που κάποιοι ονομάζουν ελευθερία, μπούρδες, πιο πολύ ήταν το ότι πήγαινες κόντρα σε κάτι σχεδόν απαγορευμένο, όχι όμως με διάθεση πρόκλησης, αλλά με όρεξη για υπέρβαση κοινωνικών στερεοτύπων.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι σε εκείνη τη σχέση άρχισε η πολυκοσμία, συμβαίνει κι αυτό μερικές φορές, όταν της το είπα έριξε τα μάτια χαμηλά, κοκκίνησε, ντράπηκε κι ήταν τόσο θελκτική εκείνη η ντροπή, εκείνη η συστολή της, που βλέποντας εκείνο το κοκκίνισμα στα μάγουλα, εκείνο το υγρό βλέμμα, θα μπορούσα να τα συγχωρήσω όλα και να ξεκινήσω από την αρχή...δεν το έκανα όμως, ντράπηκα να δείξω αδυναμία, αλλά και επιείκεια, η αθωότητα είχε πλέον χαθεί, από τότε ποτέ ξεβράκωτος στα βότσαλα, από τότε εκτίμησα την ντροπή και τους ανθρώπους που ντρέπονται, όχι τους σεμνότυφους, αλλά τους πραγματικά ντροπαλούς, μερικές φορές είναι προσόν να ντρέπεσαι, είναι χάρισμα στον άνθρωπο να κοκκινίζει.

12 σχόλια:

fish eye είπε...

οσο σε διαβαζα, δε ξερω γιατι στο μυαλο μου ειχα Εγκρεμνους και Λευκαδα.. μετα ειδα πως το αναφερεις κι εσυ..

ωραιες στιγμες, αξεχαστες, χρονια λιγο πιο αγνα, μυαλα νεανικα..

τα ζησαμε κι αυτο ειναι το ωραιο και σημαντικο..

-

καποιοι ανθρωποι ακομη κοκκινιζουν :)

Τζων Μπόης είπε...

Καλώς ήρθες αγαπητή!

Αν υποψιαστώ ότι ίσως κουτρουβαλιαζόμασταν μαζί στους Εγκρεμνούς και μετά πέφταμε κατα-ιδρωμένοι μέσα στο τυρκουάζ νερό, πραγματικά θα κοκκινίσωωωωωω! :))

scarlett είπε...

Μετα τον ΚΚΜ που μας θυμισε γλυκα το καλοκαιρι, αλλο ενα υπεροχο κειμενο γι'αυτην την πιο όμορφη περιοδο του χρονου, την προ-καλοκαιρινη.
Να εισαι καλα Τζων Μποη!

Τελικα η κριση δεν μας τα πηρε ολα...

Τζων Μπόης είπε...

Θα μπορούσε να έχει και τίτλο: «για τα καλοκαίρια που δεν θα ξαναζήσουμε», αλλά είπα να μην το χοντρύνω τόσο, άλλωστε θα το κάνω σε άλλη ανάρτηση όταν θα κοντεύει και το καλοκαίρι περισσότερο.
Για την ώρα ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε την καλοκαιρία μέσα μας κι ας ξέρουμε ότι δεν είναι πια και τόσο στο χέρι μας...

scarlett είπε...

Το οτι δεν θα ξαναζησουμε τα ιδια καλοκαιρια ειναι δεδομενο.
Κατ'αρχην δεν ειμαστε εμεις οι ιδιοι με τοτε (ασχετως των συνθηκων).
Το ότι, το οτιδηποτε συνδεεται με τα νιατα μας και με παλιοτερες εποχες, ειναι ντυμενο με μια βαρια και αμετακλητη νοσταλγια, δεν θα έπρεπε να βαραίνει δυσαρεστα το μελλον. Οχι τουλαχιστον οσο ειμαστε καλα.

Οπως γραφεις και στο ποστ η τοτε ευτυχια μας, φτιαχνονταν με πολυ απλα και φτωχικα υλικά. Βεβαια ειχαμε το πολυ μεγαλο κεφαλαιο της νιοτης μας ανεγγιχτο .Κι αυτο ηταν τεραστιος πλουτος.
Δε βαριεσαι ...
Εχεις πολυ μεγαλο μερος αυτου του κεφαλαιου ακομη να ξοδεψεις.
Ασε τη νοσταλγια να σου υπαγορευει μονο ομορφα ποστ.

Τζων Μπόης είπε...

Φυσικά κι έχεις δίκιο, εκείνα τα καλοκαίρια, πάνε, έφυγαν, αλλά επειδή εκείνα έζησα για εκείνα θέλω και ξέρω να μιλάω και να γράψω.
Εκείνα που θα έρθουν - κι ελπίζω να είναι πολλά - μπορώ μόνο να τα φανταστώ και γιατί όχι, να τα περιγράψω κάποια χρόνια μετά.
Δεν είμαι πάντως ιδιαίτερα νοσταλγικός, νομίζω ότι τώρα είμαι καλύτερα από τότε, άλλωστε τώρα αισθάνομαι να βρίσκομαι ακριβώς μέσα στο κέντρο του κύκλου της ζωής...

scalidi είπε...

Όνειρο το καλοκαίρι σου.

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, φέτος μάλιστα έχω και μεγαλεπήβολα σχέδια.
Mέχρι τη Λούτσα! :)))

Jolly Roger είπε...

Το μπανιο και η ξαπλα στην παραλια δεν ηταν μονο ερωτισμος των νεανικων (μας) χρονων. Ηταν ενας συνολικος τροπος ζωης. Ειτε τον ειχες στο μυαλο σου ειτε οχι.
Ηξερα τοτε πολλους συνομηλικους μου που το εβρισκαν αδιανοητο να μεινουν γυμνοι δημοσια. Δεν ειναι λοιπον η ηλικια που μετραει.

Για εμας τους υπολοιπους, το να μεινουμε γυμνοι δεν ηταν σεξουαλικο. Εχω ξαπλωσει με παμπολλες και πανεμορφες γυναικες δίπλα δίπλα στις παραλιες. Στο 99.9% απο αυτες δεν επιασα ουτε καν το χερι τους, ποσο μαλλον να εχω σεξ μαζι τους.

Αλλωστε το σεξ δεν ερχεται απο την γυμνια. Ερχεται απο το ριψοκινδυνο κατεβασμα στην παραλια!! Πολυ σωστα τα λες. Το καρδιοχτυπι στην καταβαση (και στην καθε "τρελη" πραξη) την κανει εκεινη ποθητή - και εσενα αξιο. ;-)

Η γυμνια μας λοιπον ηταν το "ανοιγμα". Μαθαμε να ειμαστε ανοιχτοι σαν στρειδια στον αχνο. Δες με, δεν εχω τιποτα να κρυψω. Ουτε στο κορμι, ουτε στην καρδια.

Δεν υπηρχαν τοτε γυμναστηρια για να κανουμε κοιλιακους. Ουτε οι γυναικες ξυριζονταν. Ουτε χαλκαδες κρεμαγαμε στα αποκρυφα μας (που δεν ηταν αποκρυφα). Δεν υπηρχε επιτηδευση. Ειμασταν αυτοι που ειμασταν. Ο ερωτισμος και το σεξ (οταν ερχονταν) δεν εχει περιγραφει ποτέ απο κανενα λαιφταιλ περιοδικο - ουτε προκειται ποτέ. Για τον απλο λογο, οτι τιποτα απο οσα καναμε, οσα δειχναμε και οσα λεγαμε δεν μπορουσε να γινει εμπορευμα.

Ναι, εγινα κι εγω "σεμνοτυφος" οταν ολα εμπορευματοποιηθηκαν. Οταν οι παραλιες γεμισαν ξαπλωστρες και βλαχογκλαμουρατους τζομπαναραιους με λεφτα.
Που ακομα και πασαλειμμενοι με εξωτικα λαδια καρυδας, παλι μαντρι βρωμανε. Που τα λεφτα τους ηταν δανεικα - οπως αποδειχτηκε συντομα.

Προφανως σιχαινομαι τα στριγκ και τα "προκλητικα" μαγιω. Τα θεωρω ενα ειδος μπούρκας. Μια υποκριτικη στολή καλοκαιριου. Εμπορευματοποιημενοι ανθρωποι με εμπορευματοποιημενους τροπους. Που νομιζουν οτι κανουν κατι σπουδαιο, οταν ακολουθουν τα προσταγματα του λαιφταιλ.

ΥΓ Το κειμενος υπεροχο, οπως και πολλα αλλα δικα σου

ΥΥΓ Φυσικα και φοβασαι να κολυμπησεις νυχτα σε βαθος 5 μετρα. Ειναι πολυ μικρη η αποσταση αναμεσα στα ποδια σου και στα αγνωστα πλασματα του βυθου.
Γι αυτο κι εγω κολυμπαω (γυμνος φυσικα) νυχτα σε βαθη απο 500 μεχρι 1500 μετρα. Μεχρι να ερθουν απο τον βυθο να σε φανε, θα εχεις φυγει ;-)

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Πειρατή,

Σε ευχαριστώ, πολύ δε περισσότερο που συμπλήρωσες το άρθρο αυτό, με το καταπληκτικό σου σχόλιο.
Γύμνια και ερωτισμός φυσικά και δεν πάνε απαραιτήτως μαζί, καμιά φορά λειτουργούν και παράλληλα καθώς όλη η ιστορία βρίσκεται μέσα στην υπόφυση του εγκεφάλου μας.
Ούτε όμως και ο ερωτισμός οδηγεί πάντοτε στο σεξ, ακόμα κι ένα φιλί ή ένα χάδι ίσως να έχει μεγαλύτερη αξία και να ολοκληρώνει περισσότερο, κι αυτό δεν το λέω τώρα, αλλά το υποστήριζα πάντα.
Μερικά πράγματα έχουν αξία όταν γίνονται φυσικά, αυθόρμητα, σαν να ανοίγεις τη βρύση και να τρέχει νερό για να πιεις...

Ευτυχώς δεν έχω υπάρξει ούτε σεμνότυφος, ούτε "σεμνότυφος" και για αυτό έχω σοκάρει και παρεξηγηθεί χωρίς δική μου πρόθεση, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν διαθέτω βαθιά αίσθηση της ντροπής.

υ.γ.: Δηλαδή εσύ το βράδυ στα 500-1500 μέτρα βλέπεις να έρχεται από το βάθος το θαλάσσιο πλάσμα για να σε φάει και φεύγεις;
Πως το κάνεις αυτό, να το κάνω κι εγώ; :))

Jolly Roger είπε...

Το κανω με την φαντασια μου φυσικα. Ετσι κι αλλιως, τα δυνατοτερα πραγματα με την φαντασια μας τα κανουμε.

Οπως λοιπον εσυ φανταζεσαι οτι στα 5 μετρα ερχεται κατι να σε φαει, ετσι κι εγω φανταζομαι οτι το βλεπω να ερχεται απο τα 500 μ μακρυα και φευγω γρηγορα ;-)

Τζων Μπόης είπε...

Με κάλυψες!

Πάντως, ένας ψυχαναλυτής θα έλεγε ότι μάλλον πρόκειται για ζήτημα διαχείρισης του φόβου.
Αν εγώ κι εσύ πράττουμε σωστά ή λάθος κι αν αποτρέπουμε τον (αδικαιολόγητο) φόβο με τη φυγή (και μάλιστα την γρήγορη), αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να το ψάξουμε λιγουλάκι :))