Σάββατο 7 Ιανουαρίου 2012

Το Λιανοκλάδι δεν υπάρχει πια


Βρέθηκα εκεί. Οι μέρες σαν εκείνες που μοιάζουν με νύχτες στα «δικά μας» τα μέρη, ο ουρανός πιο χαμηλά, οι δρόμοι σαν εκείνους που εμείς δεν θα διαβούμε εδώ, τα βλέμματα σαν κι εκείνα που βλέπεις πλέον και εδώ, απλανή, ψυχρά, σε κοιτούν μα δεν κοιτούν, σε βλέπουν μα δεν παρατηρούν.
Οι περισσότεροι κρατούσαν από ένα λάπτοπ, κάποιοι διάβαζαν ένα βιβλίο, μερικοί ξεφύλιζαν μια εφημερίδα, εγώ κοιτούσα έξω από το παράθυρο την βροχή, την γκρίζα γη, τις κεραμοσκεπές και τις ράγες του τρένου...
Ο ελεγκτής δεν έκανε καν τον κόπο να με κοιτάξει, είδε το εισιτήριο, έφυγε...
...σαν να ήχησε στα αφτιά μου εκείνο το: «στάση στο Λιανοκλάδι για δέκα τουλάχιστον λεπτά», σαν να άκουσα: «στο κυλικείο, στη μέση της αμαξοστοιχίας θα βρείτε ζεστά σάντουιτς και αναψυκτικά», «οι επιβάτες της διακεκριμένης θέσης μπορούν να κάνουν χρήση της προσφοράς τους στο εστιατόριο της αμαξοστοιχίας», σαν να είδα μια μαντηλοφορούσα γιαγιά δίπλα μου να σφίγγει ένα καλάθι, γυρίζοντας όμως άκουσα έναν Ολλανδό που κρατούσε ένα tablet και μιλούσε στον διπλανό του χαμηλόφωνα...
Στο βαγόνι είδα δυο αυτοκόλητα σήματα, το ένα έδειχνε ότι απαγορεύονται τα κινητά και το άλλο ότι απαγορεύεται να μιλάς δυνατά. Το μόνο που άκουγα ήταν ο μονότονος ήχος που κάνει το τρένο πάνω στις ράγες και μετά βίας ο ψίθυρος του Ολλανδού.
Δεν ήταν ταξίδι, ήταν δρομολόγιο...στο ταξίδι επιτρέπεται να «ξεφύγεις», έχεις την πολυτέλεια ακόμα και να μιλάς, στο δρομολόγιο επιβάλλεται να ακολουθείς πιστά τους κανονισμούς...είσαι «δεμένος» καλά πάνω στη ράγα, πηγαίνεις κάπου, δεν είσαι ανέμελος τουρίστας να μπαινοβγαίνεις στο βαγόνι...
Πριν από λίγες ώρες είχε μπει το νέο έτος...κάπως έτσι, σαν το καθημερινό δρομολόγιο μιας υπερσύγχρονης αμαξοστοιχίας...απλά, σιωπηλά, παγερά και με ανατριχιαστική ακρίβεια...
Μάταια περίμενα να σταματήσουμε σε ένα Λιανοκλάδι για να μετρήσω τα λεπτά της καθυστέρησης...πρέπει να είναι τουλάχιστον δέκα...
...στο Λιανοκλάδι ο χρόνος ξεχειλώνει, στο Λιανοκλάδι κάνεις τσιγάρο, πίνεις καφέ, ρουφάς δυο ανάσες φρέσκο αέρα, κλωτσάς δυο πέτρες, ανεβαίνεις...
Στο δρομολόγιο «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα φτάσεις στον προορισμό σου, δεν ξέρεις την ακριβή ώρα, το έχεις αποδεχτεί, ξέρεις όμως ότι θα περάσεις οπωσδήποτε από το Λιανοκλάδι για εκείνα τα τουλάχιστον δέκα λεπτά ανάπαυλας, εκείνα τα λεπτά που δεν καταγράφονται σε επίσημα δελτία, εκείνα τα λεπτά που έχεις απλά την πολυτέλεια να τα κλέβεις από τον ίδιο το χρόνο...  
...στη Λάρισα ακούς τον νεαρόκοσμο να μπαίνει με θόρυβο, φαντάρους να αστειεύονται με το «γερμανικό» στη σκοπιά κι αγρότες να μιλούν για τις χαμένες επιδοτήσεις...
...μάταια περίμενα όλα τούτα...το τρένο περνούσε δίπλα από ένα ποτάμι, μια λίμνη κι ύστερα σταμάτησε σ΄έναν άνετο σταθμό, είδα να μπαινοβγαίνει κόσμος σιωπηλά, προγραμματισμένα, αυτόματα και τη διπλανή αμαξοστοιχία να φεύγει αστραπιαία με εκείνη την ακρίβεια που σε παγώνει...
Σε αυτό το δρομολόγιο πλέον δεν υπάρχει ακριβής προορισμός, παρά μονάχα δαιδαλώδεις διακλαδώσεις, ράγες, σίδερα, βλοσυροί ελεγκτές, ψυχροί σταθμοί μετεπιβίβασης, μπαίνεις, βγαίνεις, δεν μιλάς, σηκώνεις τον γιακά του παλτού και συνεχίζεις, εδώ δεν υπάρχουν πια γιαγιάδες με καλάθια και θορυβώδεις νεαροί, ούτε καν ζεστά σάντουιτς με αναψυκτικό, εδώ δεν υπάρχουν καν στρατιώτες που αστειεύονται, υπάρχουν μόνο στρατιώτες...
...το απλοϊκό δρομολόγιο «Αθήνα-Θεσσαλονίκη» το καταπίνει η ιστορία, όπως καταπίνει κι εκείνα τα κλεμμένα, μα ανέμελα λεπτά της ανάπαυλας στο Λιανοκλάδι...
Οι ίδιες πλέον αμαξοστοιχίες, ασυντήρητες και κουρασμένες, θα τρέχουν γρηγορότερα, θα ακολουθούν πολυδαίδαλες διαδρομές, θα επιβάλλουν ολιγόλεπτες μετεπιβιβάσεις, ακρίβεια που σκοτώνει, αυτοματισμό, μα κυρίως σιωπηλούς επιβάτες...
...στα νέα δρομολόγια δεν υπάρχει καν χρόνος για τσιγάρο και καφέ, δεν λες κουβέντα, βλέπεις ψυχρά από το παράθυρο τους σταθμούς που δεν πρόκειται να πατήσεις και συνεχίζεις σιωπηλός.....
Το Λιανοκλάδι δεν υπάρχει πια.

9 σχόλια:

Άνευ Χαρτοφυλακίου είπε...

Αγαπητέ φίλε,

Σου εύχομαι Χρόνια Πολλά και από εδώ.
Να είναι καλά και να σε χαίρονται ότι σε αγαπούν και αγαπάς.

Για το κείμενο δεν έχω να πω πολλά.
Περιγράφεις με τον ιδιαίτερο τρόπο σου και με μοναδική ευκολία όλα όσα μας πληγώνουν, αλλά δεν έχουμε τον τρόπο να τα εκφράσουμε.
Εξαιρετικό!

thinks είπε...

Ατμοσφαιρικό κομμάτι με απόηχους μονότονης ψιχάλας σε μια φύση που ξαφνικά δεν ξέρει αν η άνοιξη που θυμάται πρόκειται να ξανάρθει... Καλούς ανθρώπους τους βρήκα τους Ολλανδούς, με την ανθρωπιά που λείπει από τους Γερμανούς, την ταπεινότητα που λείπει από τους Άγγλους και την λογική που κατρακύλησε νότια από τους Σκανδιναβούς. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χτίσαν μια χώρα που ολόκληρη μπορεί να βρεθεί κάτω από την θάλασσα μόλις χασμουρηθεί η φύση. Ίσως όταν την έχτισαν να μην το ήξεραν και όταν το κατάλαβαν να μην είχαν που αλλού να πάνε. Τυχεροί τουλάχιστον όσοι θυμούνται τα Λιανοκλάδια τι σημαίνουν :-) Καλή σου Χρονιά!

scarlett είπε...

Χρόνια πολλά, Τζων Μπόη!
με υγεία και προσωπική ευτυχία

Το κείμενο της μέρας μελαγχολικό...δεν έχω να το σχολιάσω. Ευχομαι για κάθε Λιανοκλάδι που χάνεται, ένα νέο να πάρει τη θέση του.

Θεία Λένα είπε...

Μελαγχολία σκέτη με γέμισε απο το άρθρο σου. Εδώ άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, πόσο μάλλον οι παλιοί σταθμοί.
Ο σιδηρόδρομος δεν πρόκοψε στην Ελλάδα γιατί έτσι θέλανε τα ΚΤΕΛ, τον πολέμησαν σθεναρά και τον κατήντησαν ανάπηρο να κουτσοζεί.

Ομως σήμερα είναι λαμπρή μέρα γιατί γιορτάζεις. Ετσι λοιπόν πιάνω και γράφω:
"Χρόνια πολλά στον Γιάννη που χωρίς αυτόν σπίτι προκοπή δεν κάνει,
χρόνια πολλα στους 45 Γιάννηδες που έχουν ενός κοκόρου γνώση,
χρόνια πολλά στον Γιάννη που έχει ο,τι είχε πάντα,
χρόνια πολλά στον Γιάννη που κουκιά σπέρνει και
χρόνια πολλά στον John John,να τον χαίρεται η Bibibo,
χρόνια πολλά στο Γιάννη τον περπατητή (Johhny Walker)και χρόνια πολλά στον John Boy που ΄πέρα απο καλή πένα έχει και καρδιά".

yetanother_s είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Jolly Roger είπε...

Χρονια Πολλα αγαπητε Τζων.
Με πολλες ομορφες εμπειριες.

Το Λιανοκλαδι εχει θυσιαστει στον βωμο της παραγωγικοτητας. Ειμαι σιγουρος οτι το ξερεις αυτο.

Τζων Μπόης είπε...

Αγαπητοί,

Άνευ Χαρτοφυλακίου
Δημήτρη
Scarlett
Θεία Λένα
Πειρατή

Σας ευχαριστώ όλους θερμά και σας εύχομαι κι εγώ Καλή Χρονιά με υγεία και μπόλικη δύναμη, αντοχή, υπομονή και όνειρα.
Η κατάσταση είναι μελαγχολική όντως - κι ίσως αυτός να είναι ένας επιεικής χαρακτηρισμός - αλλά όπως πολύ σωστά λέει κι η Scarlett, ας ελπίζουμε τουλάχιστον ότι για κάθε Λιανοκλάδι που χάνεται, ένα άλλο να παίρνει τη θέση του. Ίσως αυτό να είναι και το στοίχημα της φετινής χρονιάς...η αναζήτηση νέων ισορροπιών...θα τις βρούμε αργά ή γρήγορα ελπίζω...δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς άλλωστε.

scalidi είπε...

Χρόνια σου πολλά και καλά. Να είσαι γερός και δυνατός να βρεις το νέο "Λιανοκλάδι"... Άλλοι καιροί, άλλοι τόποι.

Τζων Μπόης είπε...

Ευχαριστώ πολύ Σταυρούλα,

Εύχομαι κι εγώ Καλή Χρονιά, δημιουργική και με αντοχές.

Προς αναζήτηση νέων σταθμών λοιπόν...
...για να δούμε...