Μεταξύ μας ανταλλάσσουμε δυσοίωνα νέα, λέμε δυσάρεστα πράγματα, παίζουμε ένα ιδιότυπο πινγκ πονγκ σχετικά με το ποιος θα δείξει ότι περνάει πιο άσχημα από τον άλλον, ποιος έχει πληγεί περισσότερο από την κρίση, ένας ζοφερός διαγωνισμός μιζέριας, ο νικητής κερδίζει την λύπη και τη συμπόνια του λιγότερου πληγέντος.
Δεν αρκεί η ανεργία, η φτώχια, η αβεβαιότητα για το αύριο, στόχος είναι η λύπηση, διεκδικείται λυσσαλέα ως εισιτήριο επιβίωσης…χτες, trendy ήταν το show off, σήμερα είναι τα σκυμμένα κεφάλια, τα περίλυπα βλέμματα.
Ρωτάς κάποιον πως τα πάει και νιώθεις έκπληξη αν σου πει ότι τα κουτσοβολεύει, συνήθως ακούς: «σκατά»…«δεν βαριέσαι»…«χάλια»…«μη ρωτάς»…
Δεν έχω ιδέα από ψυχαναλυτικούς όρους και διαγνώσεις. Όμως γύρω μου βλέπω κατάθλιψη.
Το μούδιασμα δίνει αργά και σταθερά τη θέση του στην επιθετικότητα, αγριέψαμε, σκληρύναμε.
Ξεπουληθήκαμε για ένα κομμάτι ευζωίας, μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι, αλλά τα ανεχτήκαμε…
Νρέπομαι για όλα όσα ανέχτηκα, ντρέπομαι εδώ και χρόνια για όλα όσα δεν κάνω, ή και για αυτά που κάνω και που δεν θα ΄πρεπε να κάνω, ζω ανάμεσά τους, αναπνέω τον αέρα τους, με κάνουν σαν τα μούτρα τους, αργά και σταθερά, σιχαίνομαι εκείνη τη γενιά που μου πούλαγε οράματα με δανεικά κι αγύριστα, κραδαίνοντας το έντιμο αριστερό της παρελθόν και τις ιδεοληψίες της, πάντα τους σιχαινόμουν, ειδικά αυτούς…σιχαίνομαι όλους εκείνους που μου έτριψαν στη μούρη τα phd τους και μου πούλαγαν την καλογυαλισμένη κούφια επιστημοσύνη των νόμων της αγοράς που όλα τα ρυθμίζει δικαίως (για ποιόν;), πάντα τους σιχαινόμουν…και αυτούς.
Κολλήσαμε στο χτες, γιατί απλά σε αυτή τη χώρα δεν υπήρξε ποτέ πραγματικό χτες, έπρεπε να επινοήσουμε ένα παρελθόν, νιώθω να είμαστε απλά ένα γκρίζο παζλ ιστορικών ψευδαισθήσεων, απομυζήσαμε το σήμερα, σφυρίζοντας ανέμελα σαν ανόητα τζιτζίκια, λεηλατίσαμε το αύριο σαν βάνδαλοι και τώρα καλούμαστε απαίδευτοι, αποπροσανατολισμένοι, αποχαυνωμένοι, σκέτα ζόμπυ, να κολλήσουμε τα κομμάτια ενός παζλ που ποτέ δεν αποκτήσαμε, να παλέψουμε με τις αυταπάτες μας, να νικήσουμε μια μάχη μένοντας στην άμυνα…δεν έχουμε όπλα…
Η Κ. είναι 17 ετών.
«Ξέρεις…η γενιά μας είναι η πιο αδικημένη, εσείς μάλλον περάσατε κάπως καλά, έστω και με τα ψέματα, εμείς δεν έχουμε ούτε ένα ψέμα να πιστέψουμε, απλά θα πληρώσουμε και τον δικό σας λογαριασμό, αλλά και των άλλων, αυτών που ανεχτήκατε».
Έτσι είναι.
Άλλοι τα έφαγαν, άλλοι τα ανέχτηκαν, κάθε γενιά και οι αμαρτίες της.
Φτιάξαμε μια κοινωνία βόρβορο, αποκοιμηθήκαμε, αποκλειστήκαμε, εγκλωβιστήκαμε, απομονωθήκαμε, υποτιμηθήκαμε, ξεπουληθήκαμε, αποχυμωθήκαμε, αφήνουμε πίσω μας αποκαίδια...
Η Κ. είναι 17 ετών, έχει ιδέες, έχει όνειρα, δεν θέλει να τα κουτσοβολέψει, ούτε καν να τα βολέψει, θέλει να ζήσει, θέλει να βλέπει το ποτήρι γεμάτο, ούτε καν μισογεμάτο…
Η Κ. θα βγει εκεί έξω και θα την αναγκάσουν να εξαργυρώσει τα όνειρά της ως ωρομίσθια υπάλληλος...flexicurity θα της το πουν και θα πει κι ευχαριστώ…
«Από ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα», θα της πουλήσουν με βλέμμα δήθεν συμπονετικό, όσοι έχουν βέβαια λίγη τσίπα.
Εκεί φτάσαμε…
Προτιμώ το ολότελα, σιχαίνομαι την Παναγιώταινα και ότι εκπροσωπεί, από το ολότελα μπορεί να προκύψει και κάτι, ο Φοίνικας ζωντανεύει μέσα από τις στάχτες του, η Παναγιώταινα είναι απλά μια κακόηχη Σειρήνα…πρέπει να κλείσεις τα αφτιά, να δεθείς σφιχτά στο κατάρτι…
Καμία καλή ιδέα ακόμα στον ορίζοντα, κανένα όραμα, χάθηκαν οι ευφυείς άνθρωποι; χάθηκε ο κοινός νους; χάθηκε η απλή λογική; στόχος είναι να βγεις από την κρίση, για φαντάσου που φτάσαμε, η φουρνάρισσα μιλάει πλέον για τα spreads, ανησυχεί λέει για την ξέφρενη πορεία τους, ο μανάβης αγωνιά για την αναδιάρθρωση του χρέους, φοβάται λέει το haircut των ομολόγων, εθνικός και προσωπικός στόχος να βγούμε από μια κρίση, αυτό είναι το στοίχημα, το νέο εθνικό δόγμα, να βγεις από την κρίση, λες κι όταν βγεις, αν βγεις, θα έχεις αναδιοργανώσει καλύτερα τα του οίκου σου, ίδιος κι απαράλλαχτος θα είσαι, γιατί απλά δεν έχεις όραμα, το ονειρά σου εξαντλούνται στο να βγεις από μια κρίση, δεν υπάρχει plan B, μέχρι εκεί, δεν πας παρακάτω...
Αναμένεις...τι;
Ο πόλεμος δεν άρχισε κι εσύ περιμένεις ήδη τα νέα από το δυτικό μέτωπο…
9 σχόλια:
Aχ Τζων Μπόη. Μην αφήνεις να σε παρασύρει η κατάθλιψή τους.
Την νιώθω σε κάθε τηλεφώνημα που κάνω, την νιώθω σε κάθε επαφή μου με την Ελλάδα. Έχει γίνει κι αυτή γνώρισμα του νεοέλληνα, για την οποία νιώθει παρά την γκρίνια του περηφάνια (το κουσούρι που κάναμε παντιέρα).
Τη νέα γενιά μας την καταστρέψαμε Τζων Μπόη, όχι λόγω της κρίσης και του ΔΝΤ. Αλλά γιατί την ευνουχίσαμε και της καταργήσαμε τα όνειρα προσφέροντάς της τα πάντα στο χέρι και λάθος πρότυπα.
Ο νέος που δεν γνώρισε ποτέ τα ταλέντα του, τις ιδιαίτερες κλίσεις του,που δεν ανέλαβε ευθύνες (η ευθύνη ξέρεις είναι κάτι που διδάσκεται σε πολύ μικρή ηλικία) αλλά που από παιδί υποχρεώθηκε να διαβάζει και μόνο να διαβάζει και που το όνειρό του περιορίζεται σε μια σίγουρη δουλίτσα εφ'όρου ζωής, δε διαφέρει πολύ από τον συνταξιούχο .
Δεν έχει δύναμη να αγωνιστεί, ούτε και διάθεση.
Εδώ που είμαι,ξέρεις, τα πράγματα δεν είναι ρόδινα . Οι δουλειές δεν είναι όλες καλοπληρωμένες και ούτε κρατάνε για πάντα . Κι επιπλέον οι νέοι καλούνται να εγκαταλείψουν νωρίς το πατρικό για να πιάσουν δουλειές και κανένας δεν τους πληρώνει το χαρτζηλίκι. Και φυσικά υπό αυτές τις συνθήκες μαθαίνουν πως η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας, πως τίποτα δε σου δίνεται δωρεάν και δεν παθαίνουν κατάθλιψη.
Σήμερα αγόρασα ένα νέο βιβλίο. Η συγγραφέας Γερμανίδα. Διαβάζω στο οπισθόφυλλο ένα σύντομο βιογραφικό. Σπούδασε στο Μόναχο και στο Μεξικό. Εργάστηκε ως Αρχιτεκτόνισσα, Μεταφράστρια, Δημοσιογράφος. Αυτήν τη στιγμή διδάσκει σε ένα σχολείο Δημιουργική γραφή και ασχολείται και με τη συγγραφή. Κάπως έτσι ζουν εκείνοι που βλέπουν τη ζωή σαν από που είναι : κίνηση και αλλαγή και εξέλιξη και διαρκής αγώνας
Θυμωμένος σε κόβω Τζων.
Έχεις δίκιο, έχει δίκιο και η Scarlett, κάπου παλιά είχα διαβάσει να γράφεις ότι τα όνειρα οφείλουν να μην είναι πάντα ρεαλιστικά, τα όνειρα να μην έχουν μέτρο, πόσο το ασπάζομαι αυτό και πόσο πολύ σκέφτομαι αυτά τα νέα παιδιά, τους αποστερείσαμε την ελπίδα, τους αναγκάζουμε να σκέφτονται χωρίς όνειρα, τους βάλαμε να πληρώσουν ένα λογαριασμό που δεν έκαναν.
Στο έχω πει...πρέπει να φύγεις εσύ απο εδώ.
sorry για το λάθος
"που βλέπουν τη ζωή σαν αυτό που είναι"
Αναπαραγω για 2η φορα μεσα σε 24 ωρες μια φραση του Δ.Σαββοπουλου. Ο εσωτερικος και ο εξωτερικος μας κοσμος ειναι συγκοινωνουντα δοχεια. Πρωτα χρεωκοπησαμε μεσα μας και μετα χρεωκοπησε η χωρα και η κοινωνια μας. Πολυ μετά.
Ο πολεμος εχει αρχισει. Ισως να ειχε αρχισει απο παλιά, αλλα δεν το ειχαμε καταλαβει. Ακομα και τωρα, οι περισσοτεροι πιστευουν οτι θα τους σωσει ο θεος της ελλαδας.
Δεν πολεμανε. Αρνουνται πεισματικα να δουν την αναγκαιοτητα της οποιασδηποτε (αντι)δρασης στα οσα συμβαινουν.
Οχι επειδη εχουν συμβιβαστει με την Παναγιωταινα. Αλλα επειδη ακομα διατηρουν την ψευδαισθηση οτι αυτοι - αντιθετα απο ολους τους αλλους - εχουν στο κρεβατι τους την Κλαυδια Βαρκαρισσα (alias Claudia Schiffer) ;-)
@ Scarlett, ναι, είναι όπως τα λες, οι νέοι δεν εκπαιδεύτηκαν για να αγωνίζονται, οι λόγοι πολλοί, δεν είναι του παρόντος να αναφερθούν, σήμερα όμως είναι απογοητευμένοι με όλα, με εμάς τους ίδιους πρωτίστως. Νιώθω να περνώ σιγά σιγά στην άλλη πλευρά, νιώθω να με βαραίνουν οι ευθύνες για όλα όσα ακούω ή θα ακούσω από αυτούς που έρχονται, δικαίως. Δεν έχω απαντήσεις κι αυτές που έχω είναι καλύτερα να τις κρατήσω για μένα. Δεν μπορώ πια να ρίχνω τις ευθύνες σε όσους διαδέχομαι, αυτό πέρασε πια, η δική μου γενιά μπήκε στα πράγματα εδώ και καιρό, αισθάνομαι υπόλογος. Η Κ. είναι δικό μου πρόσωπο, φέρω ευθύνη, δεν μου αρκεί η συγκατάβαση, δεν μου αρκεί πια το «έτσι είναι», δεν είναι έτσι, είναι απλά αλλιώς...
@ Άνευ Χ., δεν είμαι θυμωμένος, είμαι πολύ θυμωμένος, γιατί δεν μπορώ να ακούω νέα παιδιά να μου λένε ότι δεν έχουν όνειρα.
@ Πειρατή, μιλούσα χτες με μια γνωστή μου, η οποία ακόμα και σήμερα πιστεύει ότι αφού το σύστημα δίνει την "ευκαιρία" σε κάποιους να επωφεληθούν, δεν θα πρέπει να κατηγορούμε εκείνους οι οποίοι επωφελήθηκαν, αλλά το ίδιο το σύστημα που δίνει τις "ευκαιρίες".
Ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε (στη συγκεκριμένη περίπτωση βέβαια φταίει και ο γυαλός)
...H Κλαούντια...τς, τς...εδώ, Πειρατή μου, κάνουμε αγώνα μόνο υπέρ της Σαρλίζ :)
Απαραιτητη διευκρινηση.
Φυσικα ( ! ) και σκεφτηκα πρωτη την Σαρλιζ οταν εγραφα το σχολιακι χθες.
Αλλα γρηγορα αναγνωρισα, οτι οι σκεψεις περι παναγιωταινας κλπ. δεν αφορουν εσενα και εμενα. Αφορουν ολους αυτους τους τυπακους που καθοριζουν - με την υπεραριθμια και την ανεκτικοτητα τους - το γενικο προσωπο της κοινωνιας μας.
Ε, γι αυτους ακομα και η Βαρκαρισσα πολυ τους πεφτει ;-)
Υ.Γ. Φυσικα και φταιει ο γυαλος. Αλλα οι περισσοτεροι χρειαζονται τον γυαλο, επειδη δεν ξερουν να αρμενιζουν. Ουτε καν στραβα.
Πειρατή, είμαστε κι εμείς μέρος του όλου, η Παναγιώταινα είναι πάντα εδώ παρούσα, παίρνει μέρος στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, λειτουργεί όμως και ως ανάχωμα, άλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό.
Απλά συμβιβαστήκαμε μαζί της πέραν του δέοντος.
Ο Έλληνας ήταν πάντα ένας φοβισμένος άνθρωπος, από τον Τούρκο, τον πειρατή, τον κοτζαμπάση, τον τσιφλικά, τον χωροφύλακα, φοβάται, δεν τολμά, έτσι τον έμαθαν, να φοβάται, να ζει με όσα μπορεί με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο να αποκτήσει και κάθεται πάνω τους φρουρός...
...πως να πάει μπροστά το πράγμα, με τον φόβο που στην πορεία μετουσιώθηκε σε κεκτημένα, σε ιδεοληψίες, σε υπερτροφικό Δημόσιο, σε γραφειοκρατία, σε αμορφωσιά, σε συνδικαλισμό του βολέματος των ημετέρων;
Υ.Γ.: Η καλή μου η Σαρλίζ θα έχει λόξυγκα το πουλάκι μου...
Χωρίς όνειρα δεν πάμε πουθενά ούτε μέχρι το περίπτερο που λέει ο λόγος...
Παραμένω αισιόδοξη. Πρέπει να παλεύουμε διαρκώς, αυτή είναι η μαγεία, χωρίς αυτό η ζωή μένει άγευστη, άχρωμη και χωρίς ενδιαφέρον.
Θυμάμαι ότι οι παππούδες μου, μέχρι τις τελευταίες τους ώρες, δεν είπαν ποτέ τη λέξη "βαριέμαι" κι έστεκαν εργατικοί και δραστήριοι.
Αυτό χρειαζόμαστε. Προσπάθεια.
Και ναι, έχει φαλιρίσει το δυτικό μέτωπο, αλλά ακόμα χειρότερα το άπω ανατολικό καταστρέφεται, και η Αφρική κοχλάζει.
Τι μένει; Αυτή η "ήσυχη"-τεμπέλικη γωνιά της Μεσογείου για λίγη γαλήνη και ανάπαυση, εξού και η άνοδος της τουριστικής κίνησης...
Καλή εαρινή ισημερία σήμερα :)
...αυτή όμως η "ήσυχη" και τεμπέλικη γωνιά της Μεσογείου αρχίζει και μου τη δίνει άσχημα στα νεύρα...
Δεν ανησυχώ, θα μας σώσουν οι τουρίστες εκ Ρωσίας...
Σπασίμπα!
Δημοσίευση σχολίου