Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Μηνύματα υπάρχουν




















 







  





















22 σχόλια:

thinks είπε...

Πάρα πολύ ωραία συλλογή... Οι φωνές των τοίχων είναι ίσως το βαρόμετρο του κλίματος της βάσης, των νέων, μέρος της ρίζας μιας κοινωνίας. Προσπαθώ να κατασταλάξω όλες τις φωνές σε μια εντύπωση: δύσκολο...
Ως προς την τελευταία φωτογραφία, νομίζω συμφωνούμε όλοι
:-)
Καλή Κυριακή!

Jolly Roger είπε...

Προσυπογραφω την τελευταια και την 3η απο το τέλος ;-)

Τζων Μπόης είπε...

Δημήτρη, η αλήθεια είναι ότι είχα να διαλέξω μεταξύ πολλών για να αναρτήσω αυτές που βλέπεις.
Αυτό που μου έκανε όμως εντύπωση ήταν ότι τα πιο ερωτικά μηνύματα ήταν αυτά που είδα στο κέντρο της Αθήνας και τα περισσότερο "πολιτικά" και ίσως λιγότερο ευφάνταστα και χιουμοριστικά ήταν στα προάστεια, κάτι μου με κάνει να πιστεύω ότι ακόμα το κέντρο της Αθήνας, οι γειτονιές του κέντρου δηλαδή, προδιαθέτουν ακόμα για ερωτική διάθεση και παιχνίδι.
Το ζήτημα είναι ότι τα αντιρατσιστικά μηνύματα είναι πολύ περισσότερα απο τα ρατσιστικά, κάτι που με κάνει επίσης να πιστεύω ότι οι αντιρατσιστικές φωνές ακόμα προτιμούν έναν λιγότερο φωναχτό τρόπο για να εκφραστούν, ενώ οι ρατσιστικές έχουν βγει από τη "σκοτεινιά" στο φως κι αυτό είναι ανησυχητικό.

Ως προς την τελευταία φωτογραφία, θα έλεγα ότι οι Γιάννηδες είναι όντως αγαπησιάρηδες, οπότε θα συμφωνήσω κι εγώ μαζί σου :)))

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή, θα προσυπογράψω κι εγώ την τελευταία (αυτό δα μου ΄λειπε!) και επίσης την τρίτη απο τέλος όπως κι εσύ, καθώς ψυχανεμίζομαι ότι έχεις δίκιο :))
Το φαντάζεσαι όμως εκείνη να προσυπογράψει την 8η απ;o το τέλος;
Για την 12η από το τέλος, έχω μια σχετική βεβαιότητα, αν κι αυτές οι διαχυτικότητες δεν είναι στα χαρακτηριστικά των ζωδιών της γης :)

thinks είπε...

Ενδιαφέρουσα κουβέντα! Κοντύτερα στο κέντρο ζουν λιγότεροι άνθρωποι και τα κοινωνικά μηνύματα είναι στα προάστεια με τον πολύ εγχώριο πληθυσμό ενώ τα ερωτικά εκεί που έχει λιγότερους κατοίκους και περισσότερους επισκέπτες. Ίσως τα κοινωνικά να τα γράφει κανείς εκεί που ζει (ή αυτοί που τα γράφουν να μην επισκέπτονται άλλα μέρη), και τα ερωτικά α ταιριάζουν με την διάθεση που σε κάνει να περπατάς και να επισκέπτεσαι άλλα μέρη... Εν τω μεταξύ, το γράψιμο στον τοίχο προϋποθέτει και την ικανότητα ανάγνωσης-γραφής πράγμα που ίσως να εξηγεί τα λιγότερα ρατσιστικά μηνύματα. Το "ενδιαφέρουσα κουβέντα" με το οποίο ξεκίνησα δεν αφορούσε τα παραπάνω αλλά την υπόθεση ότι οι Γιάννηδες υπονοούνται ως πιο αγαπησιάρηδες από τους Δημήτρηδες, φερ' ειπείν, ή τους Κώστηδες. Για αλέξηδες θα το καταλάβαινα, αλλά, οι άλλοι;;;

Jolly Roger είπε...

Με εβαλες να μετραω φωτο κυριακατικα :-) και μαλιστα απ' το τελος.
Παρακαλω την επομενη φορα να βαλεις απο ενα νουμερακι στην καθε φωτο. Γέρος ανθρωπος, ολο τα χανω στο μετρημα και θα σχολιασω λαθος φωτο.

Πολλα μπορει να ειμαι, αλλά το "καφρος" δεν μου ταιριαζει. Δεν κολλαει μ' αυτο που βγαζω προς τα εξω. Ουτε κι οταν λεγεται με αγαπησιαρικη διαθεση.

Με τις καρδουλες (12η απο το τελος) και τις διαχυτικοτητες ουτε εγω τα παω καλα.

Επειδη δεν μπορω να βγαλω φωτογραφιες οπως εσυ:
-- Εδω το Εδω το "δικο μου" συνθημα (4ο απο την κορυφη)

-- Εδω το συνθημα που (μαλλον) θα ελεγε εκεινη που αγαπω. Ετσι πιστευω τουλαχιστον. Ειναι το 9ο απο την κορυφη.

-- Στο ιδιο λινκ, 8ο απο την κορυφη, η αποψη μου για τους ανθρωπους γενικα.

-- Τελος, εδω το συνθημα που αποτελει την γνωμη μου για την Ελλαδα. 3ο απο την κορυφη.

Τζων Μπόης είπε...

Όντως ενδιαφέρουσα κουβέντα.
Νομίζω ότι τα πιο "προσωπικά" μηνύματα σε τοίχους γράφονται εκεί όπου θέλουμε να τα δουν εν τη απουσία μας, εκείνα που φοβόμαστε να τα πούμε πρόσωπο με πρόσωπο.
Πάρε για παράδειγμα τα λεγόμενα sites κοινωνικής δικτύωσης και τι ακριβώς γράφουν στα επίσης λεγόμενα walls τους.
Δεν ξέρω εάν αυτές οι εκμυστηρεύσεις θα λέγονταν έτσι στο περιβάλλον στο οποίο μένει εκείνος που τα γράφει.
Αντίθετα, η καχυποψία, οι προσωπικές αναστολές, ίσως κάνουν τους ανθρώπους να γράφουν στο χώρο που μένουν, ακριβώς εκείνα τα μηνύματα τα οποία συνδέονται με κάτι περισσότερο γενικό, με την κοινωνία για παράδειγμα και λιγότερο με τα προσωπικά τους.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε μια ρήση που θα ταίριαζε πιο πολύ είναι εκείνη του John Lennon, στο δεύτερο link του Πειρατή, δηλαδή η 8η από την κορυφή και παράλληλα και η 8ο από το τέλος :)

Όσο γαι το ονόματα, εντελώς αυθαίρετα έχω συνδυάσει κάποια ονόματα με συγκκριμένα χαρακτηριστικά. Οι Γιάννηδες είναι αστειούληδες, ευμετάβλητοι και αγαπησιάρηδες, οι Γιώργηδες πιο αυθεντικοί και ντόμπροι, οι Δημήτρηδες πιο καλλιτέχνες και "αεράτοι", οι Αλέξηδες πιο νάρκισσοι, κι από γυνακεία, όσες Ελένες ξέρω είναι επηρρεπείς στο δράμα, αλλά και home girls, ακέραιες και ευθείς, οι Σοφιές πιο κωλοπετσωμένες, οι Κατερίνες πιο παιχνιδιάρες...
Καλά, οι Γιάννηδες είναι και αλλοπαρμεένοι, αλλά αυτό είναι πασιφανές :))

Τζων Μπόης είπε...

Πειρατή, εγώ ψυχανεμίζομαι ότι είμαι πιο γέρος από σένα, κι ας λες τα δικά σου εσύ, αλλά με το μέτρημα τα πάω καλά, τα τελευταία τρία χρόνια έχω γίνει μάλιστα εξπέρ! :)

Εκείνο που πιστεύεις ότι θα έλεγε εκείνη που αγαπάς (και σε αγαπάει) νομίζω ότι είναι ατάκα κάθε γυναίκας, αλλά και κάποιων αντρών σε συγκεκριμένες όμως στιγμές, οι δεύτεροι συνήθως σταματούν στην πρώτη πρόταση και δεν πάνε παρακάτω :)
Αυτό που βασικά ισχύει είναι η 26η φωτο από την αρχή ή η 18η από το τέλος στο δικό μου ποστ, δυστυχώς!

Στο πρώτο σου link, νομίζω ότι σε προσωπικό επίπεδο μου ταιριάζει γάντι το 7ο σύνθημα από την αρχή ή το 6ο από το τέλος και για την ελληνική κοινωνία ταιριάζει το 12ο από την αρχή ή το 1ο απο το τέλος.

Όσο για τη δική μου φιλοσοφία ζωής, πιστεύω στην ατάκα νο 7 από την αρχή ή 6η από το τέλος, στο 3ο σου Link!

Να το παίξουμε και σε εξίσωση; :))

thinks είπε...

Κοίτα τώρα που εσύ λες ότι τα προσωπικά μηνύματα γράφονται εκεί όπου δεν θα μας κάνουν να ντραπούμε αυτοπροσώπως με την παρουσία μας, κι εγώ ενστικτωδώς θα είχα πει ότι τα γράφουμε εκεί που θα τα έβλεπε περισσότερος κόσμος και θα το διαλαλούσα και από τον Λυκαβηττό αυτοπροσώπως με ντουντούκα! Καμιά φορά μάλιστα καθώς οδηγούμε στις γειτονιές βγάζουμε το κεφάλι από το παράθυρο και φωνάζουμε ΤΙ ΑΜΟ (...[όνομα εταίρου ήμισυ πάει εδώ]). Στο δε βίντεο του γαμήλιου τραπεζιού υπάρχει ένα φιλί τριών λεπιών και είκοσι δύο δευτερολέπτων και φωνές παρισταμένων "κολλήσανε! κάποιος να τους ξεκολλήσει!", "Οι μπαταρίες! μου τελειώνουν οι μπαταρίες! -και η μνήμη τελειώνει!!" Μ-χΜ! σίγουρα θα το έγραφα παντού στους τοίχους του περιβάλλοντος όπου ζω, αλλά η σύζυγος θα μου έδινε πρόστιμο για γκραφίτι -είμαι ο μόνος άνθρωπος που αν έβγαινα στους αγρούς να μαζέψω λουλούδια για την αγαπημένη μου, αφού της τα δώσω, αν είχα κάνει λάθος και είχα κόψει κανένα προστατευόμενο είδος, θα μου έδινε και πρόστιμο. Σαράντα Ευρώ.

Και τα λινκ του Πειρατή είναι υπέροχα. Ιδίως του Τζων. (Του άλλου Τζων)

Όσο για τις εντυπώσεις-χαρακτηρισμούς από ονόματα σε προσωπικότητα ατόμων, σε βρίσκω να πέφτεις διάνα!

Συγγνώμη για την καθυστέρηση: οργανώναμε τον τόνο που έχει απομείνει στην ξυλαποθήκη :-)

Τζων Μπόης είπε...

Πολλές φορές έχω χαρεί ανθρώπους που εκφράζονται τόσο ελεύθερα όπως εσείς, φτάνει να γίνεται αυθόρμητα και με ειλικρίνεια.
Εμένα οι διαχυτικότητες τέτοιου είδους δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου, από τη φύση μου ντροπαλός και ίσως και ψυχρός δημοσίως σε εκδηλώσεις θερμότητας, οπότε όλη η ενέργεια διοχετεύεται στις ιδιωτικές στιγμές, με τις οποίες νιώθω άνετα.
Έχω κι ένα κόλλημα εγώ καθώς πιστεύω ότι, τα ειλικρινή και τα βαθιά συναισθήματα, τα διαφυλάττουμε μέσα σε κουκούλι και δεν τα αφήνουμε να τα πάρει ο άνεμος, αλλά όπως είπα, αυτά είναι δικά μου προσωπικά κολλήματα...

thinks είπε...

Αγαπητέ μου Τζων Μπόη, είμαι πολύ οικείος με το γεγονός ότι αποτελώ εξαίρεση, μια που όπως ξέρεις η οικειότητά μου ανήκει σε λαούς βόρειους και περισσότερο κλειστούς από όσο φαντάζεσαι --ένα κλείσιμο, σε κουκούλι, των συναισθημάτων, που δεν θεωρείται μόνο κοινό αλλά και πρέπον, ένα απαραίτητο συστατικό της πολιτισμένης συμπεριφοράς. Και από την δική μου πλευρά δεν βλέπω τις εκφράσεις μου σαν πληθωρικές εκδηλώσεις που εξαναγκάζουν το ακροατήριο να τις δεχτεί --μάλιστα, δεν τις "βλέπω" ως τίποτα το ιδιαίτερο, περισσότερο από την άφραγη ελευθερία του να σκέφτομαι δυνατά, του να επιτρέπω το στόμα μου και το σώμα μου να αγκαλιάζουν την σκέψη μου και τα συναισθήματά μου. Και ποτέ, παραδείγματος χάριν, δεν με έχει ταράξει διόλου η δημόσια ομιλία ανεξαρτήτως του αριθμού των ακροατών, γιατί είναι σαν να μιλάω στον καθένα ξεχωριστά, ένας προς ένα, όσοι και να είναι. Και όταν βρισκόμουνα μπροστά σε ανθρώπους σε μια αίθουσα που με κοιτούσαν σαν δάσκαλο, ποτέ δεν έμεινα στην έδρα: πάντα έπαιρνα μια καρέκλα, την έβαζα ανάμεσά τους με την πλάτη της καρέκλας προς αυτούς, την καβαλούσα με τα πόδια μου εκατέρωθεν της πλάτης, ακουμπούσα τους αγκώνες μου στην πλάτη και συζητούσα. Δεν υπάρχει για μένα φραγμός που να ρεγουλάρει την εξωτερίκευση, ελπίζω όμως πάντα, έστω και φερόμενος αντίθετα με το τι λέει η σοφία της συγκράτησης, να μην υπερβαίνω την έννοια του πολιτισμού και της ευγένειας :-)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,

Αυτό που μπερδεύουν πολλοί είναι η σεμνότητα με τη σεμνοτυφία.
Με το δεύτερο πιστεύω ότι δεν έχω σχέση - ελπίζω βέβαια να έχω με το πρώτο - και για αυτό μερικές φορές ίσως να προκαλώ άθελά μου με τις απόψεις μου, αλλά ειδικά στην ηλικία που είμαι να το παίζω ηθικολόγος νομίζω ότι πάει πολύ!
Με τον προτεσταντικό τρόπο σκέψης περί ηθικής και εξωτερίκευσης δεν τα πάω καλά, κατά τη γνώμη μου είναι ένας τρόπος αποχυμωμένος και υποκριτικός, προτιμώ να λέω ότι ο δικός μου τρόπος είναι απλά πιο δωρικός στην έκφραση βαθύτερων συναισθημάτων.
Σε τοίχο δεν θα έγραφα το παραμικρό, ούτε σε e-mail, ούτε βέβαια και ερωτική επιστολή, αν ζούσα σε παλαιότερη εποχή, όμως χαίρομαι όταν βλέπω να γίνεται από άλλους.
Άλλωστε τα περισσότερα που λέω κι έχουν σχέση με συναισθήματα, έχουν μια σχετική εσωστρέφεια, με την οποία όμως έχω παλέψει σκληρά και την έχω σε μεγάλο βαθμό νικήσει.

Εσένα μια χαρά σε «κόβω» να τα πηγαίνεις με το δικό σου τρόπο, με τον Αλέξη λίγο ξεφεύγεις, αλλά σε καταλαβαίνω, άνθρωπος είσαι κι εσύ :))

thinks είπε...

Καλή σου μέρα αγαπητέ μου Τζων Μπόη.

Σωστότατη η διαφοροποίηση μεταξύ σεμνότητας και σεμνοτυφίας!

Όσο για την ηθικολογία, νομίζω ότι είναι εποικοδομητική και θεμιτή όταν μοιράζεται σκέψεις μεταξύ ανθρώπων για να εννοούν περισσότεροι τι θεωρεί ο κάθε άνθρωπος και κάθε κοινωνία "ηθικό", και, καταστρεπτική και αθέμιτη όταν αναφέρει οποιαδήποτε γνώμη ή οπτική σαν σωστότερη άλλης.

Άλλο ο προτεσταντικός τρόπος σκέψης και άλλο το "φλέγμα" και άλλη η συμπεριφορά που ανέφερα παραπάνω, που μπορεί να είναι αγγλοσαξονική ή γερμανική ή και σουηδική, γιάνκικη, κλπ. Διαφορετικά πράγματα. Αυτό το οποίο ανέφερα εγώ το βλέπω και σε προτεστάντες και ρωμαιοκαθολικούς και Ινδούς και ορθόδοξους και πολλούς στις κοινωνίες εκείνες -και σε εμένα που το καταλαβαίνω, το υιοθετώ όπως και όταν χρειάζεται για σωστότερη επικοινωνία, και με το οποίο συμφωνώ στις κατάλληλες περιπτώσεις. Είναι θέμα του κάθε πολιτισμού και κοινωνίας, και συμπεριφοράς. Σίγουρα τίποτα δεν έχει κατά την γνώμη μου να κάνει με υποκρισία (Υποκρισία έχω δει στα νησιά που σερβιτόροι έβριζαν ξένους με το χαμόγελο για να μην καταλαβαίνουν οι ξένοι ότι τους έβριζαν).

Με τον Αλέξη δεν έχω τίποτα καλέ, προς Θεού! ούτε με τον άλλο Αλέξη! καλά παιδιά και τους ξέρω χρόνια! τον δεύτερο μάλιστα δεκαετίες! Με τον αλέξη είναι που έχω πρόβλημα, προσωπικά, γιατί ραγίζει η καρδιά μου να βλέπω την πατρίδα που με γέννησε να αυνανίζεται εν μέσω φαντασιώσεων
:-)

Τζων Μπόης είπε...

Για να το ισοπεδώσω εντελώς, θα σου έλεγα ότι κάθε θρησκεία δημιουργεί και "επιβάλλει" ένα πλέγμα περιορισμών στην ανθρώπινη συμπεριφορά, το οποίο σκοπό έχει να καθυποτάξει τις ανάγκες του σώματος και να προβάλλει - υποτίθεται - τις ανάγκες της ψυχής. Ο Θεός τους δεν με αφορά, ο δικός μου είναι αλλιώς και είναι και λογικός και συνετός και ερωτικός πολύ.
Επειδή όμως η δική μου η ψυχή είναι καλά, όταν και το σώμα μου είναι καλά - αλλά και το αντίθετο φυσικά - το τι πρεσβεύει η κάθε θρησκεία με ενδιαφέρει σε εγκυκλοπαιδικό και μόνο επίπεδο, βίοι παράλληλοι εγώ κι αυτές, για να τα έχουμε καλά και να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι :)

Η Ελλάδα δεν χρειάζεται κανέναν αλέξη για να φαντασιωθεί και στη συνέχεια να αυνανιστεί, το κάνει εδώ και δεκαετίες με πλήθος άλλους και ενίοτε επιδίδεται και σε σεξ, αλλά μόνο που δεν πηδάει αυτούς που πρέπει...

thinks είπε...

Είμαστε σύμφωνοι ως προς την θρησκεία -αν και θα μπορούσε κανείς να προβάλλει το επιχείρημα ότι η ηθική οποιασδήποτε θρησκείας "γράφεται" από τις ιδιοσυγκρασίες των πληθυσμών που γεννούν τις θρησκείες --και αυτές έχουν να κάνουν με την ψυχοσύνθεση και φιλοσοφία που εξελίσσει η γεωγραφική τοποθεσία και το κλίμα (δες σαν παράδειγμα τις βασικότατες διαφορές μεταξύ Ιουδαϊσμού και του Ελληνο-Ρωμαϊκού Χριστιανισμού του 325). Σε κάθε περίπτωση, οι δικές μου αναφορές στο θέμα είχαν να κάνουν όχι με θρησκεία (προτεσταντισμό, όπως ανέφερες) αλλά με συμπεριφορές σε διαφορετικές γεωγραφικές και κλιματικές τοποθεσίες και συνθήκες.

Επίσης συμφωνούμε ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται κανέναν αλέξη για να κάνει αυτά στα οποία αναφερόμαστε. Ο αλεξάκης σε κάθε περίπτωση είναι ένα εργαλείο, ένα δοχείο, που διευκολύνει αυτό το οποίο θα γίνει ούτως ή άλλως, βρίσκοντας άλλο εργαλείο-δοχείο αν όχι αυτό. Συμφωνούμε. Το ενδιαφέρον είναι ότι στην προκειμένη περίπτωση εστίασα στο εργαλείο και εσύ είπες ότι δεν έχει σημασία. Ενδιαφέρον επειδή σε άλλη συζήτηση για άλλο θέμα εγώ λέω ότι δεν έχει σημασία το εργαλείο, και εσύ ότι έχει :-)

Τζων Μπόης είπε...

Για το ζήτημα της θρησκείας - κι επειδή σε θέματα απόψεων, πεποιθήσεων και επιλογών είμαι πολύ ευαίσθητος και προσεκτικός - καλύτερα να μην το πιάσουμε εδώ και τώρα αυτό το θέμα, αλλά σε κάποια άλλη στιγμή, μελλοντικά ενδεχομένως.
Ο τρόπος πάντως που προσέγγισες το θέμα ήταν κατανοητός, αλλά καλά έκανες και έδωσες πιο πολλές διευκρινήσεις.

Όσο για το άλλο θέμα που θίγουμε, πιστεύω ότι δεν είναι το ίδιο πράγμα να κάνεις εγχείρηση σε έναν ασθενή με νιστέρι από το να κάνεις με χασαπομάχαιρο, άρα σημασία έχει ασφαλώς η ασθένεια, αλλά και το εργαλείο...κοπής.
Μόνο που εδώ μας διαφεύγει κάτι σημαντικό. Ότι η επέμβαση πραγματοποιείται σε έναν νεκρό από καιρό κι όχι σε έναν ασθενή, απλά ο νεκρός βρίσκεται σε κατάσταση νεκροφάνειας κι αυτό είναι που μας ξεγελάει.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτοί που επινοούν και επιβάλλουν τις μεθόδους θεραπείας είναι ψυχάκηδες που απλά προσποιούνται τους γιατρούς.
Ο Αλέξης, αυτοί και όλοι μας, είμαστε μέσα σε ένα φρενοκομείο που γιατροί, ασθενείς και πεθαμένοι έχουν μπερδέψει του ρόλους τους.
Αν ήταν ταινία κι εγώ ο παραγωγός, θα προτιμούσα για σκηνοθέτες τον Αλμοδοβάρ, τον Λαρς φον Τρίερ και απαραιτήτως και τον Γιώργο Λάνθιμο.

thinks είπε...

Συμφωνώ και επαυξάνω σε όλα.

υ.γ. Ο ταραντίνο; Νομίζω ο Ταραντίνο έινια πιο κατάλληλος!

Τζων Μπόης είπε...

Πολύ σωστά!
Ο Ταραντίνο που είναι και ο αγαπημένος μου!

Kill Bill παντού!

scalidi είπε...

ΆΠΑΙΧΤΟ!

Τζων Μπόης είπε...

Σταυρούλα, ετοιμάσου για φωτο-κόντρες!

scalidi είπε...

Λες; Αυτή είναι πρόκληση.

Τζων Μπόης είπε...

Deal Done!

...όχι ότι σε πίεσα κιόλας :))