Περνώ καθημερινά από το Σύνταγμα. Δεν είμαι από τους «αγανακτισμένους», αν και ξέρω ότι είμαι αγανακτισμένος. Κουράστηκα να διαβάζω και να γράφω για όσα δυσοίωνα συμβαίνουν γύρω μου. Ας πούμε ότι με πονάνε, με πληγώνουν, ας πούμε ότι μπούχτισα, ας πούμε ότι κουράστηκα νωρίς. Έχω δικαίωμα να κουραστώ, έστω και νωρίς, υπήρξα άλλωστε αγανακτισμένος πριν «αγανακτήσουν» οι άλλοι, τώρα θέλω απλά να σωπάσω.
Περνώ από το Σύνταγμα κάθε απόγευμα, αργά, παίρνω το Μετρό, στέκομαι, μπερδεύομαι με το πλήθος, κοιτάζω, παρατηρώ, σκέφτομαι, μετά από λίγο κατεβαίνω τα σκαλιά σιωπηλά, ένα ποτάμι από ανθρώπους ανεβαίνει, ξεχειλίζει αγανάκτηση, ταπείνωση, αλλά και χαρά, κατεβαίνω, βαθιά, όσο πιο βαθιά μέσα στη γη, τόσο περισσότερη ησυχία, πάνω η γη «βράζει», κάτω είναι πιο «δροσερά», πάνω ακούς κραυγές, κάτω ακούς Χατζιδάκι, πάνω βλέπω σημαίες να κυματίζουν, ελληνικές, ισπανικές, αργεντίνικες, κάτω βλέπεις τσάντες από το Άττικα και τον Χόντο.
Οι περισσότεροι λένε…«θέλω να είμαι εκεί, είναι καθήκον μου», μέσα μου σκέφτομαι ότι εγώ θέλω να είμαι απλά αλλού…μπαίνω στο Public κι αγοράζω μερικά βιβλία να ταιριάζουν με τον παφλασμό των κυμάτων, με βρεγμένα γυμνά γυναικεία πόδια, με αλάτι στα μαλλιά, με μυρωδιά αντηλιακού, με κουβαδάκια, σκαλιστήρια και φτυαράκια, να μυρίζουν καρπούζι, χταποδάκι στη σχάρα και ρόγες από σταφύλι…
Σκέφτομαι ότι φέτος θέλω να κάνει έναν παρατεταμένο καύσωνα, να καούν όλα, να γίνουν παρανάλωμα, να χτυπήσει η θερμοκρασία 45άρια μέχρι και τον Σεπτέμβρη, να σταματήσουν όλοι να μιλούν, να κινούνται, να φλυαρούν, να κουρκουτιάσουμε από την ηλικιακή ακτινοβολία και να σκεφτόμαστε μόνο ακρογιαλιές, μακροβούτια, έρωτες, αγάπες καλοκαιρινές, ηλιοκαμένα κορμιά, ηλιοβασιλέματα, ένα πλαστικό μπουκάλι με παγωμένο νερό να δροσίζει τα μάγουλα, τον λαιμό, το στήθος, να μπερδεύεται ο ιδρώτας με τις παγωμένες σταγόνες, την ώρα που ακούς τα τζιτζίκια να τραγουδούν στα δέντρα κι εσύ να κυλιέσαι πάνω στις πευκοβελόνες, κι αν τίποτα από όλα αυτά δεν γίνει, να μπορείς να λες, life is too short…έτσι μου είπε χτες ένας φίλος που μόλις την προηγούμενη εβδομάδα έχασε τη δουλειά του, life is short, αλλά κανείς δεν μιλάει πια για αυτή, την ενεχυριάσαμε, την ευνουχίσαμε, την ξεχάσαμε…ποιος τη ζωή μας, ποιος την κυνηγά, να την ξεμοναχιάσει μες τη νύχτα…και να ΄ταν μόνο η νύχτα, εδώ σε κατακρεουργούν μέρα μεσημέρι, σε κόβουν σε δόσεις και με δόσεις…
…σκέφτομαι ότι η ζωή είναι όντως μικρή κι ότι εγώ μεγαλώνω και πονάει πλέον η μέση μου, πονάω και μέσα μου…κάποτε πίστευα ότι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο γιατί έπρεπε να φέρουμε εις πέρας κάποια αποστολή, μας έφαγαν τα mission impossible, οι υψηλοί στόχοι, νιώθω πλέον άτακτος, φυγάς, τώρα που οι περισσότεροι νιώθουν έτοιμοι για τις μάχες που ουδέποτε έδωσαν, τώρα που ο καθένας βλέπει τη δική του «επαναστατική» ευκαιρία για να γράψει «ιστορία», τώρα θέλω να είμαι απλά αλλού και μάλιστα δεν νιώθω και την παραμικρή ενοχή για αυτό…θέλω να βιώνω τις αδυναμίες μου a capella, να λέω, life is short, να στέκομαι με ένα κομμάτι καρπούζι στο χέρι και να αγναντεύω τη θάλασσα, να βλέπω κι αυτό το καλοκαίρι να εισβάλλει, όπως και τότε…αισιόδοξο, ευοίωνο κι αρτιμελές…κι ας είναι ψέμα…
4 σχόλια:
Μαζί σου Τζων Μπόη!
Ψηφίζω τη δεύτερη φωτό (όχι γιατί η πρώτη υστερεί), αλλά γιατί αυτό έχω ανάγκη, ένα ανέμελο, ανάλαφρο καλοκαίρι, σκέψεις με μηδενικό βάρος, μία φέτα καρπούζι κι εκείνη τη γαλάζια γραμμή του ορίζοντα στο βάθος.
Δεν μπορείς συνεχώς να βιώνεις και να αναπαράγεις την αγανάκτηση, ακόμη και όταν αυτή σου επιβάλλεται βίαια.
Καλό μήνα, καλό καλοκαίρι!
Υ.Γ. Για κάποιον λόγο που δεν μ'ενδιαφέρει να δικαιολογήσω ή να υπερασπιστώ ( απλά με εκφράζει), θέλω να πιστεύω, πως η πιο σημαντική αποστολή του ανθρώπου είναι να γίνει ευτυχισμένος και να κάνει και τους γύρω του ευτυχισμένους (τη στιγμή που δεν βλάπτει κάποιον άλλον, φυσικά)
Εκλεψαν τις ζωες μας (οι γνωστοι, ουτε να τους ονομασω δεν θελω).
Εκλεψαν τα καλοκαιρια μας, την θαλασσα μας, τα φιλιά μας, την αρμυρα πανω στο δερμα μας.
Μονο που δεν το εκαναν μονομιας οπως σ' εναν πολεμο ή μια δικτατορια. Το εκαναν λιγο-λιγο, σιγα-σιγα. Κι εμεις οπισθοχωρουσαμε διαρκως.
Ελα μωρε, τι νοημα εχει να χαλιεσαι επειδη εγινε το ταδε σκανδαλο και η ταδε αδικια; Στο κατω κατω, δεν σε αφορα, ουτε μπορεις ν' αλλαξεις τιποτα. Εσυ θα φτιαξεις (μονος σου) την Παιδεια, την Υγεια, το κυκλοφοριακο, την Δικαιοσυνη και το φορολογικο; Οχι βεβαια.
Οπισθοχωρωντας, τους αφηναμε ολο και μεγαλυτερο πεδιο δρασης. Μεχρι που χασαμε τις ζωες μας ολοκληρωτικα. :-(
Λυσεις συλλογικες δεν υπαρχουν. Και μαλλον δεν υπηρχαν ουτε την εποχη που γεννηθηκαμε. Υπαρχουν μονο ατομικες λυσεις, π.χ. η φυγη εξω απο την χωρα. Ειτε η οχυρωση της μοναξιας σε καποια απομακρυσμενη γωνια - εκει που η βρωμια δεν σε φτανει.
Ψυχραιμία και ρεαλισμό θέλει η ώρα.
Αλλά, πώς να ζητάς ψυχραιμία από έναν άνθρωπο που μόλις έχασε τη δουλειά του;
Λες, ένας καύσωνας να μας σώσει;
@ Scarlett, το υστερόγραφο σου, τα είπε όλα, αν και η λέξη ευτυχία είναι πολύ βαριά, προτιμώ πάντα την λέξη ικανοποίηση (είναι και η εστετική κληρονομιά που κουβαλάω).
Έτσι όμως αισθάνομαι τις τελευταίες ημέρες, ότι μου επιβάλλεται να "στρατευτώ", να "δράσω", να δράσω όμως με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με μια συγκεκριμένη φόρμα και με συγκεκριμένα "εργαλεία"...αρνούμαι,δεν είμαι κατ' ανάγκη αντίθετος με αυτές τις κινητοποιήσεις, αλλά έχω μια κάπως διαφορετική άποψη για τα πράγματα, δεν θέλω όμως να την εκθέσω εδώ.
@ Πειρατή, το ατομικό για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να αποκτήσει μια συλλογικότητα, έτσι πιστεύω.
Δεν βλέπω λύσεις, δεν βλέπω ούτε ακούω και προτάσεις όμως, φωνές ακούω, η πρόταση για άμεση δημοκρατία που ακούμε εδώ τις τελευταίες ημέρες απλά μου δημιουργεί θλίψη και γέλιο μαζί.
Δεν θέλω να πω περισσότερα, ο καθένας που ζει εδώ μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
@ Σταυρούλα, ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχασε τη δουλειά του 2 φορές μέσα στον ίδιο χρόνο, παραμένει ψύχραιμος και ονειρεύεται, απλά τον θαυμάζω.
Ναι, ο καύσωνας θα μας σώσει, ο δυνατός όμως και ο παρατεταμένος...πολλοί μάλιστα μπορεί και να ψοφίσουν...
Δημοσίευση σχολίου