Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

Τα άνθη στα μαλλιά τους



Μια ηλιόλουστη χειμωνιάτικη ημέρα καθόταν στο παγκάκι του σχολείου και χάζευε την κίνηση στο προαύλιο. Μόλις είχε τελειώσει ο αγώνας βόλεϊ και ξεκουραζόταν και τότε ένα κορίτσι τον πλησίασε και κάθισε δίπλα του, είπαν δύο τρεις αμήχανες κουβέντες, το κορίτσι έσκυψε προς το μέρος του: «θες να τα φτιάξουμε;», του είπε, εκείνος, σφίγγοντας στις παλάμες του μια ιδρωμένη πετσέτα έμεινε κοκαλωμένος λες και τον κάρφωσαν με εκατό καρφιά στο παγκάκι, δεν είχε μέχρι τότε προσέξει ιδιαίτερα εκείνο το κορίτσι, δεν ήταν καν στην τάξη του, τη στιγμή όμως εκείνη άρχισε να την περιεργάζεται λίγο περισσότερο, από τα μαλλιά της αισθάνθηκε ξαφνικά να βγαίνουν πολύχρωμα λουλούδια…
«Τι κοιτάς έτσι καλέ;», είπε το κορίτσι στο ντροπαλό αγόρι, «δεν σου αρέσω;», του πέταξε με προσποιητή απορία και νάζι. Το αγόρι κοκκίνισε ακόμα περισσότερο, αλλά προσπάθησε να το κρύψει ακουμπώντας την πετσέτα στο μέτωπο για να σκουπίσει τον ιδρώτα, μια φίλη του κοριτσιού χαμογελούσε στην γωνία παρακάτω, το αγόρι πρόλαβε να τη δει με την άκρη του ματιού του, έσφιξε τα χείλη, φούσκωσε με αέρα τα πνευμόνια και με απρόσμενο σύμμαχο έναν άγουρο αντρικό εγωισμό που άρχιζε να ξυπνάει μέσα του, τόλμησε με αποφασιστικότητα να της πει: «αμέ, τα φτιάχνουμε!».
Μέρες και μήνες πέρασαν, το ντροπαλό αγόρι είχε μείνει με την απορία, τι ακριβώς ήταν εκείνο που είχαν φτιάξει, ήταν κάποια δειλά αγγίγματα; ήταν οι ματιές; ήταν ο πόθος που καταπιεζόταν μέσα από το δέρμα; το κορίτσι περνούσε από μπροστά του τινάζοντας τα ξανθά μαλλιά του που μύριζαν άνοιξη ακόμα και μέσα στην καρδιά του χειμώνα, άφηνε τις μπούκλες του να σκορπίζουν άνθη τριγύρω και ήταν σαν ο ήλιος να είχε κατέβει για βόλτα στη γη κι όταν κάποιο απομεσήμερο την είδε μαζί με ένα άλλο, μεγαλύτερό του αγόρι να κάθονται σε εκείνο το ίδιο το παγκάκι που το ντροπαλό αγόρι και το τολμηρό κορίτσι είχαν κάποτε αποφασίσει να φτιάξουν κάτι, τότε ήταν που κατάλαβε με ακρίβεια τι θα έπρεπε να είχε φτιάξει μαζί της…

Τα χρόνια πέρασαν, το αγόρι κάθε φορά που βρισκόταν μπροστά στο δίλημμα να φτιάξει κάτι με κάποιο κορίτσι, έσφιγγε δυνατά στις παλάμες του κάτι, πότε ένα ιδρωμένο χαρτομάντιλο, πότε τα κλειδιά του, πότε τα ίδια του τα νύχια, εκείνο το: «τα φτιάχνουμε;», ακούστηκε μερικές ακόμα φορές, με άλλα όμως λόγια, σύνταξη, ατμόσφαιρα και σκηνικό, πότε από το στόμα του ίδιου του αγοριού και πότε από το στόμα των κοριτσιών, η κατάφαση έβγαινε πλέον από το στόμα του με αποφασιστικότητα και η άρνηση με συστολή, στην κατάφαση των κοριτσιών φούσκωνε σαν παγόνι και στην δική τους άρνηση βούλιαζε βαθιά μέσα στη γη…
Όλα μπορούσε να τα αντέξει, το μόνο που μισούσε ήταν εκείνο το: «μου βγαίνει στο φιλικό, ξέρεις…», που άλλες φορές ξεστόμιζε ο ίδιος κι άλλες το εισέπραττε ως ευγενική απόρριψη, δεν ήθελε φιλίες με κορίτσια, με τα κορίτσια δεν είσαι φίλος, με τα κορίτσια είναι μάχη, είναι μόνο επίθεση κατά μέτωπο, ή άτακτη οπισθοχώρηση στα μετόπισθεν, τα κορίτσια είναι σκληρά, τα κορίτσια εύκολα πληγώνουν, τα κορίτσια δεν είναι κολλητοί να βγάλεις από μέσα τα εσώψυχά σου, να βρίσεις, να μαλακιστείς, να πιαστείς στα χέρια και να ματώσεις…
Στα κορίτσια αγάπησε άλλα πράγματα κι όχι την φιλία τους, λάτρεψε τα σέξι τους μαλλιά, εκείνα που πέφτουν ανάλαφρα στους ώμους, θα μπορούσε να μιλάει για χείμαρρους που πέφτουν ορμητικά και δημιουργούν καταρράκτες, όμως τα προτιμούσε γάργαρα ρυάκια, να μπορεί να κολυμπάει μέσα τους, να δροσίζεται από τα κρυστάλλινα νερά τους, λάτρεψε τα ψηλά τους τακούνια κι ας τον έφταναν ισότιμα μέχρι το κεφάλι, δεν είχε απωθημένα, τις ήθελε στο ίδιο ύψος, να ανταμώνουν τα βλέμματα σε μια νοητή ευθεία γραμμή και να συνταξιδεύουν, λάτρεψε τα κόκκινα υγρά τους χείλη, τα μισόκλειστα τους χείλη που αφήνουν να φανεί από μέσα μια λευκή γραμμή από μαργαριτάρια, εκείνα που ευωδιάζουν άρωμα τριαντάφυλλο κι ας τον ματώνουν μερικές φορές με τα αγκάθια τους, λάτρεψε τα διαπεραστικά τους μάτια, τα μάτια που δεν χαμηλώνουν από ψεύτικη συστολή στο επίμονο βλέμμα του, εκείνα που έχουν την τόλμη να σπάνε με ορμή ένα ένα τα κουμπιά από το πουκάμισο και να χαϊδεύουν το στέρνο, να κατεβαίνουν και να λύνουν αποφασιστικά τη ζώνη του παντελονιού, εκείνα που κλείνουν μόνο στο πρώτο βλέμμα που θα πέσει στο εσωτερικό των δικών τους μοιρών, λάτρεψε τα αέρινα φορέματά τους, εκείνα τα πολύχρωμα ανάλαφρα υφάσματα που ανεμίζουν με το πρώτο δροσερό καλοκαιρινό αεράκι, εκείνα που χαϊδεύουν κάθε πτυχή του κορμιού τους, λάτρεψε το άρωμα ανάμεσα στα στήθη τους, την γεύση της πούδρας πάνω στο λαιμό τους, το μικρό βαθούλωμα στην κορυφή του στέρνου τους, την κόπιτσα του στηθόδεσμου πίσω στην πλάτη τους, το κροτάλισμα των κοσμημάτων στους καρπούς τους, λάτρεψε το λίκνισμα των γοφών τους, ζήλεψε τα στενά τους τζην που σφίγγουν φιλήδονα τους γλουτούς τους, τις λεπτές τους μέσες και τις μεγάλες ζώνες που τις αγκαλιάζουν, λάτρεψε να τις βλέπει μπροστά από τον καθρέφτη να καλλωπίζονται με ναρκισσισμό, να σκύβουν για να βάλουν το καλσόν τους, ή να δέσουν το λουράκι από τα καλοκαιρινά τους πέδιλα, λάτρεψε τη στιγμή που σταυρώνουν τα πόδια στα πλάγια και μιλούν χαμηλόφωνα για πράγματα που ούτε καν θέλει να ακούσει…
Ποιο δικαίωμα είχε να διεκδικήσει τη φιλία τους, αφού ήξερε ότι θα την πρόδιδε κάποια στιγμή;
Τι να την κάνει την εμπιστοσύνη τους, να μιλήσει για τον πόνο τους και να πει τον δικό του, αφού ήξερε ότι μετά θα υπέφερε;
Γιατί να ακούσει τα μυστικά τους, αφού στα πρώτα ζόρικα θα ήθελε να αγκαλιάσει και να μυρίσει τα άνθη από τα μαλλιά τους;

Λένε για τον χρόνο ότι είναι αμείλικτος και μάλλον έτσι θα είναι, όσο κι αν κάποια πράγματα σε μερικούς ανθρώπους δύσκολα αλλάζουν, λες και για αυτούς παγώνει ο χρόνος…
…είναι μερικοί άνθρωποι που ακόμα και σήμερα μπορεί να κρατούν ένα ιδρωμένο χαρτομάντιλο στην παλάμη και να παίζουν με αμηχανία τα κλειδιά στο χέρι, τη στιγμή που κάποιο κορίτσι τινάζει τα ροδοπέταλα από τα μαλλιά του και το αέρινο του φόρεμα θροΐζει από τον αέρα.

Πλέον, το κορίτσι και το αγόρι ίσως να μην κάθονται σε ένα παγκάκι και να ανταλλάσουν αμήχανες κουβέντες, αλλά μπροστά από μια οθόνη και να στέλνουν ηλεκτρονικά μηνύματα το ένα στο άλλο και ίσως ούτε κι έτσι να είναι άσχημα, άλλως τε οι ανάγκες είναι πάντοτε οι ίδιες, οι εποχές μόνο αλλάζουν, αλλάζουν μαζί και τα κορίτσια και τα αγόρια αυτού του κόσμου, όμως για ένα πράγμα να χρειάζεται εκείνο το παγκάκι, ίσως για να μπορεί το αγόρι να σκύβει πλάι στο κορίτσι και να μυρίζει τα άνθη από τα μαλλιά του…


8 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Μας τσάκισες, κείμενο και μουσική.
Δεν έχω λόγια.

scarlett είπε...

Αχ, η ανοιξη!

Να'σαι καλα Τζων Μποη γι'αυτο το κειμενο!
Μου 'χαν λειψει παρομοιες γραφες.
Να'σαι καλα!

Πάντως και προσωπικα, προτιμουσα παντα την φιλια των αγοριων-αντρων. Αλλα οπως λες κι εσυ ειναι δυσκολη η φιλια αναμεσα στα δυο φυλα.
Παντα υποβοσκει ενα φλερτ και παντα καποιος απογοητευεται.

(Μ'αυτην την αδυναμια σου στα γυναικεια μαλλια μην σε ξανακουσω να διαμαρτυρεσαι για τον χρονο που ξοδευει η Λεαινα στον κομμωτη της ;) )

Τζων Μπόης είπε...

Δεν είχα πρόθεση, Άνευ,
αλλά κι εσείς τσακίζεστε με το παραμικρό :))

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Scarlett,

Τα έχω εδώ και χρόνια ξεκαθαρισμένα αυτά τα θέματα.
Καθείς εφ' ω ετάχθη.
Αλλως τε, όταν μπαίνει η έντονη φιλία μεταξύ των δύο, αυτό σημαίνει ότι ο έρωτας έχει ήδη παραχωρήσει τη θέση του στην πρώτη, το φλερτ είναι άλλο πράγμα και στη φιλία μπορεί να υπάρχει φλερτ με κάποια έννοια κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι που αφορά μόνο τη σχέση άντρα - γυναίκας, αφορά και τις σχέσεις άντρα - άντρα και γυναίκας - γυναίκας κι ας παρεξηγηθώ γι αυτό που γράφω, μπορείς να το πεις με κάποιον άλλο όρο αν θες, με έξυπνο λεκτικό πινγκ πονγκ ας πούμε, απόρροια μιας ανεξήγητης χημείας που αναπτύσσεται μεταξύ των ανθρώπων, κάπως έτσι έχουν τα πράγματα.
Στο φαγητό πρέπει να νιώθεις στη γλώσσα τα υλικά κι όχι να είναι όλα ένας πολτός (είδες πως τα έχει στο μυαλό του ένας Αιγόκερως;)
Κι όσο για το κομμωτήριο, είναι χαρά μου να ξοδεύει ατέλειωτες ώρες εκεί, εγώ πάντα χαίρομαι με τη χαρά του άλλου ξέρεις :))

scalidi είπε...

Γλυκά μας σκοτώνεις...

Τζων Μπόης είπε...

Καλώς την Σταυρούλα! :)

Θεία Λένα είπε...

Εγραψες. Εκπληκτική literotica που γίνεται ακόμη πιο ερωτική αν βασίζεται σε κάποια πραγματική εμπειρία

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Θεία Λένα!

Ευχαριστώ πολύ,
Ας αφήσουμε τα ψέματα μόνο για τους πολιτικούς...