Χωρίς αερόσακο

Είναι στιγμές που νιώθεις να ελέγχεις τα πάντα, να αισθάνεσαι απόλυτος άρχοντας του μικρόκοσμου που έχεις φτιάξει...

Ένας μικρόκοσμος προστατευμένος από αερόσακους, μια ζωή φούσκα, αέρας κοπανιστός κι έρχονται κάποιες άλλες στιγμές που ξαφνικά νιώθεις οι αερόσακοι να σκάνε, να σε γεμίζουν από τον πεθαμένο, ανθυγιεινό τους αέρα μόνο και μόνο για να προστατεύσουν το μικρόκοσμό σου, τα πολύτιμα κεκτημένα σου τα οποία αγωνίζεσαι λυσσαλέα καθημερινά να αυγατίσεις.

Πρωί Δευτέρας, ανάμεσα σε μια αγανακτισμένη θάλασσα χρεωμένων λαμαρίνων με αερόσακους μπροστινούς, πισινούς, πλευρικούς, πλαγιομετωπικούς, μια αυταπάτη κλεισμένη σε μια φούσκα επίπλαστης ζωής.

Μια φούσκα ζωής καβάλα στο άλογο ή μάλλον στα άλογα των GTI και των Turbo με ABS, ASR, 16βάλβιδους κινητήρες, air condition, δισκόφρενα, και οδηγούς πλοήγησης, αέρας κοπανιστός ανάμεσα σε δερμάτινα αναπαυτικά καθίσματα, και ηλιοροφές.

Κλειστά παράθυρα κι αέρας air condition κι έξω μια ανάσα ζωής, ένας αέρας άλλοτε βρώμικος κι άλλοτε φρέσκος, κλεισμένος μέσα στον επικίνδυνο αερόσακο μιας πόλης στέρφας.
Στο cd της κινούμενης αυταπάτης μου παίζει εδώ και ώρα ένα τραγούδι, ξανά και ξανά και ξανά...

Έξω δύο μάτια σκούρα, καθαρά, διεισδυτικά καρφωμένα πάνω στο βρώμικο παρμπρίζ της αυταπάτης μου.

“Να το καθαρίσω;”
Δεν μιλάω...αν μπορούσες να καθαρίσεις και το εσωτερικό, να φυσήξεις λίγο φρέσκο αέρα, να κάνεις τους αερόσακους μου να σκάσουν μια για πάντα.
Δυό σκούρα παιδικά μάτια... αμερικάνικο φιλμ noir...κάπου στο βάθος θα εμφανιστεί ο Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ...
Δυό παιδικά μάτια, αερόσακος που σκάει κατάμουτρα...τζάμπα σπαταλημένη ελπίδα στα πεζοδρόμια και στα φανάρια των δρόμων...

...και το τραγούδι να παίζει...ξανά και ξανά...
...ανοίγω τα παράθυρα να μπει η φρεσκάδα...να βγει έξω το τραγούδι να ενωθεί με εκείνα τα παιδικά καθαρά, μαύρα μάτια, με την ελπίδα, με μια ζωή χωρίς αερόσακο, χωρίς ζώνες ασφαλείας...

...και το τραγούδι να μη σταματά...ξανά και ξανά...η μουσική του Θεοδωράκη, οι στίχοι του Λ.Παπαδόπουλου...η φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου, η καρδιά γίνεται κόμπος, μια φωνή μετωπική σύγκρουση στη λεωφόρο...χωρίς αερόσακο...

Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα...