Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Η νύχτα



Καθώς περπατούσα νωχελικά πάνω στο υγρό πλακόστρωτο, πλατσούριζα μέσα στις λακκούβες με το βροχόνερο και έβλεπα τα φώτα να λούζουν την πόλη από την απέναντι πλευρά, σκέφτηκα ότι τελικά η νύχτα μου αρέσει και μου αρέσει γιατί η νύχτα δεν χρειάζεται ειδικό σχεδιασμό για να τη ζήσεις, δεν χρειάζεται να έχεις κάποιο συγκεκριμένο πλάνο δράσης, τα καμώματα της μέρας τα βλέπει η νύχτα και γελά τις περισσότερες φορές, η νύχτα οφείλει να είναι επιμελώς αφημένη στην τύχη της, σαν μια γυναίκα που χτενίζεται ανάλαφρα για να βγει έξω και ο άνεμος της ανακατεύει τα μαλλιά, η νύχτα χρειάζεται να κυλάει έτσι, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τις προσδοκίες, τις υποσχέσεις και τις διαψεύσεις της ημέρας.

Σκεφτόμουν ότι τη νύχτα μπορεί να τα ανατρέψεις όλα, να δώσεις μια και να διαγράψεις όσα την ημέρα έκανες και είπες, να μετανιώσεις μετά, να ζητήσεις συγχώρεση και την ίδια στιγμή να τα ξεχνάς για να τα ξανακάνεις κι αν θες μπορείς ακόμα και την ίδια σου τη μέρα να την επιμηκύνεις μέσα στην νύχτα, γιατί μόνο η νύχτα σου δίνει αυτή τη δυνατότητα.





Τη νύχτα είναι πάντα αλλιώς, άλλοτε επικίνδυνα κι άλλοτε τρυφερά, τα όμορφα ίσως να μην χάνονται, αλλά μπορεί τα άσχημα να γίνονται πιο όμορφα, φτάνει η νύχτα να έχει φως, να έχει ζωή, να σου μιλάει με τις μουσικές της, με τους ήχους της, με τις σιωπές της…

…την ημέρα την βγάζεις με αγώνα, με προσπάθεια, την νύχτα την βγάζεις με ποτό, με κουβέντες χαλαρές, με φίλους, με περίπατο ανάμεσα στους φωτισμένους δρόμους της, παρατηρώντας πότε τα αστέρια κα πότε τα φώτα των δρόμων, με προσωπική περίσκεψη, με μουσική, στην ανάγκη κι αν η νύχτα σε διαψεύσει, την βγάζεις ακόμα και με ύπνο…




 Όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτω όλο και περισσότερο την άλλη πλευρά της νύχτας, την πιο προσωπική, την πιο εσωτερική, η νύχτα πλέον με θέλγει όλο και πιο πολύ…

Άλλωστε, μετά από χρόνια κατάλαβα ότι τις νυχτερινές σκιές δεν είναι πάντα για να τις φοβάσαι…



8 σχόλια:

scarlett είπε...

Μου θύμισες τη μαγεία που εξασκούσε κάποτε η νύχτα πάνω μου. Σαν ταξίδι στο χρόνο κάπως το κείμενο σου...:)

Αλλά δυο δεκαετίες και βάλε που το πρωινό ξύπνημα επιβάλλει νωρίς τον ύπνο, ψιλοέχασα την παραπάνω αίσθηση.
Αντίθετα εσύ παραμένεις έφηβος!
:)
Ωραίες φωτό!

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

"...η νύχτα ξέρει να αγαπιέται και από έρωτα χτυπιέται..."

Η τελευταία φωτογραφία μου άρεσε πάρα πολύ.

Τζων Μπόης είπε...

Καλησπέρα Scarlett,

Με τη νύχτα είχα πάντα μια περίεργη σχέση, μάλλον σχέση αγάπης και μίσους θα έλεγα.
Με τη βαθιά νύχτα μάλλον βρισκόμουν σε ψυχική απόσταση όσο κι αν την τίμησα όταν έπρεπε.
Η νύχτα μου αρέσει πλέον στα πιο ήσυχά της και στα πιο προσωπικά της, παρά στην άκρατη εξωστρέφεια που μπορεί να έχει σε κάποιες εκδηλώσεις της και σε αυτό το επίπεδο την τιμώ δεόντως ακόμα και τώρα που διανύω τη δεύτερη εφηβεία μου (κοινώς ξεμωράματα).
Όσο για το πρωινό ξύπνημα και από προσωπική εμπειρία χρόνων, σε αυτό που καταλήγω είναι ότι για να είσαι ξεκούραστος την άλλη μέρα το πρωί δεν απαιτείται απαραίτητα πολύωρος ύπνος, αλλά ποιοτικός, με άλλα λόγια, καλό στρώμα, καλό μαξιλάρι, να έχεις φάει ελαφρά, να μην έχεις σκοτούρες κι αν έχεις και παρέα ακόμα καλύτερα! :)

Τζων Μπόης είπε...

Άνευ, και που να τον άκουγες να τραγουδάει το Hallelujah του Λέονανρτ Κοέν!

thinks είπε...

Αααα... βλέπω περπάτησες και έξω από το λίβινγκ ρουμ μου (το National Film Theater, κάτω από την Waterloo Bridge).

Μέχρι το δεύτερο κομα της πρώτης φράσης είχα αισθανθεί για πια πόλη μιλούσες χωρίς να χρειαζότανε να δω τις φωτογραφίες, οι οποίες όμως κι αυτές δίνουν την ατμόσφαιρα σωστά και με ευαισθσία.

Η νύχτα για μένα είναι μια γνώριμη και ατελείωτη, ειρηνική και γεμάτη αυτοπεποίθηση κατάσταση και πολλές φορές την περνούσα περιμένωντας το πρώτο χάραμα που στο Λονδίνο τον Ιούνιο έρχεται από τις τρεις το πρωί...

Θυμάμαι τους μουσικούς στον υπόγειο, με τον αντίλλαλο της μουσικής τους στις στοές, πριν βγω επάνω να περπατήσω σαν στην πρώτη σου φράση :-)

Τζων Μπόης είπε...

Καλημέρα Δημήτριε,

Απόλυτα σωστός! Εντόπισες ακριβώς το σημείο στο οποίο τραβήχτηκε ειδικά η τελευταία φωτογραφία!
Είχες και καλή θέα λοιπόν.
Με την ευκαιρία μάλιστα των Ολυμπιακών έγιναν βελτιώσεις και αναβαθμίσεις στην περιοχή και σήμερα φαίνεται πιο όμορφη ακόμα.

Να θυμηθώ να κάνω μια ανάρτηση με φωτογραφίες των μουσικών στο tube και στο southbank wharf, μάλιστα είχα την ευκαιρία να πιάσω κουβέντα με τον John Lennon, ο οποίος ένα βράδυ, μάλλον αργά θα έλεγα (κάπως έτσι τα βράδια και οι νύχτες με θέλγουν πλέον) και καθώς του έκανα παρέα κρατώντας την ομπρέλα στο χέρι, μου αφιέρωσε το Imagine :)
Αξία ανεκτίμητη που λέει και η διαφήμιση!

thinks είπε...

Καλημέρα Τζων! (τι απόγεμα; τώρα ξύπνησα!) Mμμμ... 1975-1983. Είχα πάντα μερικά δεκάπεννα στην τσέπη για τους μουσικούς του υπογείου όταν έβγαινα από το σπίτι... (τότε ήταν αρκετά). Τα τελευταία χρόνια δεν ήμουνα μόνο μέλος στο NFT αλλά είχα και κάρτα του British Film Institute. Μετά άκουσα το τραγούδι από την άλλη μεριά του Ατλαντικού (Go west, young man), έριξα το τσάι μου στο λιμάνι και έγινα άποικος. Αλλά όποτε επιστρέφω δεν αισθάνομαι ότι επέστρεψα αν δεν περπατήσω εκεί που τράβηξες τις φωτογραφίες :-) Το NFT το αλλάξανε πολύ όταν το ανακαίνισαν... Έχω και ένα pint glass από το bar του NFT που μου έδωσε ο μπάρμαν πριν φύγω... Το London Eye το συνήθισα πια σαν μέρος ενός καινούργιου τοπίου. Τώρα πια που να πάει κανείς να βρει λίγο μπακαλιάρο και πατάτες τηγανιτές με αλάτι και ξύδι τυλιγμένα σε εφημερίδα...

Τζων Μπόης είπε...

Μπακαλιάρο και τηγανιτές πατάτες στην εφημερίδα μάλλον δεν θα βρεις, στο southwark όμως και μεχρι το london eye, θα βρεις το "The real Greek" να παίζει μπουζουκάκι, να σερβίρει "miapolla" και τους Ελληνες μέσα να φλερταρουν κι επίσης στην αράδα, την Κινα, την Τουρκια, το Μεξικό, την Ιταλία, την Ιαπωνία, την Ταϊλάνδη, την Ινδία κλπ, με τις μυρωδιές τους, ε να γιατι μου αρεσει η νύχτα σε κάτι τετοια μέρη :)