Don't cry for me Greece

Είχα βρεθεί σε απόγνωση. Δεν ήξερα που ακριβώς να αποτανθώ για να ζητήσω βοήθεια ώστε να σώσω την τιμή και την υπόληψη της πατρίδας μου.

Που πας ρε Καραμήτρο με τέτοια spread στα ομόλογα, σκέφτηκα...

Μην έχοντας λοιπόν πολλές εναλλακτικές, αποφάσισα να γράψω μια επιστολή, η οποία μου βγήκε τόσο συγκινητική που πίστευα μέχρι κι εγώ ότι θα δάκριζε ακόμα κι ο τελευταίος αλογομούρης της Wall Street, πίστευα ότι έτσι θα έπιανα τη διεθνή κοινότητα στο φιλότιμο και μπορεί να μας έβλεπε στο τέλος με συμπάθεια για μία ακόμα φορά. Τόσα χρόνια λέω μας εμπιστεύονται και μας δανείζουν, τώρα θα βγάλει η τσέπη τους καβούρια;

Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα, δεν μπορεί να μας αφήσουν στο έλεος της ανυμποριάς μας, των ελλειμμάτων και των δανεικών μας (και ποιων δανεικών μωρέ, ποιος δεν χρωστάει σήμερα!) και να καταποντιστούμε σαν το Σάμαινα δύο ναυτικά μίλια από τη στεριά, δεν γίνεται να ξεπέσουμε στην ανυποληψία και να μας εξευτελίζουν καθημερινά οι κάθε λογής κερδοσκόποι της οικουμένης, ποιούς; εμάς! που μπορεί ασφαλώς να τα κάναμε σκατά, δηλαδή τι σκατά, εδώ ένα σπίτι αγοράζεις και παίρνεις στεγαστικό, ολόκληρος Δημόσιος Τομέας, μια ολόκληρη κρατική μηχανή, να μην χρηματοδοτηθεί κι αυτή με το κατιτίς της; αλλά εμείς είμαστε ο λαός ο εκλεκτός! Δεν γίνεται λέω να αφεθούμε στη μοίρα μας, δεν το θέλει ούτε κι ο Θεός ο ίδιος, εμείς είμαστε το λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού, εμείς όταν χτίζαμε Παρθενώνες, εκείνοι κυνηγούσαν αγριογούρουνα στα δάση, όταν εμείς τρώγαμε ψητό χταποδάκι και χοχλιούς μπουμπουριστούς, εκείνοι τότε μόλις ανακάλυπταν εκείνη την αηδία, το σούσι!

Δεν υπήρχε αμφιβολία, ήταν το καλύτερό μου κείμενο, ω ναι, ήταν, ακόμα κι εγώ τελικά με ζήλεψα κι έφτυνα τον κόρφο μου μη με ματιάσω! Έλα όμως που φαίνεται ότι είναι γραφτό της μοίρας μας να τραβήξουμε το κουπί μονάχοι μας και να λουστούμε αυτά που κοροϊδεύουμε;

Το κείμενο ήταν τόσο συγκινητικό που μέχρι κι εγώ έβαλα τα κλάματα με αυτά που έγραφα! Δεν άντεξα να το στείλω, τους λυπήθηκα, ω ναι, κι έτσι πάτησα το delete!

Όλα έγιναν στάχτη και μπούρμπερη!

...και τώρα τι;

Ωιμέ!

Συμφορά!

Πως θα ξεπληρώσω το Καγιέν τώρα ο άνθρωπος;

Με τι μούτρα θα ξαναβγώ στην Oxford street για μοντελάκια;

Πως θα επισκευάσω τώρα το τζακούζι στο σαλέ μου στην Αράχοβα;

Με τι όρεξη θα ξαναφάω σούσι;

Don’t cry for me Greece και για την μαύρη μου κατάντια, the truth is I never left you, τούτο το δρόμο θα τον διαβούμε μαζί, όπως κάνουμε χρόνια τώρα.

Don’t cry for me Greece, γιατί αντί να κλαις εσύ για μένα, θα πρέπει εγώ να κλάψω και να γελάσω με ΄σένα πρώτα απ’ όλα.

Don’t cry for me Greece, μπορεί εγώ να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να την βγάλω τελικά με τα ετοιματζίδικα, αλλά εσύ όμως προετοιμάσου για να φορέσεις το τελευταίο κοστουμάκι της υψηλής χρηματοπιστωτικής ραπτικής.

Don’t cry for me Greece, εγώ τον καφέ μου πάντα πικρό τον έπινα, εσύ απλά έχεις μάθει στο λουκούμι.

Don’t cry for me Greece, μπορεί τελικά και να την σκαπουλάρουμε, περίμενε να κατακάτσει πρώτα ο κουρνιαχτός και ίσως πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας (τα λούσα) θα ΄ναι!

Don’t cry for me Greece, το κλάμα σπάει την επιδερμίδα και πλέον δεν υπάρχει σεντς μήτε για ενυδατική!