Μπαμ

Είναι καιρό τώρα που το νιώθω, το έχω συζητήσει και με άλλους και μάλλον όλοι έχουμε την ίδια αίσθηση. Ας πούμε ότι μοιάζει με την προσμονή μιας γέννας.

Στα διόδια μπροστά μου μια όμορφη κοπέλα κατεβαίνει από το Citroen, ανοίγει την μπάρα και με ένα υποδόριο χαμόγελο, από εκείνα που σε σφάζουν και σε χαϊδεύουν μαζί, κοιτάει λοξά την ταμία των διοδίων, κοιτάει και πίσω, κάνει ένα νεύμα, πατάει γκάζι και χάνεται κάπου στο ύψος Τραγάνας, το Jeep που ακολουθεί δεν πληρώνει κι αυτό, πληρώνω εγώ, μάλλον για όλους, αυτή τη φορά το χέρι βγαίνει πιο δυστακτικά μέσα από το παράθυρο, έχω δρόμο μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να το αποφασίσω, το road movie συνεχίζεται, στα Τέμπη ξαναπληρώνω, μετά είναι τα δύσκολα…

Στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της πολύπαθης Αθήνας μια βουβή αγανάκτηση, μια σιωπηρή συναίνεση, ένα modus vivendi της συμφοράς, ένα θηρίο που βρυχάται από μέσα του, περιμένοντας να ανοίξει το στόμα και να κατασπαράξει. Λαμαρίνες, άνθρωποι, στεγνά πρόσωπα, εύθραυστα βλέμματα, πρώτη-φρένο-πρώτη-φρένο, ένα σχολικό, μέσα του μικροί ανυποψίαστοι χαμογελαστοί ήλιοι, μια ανθισμένη αμυγδαλιά σε ένα κήπο, κορναρίσματα, ο Ρέμος στο ραδιόφωνο, φθαρμένα τακάκια, ταλαιπωρημένα δισκόφρενα, ξεχαρβαλωμένα σασμάν, μέηκ-απ στο καθρεπτάκι, «κουνήσου επιτέλους μανδάμ!», κάποιοι πίνουν χλιαρό καφέ στο πλαστικό και πετούν την γόπα έξω βρίζοντας.

Στο μετρό παντού μικρά χαρτάκια – προκηρύξεις, ακτιβιστές, «δεν πληρώνω», σου γνέφουν με νόημα και σε περιμένουν να συμπορευτείς μαζί τους, κασκόλ, γάντια, μια τοξική νεροποντή, ένας μελαμψός μετανάστης έχει χωθεί σαν τη γάτα μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών και ψάχνει, μια θωρακισμένη mercedes σχίζει την Μητροπόλεως, Μοναστηράκι, τα ντονέρ ξεφορτώνονται στον Μπαϊρακτάρη, πιο δίπλα μυρίζει μπαχάρι, γλίτσα, σκουριά από παλιοσίδερα και ελληνικός βαρύς, μου έρχεται στο νου ένα τραγούδι της Πόλυ Πάνου, «πώς κλαίει ο άνθρωπος που τα όνειρά του τώρα σβήσαν, πόσο πικρός του κόσμου ο κατατρεγμός», αλλά επειδή είναι πολύ σπαραξικάρδιο και δεν μου πάει με τον χαρακτήρα που ΄χω, στρίβω γρήγορα στην Ερμού και ανηφορίζω προς στο Σύνταγμα.

Από τη Σόλωνος, στη Νομική, κοιτώ, κακοστημένο σκηνικό, δεν καταλαβαίνω, ή μάλλον καταλαβαίνω γι αυτό και ξαναστρίβω, Σταδίου, το νεοκλασικό κτίριο-φάντασμα της ανείπωτης οδύνης του περασμένου Μαίου φασκιωμένο με πολύχρωμες από συνθήματα λαμαρίνες, ο δρόμος μυρίζει εξάτμιση, καφέ και μούχλα, πρώτη-φρένο-πρώτη-φρένο, ραμμένα στόματα στα Προπύλαια, ματιές κοφτερές σαν λεπίδα, City Link, δίπλα πίνουν φρέντο και ακούν Νταλάρα, όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο.

Στην πλατεία Κολωνακίου μια κυρία κρατά μια τσάντα Fendi και συνομιλεί με τη ζητιάνα της πλατείας. Εκείνη ψελλίζει κάτι, η κυρία φωνάζει, μια ομάδα μοτοσικλετιστών ανεβαίνει την Κανάρη, κρατούν σημαίες, καραμούζες και πατούν την κόρνα, φωνάζουν δυνατά «Κλέφτες!», η κυρία φωνάζει κι εκείνη, κάποια άλλη βγάζει βιαστικά χρήματα από το ATM της Alpha, σκουντουφλώντας πάνω στην ηλικιωμένη που κάθεται ακριβώς δίπλα και πουλάει ματσάκια ρίγανης, θυμάρι και μέντα, η κυρία φωνάζει, η ζητιάνα ψελλίζει, κανείς δεν ακούει, η κυρία φωνάζει: «Πες μου τι θα ήθελες να σου πάρω να φας!», η ζητιάνα προσπαθεί να καταλάβει, μάλλον δεν της έχει ξανά τύχει, η κυρία την παρακαλεί, ναι, το έζησα κι αυτό, οι μοτοσικλετιστές φωνάζουν, «Κλέφτες!» και κορνάρουν, τρελός σαματάς, ένας γνωστός μόδιστρος περνάει δίπλα από την ηλικιωμένη με τα ματσάκια ρίγανης, Αθήνα-Κάιρο-Μιλάνο-Καμπούλ, όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα (;), στην Μηλιώνη ακούν lounge, στη «Λυκόβρυση» τρώνε προφιτερόλ και στο Ντα Κάπο πίνουν espresso lungo, οι εφημερίδες γράφουν για την Μέση Ανατολή, το Μνημόνιο, τον Παναθηναϊκό και την Μακρυπούλια, σκέφτομαι την Αίγυπτο, την Τυνησία, κατεβαίνω στην Πανεπιστημίου, στα τύμπανά μου δονούν κάποιες παλαιοκομματικές εθνικο-αριστερές ατάκες που πάντα τις έκανα κέφι, καλύτερα τα συνθήματα, πιο βολικά, που να τρέχουμε τώρα να αλλάζουμε τον κόσμο, σκέφτομαι ότι όλες τούτες οι αναλύσεις και οι αναφορές στην κρίση, στους λαθρομετανάστες, στον αστικό ακτιβισμό έχουν γίνει πολύ σικ, δεν θέλω να αναλύσω, θα παραλύσω, από το μυαλό περνά ένα κολλάζ με αντιφατικές και άνισες εικόνες, η όμορφη κοπέλα των διοδίων με το Citroen, το Jeep, οι μποτιλιαρισμένοι δρόμοι, η θωρακισμένη Mercedes, πρώτη-φρένο-πρώτη-φρένο, η Νομική, η ζητιάνα, η τσάντα Fendi, ο μελαμψός λαθρομετανάστης, η αγορά του Έλ Κχαλίλι, η ανθισμένη αμυγδαλιά της Μεσογείων, ο Νταλάρας…δεν υπάρχει θεωρία, ούτε τρένα ούτε πλοία κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί…

Μπορεί; μάλλον…ή έστω ακόμα…διαισθάνομαι όμως το μπαμ, ακούω φωνές, όπως η μακαρίτισσα η συνονόματη από τη Λωραίνη, έχω το κληρονομικό χάρισμα, κρίμα που δεν το εκμεταλλεύτηκα να βγάλω χρήμα, τι μ΄ έβαλε ο διάολος να σπουδάσω, κάποτε είχα ονειρευτεί, μικρός ακόμα, ότι θα σηκώναμε το ευρωπαϊκό, το είχα γράψει και σε μια έκθεση ιδεών στο σχολείο με θέμα τι βλέπουμε στα όνειρά μας, άλλοι έγραψαν για τον Τεν Τεν και τα στρουμφάκια, εγώ είχα γράψει για την κούπα, ο Ζαγοράκης ήταν βρέφος, δεν τον ήξερα, ο δάσκαλος, εφαρμόζοντας τη δική του εκπαιδευτική μέθοδο μου είχε πει να πάω να με διαβάσει κανένας παπάς, δυστυχώς ο ιερωμένος της γειτονιάς είχε πάθει εγκεφαλικό και δεν πήγα, με διάβασε η παπαδιά αλλά το ξόρκι δεν έπιασε, επίσης έχω δει κι άλλα παρόμοια, ας πούμε είδα την Τουρκία να κάνει επιθετική εξαγορά της Ελλάδος στο χρηματιστήριο της διεθνούς πολιτικής, το ΔΝΤ να αναλαμβάνει business consultant στο merger & acquisition, να επιτυχγάνονται οικονομίες κλίμακας και μείωση του λειτουργικού κόστους και ο πλεονάζων πληθυσμός, κατόπιν προγράμματος εθελουσίας εξόδου, να αποχωρεί σε άλλη γη σ΄άλλα μέρη που κανέναν δεν ξέρει και κανείς δεν τον ξέρει κι άλλα τέτοια όμορφα, αλλά αυτά θα τα κάνω άλλο ποστ κάποια στιγμή, πρέπει να σε κρατώ και σε εκγρήγορση…

…μυρίζομαι το μπαμ, βελούδινο ή κατακλυσμιαίο, δεν ξέρω, αισθάνομαι ότι πλησιάζουμε στο σημείο βρασμού (ψυχής) και το καπάκι της χύτρας να εκτοξεύεται, ακούω τον ήχο της έκρηξης, μοιάζει με το βουητό που κάνει το τρένο καθώς κολλάς το αφτί σου στις ράγες, έρχεται από μακριά, αλλά έρχεται, μπορεί να σταματά σε κάποιο σταθμό και να καθυστερεί, δεν ξέρω αν είναι η υπερταχεία ή ο καρβουνιάρης, αλλά είναι στις ράγες, κανένας φράχτης, συρματόπλεγμα ή τείχος δεν μπορεί να το εμποδίσει, το ρολόι του σταθμού απλά μετρά το χρόνο της άφιξης του, το θέμα είναι πόσοι θα επιβιβαστούν…