07:18 ακριβώς, σε μια ήρεμη μικρή πόλη της Πελοποννήσου...
Ένας γρήγορος βηματισμός από ψηλοτάκουνες γόβες, ένας κοφτός, ξερός κρότος στα χιλιοπατημένα πλακάκια της πλατείας κι ένας εξασθενημένος αντίλαλος χαστουκίζουν τους εξωτερικούς τοίχους, ταράζοντας την κατατονία της επαρχιακής καθημερινότητας...
Πιο πέρα, ένα ποδήλατο δεμένο στο κιγκλίδωμα ενός παρτεριού με μια κίτρινη σακούλα σούπερ μάρκετ, ένα περιστέρι που τσιμπολογάει τα χθεσινά απομεινάρια από μία μερίδα moussaka, η οποία καταναλώθηκε βουλιμικά μαζί με μια Greek horiatiki από Γιαπωνέζο τουρίστα, και κάπου εκεί ένας αγουροξυπνημένος μικροαστός, με διάθεση Henri Cartier Bresson, αλλά με δεινότητα συνοικιακού φωτογράφου κοινωνικών εκδηλώσεων, διορθώνει το διάφραγμα της φωτογραφικής του μηχανής, ψάχνοντας να αναπαθανατίσει μιαν ασάλευτη στιγμή...
«Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από μιαν ασάλευτη στιγμή, από την αιχμαλωσία μιας μοναδικής στιγμής», σκέφτηκε...
Η αίσθηση όμως της εξουσίας πάνω σε εκείνη τη στιγμή τον ηδονίζει...
Δεν θέλησε να σπαταλήσει περισσότερες σκέψεις, έμεινε ασάλευτος και με την ψυχρότητα πληρωμένου δολοφόνου ερασιτεχνικής στόφας, με εκείνη την αίσθηση του απόλυτου κτήτορα, απόσβεσε ακαριαία και τον τελευταίο του ενδοιασμό, πριν διατάξει το διάφραγμα της φωτογραφικής του μηχανής, να συλλάβει ύπουλα εκείνη την φρέσκια πρωινή ασάλευτη στιγμή...
Η ασάλευτη στιγμή κλείστηκε σε τσιπάκι και παρέμεινε το ίδιο ασάλευτη για μέρες...
Κάποια στιγμή κατάφερε να αποδράσει, ίσως την βοήθησε ο ίδιος να το κάνει καθώς έπιανε πολύτιμο χώρο μέσα στην περιορισμένης χωριτικότητας φυλακή του τσιπ του...
«Δεν πειράζει, αυτή είναι η μοίρα των στιγμών, να δημιουργούνται, να φυλακίζονται, να εκτείουν την ποινή τους και στη συνέχεια να αποδρούν ή να πεθαίνουν», σκέφτηκε...
Για μία ακόμα φορά στάθηκε ασάλευτος μπροστά από τις στιγμές του, πιο ασέλευτος και πιο τις πιο ασάλευτες αιχμαλωσίες που είχε καταφέρει μέχρι σήμερα να επιτύχει...
«Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από έναν ασάλευτο άνθρωπο», σκέφτηκε...
...έκλεισε με πανικό το κλείστρο...
...σάλεψε λίγο τα βλέφαρα και άρχισε αμέσως να τρέχει με το ποδήλατο...
...η κίτρινη πλαστική σακούλα του σούπερ μάρκετ όμως μπερδεύτηκε στην αλυσίδα του ποδηλάτου και τότε βρέθηκε φαρδύς πλατύς, πάνω στα χιλιοπατημένα πλακάκια της πλατείας, εκείνης της ήρεμης μικρής πόλης της Πελοποννήσου...
...ασάλευτος!
...ένα κλικ ακούστηκε από το κλείστρο μιας φωτογραφικής μηχανής...
...ασάλευτος!
...ένα κλικ ακούστηκε από το κλείστρο μιας φωτογραφικής μηχανής...
07:28 ακριβώς!
Μια ακόμα ασάλευτη στιγμή είχε αιχμαλωτισθεί με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον ίδιο...
Μια ακόμα ασάλευτη στιγμή είχε αιχμαλωτισθεί με πρωταγωνιστή αυτή τη φορά τον ίδιο...
...ασάλευτος, θύτης και θύμα μαζί...
Ο Γιαπωνέζος τουρίστας έτρεξε προς το μέρος του, κρατώντας σφιχτά την hi-tech φωτογραφική του μηχανή!
«Do you need some help?», ακούστηκε να λέει με μιαν εκνευριστικά ασάλευτη ηρεμία…
10 σχόλια:
Μόνο το μάτι ενός τραπεζικού με αναλυτικές τάσεις θα κατέγραφε μια τέτοια εικόνα!
Σας ευχήθηκα για το δικό σας βιβλίο, δεν σας ευχήθηκα;
Κρύβε λόγια βρε πουλάκι μου!
Ναι, μου ευχηθήκατε φιλτάτη Αικατερίνη...
Θα περιμένετε όμως αρκετά...
Ίσκιος, όχι αστεία. Ασάλευτος
σε αυτό ακριβώς το σημείο, όπως ξέρεις Σταυρούλα, διασταυρώνονται τα φύλλα ενός πλατάνου με ένα μπέντζαμιν, δημιουργώντας έναν μοναδικό ίσκιο...
σε αυτό το σημείο έχω αμέτρητες φορές μείνει ασάλευτος πίνοντας καφέ :)
Στην ίδια πλατεία σε ένα πιο πολυσύχναστο σημείο της πριν απο 10 ημέρες προσπαθούσα κι εγώ να απολαύσω ασάλευτη έναν freddo αλλά βλέπεις ο πιτσιρικάς μας ήθελε να μπαινοβγαίνει στην εστέτ καφετέρια και να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες. Αααχ τι μου θύμησες τώρα. Πρέπει να ασχοληθώ κι εγώ λίγο με τις φωτογραφίες που τράβηξα. Καλημέρα και καλή δουλειά
Αγαπητή Βερενίκη, ίσως να καθόσασταν στο διπλανό τραπέζι με εμάς...βέβαια το καθόσασταν είναι μεγάλη κουβέντα, γιατί ούτε κι εμείς μπορέσαμε να απολαύσουμε ασάλευτοι το freddo μας, καθώς κυνηγούσαμε την κόρη μας πάνω κάτω στην πλατεία...
Υπομονή, θα μεγαλώσουν, δεν θα μεγαλώσουν;
Καλώς ήρθες στο φτωχικό μας
Ποιο είναι το μπέντζαμιν; Μήπως εγώ το ξέρω με άλλο όνομα ή μήπως δεν το ξέρω καθόλου;
είναι το δέντρο το οποίο βρίσκεται μέσα στο παρτέρι, όπως βλέπεις την πλατεία με πλάτη το αρχαιολογικό μουσείο στα αριστερά σου, κοντά στους πλατάνους, δίπλα στα τραπεζάκια με τα freddo, εκεί που δένουν τα ποδήλατα, απέναντι ακριβώς από τον τύπο που σκιτσάρει....ουφφφ...
ε τώρα θα το κατάλαβες ελπίζω :)
Εβγαλες βιβλίο??? Πώς? Πού? Πότε?
χα χα χα, βρε τον μπελά μου βρήκα ο άνθρωπος...
Patsiouri, η λογική ότι η φυσική συνέχεια ενός blogger είναι να εκδόσει βιβλίο δεν με αφορά.
Με άλλα λόγια, μπορεί και να έχω εκδόσει κάτι, αλλά μπορεί και όχι, δεν είναι απαραίτητο να το συνδυάσω με την ιδιότητα του blogger, την οποία και δεν αποδέχομαι βεβαίως.
Λοιπόν, θα αρκεστείς για την ώρα στα όσα γράφω εδώ μέσα και μόλις πάρω το πολυπόθητο Νόμπελ, τότε μπορείς να με αγοράσεις κι από πάνω.
Άντε βρε, σε σένα θα κάνω και ιδιόχειρη αφιέρωση :)
Δημοσίευση σχολίου