Το Λιανοκλάδι δεν υπάρχει πια

Βρέθηκα εκεί. Οι μέρες σαν εκείνες που μοιάζουν με νύχτες στα «δικά μας» τα μέρη, ο ουρανός πιο χαμηλά, οι δρόμοι σαν εκείνους που εμείς δεν θα διαβούμε εδώ, τα βλέμματα σαν κι εκείνα που βλέπεις πλέον και εδώ, απλανή, ψυχρά, σε κοιτούν μα δεν κοιτούν, σε βλέπουν μα δεν παρατηρούν.

Οι περισσότεροι κρατούσαν από ένα λάπτοπ, κάποιοι διάβαζαν ένα βιβλίο, μερικοί ξεφύλιζαν μια εφημερίδα, εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο την βροχή, την γκρίζα γη, τις κεραμοσκεπές και τις ράγες του τρένου...

Ο ελεγκτής δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, είδε το εισιτήριο, έφυγε...

...σαν να ήχησε στα αφτιά μου εκείνο το: «στάση στο Λιανοκλάδι για δέκα τουλάχιστον λεπτά», σαν να άκουσα: «στο κυλικείο, στη μέση της αμαξοστοιχίας θα βρείτε ζεστά σάντουιτς και αναψυκτικά», «οι επιβάτες της διακεκριμένης θέσης μπορούν να κάνουν χρήση της προσφοράς τους στο εστιατόριο της αμαξοστοιχίας», σαν να είδα μια μαντηλοφορούσα γιαγιά δίπλα μου να σφίγγει ένα καλάθι, γυρίζοντας όμως άκουσα έναν Ολλανδό που κρατούσε ένα tablet και μιλούσε στον διπλανό του χαμηλόφωνα...

Στο βαγόνι είδα δυο αυτοκόλητα σήματα, το ένα έδειχνε ότι απαγορεύονται τα κινητά και το άλλο ότι απαγορεύεται να μιλάς δυνατά. Το μόνο που άκουγα ήταν ο μονότονος ήχος που κάνει το τρένο πάνω στις ράγες και μετά βίας ο ψίθυρος του Ολλανδού.

Δεν ήταν ταξίδι, ήταν δρομολόγιο...στο ταξίδι επιτρέπεται να «ξεφύγεις», έχεις την πολυτέλεια ακόμα και να μιλάς, στο δρομολόγιο επιβάλλεται να ακολουθείς πιστά τους κανονισμούς...είσαι «δεμένος» καλά πάνω στη ράγα, πηγαίνεις κάπου, δεν είσαι ανέμελος τουρίστας να μπαινοβγαίνεις στο βαγόνι...

Πριν από λίγες ώρες είχε μπει το νέο έτος...κάπως έτσι, σαν το καθημερινό δρομολόγιο μιας υπερσύγχρονης αμαξοστοιχίας...απλά, σιωπηλά, παγερά και με ανατριχιαστική ακρίβεια...

Μάταια περίμενα να σταματήσουμε σε ένα Λιανοκλάδι για να μετρήσω τα λεπτά της καθυστέρησης...πρέπει να είναι τουλάχιστον δέκα...

...στο Λιανοκλάδι ο χρόνος ξεχειλώνει, στο Λιανοκλάδι κάνεις τσιγάρο, πίνεις καφέ, ρουφάς δυο ανάσες φρέσκο αέρα, κλωτσάς δυο πέτρες, ανεβαίνεις...

Στο δρομολόγιο «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις στον προορισμό σου, δεν ξέρεις την ακριβή ώρα, το έχεις αποδεχτεί, ξέρεις όμως ότι θα περάσεις οπωσδήποτε από το Λιανοκλάδι για εκείνα τα τουλάχιστον δέκα λεπτά ανάπαυλας, εκείνα τα λεπτά που δεν καταγράφονται σε επίσημα δελτία, εκείνα τα λεπτά που έχεις απλά την πολυτέλεια να τα κλέβεις από τον ίδιο το χρόνο...  

...στη Λάρισα ακούς τον νεαρόκοσμο να μπαίνει με θόρυβο, φαντάρους να αστειεύονται με το «γερμανικό» στη σκοπιά κι αγρότες να μιλούν για τις χαμένες επιδοτήσεις...

...μάταια περίμενα όλα τούτα...το τρένο περνούσε δίπλα από ένα ποτάμι, μια λίμνη κι ύστερα σταμάτησε σ΄έναν άνετο σταθμό, είδα να μπαινοβγαίνει κόσμος σιωπηλά, προγραμματισμένα, αυτόματα και τη διπλανή αμαξοστοιχία να φεύγει αστραπιαία με εκείνη την ακρίβεια που σε παγώνει...

Σε αυτό το δρομολόγιο πλέον δεν υπάρχει ακριβής προορισμός, παρά μονάχα δαιδαλώδεις διακλαδώσεις, ράγες, σίδερα, βλοσυροί ελεγκτές, ψυχροί σταθμοί μετεπιβίβασης, μπαίνεις, βγαίνεις, δεν μιλάς, σηκώνεις τον γιακά του παλτού και συνεχίζεις, εδώ δεν υπάρχουν πια γιαγιάδες με καλάθια και θορυβώδεις νεαροί, ούτε καν ζεστά σάντουιτς με αναψυκτικό, εδώ δεν υπάρχουν καν στρατιώτες που αστειεύονται, υπάρχουν μόνο στρατιώτες...

...το απλοϊκό δρομολόγιο «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» το καταπίνει η ιστορία, όπως καταπίνει κι εκείνα τα κλεμμένα, μα ανέμελα λεπτά της ανάπαυλας στο Λιανοκλάδι...

Οι ίδιες πλέον αμαξοστοιχίες, ασυντήρητες και κουρασμένες, θα τρέχουν γρηγορότερα, θα ακολουθούν πολυδαίδαλες διαδρομές, θα επιβάλλουν ολιγόλεπτες μετεπιβιβάσεις, ακρίβεια που σκοτώνει, αυτοματισμό, μα κυρίως σιωπηλούς επιβάτες...

...στα νέα δρομολόγια δεν υπάρχει καν χρόνος για τσιγάρο και καφέ, δεν λες κουβέντα, βλέπεις ψυχρά από το παράθυρο τους σταθμούς που δεν πρόκειται να πατήσεις και συνεχίζεις σιωπηλός.....

Το Λιανοκλάδι δεν υπάρχει πια.