1605 – 2005…
...400 χρόνια Δον Κιχώτης...
Φιλόσοφος; επαναστάτης; αθεράπευτα αιθεροβάμων;
...ή ένας ρομαντικός τρελός;
...ψάχνοντας την απάντηση, κάποιοι θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τις ερωτικές του εξομολογήσεις στην αγαπημένη του Δουλτσινέα, να φιλοσοφούμε ακατάπαυστα μαζί του, πάντα συντροφιά με τον αφοσιωμένο του ιπποκόμο Σάντσο Πάντσα και το γαϊδουράκι του, να καλπάζουμε αγέροχα πάνω στον Ροθινάντε, φορώντας πότε μια σκουριασμένη περικεφαλαία και πότε μια ονειροπόλα φαντασία και στο τέλος να βουλιάζουμε αργά μέσα στην πλάνη και στην αυταπάτη ότι κάποτε κι εμείς καταφέραμε να αναμετρηθούμε έστω και για μια φορά με έναν ανεμόμυλο...
3 σχόλια:
Υπάρχει ζωή χωρίς ανεμόμυλους-γίγαντες?
Υπάρχει τρυφερότητα που δεν σε κάνει ήρωα?
Αν δεν υπάρχει το παραμύθι, τι να κάνω μια ζωή πεζή, χωρίς θυσίες και ηρωισμούς?
Καμμιά φορά, νοιώθω σαν να ζω στο δικό μου γυάλινο κόσμο. Αλλά μ' αρέσει.
Αν δεν υπάρχει το παραμύθι τότε το επινοούμε...
...κι εμένα μου αρέσει ο κόσμος, γυάλινος, πύλινος, από μπετόν, αυτός είναι και μου αρέσει...
...ο δικός μου άλλωστε έχει και τουβλάκια Lego...
...παίζουμε;
Τώρα αν σας πω ότι δεν έχω διαβάσει τον Δον Κιχώτη, θα φάω πολύ φάπα; .....Άμα σας δώσω τα lego μου;
Δημοσίευση σχολίου